Porównanie Panasonic HC-V770 vs Panasonic HC-V730

Ogniskowa standardowego obiektywu aparatu w przeliczeniu na pełnoklatkową matrycę 35 mm. Parametr ten nazywany jest również „ekwiwalentną ogniskową” – EGF.

Sama ogniskowa to odległość od środka optycznego obiektywu (przy ustawianiu ostrości na nieskończoność) do matrycy, przy której na matrycy uzyskuje się najostrzejszy obraz. Jest to jedna z kluczowych cech każdego obiektywu, ponieważ określa kąty widzenia, stopień zbliżenia i odpowiednio specyfikę zastosowania optyki. Jednocześnie niemożliwe jest porównanie różnych opcji pod względem rzeczywistej ogniskowej: prawa fizyki są takie, że dla różnych rozmiarów matryc ta sama ogniskowa da różne kąty widzenia. Dlatego EFG został przyjęty jako uniwersalna cecha i kryterium porównawcze. Można to opisać jako ogniskową, jaką miałby obiektyw z matrycą 35 mm przy tych samych kątach widzenia.

Im dłuższa ogniskowa, tym węższy kąt widzenia i wyższy stopień zbliżenia widzianej sceny. Optyka z EGF do 18 mm należy do klasy ultraszerokokątnych („rybie oko”) i służy przede wszystkim do tworzenia efektów artystycznych. Odległości do 40 mm odpowiadają „szerokokątnemu”, 50 mm daje taki sam stopień zbliżenia jak gołym okiem, zasięg 70-100 mm uważany jest za optymalny dla fotografii portretowej, a duże wartości pozwalają na wykorzystanie optyka już jako teleobiektyw. Znając te przepisy, możesz z grubsza ocenić możliwości obiektywu i jego przydatność do określonych zadań; są też bardziej szczegółowe zalecenia, opisane w dedykowany...ch źródłach.

Należy również pamiętać, że zwykle nowoczesne kamery wideo są wyposażone w obiektywy o zmiennej ogniskowej (zoom), co pozwala na zmianę stopnia zbliżenia i kąta widzenia; zobacz Zoom optyczny, aby uzyskać szczegółowe informacje.

Metoda stabilizacji obrazu przewidziana w konstrukcji kamery wideo. Sama funkcja stabilizacji ma za zadanie kompensować niewielkie drgania aparatu, aby nie były zauważalne na obrazie. Jest to szczególnie prawdziwe podczas fotografowania z ręki i tak naprawdę większość nowoczesnych modeli jest przeznaczona właśnie do takiego zastosowania. Przy okazji pracy rozróżnia się następujące opcje:

- Optyczne. Za działanie takich systemów stabilizacji odpowiada specjalny mechanizm z systemem żyroskopów i ruchomych soczewek, montowanych bezpośrednio w obiektywie. To on wprowadza korekcję na wszelkie wstrząsy, wibracje itp., a obraz trafia do matrycy już ustabilizowany. Systemy optyczne są uważane za najbardziej zaawansowane i wydajne, ponieważ ich praca pozwala wykorzystać całą powierzchnię sensora, w pełni wykorzystać jego możliwości i zapewnić dobrą jakość obrazu. Wśród niedociągnięć warto zwrócić uwagę na wzrost kosztów i wagi kamer, a także niewielki spadek niezawodności optyki. Jednocześnie punkty te najczęściej nie są krytyczne, a stabilizatory tego typu można stosować nawet w prostych i niedrogich modelach.

- Elektroniczne. Stabilizacja elektroniczna realizowana jest dzięki temu, że nie cały obszar matrycy jest zaangażowany w tworzenie obrazu dla ramki na wyjściu, ale tylko część. Mówiąc najprościej, elektronika aparatu „uwzględnia” pewien obszar czujnika i przenosi z niego obraz do ramki; a przy małych przemieszczeniach ten „obs...zar uwagi” również się przesuwa, dzięki czemu widzialny obraz pozostaje nieruchomy. Zaletami systemów elektronicznych są prostota konstrukcji, lekkość, zwartość i wysoka niezawodność; można ich używać nawet z najprostszymi obiektywami używanymi w aparatach kieszonkowych (patrz Rodzaje). Ich główną wadą jest konieczność zarezerwowania części matrycy, co zmniejsza wielkość i rozdzielczość faktycznie zajętego obszaru i negatywnie wpływa na jakość obrazu.

- Optyczne/elektroniczne. W takich układach wykorzystywane są obie opisane powyżej metody – zarówno mechanizm w obiektywie, jak i rezerwa na matrycy. Zapewnia to niezwykle wysoką skuteczność kompensacji oscylacji - obraz pozostaje stabilny nawet w warunkach, w których każda metoda byłaby bezużyteczna. Z drugiej strony wady obu opcji również pozostają istotne, a koszt aparatów z tą funkcją jest dość wysoki.

Szybkość transmisji bitów zapewniana przez kamerę podczas nagrywania wideo. Parametr ten jest również nazywany bitrate (tj. liczbą bitów na jednostkę czasu). W przypadku dowolnego formatu pliku używanego do nagrywania ogólna zasada jest taka, że im wyższa szybkość transmisji, tym lepsza jakość obrazu (szczególnie w przypadku formatów wykorzystujących kompresję stratną). Z drugiej strony, wysoka prędkość stawia odpowiednie wymagania co do możliwości używanych kart pamięci - więcej szczegółów patrz "Obsługa kart pamięci"; i odpowiednio zwiększa rozmiar pliku. Dlatego wiele nowoczesnych kamer wideo może pracować z różnymi szybkościami transmisji; pozwala to wybrać najlepszą opcję w zależności od tego, co w danej chwili jest dla Ciebie ważniejsze - maksymalna jakość lub możliwość pracy ze wolną kartą.

Jednocześnie zauważamy, że z punktu widzenia jakości parametr ten ma znaczenie głównie w przypadku profesjonalnego filmowania. Jeśli potrzebujesz aparatu do celów amatorskich, nie musisz gonić za maksymalną przepływnością: w końcu takie modele (i karty pamięci do nich) kosztują odpowiednio.

Obecność trybu nocnego w aparacie. W tym przypadku należy mieć na uwadze, że zarówno znaczenie tego parametru, jak i jego konkretna implementacja mogą znacząco różnić się w zależności od modelu. Tak więc w niektórych aparatach termin ten oznacza specjalny tryb głębokiego zmierzchu, który pozwala uzyskać w miarę wierne odwzorowanie kolorów („jak w dzień”) bez stosowania dodatkowego oświetlenia. Inni używają filtra podczerwieni, dzięki któremu można nagrywać nawet w całkowitej ciemności - ale obraz okaże się czarno-biały. A w najbardziej zaawansowanych modelach filtr ten jest uzupełniony własnym systemem oświetlenia IR, co jeszcze bardziej rozszerza możliwości kamery.

Dlatego szczegóły działania tego trybu w konkretnym aparacie należy wyjaśnić zgodnie z oficjalnymi dokumentami producenta. Jednak w każdym przypadku, jeśli często musisz fotografować w warunkach słabego oświetlenia lub w nocy, warto zwrócić uwagę na takie aparaty. Zwróć też uwagę, że obecność zwykłej lampy podświetlającej(patrz „Funkcje i możliwości”) nie liczy się jako funkcja nocnego fotografowania, choć może też znacząco „ułatwić życie” w ciemności.

Liczba trybów automatycznej ekspozycji, przewidzianych w konstrukcji aparatu.

Ekspozycją nazywane się określone połączenie podstawowych parametrów nagrywania - czasu otwarcia migawki, przysłony i czułości matrycy. Różne sytuacje mogą wymagać różnych połączeń, aby uzyskać najlepszą jakość obrazu. Na przykład do nagrywania dynamicznych scen wymagane są stosunkowo krótkie czasy otwarcia migawki, aby uniknąć rozmycia każdego kadru - a do normalnego oświetlenia każdego kadru należy otworzyć przysłonę lub zwiększyć czułość. W przypadku trybu portretowego warunki stawia już przysłona itp. Automatyczna ekspozycja znacznie ułatwia ustawienie wszystkich wymienionych parametrów – zamiast ręcznego doboru połączenia wystarczy, że operator włączy w kamerze określony program tematyczny.

Im więcej trybów automatycznej ekspozycji, tym większe możliwości dostosowania się kamery do konkretnej sytuacji, tym łatwiej jest z nim pracować w różnorodnych warunkach nagrywania. Jednocześnie warto zauważyć, że przy podliczaniu tych trybów nasz katalog uwzględnia nie tylko ustawienia automatyczne („portret”, „plaża”, „zachód słońca” itp.), lecz także „pełny automat”, gdy kamera sama określa specyfikę sceny, a także w pełni ręczny tryb ustawienia.

Lista programów tematycznych (tzw. trybów automatycznej ekspozycji) przewidzianych w aparacie. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat znaczenia tych programów, zobacz Autoekspozycja.

Obecność w kamerze funkcji nagrywania wstępnego (Pre-Rec).

Dana funkcja znacznie "ułatwia życie" operatorowi w warunkach, w których liczy się szybkość reakcji — zmniejsza ryzyko przeoczenia chwili startu nagrywania. W rzeczywistości Pre-Rec pozwala rozpocząć filmowanie na kilka sekund (zwykle 2-3) przed naciśnięciem przycisku start. Wynika to z faktu, że przy włączonym trybie pre-recording, kamera na bieżąco zapisuje w buforze ostatnie kilka sekund „widzianych” przez obiektyw, a w momencie rozpoczęcia nagrywania wideo z bufora jest dołączane do początku nagrywanego pliku – tworzy to efekt „wehikułu czasu”.

Format, w jakim kamera nagrywa dźwięk w trakcie nagrywanie wideo. Zwykle w danym punkcie podaje się liczbę kanałów i używany system dźwięku, format plików lub specyfikacja strumienia audio, na przykład „2-kanałowy Dolby Digital (AC-3)” lub „PCM, 16-bitowy 48 kHz, 2-kanałowy”. Aby nie wchodzić w szczegóły techniczne, zauważamy, że dwa kanały to minimum wymagane do dźwięku przestrzennego (stereo), a zaawansowane modele mogą pracować z dźwiękiem wielokanałowym, takim jak 5.1. Jeśli chodzi o inne cechy, należy zwrócić na nie uwagę przy wyborze profesjonalnego urządzenia (patrz „Przeznaczenie”) - w kamerach amatorskich, a zwłaszcza kieszonkowych, format dźwięku nie odgrywa znacznej roli. Konkretne cechy różnych formatów są opisane w specjalnych źródłach.

Możliwość wykonywania zdjęć podczas nagrywania wideo. Zwykle jest to realizowane za pomocą osobnego przycisku, po naciśnięciu którego kamera rejestruje widoczny obraz jako zdjęcie, nie przerywając nagrywania.

Współczesne technologie pozwalają na zapisywanie pojedynczych kadrów z już gotowego filmu, jednak jednoczesne fotografowanie wypada korzystnie w dwóch aspektach. Po pierwsze, rozdzielczość „obrazu” w trybie fotograficznym jest często wyższa niż w przypadku nagrywania wideo, a po drugie procedura przetwarzania zdjęcia różni się od metody przetwarzania kadrów wideo i pozwala uzyskać lepszy obraz. Jeśli więc potrzebujesz możliwości uchwycenia poszczególnych momentów filmowanych wydarzeń, warto wybrać model z tą funkcją.