Porównanie hulajnóg

— Hulajnoga. Hulajnogi o tradycyjnej konstrukcji to platforma z kierownicą osadzona na kołach o stosunkowo małej średnicy. Innymi słowy, ta kategoria obejmuje wszystkie modele, które nie należą do bardziej specyficznych odmian.

— Kickboard. Rodzaj hulajnogi, która ma dwa koła z przodu, a kierownicy nie trzeba skręcać, ale przechylać ją w odpowiednim kierunku. Dzięki trzem punktom podparcia modele kickboard są stabilniejsze niż klasyczne hulajnogi i dobrze nadają się do wstępnej nauki jazdy; w rzeczywistości większość z tych produktów jest przeznaczona dla młodszego wieku.

— Hulajnoga wyczynowa. Różnorodność klasycznych hulajnóg przeznaczonych do sportowej jazdy wyczynowej. Główną cechą wyróżniającą takie modele jest zwiększona wytrzymałość: rama wykonana jest z metalu, jednoczęściowa kierownica bez regulacji wysokości i składania. Ponadto takie hulajnogi mogą być wyposażone w pegi i inne elementy do programu wyczynowego. Co prawda, podobne modele kosztują odpowiednio.

— Hulajnoga typu rowerowego (footbike). Hulajnogi z kołami rowerowymi: dużymi, ze szprychami i pompowanymi oponami. To znacznie zwiększa możliwości przejazdu i pozwala na jazdę nawet po drogach gruntowych i innym nierównym terenie. Pamiętaj, że takich produktów nie należy mylić z rowerami bez pedałów (rowerami bi...egowymi): w tym przypadku chodzi właśnie o odmianę hulajnogi.

— Hulajnoga trójkołowa typu „fliker”. Główną cechą wyróżniającą hulajnogi Fliker jest obecność dwóch oddzielnych platform, pod każdą nogą. Odpowiednio ma się trzy koła - jedno z przodu i po jednym na każdej platformie z tyłu. Jazda na takiej hulajnodze różni się od klasycznej tym, że nogi mogą stale stać na platformach. Ruch naprzód w różnych modelach odbywa się na różne sposoby. Jedną z opcji są hulajnogi, w których trzeba huśtać się z boku na bok; w związku z tym na nich nie da się jeździć ściśle w linii prostej - trajektoria ruchu będzie falista, chwiejna. Inną opcją są tzw. „nożyczki”: platformy są w stanie poruszać się i rozszerzać, podobnie jak ostrza nożyczek, co zapewnia ruch do przodu.

— Hulajnoga śnieżna. Hulajnogi, pierwotnie przeznaczone do poruszania się po śniegu. W konstrukcji są podobne do zwykłych hulajnóg, ale zamiast każdego z kół zainstalowano małą płozę; ponadto w konstrukcji zastosowano materiały mrozoodporne. Jednocześnie wiele hulajnóg śnieżnych umożliwia wymianę płoz na koła (patrz "Cechy dodatkowe") i można z nich korzystać w ciepłym sezonie.

— Do driftu. Hulajnogi specjalnie zaprojektowane do jazdy z aktywnym wykorzystaniem driftów kontrolowanych. Zewnętrznie są nie tyle podobne do hulajnóg, co do trójkołowców z napędem elektrycznym, mają siedzenie i trzy koła - przednie (kierujące) i dwa tylne. Stopy kierowcy podczas jazdy są na podnóżkach i nie dotykają podłoża, przyczepność zapewnia silnik elektryczny na przednim kole, a tylne koła są zwykle obracane (jak w wózkach supermarketowych) i można je obracać w kierunku poślizgu. Taka konstrukcja pozwala na łatwe i bezpieczne wykonywanie trików przy użyciu driftu. Najbardziej cechy dodatkowe i prędkościowe modele, przeznaczone dla profesjonalistów, mają bardziej tradycyjne tylne koła, bez możliwości skręcania.

Maksymalna waga użytkownika, jaką konstrukcja hulajnogi może wytrzymać bez awarii i wypadków. Ten punkt jest częściowo określony przez grupę wiekową, ale głównie przez materiały użyte w ramie (patrz oba punkty poniżej). Należy pamiętać, że producenci mogą wskazywać maksymalne obciążenie dla idealnych warunków - gdy hulajnoga porusza się po idealnie płaskiej powierzchni lub ogólnie jest nieruchoma. Dlatego warto wybierać model według tego parametru z pewnym zapasem; jest to szczególnie ważne w przypadku odmian przeznaczonych do zwiększonych obciążeń, w szczególności hulajnóg typu rowerowego i modeli wyczynowych (patrz „Rodzaj”). Co więcej, nie należy przekraczać wagi wskazanej w charakterystyce – nawet jeśli hulajnoga nie zepsuje się od razu, może się to zdarzyć w dowolnym momencie, co obfituje w wypadki i skaleczenia.

Minimalny wiek, w którym dziecku można powierzyć hulajnogę. Zalecenia te są raczej przybliżone, ale zdecydowanie odradza się od nich odstępstwo: zbyt „dorosła” hulajnoga może okazać się niewygodna, a nawet niebezpieczna dla dziecka. W przypadku hulajnóg elektrycznych (patrz „Rodzaj”) warto wziąć pod uwagę, że w niektórych krajach do obsługi takich urządzeń wymagane są uprawnienia uzyskiwane od określonego wieku; więc kupując taki model, warto wyjaśnić wymagania przepisów ruchu drogowego.

Od grupy wiekowej zależy bezpośrednio dopuszczalne obciążenie; według tego kryterium współczesne hulajnogi można podzielić na dziecięce(dopuszczalne obciążenie do 50 kg), młodzieżowe (od 50 do 80 kg) i dorosłe (80 kg i więcej).

Zalecany wzrost to optymalny wzrost użytkownika, dla którego zaprojektowano hulajnogę. Im bardziej rzeczywisty wzrost użytkownika odpowiada zalecanemu, tym wygodniejsze i bezpieczniejsze będzie korzystanie z hulajnogi. Zazwyczaj zalecany wzrost jest wskazywany przez określony zakres wartości. Całkowicie dopuszczalne jest zamówienie wyższej hulajnogi, ale różnica między wzrostem rzeczywistym a zalecanym powinna być minimalna. Przy wyborze hulajnogi należy kierować się również innymi parametrami, takimi jak grupa wiekowa, waga użytkownika i inne cechy.

— 2-kołowa. Klasyczna konstrukcja z jednym kółkiem z przodu i jednym z tyłu. Znajduje się we wszystkich typach hulajnóg, z wyjątkiem kickboardów, modeli typu "fliker" i modeli do driftu (patrz „Rodzaj”). Hulajnogi dwukołowe nie mogą stać prosto bez dodatkowych urządzeń (patrz „Dodatkowo – Stopka”), a jazda na nich wymaga pewnych umiejętności, aby utrzymać równowagę, ale uważane są za najszybsze i zwinniejsze. Należy pamiętać, że hulajnogi typu rowerowego są wykonane tylko jako dwukołowe.

— 3-kołowa. Wszystkie hulajnogi typu "fliker" i większość kickboardów, a także modele do driftu (patrz „Rodzaj”), są z definicji trójkołowe. Jednak taką opcję można znaleźć również w klasycznych hulajnogach – w formacie „jedno kółko z przodu i dwa z tyłu”. W takim przypadku odległość między tylnymi kółkami może być różna. W niektórych modelach są szeroko rozstawione, dzięki czemu hulajnoga może stać stabilnie nawet w stanie postoju, ale jej zwrotność jest niewielka; natomiast wąski układ tylnych kółek zmniejsza stabilność, ale poprawia zwrotność.

— 4-kołowa. Konstrukcja przewiduje parę kółek z przodu i z tyłu. Można występować w klasycznych hulajnogach, a także w niektórych kickboardach i modelach typu "fliker". Cztery koła zapewniają maksymalną stabilność, ale zauważalnie zmniejszają zwrotność i słabo nadają się do dynamicznej jazdy z ostrymi zakrętami. Dlatego większoś...ć modeli czterokołowych przeznaczona jest dla najmłodszych dzieci, które dopiero uczą się balansować.

— Klasyczna (w kształcie litery T). Tradycyjna kierownica hulajnogi w postaci poziomej poprzeczki na pionowym drążku. Występuje w prawie wszystkich typach hulajnóg (patrz „Rodzaj”); zwróć uwagę, że w kickboardach taka kierownica zwykle wymaga nie skręcania, ale nachylenia.

— Wygięta (rowerowa). Kierownica o charakterystycznym, wygiętym kształcie, w którym uchwyty są zagięte do tyłu lub do góry względem środka. Uważana jest za wygodniejszą niż klasyczna, ale jest bardziej skomplikowana w konstrukcji i droższa, a różnica w wygodzie nie jest często zauważalna. Dlatego ten wariant jest znacznie mniej powszechny, występuje głównie w raczej zaawansowanych modelach — w szczególności właśnie w takie kierownice wyposażona jest większość hulajnóg.

— Okrągły uchwyt. Kierownica w formie pierścienia lub pary pierścieni (swoistych „uszu”) osadzona na pionowym drążku; są też opcje w ogóle bez górnego pierścienia, w których drążek kończy się okrągłą gałką. W każdym razie ta konstrukcja jest stosowana w modelach, w których kierownica się nie obraca, ale przechyla na boki - mogą to być zarówno kickboardy, jak i niektóre specjalistyczne modele typu „fliker” (patrz „Rodzaj”).

— W kształcie litery Y. Kierownica z wygięciem górnej rury w kształcie litery Y. Często w tego rodzaju kierownicach stosuje się blachy boczne wzmacniające konstrukcję, dzięki czemu kierowni...ca ta uważana jest za trwalszą w porównaniu z klasycznymi rozwiązaniami w kształcie litery T .

— Bat-Wing. Kształt Bat-Wing przypomina kierownice w kształcie litery Y, jednak w górnej części danego wariantu znajduje się specjalna poprzeczka wzmacniająca konstrukcję. Kierownice Bat-Wing wytrzymują duże obciążenia i są montowane głównie na hulajnogach wyczynowych.

Materiał kierownicy niesie niemal podstawowe informacje o trwałości hulajnogi, gdyż to właśnie o nią opiera się użytkownik podczas jazdy. W związku z tym ten element konstrukcyjny w większości przypadków jest wykonany z metalu, a mianowicie:

— Aluminium. Kluczową zaletą aluminium jest jego niewielka waga. Wykonane z aluminium kolumny kierownicy są znacznie lżejsze od ich stalowych odpowiedników, co poszerza ich zakres. Hulajnoga z aluminiową kierownicą może być dobrym wyborem do jazdy wyczynowej. Aby jednak kierownica aluminiowa była wystarczająco mocna, producenci muszą zwiększyć średnicę i grubość ścianki kolumny kierownicy. Z reguły kierownice aluminiowe mają niestandardową ponadwymiarową średnicę rury 34,9 mm. Ponadto kierownice aluminiowe są droższe niż ich stalowe odpowiedniki.

— Stal. Główną zaletą stali jest jej zwiększona wytrzymałość – taka kierownica z łatwością wytrzyma duże obciążenia mechaniczne. Ale wśród wad można zauważyć dużą wagę. Kierownice stalowe mają dużą masę, co nieco ogranicza ich zakres, zwłaszcza jeśli chodzi o jazdę wyczynową.

Od materiału, z którego wykonana jest platforma, zależą waga hulajnogi, jej wytrzymałość i odporność na obciążenia. We współczesnych modelach mogą sie stosować następujące opcje:

— Tworzywo sztuczne. W hulajnogach ten materiał należy do poziomu podstawowego. Wytrzymałość tworzywa sztucznego nie jest wysoka, nie jest ono przeznaczone do dużych ciężarów i dużych obciążeń, dlatego można je znaleźć głównie w modelach dla młodszej grupy wiekowej i typu klasycznego (patrz wyżej). Z drugiej strony w tej kategorii tworzywo sztuczne prezentuje się najlepiej: może mieć prawie dowolny kolor i wzór, niedużo waży i jest niedrogie.

— Aluminium. Stopy na bazie aluminium łączą w sobie wytrzymałość, odporność na obciążenia i niewielką wagę, dzięki czemu są dość popularne jako materiał wśród wszystkich typów hulajnóg (patrz wyżej).

— Stal. Główną zaletą stali jest jej wysoka wytrzymałość, nawet przewyższająca właściwości aluminium, nie mówiąc już o tworzywie sztucznym. Natomiast materiał ten ma dużą wagę i dlatego jest używany rzadziej niż inne, głównie w hulajnogach typu rowerowego (patrz „Rodzaj”) dla starszej grupy wiekowej.

— Stop magnezu. Dość zaawansowany materiał, który łączy bardzo niską wagę z dużą wytrzymałością i sprężystością. Jednocześnie jego koszt jest również dość wysoki. Dlatego magnezowe ramy można...spotkać głównie w drogich modelach klasy premium.

— CFRP. Termin ten zazwyczaj oznacza kompozyt zbrojony włóknem węglowym i polimerową osłoną. Uważa się za materiał klasy premium: jego wytrzymałość jest porównywalna ze stalą, a jego waga jest znacznie mniejsza. Co prawda, taki materiał jest wrażliwy na uderzenia punktowe - mogą z nich powstawać pęknięcia; generalnie jednak taka „uciążliwość” wymaga raczej niefortunnych okoliczności. Ale jedną z jednoznacznych wad włókna węglowego można nazwać wysoki koszt. Ponadto zwracamy uwagę, że materiał ten jest używany głównie w hulajnogach elektrycznych (patrz „Rodzaj”) – w przypadku innych odmian z wielu powodów łatwiej jest używać tańszych materiałów, nawet jeśli chodzi o drogi i wysokiej jakości model.

— 2-śrubowy. Zaciski 2-śrubowe są typowe dla hulajnóg z niższej półki cenowej. Zacisk 2-śrubowy jest zwykle używany do łączenia elementów sterujących w hulajnogach miejskich. Jako śruby najczęściej stosuje się złączki z gwintem M8. Złączka 2-śrubowa jest słabo przystosowana do odporności na poluzowanie łączników.

— 3-śrubowy. Zacisk 3-śrubowy pozwala mniej lub bardziej pewnie zamocować elementy sterujące. Hulajnogi z zaciskiem 3-śrubowym są ogólnie uważane za hulajnogi wyczynowe, ale są to hulajnogi dla początkujących. Zacisk 3-śrubowy pozwala zapobiegać luzom w złączce przez pewien czas.

— 4-śrubowy. Zacisk 4-śrubowy jest typowy dla dobrych hulajnóg wyczynowych. Ta złączka pozwala bezpiecznie zamocować elementy sterujące. Obecność 4 punktów mocowania sprawia, że połączenie dobrze opiera się luzowaniu dokręcania, a śruby w takich zaciskach są słabo podatne na samoluzowanie.

— 5-śrubowy. Zacisk 5-śrubowy to wysokiej jakości rozwiązanie, które można znaleźć w zaawansowanych hulajnogach wyczynowych. Obecność 5 punktów mocowania pozwala bezpiecznie zamocować kierownicę w pożądanej pozycji. Zacisk 5-śrubowy zapobiega powstawaniu luzów w złączce. Takie zaciski są w stanie utrzymać stopień dokręcenia złączek nawet przy dużych obciążeniach wibracyjnych.