Moc w trybie utrzymania temperatury
Moc pobierana przez termopot (patrz „Typ”) w trybie utrzymania temperatury wcześniej podgrzanej wody. Producenci dobierają tę moc w taki sposób, aby zagwarantować, że urządzenie będzie w stanie utrzymać deklarowaną temperaturę. Dlatego jedynym punktem, który należy ocenić według tego parametru, jest ogólne „obżarstwo” termopotu pod względem zużycia energii elektrycznej. Jednak ten tryb wymaga stosunkowo mało energii, a nawet w najbardziej pojemnych modelach moc w trybie utrzymania temperatury nie przekracza 200 watów.
Regulacja temperatury
Możliwości regulacji temperatury przewidziane w konstrukcji czajnika, a mianowicie konkretne wartości temperatury, które można ustawić w urządzeniu. Podkreślamy, że jest to właśnie automatyczna regulacja, w której urządzenie automatycznie wyłącza się (lub przechodzi w tryb utrzymywania temperatury) po osiągnięciu pożądanego stopnia nagrzania.
Jeśli ten punkt zawiera kilka opcji oddzielonych przecinkami (na przykład „60 °C, 80 °C, 90 °C”), oznacza to, że ten model ma kilka opcji stałej temperatury. Istnieją jednak również urządzenia z
płynną regulacją, która pozwala regulować temperaturę w skokach co 5 °C, a nawet 1 °C; dla takich urządzeń wskazany jest tutaj cały zakres regulacji, na przykład „60 – 100 °C”.
Ogólnie rzecz biorąc, im więcej możliwości ustawienia temperatury w czajniku, tym bardziej wszechstronny on jest, tym dokładniej można dobrać optymalny tryb zaparzania dla danego napoju. Oto prosta tabela zalecanych temperatur:
—
biała herbata — 60 °C;
—
żółta herbata — 70 °C;
—
zielona herbata — 80 °C;
—
czarna herbata — 90 °C;
— rooibos, hibiskus — 100 °C (do wrzenia);
—
jedzenie dla niemowlaka — 40 °C.
Oczywiście są wyjątki od takich zasad, w zależności od konkretnego rodzaju napoju. Na przykład niektó
...re rodzaje zielonej herbaty można parzyć w temperaturze 90 °C.Dozowanie wody
-
Przycisk dozowania wody. Przycisk sterujący wbudowaną pompką elektryczną: po naciśnięciu pompka włącza się, dostarczając wodę do wylewki. Najbardziej zaawansowana metoda: nie wymaga wysiłku ze strony użytkownika (w przeciwieństwie do pompki ręcznej), współpracuje z dowolnym pojemnikiem (w przeciwieństwie do naciśnięcia kubkiem) i pozwala na dokładne odmierzenie wymaganej objętości. A w niektórych modelach z tą funkcją możliwe jest nawet automatyczne dozowanie, gdy po naciśnięciu przycisku pompka elektryczna dostarcza ściśle określoną objętość płynu. Wady takich systemów nalewania to wysoki koszt i zależność od zasilania.
-
Pompka ręczna. Pompka mechaniczna z napędem ręcznym, z reguły wbudowana w pokrywę termopotu. Do pompowania zwykle stosuje się charakterystyczny duży przycisk: wystarczy nacisnąć ten przycisk - a pompka dozuje porcję wody z wylewki. Głównymi zaletami takich systemów są prostota, niski koszt i możliwość pracy bez zasilania – to ostatnie przyda się w przypadku problemów z prądem. Z drugiej strony, pompki ręczne nie są zbyt wygodne: trzeba kilkakrotnie nacisnąć przycisk, aby napełnić nawet mały kubek, a odmierzenie w ten sposób dokładnej ilości wody jest problematyczne. Dlatego ta opcja jest rzadko wykorzystywana jako jedyna – zwykle stanowi uzupełnienie innych, bardziej zaawansowanych systemów.
-
Naciśnięcie kubkiem. Podobnie jak w syst
...emach z przyciskiem opisanych powyżej, sugeruje obecność pompki elektrycznej - jednak przełącznik takiej pompki znajduje się nie na panelu sterowania, ale obok wylewki i jest wciskany nie ręcznie, ale za pomocą krawędzi kubka. Tak więc, aby nalać wodę, wystarczy przyłożyć kubek do wylewki, naciskając przełącznik, a gdy wody jest wystarczająco, usunąć go wyłączając pompkę. Wadą tej metody jest to, że słabo nadaje się do niektórych rodzajów naczyń - w szczególności do papierowych i plastikowych kubków, które są zbyt miękkie, aby nacisnąć przełącznik. Ponadto nie zawsze wygodnie jest trzymać naczynia w dłoniach - gorąca woda może poparzyć dłonie przez ścianki. Dlatego często funkcja naciśnięcia kubkiem jest połączona z bardziej tradycyjnym przyciskiem dozowania - pozwala to wybrać najwygodniejszy sposób w zależności od sytuacji.Materiał wykonania
Główny materiał czajnika.
Zauważ, że ten punkt uwzględnia przede wszystkim materiał zewnętrzny; powłoka wewnętrzna może się od niego różnić. Jeśli chodzi o konkretne opcje, to obecnie najpopularniejsze są wyroby z
metalu (najczęściej ze stali),
tworzywa sztucznego i
szkła. Rzadziej spotykane są wyroby ze
szkła z metalem i
ceramiki (w tym porcelany). Oto bardziej szczegółowy opis różnych materiałów:
- Stal. Najpopularniejszy materiał w naszych czasach. Stal wyróżnia się, z jednej strony, wysoką wytrzymałością i niezawodnością, a z drugiej — stylowym wyglądem. Ponadto w czajnikach zwykle stosuje się odmiany nierdzewne, które nie korodują i nie reagują z zawartością. Takie produkty kosztują nieco więcej niż plastikowe, jednak wśród nich można znaleźć urządzenia z dowolnej półki cenowej - od niedrogich po te z najwyższej półki. Do jednoznacznych wad metalu należy przede wszystkim wysoka przewodność cieplna, co nieco zwiększa zużycie energii i stwarza ryzyko poparzenia przez nieumyślne dotknięcie korpusu. Ponadto stal nie jest przezroczysta, a do kontroli ilości wody takie pojemniki muszą być wyposażone w przezroczyste wkładki. Również ten materiał jest uważany za słabo nadający się do zaparzaczy: nawet najwyższej jakości stal nierdzewna może nadać przygotowanemu napojowi nieprzyjemny smak.
...
- Tworzywo sztuczne. Tworzywo sztuczne wyróżnia się niskim kosztem, podczas gdy bez problemu można mu nadać prawie każdy odcień lub sprawić, że będzie przezroczyste. Ponadto materiał ten ma dość słabą przewodność cieplną, dzięki czemu po dotknięciu korpusu takiego czajnika istnieje mniejsze ryzyko poparzenia. Plastikowe pojemniki są jednak podatne na zarysowania, a przezroczysty plastik może z czasem wyblaknąć i stracić swój pierwotny wygląd. Niektóre rodzaje tworzywa sztucznego (szczególnie niedrogie stosowane w modelach przystępnych cenowo) mogą wydzielać specyficzny zapach podczas nagrzewania, a nawet nadać wodzie nieprzyjemny posmak. Wobec tego w niektórych czajnikach z tego materiału ścianki są podwójne, a wewnętrzna powierzchnia wykonana jest z metalu. Zwiększa to niezawodność i stanowi dodatkową gwarancję przed pojawieniem się „plastikowego” posmaku. W modelach ze średniej i wyższej półki cenowej mogą się stosować specjalne wysokiej jakości gatunki tworzyw sztucznych, pozbawione opisanych wad; oczywiście, takie materiały odpowiednio kosztują.
- Szkło. Szklane pojemniki dobrze wyglądają i zazwyczaj są przezroczyste. Możesz więc sprawdzić obecność i przybliżoną objętość wody w takim czajniku nawet bez specjalnych wskaźników; w przypadku zaparzaczy szkło pozwala również monitorować kolor zawartości, kontrolując proces parzenia i nasycenie powstałego napoju. Ponadto materiał ten w ogóle nie wpływa na zapach i smak napoju — kolejna właściwość, która jest szczególnie przydatna w przypadku zaparzaczy, jednak nie jest zbyteczna również w przypadku czajników zwykłych. Wyroby ze szkła są uważane za kruche, jednak w praktyce zwykle trudno jest rozbić taki pojemnik. Natomiast ich jednoznaczne wady to przede wszystkim fakt, że kamień i inne zanieczyszczenia wewnątrz pojemnika są wyraźnie widoczne z zewnątrz; więc aby zachować ich pierwotny wygląd, należy je szczególnie ostrożnie pielęgnować. Przewodność cieplna szkła jest przeciętna, niższa niż stali, jednak zauważalnie wyższa niż wielu rodzajów tworzyw sztucznych. Dlatego należy unikać dotykania rozgrzanego czajnika, aby się nie poparzyć.
Zwróć uwagę, że górna i dolna część szklanych czajników, a także uchwyt, są zwykle wykonane z innych materiałów. Najczęściej jest to tworzywo sztuczne lub tworzywo sztuczne z elementami metalowymi; jednak jeśli te części są całkowicie (lub prawie całkowicie) metalowe, jako materiał wskazuje się „szkło z metalem”.
- Szkło z metalem. Rodzaj szklanych czajników, w których górna i dolna część korpusu są w całości wykonane z metalu (poza tym, że w pokrywce można umieścić plastikową wkładkę — dla ułatwienia obsługi — nie ma ona jednak kontaktu z wodą). Produkty te są na ogół bardziej zaawansowane niż „zwykłe” modele szklane, w których zastosowano tworzywo sztuczne. Metal nadaje czajnikowi solidny wygląd i zapewnia dodatkową niezawodność; ponieważ zawartość nie wchodzi w interakcję z plastikiem, prawdopodobieństwo pojawienia się obcych smaków i zapachów zmniejsza się prawie do zera. Minusem tych zalet jest stosunkowo wysoki koszt, choć wśród podobnych produktów są też całkiem niedrogie rozwiązania.
- Ceramika. Jedną z głównych zalet ceramiki jest jej stylowy wygląd. Jest to więc idealny materiał na czajniki w stylu retro, a nawet produkty, które formalnie są związane z klasycznym designem, zewnętrznie bardzo podobne do tradycyjnych czajników bez grzałek. Ponadto korpusy ceramiczne zazwyczaj uzupełniane są oryginalnymi wzorami. Z praktycznego punktu widzenia ten materiał jest dobry, ponieważ nie wpływa na smak zawartości, a także dobrze utrzymuje ciepło — zwłaszcza, że ścianki ceramiczne są zwykle dość grube. Jednocześnie czajniki takie są ciężkie i dość wrażliwe na wstrząsy, ich korpusy są nieprzezroczyste, a wskaźniki poziomu wody z wielu powodów nie są wykorzystywane w konstrukcji — trzeba więc otworzyć pokrywę, aby sprawdzić, czy czajnik jest pełny. W związku z tym warto zwrócić uwagę na ceramikę głównie w przypadkach, w których charakterystyczny wygląd jest dla Ciebie wyraźnie ważniejszy niż wspomniane niedociągnięcia.
- Porcelana. W rzeczywistości jest to rodzaj ceramiki opisanej powyżej. Porcelana uważana jest za materiał drogi i prestiżowy, jednak jest dość krucha i wymaga szczególnych zasad pielęgnacji, dlatego rzadko jest stosowana w czajnikach elektrycznych.
