Częstotliwość procesora
Częstotliwość taktowania procesora, w który wyposażone jest urządzenie. W przypadku procesorów wielordzeniowych, które są powszechnie stosowane w nowoczesnych smartfonach, przyjmuje się częstotliwość każdego pojedynczego rdzenia; a jeśli procesor ma rdzenia o różnych częstotliwościach (patrz „Liczba rdzeni”) - z reguły podawana jest wartość maksymalna.
Ogólnie rzecz biorąc,
wydajne smartfony charakteryzują się wysokimi częstotliwościami procesora. Należy jednak pamiętać, że parametr ten sam w sobie nie jest bezpośrednio związany z możliwościami procesora: na rzeczywistą moc chipa wpływa wiele innych jego funkcji, a często rozwiązanie budżetowe z dużą częstotliwością taktowania okazuje się mniej produktywne niż droższy i jednocześnie wydawałoby się wolniejszy procesor. Ponadto ogólna wydajność systemu zależy bezpośrednio od całego zestawu innych czynników - przede wszystkim od ilości pamięci RAM. Dlatego przy ocenie smartfona należy kierować się nie tyle częstotliwością procesora, ile ogólną charakterystyką systemu i wskaźnikami wizualnymi, takimi jak wyniki testów (patrz poniżej).
Maks. pojemność karty
Największa pojemność karty pamięci, z którą telefon może poprawnie współpracować. Aby uzyskać więcej informacji na temat samych kart, zobacz „Gniazdo kart pamięci”; należy podkreślić, że pojemne nośniki często korzystają z zaawansowanych technologii, które nie są obsługiwane przez wszystkie urządzenia, a czasami telefony po prostu nie mają wystarczającej mocy do przetwarzania dużych ilości danych. Dlatego dla wygody wyboru maksymalna obsługiwana pojemność jest podawana w naszym katalogu.
W praktyce zdarzają się sytuacje, w których niektóre urządzenia mogą przekraczać podaną specyfikację. Warto jednak skupić się na oficjalnych danych, ponieważ jeśli zostaną one przekroczone, normalna praca karty nie jest gwarantowana.
Lampa błyskowa
Obecność lampy błyskowej w głównym aparacie telefonu.
Lampa błyskowa - lampa do oświetlania fotografowanej sceny - znacznie rozszerza możliwości fotografowania i nagrywania. W szczególności umożliwia fotografowanie i nagrywanie w słabym świetle i pod ostrym światłem. Ponadto lampa błyskowa może być również używana jako
latarka(patrz "Cechy dodatkowe"), co eliminuje konieczność instalowania dwóch źródeł światła w telefonie.
Rodzaj karty SIM
Rodzaj karty SIM, używanej w telefonie komórkowym. Termin SIM w tym przypadku oznacza wszystkie rodzaje kart do identyfikacji w sieciach komórkowych, m.in. do sieci 3G,
CDMA itp. (chociaż formalnie takie karty mogą mieć różne nazwy). A rodzaj takiej karty określa przede wszystkim jej rozmiar. Najpopularniejsze warianty to:
- micro-SIM. Największy rodzaj kart SIM, szeroko stosowany we współczesnych urządzeniach: zakłada rozmiar 15x12 mm. Został wprowadzony w 2010 roku, dziś jest stopniowo wypierany przez bardziej kompaktowe i zaawansowane nano-SIM i eSIM. Zwróć uwagę, że w skrajnych przypadkach kartę pod slot microSIM można wykonać po prostu obcinając większą mini-SIM do wymaganych wymiarów. Jednak taka operacja wiąże się z pewnym ryzykiem i wymaga dokładności, dlatego lepiej skontaktować się z operatorem komórkowym w celu wymiany karty SIM na odpowiednią.
- nano SIM. Najmniejszy format klasycznych (wymiennych) kart SIM to 12x9 mm. W takich kartach ramki są przycięte do samego chipa, tak że dalsze zmniejszenie tradycyjnych kart SIM jest niemożliwe. Ten standard pojawił się w 2012 roku, lecz nadal jest niezwykle popularny. Podobnie jak microSIM, kartę pod slot danego formatu można wykonać poprzez przycięcie większej karty SIM, lecz jest to zalecane tylko w skrajnych przypadkach.
-
e-SIM. Karta SIM tego typu jest modułem elektronicznym, wbudowanym bezpośrednio w urządzenie i ni
...e zakładającym wymiany. Dla autoryzacji w sieci operatora komórkowego należy wprowadzić odpowiednie ustawienia w eSIM; jednocześnie takie moduły są w stanie zapisywać kilka zestawów ustawień na raz, co pozwala na łatwe przełączanie się między różnymi operatorami - nie ma potrzeby grzebać przy fizycznej wymianie karty SIM, wystarczy zmienić profil w ustawieniach. Kolejną zaletą takich modułów jest ich kompaktowość. Jednakże przed zakupem telefonu z eSIM nie zaszkodzi ustalić, czy ta technologia jest obsługiwana przez Twojego operatora komórkowego - nawet w dzisiejszych czasach nie każda sieć jest kompatybilna z takimi modułami.
- nano + eSIM. Wariant, spotykany w smartfonach z dwiema kartami SIM. Uzupełnieniem wbudowanego modułu eSIM w takim urządzeniu jest slot, w którym można zainstalować wymienną kartę nanoSIM. Cechy każdego z tych typów kart szczegółowo opisano powyżej; tutaj zauważamy, że wygodnie jest zachować podstawowy numer (numery) telefonu w eSIM i używać zastępczych kart dla numerów tymczasowych. Taki format korzystania może być wygodny zwłaszcza przy częstych wyjazdach za granicę - karty lokalnych operatorów można zainstalować w tradycyjnym slocie nanoSIM.Złącza
Złącza przewodowe, przewidziane w konstrukcji telefonu.
W tym rozdziale zwykle precyzuje się rodzaj uniwersalnego złącza (najczęściej
USB C), a także obecność
mini-jack (3,5 mm)(są urządzenia
bez takiego gniazda). Może tu również wskazywać się interfejs portu USB C aż do wysokoprędkościowej trzeciej wersji (
USB C v 3 ), umiejscowienie gniazda 3,5 mm (wyjście na słuchawki) oraz obecność dodatkowych portów o bardziej specyficznym przeznaczeniu.
Uniwersalne złącza służą przede wszystkim do ładowania baterii, do podłączania różnych akcesoriów do telefonu oraz do podłączenia samego urządzenia do komputera za pomocą kabla; z kolei port 3,5 mm przeznaczony jest przede wszystkim na słuchawki i inne akcesoria audio, choć możliwe są inne warianty korzystania. Oto bardziej szczegółowy opis różnych rodzajów złączy:
- USB C. Swego rodzaju następca microUSB, który jest coraz częściej stosowany w urządzeniach mobilnych. USB C różni się od swojego poprzednika przede wszystkim nieznacznie zwiększonymi wymiarami oraz wygodną dwustronną konstrukcją: dzięki niej nie ma znaczenia, po której stronie wkłada się wtyczkę. Ponadto interfejs ten pozwala na implementację bardziej zaawansowanych funkcji niż microUSB - w szczególności niektóre technologie szybkiego ładowania były pierwotnie stworzone specjalnie dla USB C. Zwracamy również
...uwagę, że standard USB obsługiwany przez tego typu złącze może precyzować się w specyfikacji. Dziś spotyka się następujące odmiany:
- USB C 3.2 gen1. Standard wcześniej znany jako USB 3.0 i USB 3.1 gen1. Zapewnia prędkość przesyłania danych do 4,8 Gb/s.
- USB C 3.2 gen2. Współczesna nazwa standardu, dawniej USB 3.1, a następnie USB 3.1 gen2. Prędkość podłączenia przez ten interfejs może sięgać 10 Gb/s.
- USB C 3.2 gen2x2. Standard (wcześniej znany jako USB 3.2), który zapewnia dwukrotnie większą prędkość niż „zwykły” USB 3.2 gen2 - czyli do 20 Gb/s. W przeciwieństwie do poprzednich wersji, był stworzony specjalnie pod złączę USB C.
- Micro USB. Uniwersalne złącze, które kiedyś było niezwykle szeroko stosowane w urządzeniach przenośnych (z wyjątkiem być może technologii Apple). Jest mniej wygodne i bardziej zaawansowane technicznie niż USB C, przez co stopniowo traci na popularności; niemniej jednak w sprzedaży jest jeszcze sporo urządzeń z microUSB.
- Lightning. Autorskie złącze Apple, używane wyłącznie w iPhonie wśród smartfonów. Posiada dwustronną konstrukcję, która umożliwia podłączenie wtyczki z dowolnej strony. We współczesnych iPhone'ach służy zarówno jako urządzenie uniwersalne, jak i do podłączania słuchawek (w 2016 roku Apple zrezygnowało z wyjścia audio 3,5 mm w tych urządzeniach).
- Autorskie złącze. To czy inne uniwersalne złącze, niezwiązane z typami opisanymi powyżej. W dzisiejszych czasach takie wyposażenie jest niezwykle rzadkie - standardowe interfejsy są wygodniejsze i bardziej uniwersalne, ponieważ pozwalają na zastosowanie nie tylko „rodzimych” akcesoriów, lecz także rozwiązań innych producentów.
- Złącze magnetyczne. Złącze, w którym do utrzymania kabla wykorzystuje się magnes trwały zamiast standardowego systemu wtyczki i gniazda. Takie przyrządy stosowane są głównie w urządzeniach z ochroną przed wodą (patrz „Ochrona przed wilgocią”), a najczęściej - do ładowania baterii oraz jako uzupełnienie standardowych złączy uniwersalnych (najczęściej microUSB lub USB C). Główną zaletą złącza magnetycznego jest to, że nie potrzebuje zaślepki, by chronić się przed wodą. Dzięki temu, po pierwsze, upraszcza się podłączanie i odłączanie ładowarki, a po drugie zminimalizowane jest zużycie zaślepek na standardowych portach - nie trzeba je otwierać i zamykać za każdym razem żeby podłączyć do ładowarki. Co prawda do złącza magnetycznego pasuje tylko specjalny „rodzimy” kabel; jednakże w przypadku zgubienia lub zepsucia tego kabla może być przewidziana opcja ładowania w zwykły sposób za pomocą tradycyjnego uniwersalnego złącza.
- Mini-jack (3,5 mm). Złącze, używane głównie do podłączania słuchawek przewodowych i innych urządzeń audio (takich jak przenośne głośniki). Takie podłączenie jest niezwykle popularne wśród akcesoriów audio (i to nie tylko do przeznaczenia „mobilnego”); tak że wyszukanie słuchawek, zestawów słuchawkowych czy głośników pod ten rodzaj gniazda zwykle nie stanowi problemu. Ponadto gniazdo 3,5 mm może być używane do bardziej szczegółowych zadań - na przykład do podłączenia czytnika kart lub wymiany danych z czujnikami fitness i innymi specyficznymi sprzętami. Jednakże takie funkcje są rzadko używane i wymagają instalacji specjalnych aplikacji, lecz podłączenie słuchawek to podstawowa funkcja takiego złącza, dostępna domyślnie. Dlatego gniazdo mini-jack jest często nazywane „wyjściem na słuchawki”.
- Umiejscowienie wyjścia słuchawkowego. Opisane powyżej gniazdo 3,5 mm we współczesnych telefonach może znajdować się na górze, na dole lub z boku urządzenia. Ten drugi wariant jest generalnie mniej wygodny niż dwa pierwsze i dlatego jest rzadki. A wybór według tego wskaźnika zależy przede wszystkim od tego, jak dokładnie będziesz nosić telefon i z której strony będziesz podłączał do niego słuchawki; optymalne warianty będą się różniły w zależności od sytuacji.Nawigacja
Nawigacyjne funkcje i możliwości, przewidziane w urządzeniu - zwykle smartfonie.
Współczesny smartfon musi mieć
moduł GPS i kompas cyfrowy. Ponadto, aby przyspieszyć pracę, często przewidziany jest aGPS, dla poprawy dokładności -
Dual GPS . Oto bardziej szczegółowy opis tych funkcji:
— aGPS. Dodatkowa funkcja, przyspieszająca uruchomienie głównego odbiornika GPS. Aby odbiornik działał zgodnie ze swoim głównym przeznaczeniem, niezbędne jest zaktualizowanie danych o położeniu satelitów nawigacyjnych; uzyskanie tych danych w sposób klasyczny, bezpośrednio z samych satelitów może zająć dość dużo czasu (do kilku minut). Szczególnie dotyczy to tzw. „zimnego startu” - gdy odbiornik uruchamia się po długiej przerwie, a dane w nim zapisane stały się całkowicie nieaktualne. aGPS (Assisted GPS) pozwala na otrzymywanie aktualnych informacji serwisowych od operatora - z najbliższej stacji bazowej (funkcja ta jest obecnie obsługiwana przez większość operatorów). Może to znacznie przyspieszyć proces uruchamiania.
— Moduł GPS. Moduł nawigacyjny, umożliwiający określenie aktualnych współrzędnych urządzenia poprzez system nawigacji satelitarnej GPS. Przypomnijmy, że GPS jest najstarszym i najbardziej powszechnym z tych systemów. Standardowa dokładność pozycjonowania współczesnych odbiorników tego standardu wynosi około 6 - 8 m, a przy zastosowaniu specjalnych technologii - kilkadziesiąt cent
...ymetrów. Jeśli chodzi o moduły GPS w telefonach, zapewniają one jedynie określenie aktualnej lokalizacji; sposoby wykorzystania tych danych mogą się różnić w zależności od systemu operacyjnego i zainstalowanych aplikacji. Do najpopularniejszych odmian należą: nawigacja według map (w tym zapisywanie ścieżek), geotagowanie zdjęć i postów w sieciach społecznościowych, wyszukiwanie różnych obiektów w pobliżu (atrakcji, przystanków autobusowych, sklepów, hoteli, kawiarni/restauracji, służb ratowniczych itp.), Przekazywanie lokalizacji użytkownika (na przykład do firm taksówkarskich lub dostawczych) itp.
Należy pamiętać, że w przypisach do tego punktu mogą być wskazywane dodatkowe systemy obsługiwane przez odbiornik satelitarny - na przykład europejski Galileo. Wyjątkiem jest rosyjski GLONASS, z którym zgodność jest określona osobno (patrz poniżej).
— Dual GPS. Dodatkowa funkcja, spotykana we współczesnych odbiornikach GPS (patrz wyżej). Takie odbiorniki pracują nie na jednej częstotliwości, jak bardziej tradycyjne moduły, lecz na dwóch („L1 + L5”) - odbierając w ten sposób dwa pakiety sygnałów naraz i porównując je ze sobą. Taki format pracy znacznie zwiększa dokładność pozycjonowania - w niektórych przypadkach nawet do 10 - 20 cm. Dodatkowo Dual GPS umożliwia poprawne przetwarzanie sygnałów odbitych od wieżowców - zwiększa to efektywność w gęsto zabudowanych obszarach miejskich. Należy jednak zauważyć, że nie zawsze jest możliwe pełnowartościowe wykorzystanie tej funkcji. Dlatego pełne wsparcie dla L5 jest dostępne tylko w europejskim systemie Galileo; w przypadku GPS (od 2020 r.) taką transmisję prowadzi tylko około połowa satelitów, a w GLONASS spodziewana jest nie wcześniej niż w 2030 r. Ponadto kompatybilność może być ograniczona możliwościami smartfona: na przykład w niektórych modelach tryb Dual GPS staje się dostępny dopiero po aktualizacji oprogramowania układowego.
— GLONASS. Możliwość korzystania z systemu nawigacji satelitarnej GLONASS. Jest to rosyjska alternatywa dla amerykańskiego GPS zapewniająca globalne pokrycie. W trybie standardowym prawie nie różni się dokładnością od GPS (ok. 5 - 10 m), lecz w trybach specjalnych jest zauważalnie gorszy (2,8 m kontra 30 cm). Dlatego we współczesnych smartfonach GLONASS praktycznie nie jest używany jako główny system nawigacyjny - zwykle kompatybilność z nim jest zapewniana jako dodatkowa funkcja modułu GPS. Możliwość jednoczesnego odbioru sygnałów z dwóch systemów satelitarnych pozytywnie wpływa na jakość nawigacji, szczególnie w gęsto zabudowanych obszarach miejskich, w pomieszczeniach i na terenach górskich: zmniejsza się liczba martwych stref, skraca się czas wyszukiwania satelitów, a także zwiększa się dokładność pozycjonowania.
— Galileo. Europejski system nawigacji satelitarnej, stworzony jako alternatywa dla amerykańskiego GPS. Należy zauważyć, że znajduje się on pod kontrolą departamentów cywilnych, a nie wojskowych. Przy pełnej flocie składającej się z 24 aktywnych satelitów system zapewnia dokładność do 1 m w trybie publicznym oraz do 20 cm z serwisem GHA. Działając w połączeniu z GPS, system Galileo zapewnia dokładniejsze określanie lokalizacji, zwłaszcza w gęsto zaludnionych obszarach.
— Kompas cyfrowy. Elektroniczny analog konwencjonalnego kompasu: moduł, który pozwala określić kierunek stron świata. Z reguły wykorzystuje tę samą zasadę działania, a konstrukcja oparta jest na miniaturowym czujniku magnetycznym. Wraz z modułem GPS jest niemal niezbędną funkcją we współczesnych smartfonach. Co prawda kompasy cyfrowe w większości nie błyszczą dokładnością - jednak w danym przypadku ta wada nie jest krytyczna, gdyż w przypadku smartfona taka dokładność jest rzadko wymagana.Pojemność baterii
Pojemność baterii, w którą wyposażono telefon komórkowy.
Teoretycznie większa pojemność baterii pozwala na dłuższe ładowanie urządzenia. Należy jednak mieć na uwadze, że rzeczywisty czas pracy baterii będzie również zależał od poboru mocy przez gadżet - a determinuje go specyfikacja sprzętowa, system operacyjny, specjalne rozwiązania przewidziane w konstrukcji itp. Tak więc w praktyce telefony z pojemnymi bateriami są generalnie
„długo działające”, lecz rzeczywista autonomia może się znacznie różnić nawet w dwóch modelach o podobnej specyfikacji. Dlatego dla dokładnej oceny lepiej skupić się nie na pojemności baterii, lecz na zadeklarowanym bezpośrednio przez producenta czasie pracy w różnych trybach (patrz poniżej).
Stopień ochrony IP
Obecność ochrony obudowy urządzenia przed wilgocią; również w tym rozdziale zwykle podawany jest konkretny stopień ochrony według standardu IP - na przykład kategoria
wodoodporne obejmuje modele ze stopniami
IP67,
IP68 i
IP69. Dwa ostatnie stopnie IP68/IP69K często sąsiadują – urządzenia z „69.” stopniem ochrony spełniają również wymagania poprzedzającego go „68.” stopnia.
Dwie cyfry w oznaczeniu IP wskazują stopień ochrony przed zagrożeniami. Przy tym stopień ochrony przed wilgocią jest wskazywany przez ostatnią cyfrę, pierwsza zaś charakteryzuje stopień odporności na kurz i inne zanieczyszczenia. W nowoczesnych telefonach komórkowych można znaleźć następujące stopnie ochrony przed zanieczyszczeniami:
5 — pyłoszczelność (kurz może dostać się do środka w niewielkich ilościach, które nie wpływają na działanie urządzenia);
6 — ochrona przed kurzem (kurz w ogóle nie dostaje się do środka).
Niższe stopnie ochrony przed zanieczyszczeniem w telefonach komórkowych nie są podawane w specyfikacji (taka obudowa nie będzie już pyłoszczelna i nie ma potrzeby określania jej właściwości). Istnieją jednak modele, w których zamiast pierwszej cyfry występuje X - na przykład IPX7. Oznacza to, że urządzenie to nie posiada certyfikatu ochrony przed kurzem, chociaż w rzeczywistości stopień takiej ochrony może być dość wysoki.
...A więc w naszym przykładzie wodoodporność 7 oznacza możliwość całkowitego zanurzenia w wodzie - co oznacza, że taka obudowa jest też bardzo szczelnie zamknięta przed kurzem.
Jeśli chodzi o odporność na wilgoć, warianty te mogą wyglądać następująco:
— 2. Minimalny stopień podawany dla telefonów komórkowych, obejmuje ochronę przed kroplami wody i bryzgami pod kątem do 15° od pozycji roboczej urządzenia (zwykle ekranem do góry). Pozwala wytrzymać średni deszcz bez silnego wiatru.
— 3. Ochrona przed kroplami wody padającymi pod kątem do 60° (średni deszcz z silnym wiatrem w pozycji ekranem do góry).
— 4. Ochrona przed bryzgami z dowolnego kierunku (deszcz i silny wiatr bez względu na pozycję obudowy).
— 5. Ochrona przed strumieniami wody z dowolnego kierunku (przelotne opady, burze).
— 6. Ochrona przed falami uderzeniowymi i silnymi strumieniami wody.
— 7. Minimalny stopień pozwalający mówić o wodoodporności. Umożliwia przeniesienie krótkotrwałych (do pół godziny) nurkowań pod wodą na głębokość 1 m.
— 8. Możliwość nurkowania długotrwałego (30 min i więcej) na głębokość powyżej 1 m przy ciągłej pracy w stanie zanurzonym. Konkretne ograniczenia dotyczące głębokości i czasu mogą się różnić.
— 9. Ochrona przed strumieniami wody o wysokiej temperaturze (możliwość intensywnego mycia gorącą wodą pod wysokim ciśnieniem).
Generalnie wyższy stopień ochrony z jednej strony daje dodatkową gwarancję na wypadek niekorzystnych sytuacji, z drugiej zaś wpływa co najmniej na cenę, a często także na wymiary/wagę urządzenia. Zwracamy również uwagę, że odporna na wilgoć obudowa może być również odporna na wstrząsy (patrz poniżej) - nie jest to konieczne, lecz często występuje w modelach zaprojektowanych do użytku w ekstremalnych warunkach.Zabezpieczenie przed uderzeniami
Specjalna
ochrona przed wstrząsami przewidziana w konstrukcji telefonu.
Konkretny poziom takiej ochrony może się różnić, ale przynajmniej pozwala wytrzymać upadki na twardą powierzchnię z wysokości około 1–1,2 m bez konsekwencji. Wiele modeli ma również bardziej szanowane wskaźniki; Szczegóły te należy wyjaśnić osobno. Pamiętaj, że zazwyczaj mówimy tutaj o ciele; Ekran może mieć inną odporność na uderzenia, zależy to przede wszystkim od powłoki (patrz „Wyświetlacz główny”). A jeśli zależy Ci na maksymalnej trwałości, najlepiej uzupełnić ekran specjalnym
dodatkiem ochronnym.
W każdym razie urządzenia odporne na wstrząsy są przeznaczone głównie dla użytkowników, którzy często muszą przebywać w ekstremalnych warunkach: wspinaczy, personelu wojskowego, ratowników itp. W związku z tym takie modele są zwykle również wodoodporne (patrz wyżej).
Istnieją również modele ze standardem ochrony MIL-STD-810. Początkowo
MIL-STD-810 to zestaw specyfikacji ustalających określone poziomy ochrony sprzętu elektrycznego przed czynnikami środowiskowymi. Norma została opracowana w celu testowania sprzętu wojskowego dla armii amerykańskiej w celu zapewnienia jego funkcjonalności w różnych niesprzyjających warunkach. Stawia przed obiektami badań dość rygorystyczne wymagania: sprawdzany jest poziom odporności produktu na uderzenia podczas upadków i wstrząsów, przeprowadzane są bada
...nia wibracyjne, sprawdzane jest działanie urządzenia w szerokim zakresie temperatur, w deszczu, w mgła, pod wpływem piasku, kurzu itp. Jednak oznaczenie MIL-STD-810 w produktach „cywilnych” nie zawsze oznacza najwyższy stopień ochrony. Wynika to z braku ścisłych przepisów dotyczących testowania. Dlatego najsprytniejsi dostawcy testują testowane gadżety według dosłownie jednego lub dwóch punktów programu z obszernej listy i często celowo nie ujawniają, które testy przeszły pomyślnie. W związku z tym konkretne cechy takiej ochrony pozostają niezawodnie nieznane. Norma obowiązuje od 1962 roku. Każda nowa wersja jest oznaczona na końcu literą alfabetu łacińskiego. Im dalsza litera w alfabecie, tym nowocześniejsza jest wersja certyfikatu. Od 2008 roku wszędzie obowiązuje specyfikacja MIL-STD-810G, a w 2019 roku zatwierdzono nową edycję normy MIL-STD-810H.