Porównanie LG UltraGear 34GL750 34 " czarny vs Xiaomi Mi Surface Display 34 34 " czarny

Promień krzywizny ekranu w zakrzywionym monitorze (patrz wyżej). Parametr ten jest wskazywany w milimetrach wzdłuż promienia okręgu, którego zgięcie odpowiada zgięciu monitora: na przykład oznaczenie 1800R wskazuje promień 1,8 m.

Im niższa liczba w tym oznaczeniu, tym bardziej zakrzywiony ekran (przy pozostałych warunkach równych). Jednocześnie niektórzy producenci twierdzą, że 1000R jest uważane za idealną wartość krzywizny: podobno przy takiej krzywiźnie ekranu obraz na nim jest jak najbliżej naturalnego pola widzenia osoby, a im bliżej krzywizna monitora do 1000R, tym lepsze wrażenia wizualne. W praktyce jednak wiele zależy od osobistych preferencji; a patrząc z dużej odległości (przekraczającej promień krzywizny o półtora raza lub więcej), tracą się wszystkie zalety zakrzywionego ekranu.

Technologia, w której wykonana jest matryca monitora.

— TN+film. Najstarsza i najbardziej rozpowszechniona technologia produkowania matryc. Oryginalne monitory TN (Twisted Nematic) mają szybki czas reakcji i niski koszt, ale jakość obrazu jest przeciętna. Na przykład jakość odwzorowania barw jest niska, a idealna czerń jest generalnie niemożliwa do odtworzenia. Ponadto oryginalna technologia TN zapewnia stosunkowo małe kąty widzenia. Aby poprawić tę sytuację, na powierzchnię matrycy nakłada się specjalną folię. Te matryce nazwano „TN+film”. Monitory z taką matrycą są rozpowszechnione i niedrogie. Idealnie nadają się do wykorzystania przez niewymagających użytkowników zarówno w domu, jak i w biurze, a gracze docenią szybki czas reakcji.

— *VA (Vertical Aligment, opcje: MVA, PVA, Super MVA, Super PVA). Swego rodzaju przejściowa opcja między drogą i wysokiej jakości IPS a budżetową TN. Zapewniają dość wysokiej jakości odwzorowanie barw, w tym czerni, kąty widzenia sięgają 178°. Główną wadą matryc VA jest znaczny czas reakcji (szczególnie w przypadku monitorów MVA), przez co takie monitory stosunkowo słabo nadają się do oglądania filmów i szybkich gier. Ta wada jest stopniowo eliminowana, a najnowsze monitory VA zbliżają się do TN+film pod względem czasu reakcji.

— IPS. Początkowo techn...ologia IPS została stworzona z myślą o monitorach wysokiej klasy (w szczególności „designerskich”), dla których kluczowymi parametrami była jakość odwzorowania barw oraz szeroka przestrzeń barw. Przy tych wszystkich zaletach oryginalne matryce IPS miały szereg poważnych wad - przede wszystkim niską szybkość reakcji i imponujący koszt. W związku z tym opracowano wiele modyfikacji technologii IPS, mających w pewnym stopniu skompensować te wady.

— OLED. Monitory z ekranami wykorzystującymi organiczne diody elektroluminescencyjne - OLED. Takie diody LED można wykorzystywać zarówno do podświetlenia tradycyjnej matrycy, jak i jako elementy, z których zbudowany jest ekran. W pierwszym przypadku przewagami OLED nad tradycyjnym podświetleniem LED są kompaktowość, wyjątkowo niski pobór mocy, równomierność podświetlenia, a także doskonała jasność i kontrast. A w matrycach w całości składających się z OLED te zalety są jeszcze wyraźniejsze. Głównymi wadami monitorów OLED są: wysoka cena (która jednak stale spada wraz z rozwojem i udoskonalaniem technologii), a także podatność pikseli organicznych na wypalanie się przy transmisji statycznych obrazów przez długi czas lub obrazów ze statycznymi elementami (pasek powiadomień, zegar itp.).

— QLED. Monitory zbudowane w technologii kropek kwantowych (QLED). Ta technologia może być stosowana w różnych rodzajach matryc. Polega ona na zastąpieniu zestawu kilku filtrów barwnych stosowanych w klasycznych matrycach specjalną cienkowarstwową powłoką opartą na nanocząsteczkach, a tradycyjnych białych diod LED na niebieskie. Pozwala to na uzyskanie wyższej jasności, nasycenia kolorów i jakości odwzorowania barw przy jednoczesnym zmniejszeniu grubości i zużycia energii. Ponadto QLED dobrze nadaje się do zakrzywionych ekranów. Minusem tych zalet jest wysoki koszt.

— QD-OLED. Rodzaj hybrydowych matryc, łączących w sobie „kropki kwantowe” (Quantum Dot) i organiczne diody elektroluminescencyjne (OLED). Technologia czerpie najlepsze rozwiązania z QLED i OLED: opiera się na niebieskich diodach LED, samoświecących pikselach (zamiast zewnętrznego podświetlenia) i „kropkach kwantowych”, które pełnią rolę filtrów barwnych, ale jednocześnie prawie nie osłabiają światło (w odróżnieniu od tradycyjnych filtrów). Dzięki zastosowaniu szeregu zaawansowanych rozwiązań twórcom udało się uzyskać bardzo imponujące parametry, znacząco przewyższające wiele innych matryc OLED. Należą do nich wysoka jasność szczytowa od 1000 nitów (cd/m²), doskonały kontrast i głębia czerni, a także rozszerzona przestrzeń barw (ponad 120% gamy DCI P3). Takie matryce spotyka się głównie w drogich, zaawansowanych monitorach o dużej przekątnej ekranu.

— AHVA. Rodzaj matrycy stworzony przez AU Optronics (joint venture pomiędzy Acer i BenQ) jako rozwiązanie podobne do współczesnego IPS. Wśród kluczowych zalet tej opcji w porównaniu z analogami jest prawie całkowity brak zniekształceń kolorów pod każdym kątem widzenia.

— PLS (Plane to Line Switching). Ten rodzaj matrycy został opracowany przez inżynierów Samsunga. Opiera się na znanej technologii IPS. Pod pewnymi względami, a mianowicie: jasność i kontrast PLS przekracza IPS o 10%. Głównym celem stworzenia nowego typu ekranów było obniżenie kosztu matrycy, zdaniem dewelopera koszt produkcji został obniżony o 15%, co wpłynie pozytywnie na ostateczną cenę monitorów w porównaniu z odpowiednikami IPS.

— IGZO. Technologia wprowadzona przez firmę Sharp w 2012 roku. Kluczową różnicą pomiędzy matrycami IGZO a klasycznymi matrycami LCD jest to, że w warstwie aktywnej (odpowiedzialnej za tworzenie obrazu) zastosowano nie krzem amorficzny, a materiał półprzewodnikowy na bazie tlenku indu, galu i cynku. Umożliwia to tworzenie ekranów o niezwykle krótkim czasie reakcji i dużej gęstości pikseli, a ta technologia jest uważana za dobrze dopasowaną do ekranów o ultrawysokiej rozdzielczości. Przy tym wszystkim cechy odwzorowania barw pozwalają na stosowanie monitorów IGZO nawet w profesjonalnym polu, a pobór mocy jest bardzo niski. Główną wadą tej odmiany jest jej wysoki koszt.

- UV2A. Technologia LCD opracowana przez firmę Sharp i wprowadzona w 2009 roku. Jedną z kluczowych cech matryc UV2A jest to, że są zbudowane na ciekłych kryształach wrażliwych na światło ultrafioletowe. I to właśnie promieniowanie UV jest wykorzystywane jako sygnał sterujący – zapewnia to, że kryształy obracają się we właściwym kierunku, tworząc obraz. Techniczne cechy takich układów są takie, że położenie poszczególnych kryształów można regulować z niezwykle dużą dokładnością – nawet do kilku pikometrów (przy wielkości samych kryształów około 2 nm). Według producenta zapewnia to dwie kluczowe korzyści: brak „wycieku” podświetlenia oraz lepszą transmisję światła przy „otwartych” kryształach. Pierwsza pozwala osiągnąć bardzo głęboką i bogatą czerń, druga zapewnia doskonałą jasność przy niskim zużyciu energii, a w połączeniu te dwie cechy umożliwiają tworzenie ekranów o bardzo wysokim współczynniku kontrastu statycznego - aż 5000:1. Jednocześnie zwracamy uwagę, że rzeczywiste cechy kontrastu w monitorach UV2A mogą być zauważalnie skromniejsze – wszystko zależy od specyfikacji konkretnej matrycy oraz cech, które producent był w stanie lub uznał za konieczne zapewnić.

- Mini LED IPS. Odmiana znanej matrycy IPS, która jest oświetlona szeregiem diod LED o zmniejszonych rozmiarach. Mały kaliber poszczególnych źródeł światła (około 100-200 mikronów) pozwala na formowanie znacznie większej liczby stref kontrolowanego lokalnego ściemniania ekranu. Razem zapewnia to lepszą jasność, kontrast, nasycenie kolorów i głębię czerni oraz podnosi poprzeczkę dla technologii HDR.

- Mini LED VA. Odmiana matryc VA z systemem podświetlenia Mini LED. Składa się z mnóstwa maleńkich diod LED, które ze względu na swoją liczbę tworzą wielokrotnie więcej lokalnych stref przyciemniania ekranu niż standardowe płótna. W rezultacie panele VA z podświetleniem Mini LED mogą pochwalić się lepszym odwzorowaniem kolorów, imponującą głębią czerni i znacznie poprawioną wydajnością treści HDR.

- Mini LED QLED. Za płaszczyzną paneli QLED w monitorach z systemem podświetlenia Mini LED kryją się tysiące miniaturowych diod LED nie większych niż 200 mikronów, które dzielą ekran na bardzo wiele stref z kontrolowanym, lokalnym ściemnianiem. Można je indywidualnie przyciemniać w celu pełnego wyświetlania treści HDR z jasnym światłem i głęboką czernią.

We współczesnych monitorach mogą być stosowane wyświetlacze z błyszczącą i matową powierzchnią ekranu. W niektórych przypadkach preferowana jest matowa powierzchnia ze względu na fakt, że na błyszczącym ekranie po wystawieniu na działanie jasnego światła pojawia się zauważalny odblask, czasami zakłócający oglądanie. Z drugiej strony, błyszczące ekrany oferują lepszą jakość obrazu, wyższą jasność i bardziej nasycone kolory.
Na skutek rozwoju technologii na rynku pojawiły się monitory ze specjalną powłoką antyrefleksyjną, która, zachowując wszystkie zalety błyszczącego ekranu, wytwarza znacznie mniej widoczne odblaski w jasnym świetle otoczenia.

Natywna rozdzielczość monitora. W sytuacji idealniej rozdzielczość sygnału wideo powinna być taka sama, wtedy jakość obrazu na ekranie będzie maksymalna.

Ogólnie rzecz biorąc, im wyższa rozdzielczość, tym wyższa szczegółowość i bardziej zaawansowany ekran, jednak tym drożej będzie kosztować (przy pozostałych warunkach równych) i tym większa moc karty graficznej będzie wymagana do poprawnej pracy z tą rozdzielczością. Jeśli chodzi o konkretne wartości, we współczesnych monitorach są one dość zróżnicowane, jednak wszystkie rozdzielczości można podzielić na kilka ogólnych kategorii:

- HD (720). Ekrany odpowiednie dla wideo HD 1280x720. Warto zauważyć, że w tej kategorii znajdują się również modele o rozdzielczości 1024x768 - wskaźnik ten jest nieco mniejszy niż jest to konieczne do wyświetlenia HD w oryginalnym rozmiarze, ale jakość obrazu HD na takim ekranie jest wciąż dość wysoka. Najpopularniejszą opcją wśród monitorów HD jest 1366x768, są też modele 1280x768, 1280x800 i nie panoramiczne (5:3) 1280x1024.

- Full HD (1080). Monitory do wyświetlania obrazu w formacie Full HD. Klasyczna, najpopularniejsza wersja takiej rozdzielczości to 1920x1080 (format 16:9), jednak wśród monitorów są inne opcje, w tym tak specyficzne, jak ultraszeroki format (32:9) 3840x1080, a także 1600x1200 (nie mieści się w nim klatka 19...20x1080 w szerokości, ale ta rozdzielczość jest nadal uważana za Full HD). Obecnie Full HD stanowi dobry kompromis między jakością obrazu, kosztem ekranu i wymaganiami karty graficznej. W rezultacie właśnie ten format jest najpopularniejszy wśród współczesnych monitorów.

- Quad HD. Rodzaj pośredniej opcji między popularnym Full HD a zaawansowanym, wymagającym Ultra HD 4K. Obejmuje rozdzielczości od 1920x1440 do 3200x2400, chociaż większość współczesnych monitorów Quad HD mieści się w węższym zakresie - od 2560x1440 do 3840x1600. Taki ekran może być dobrą opcją dla tych, dla których „Full HD to za mało, ale 4K to dużo”.

- Ultra HD (4K). Ten standard zakłada poziomy rozmiar klatki wynoszący około 4000 px, ale określone rozdzielczości mogą się różnić. Popularne opcje dostępne w monitorach to 3840x2160, 4096x2160 i 4096x2304. Ogólnie rzecz biorąc, UHD 4K wytwarza na ekranie 4 razy więcej px niż Full HD; takie rozdzielczości są typowe dla monitorów wysokiej klasy i najczęściej łączy się je z dużą przekątną - od 27” (choć są wyjątki).

- Ultra HD (5K). Jeszcze bardziej zaawansowany standard niż UHD 4K, przy założeniu poziomego rozmiaru klatki około 5000 px - na przykład 5120x2160. Jest używany niezwykle rzadko, głównie w profesjonalnych ekranach z najwyższej półki.

- 8K. Dalszy, po 5K, rozwój standardów HD, zapewniający klatkę o rozmiarze poziomym około 8000 - na przykład jedna z opcji rozdzielczości 8K w monitorach to 7680x4320. Pozwala uzyskać niezwykle wyraźne i szczegółowe obrazy, ale takie monitory o wysokiej rozdzielczości są bardzo drogie, a źródło sygnału w takiej rozdzielczości nie jest tak łatwe do znalezienia. Dlatego do tej pory na rynku jest tylko kilka monitorów 8K.

Rozmiar jednego punktu (piksela) na ekranie monitora. Parametr ten związany jest z maksymalną rozdzielczością monitora i jego przekątną - im wyższa rozdzielczość, tym mniejszy rozmiar piksela (przy tej samej przekątnej) i odwrotnie, im większa przekątna, tym większy rozmiar jednego piksela (przy tej samej rozdzielczości). Im mniejszy rozmiar jednego piksela, tym wyraźniejszy obraz będzie wyświetlany na monitorze, tym mniej zauważalna będzie jego ziarnistość, co jest szczególnie ważne na dużych monitorach. Z drugiej strony, mały rozmiar piksela stwarza dyskomfort podczas pracy z drobnymi szczegółami i tekstem - dotyczy to głównie monitorów o małej przekątnej.

Czas, jaki potrzebuje każdy pojedynczy punkt na monitorze, aby przełączyć się z jednego stanu do drugiego. Im krótszy czas reakcji, tym szybciej matryca reaguje na sygnał sterujący, tym mniejsze opóźnienie i lepsza jakość obrazu w scenach dynamicznych.

Zwróć uwagę, że w danym przypadku stosowana jest metoda gray-to-gray (czas uruchomienia od 10% szarego do 90%). Warto zwrócić uwagę na parametr ten, jeśli monitor kupuje się do dynamicznych gier, oglądania filmów i innych zastosowań związanych z szybkim ruchem na ekranie. I nawet w takich przypadkach wystarczy szybkość reakcji 8 ms; dalsze skrócenie czasu odpowiedzi nie wpływa na jakość postrzeganego obrazu.

Kontrast statyczny zapewniany przez ekran monitora.

Parametr ten opisuje różnicę między najjaśniejszą bielą a najciemniejszą czernią, jaką może wyświetlić ekran. Jednocześnie, w przeciwieństwie do kontrastu dynamicznego (patrz poniżej), różnica jest wskazywana pod warunkiem, że jasność podświetlenia ekranu pozostaje niezmieniona. Innymi słowy, jest to kontrast, który można osiągnąć w ramach jednej klatki. Kontrast statyczny jest nieuchronnie niższy niż dynamiczny. Jednak to on opisuje podstawowe możliwości ekranu.

Minimalny statyczny współczynnik kontrastu dla akceptowalnej jakości obrazu wynosi 250:1, ale nawet najskromniejsze współczesne monitory dają około 400:1 (i wartość 1000:1 nie należy do najwyższej klasy), a w modelach z wyższej półki wskaźnik ten może osiągnąć 2000:1, a nawet więcej.

Przestrzeń barw monitora według modelu kolorów Rec. 709 lub sRGB.

Dowolna przestrzeń barw jest wskazywana w procentach, ale nie w odniesieniu do całej gamy widocznych kolorów, ale w odniesieniu do warunkowej przestrzeni barw (modelu kolorów). Wynika to z faktu, że żaden współczesny ekran nie jest w stanie wyświetlić wszystkich kolorów widocznych dla ludzi. Niemniej jednak im większa przestrzeń barw, tym szersze możliwości monitora, tym lepsze odwzorowanie barw.

Obecnie sRGB jest de facto standardowym modelem kolorów dla sprzętu komputerowego; jest używany przy projektowaniu i produkcji większości kart graficznych. Rec. 709 odgrywa podobną rolę w telewizji wysokiej rozdzielczości. Jednocześnie modele te są identyczne w gamie kolorystycznej, a procent pokrycia według nich okazuje się taki sam. W najbardziej zaawansowanych monitorach może osiągnąć, a nawet przekroczyć 100%; to właśnie te wartości są uważane za niezbędne w przypadku ekranów z najwyższej półki, m.in. profesjonalnych.

Monitor obsługuje technologię High Dynamic Range - HDR.

Ta technologia ma na celu rozszerzenie zakresu jasności odtwarzanej przez monitor; mówiąc prościej, model HDR będzie wyświetlać jaśniejszą biel i ciemniejszą czerń niż „zwykły” wyświetlacz. W praktyce oznacza to znaczną poprawę jakości odwzorowania barw. Z jednej strony, HDR zapewnia bardzo „żywy” obraz, zbliżony do tego, co widzi ludzkie oko, z dużą ilością odcieni i tonów, których konwencjonalny ekran nie jest w stanie przekazać; z drugiej strony, technologia ta pozwala uzyskać bardzo jasne i bogate kolory.

We współczesnych monitorach HDR mogą się używać oznaczenia według standardu DisplayHDR. Ten standard bierze pod uwagę szereg parametrów, które określają ogólną jakość wydajności HDR: jasność, przestrzeń barw, głębię kolorów itp. Zgodnie z wynikami pomiarów, monitorowi przypisano jedno z oznaczeń: DisplayHDR 400 to stosunkowo skromne możliwości HDR, DisplayHDR 600 - poziom średni, DisplayHDR 1000 - powyżej średniego, DisplayHDR 1400 - zaawansowany. Jednocześnie sam brak oznaczenia DisplayHDR nic nie znaczy: po prostu nie każdy monitor HDR jest testowany zgodnie z tym standardem.

Należy pamiętać, że do pełnego wykorzystania HDR potrzebny jest nie tylko odpowiedni monitor, ale także treści (filmy, programy telewizyjn...e itp.), pierwotnie stworzone w HDR. Ponadto istnieje kilka różnych technologii HDR, które nie są ze sobą kompatybilne. Dlatego kupując monitor z tą funkcją, bardzo pożądane jest wyjaśnienie, którą wersję obsługuje.