Porównanie Mamibot EXVac 660 vs Mamibot PreVac 650

Moc ssania (ciąg), zapewniany przez odkurzacz. Wskazuje na to maksymalne podciśnienie, jakie urządzenie może wytworzyć na dyszy roboczej.

Zauważ, że parametr ten czasami jest mylony z opisaną powyżej mocą ssania, która jest wyrażona w watach. Tak, moc ssania determinuje w pewnym stopniu sprawność jednostki - jednak sprawność ta zależy również od wydajności (przepływu powietrza). A moc ssania, wyrażona w watach, uwzględnia oba te parametry - jest określana przez pomnożenie ciągu przez wydajność (więcej szczegółów powyżej). Z tego powodu nie ma ścisłego związku między tą mocą a mocą ssania: na przykład, próżnię 25 000 Pa można znaleźć w modelach o mocy 250 W, 200 W, a nawet 150 W.

Ze względu na praktyczną wartość tej cechy generalnie wyższa siła ssania pozwala na bardziej efektywną pracę przy dużym oporze – na przykład, przy oczyszczaniu dywanów o długim włosiu. Z drugiej strony, większa liczba paskali (przy tej samej liczbie watów) oznacza mniejszy przepływ powietrza - a tym samym mniejszą wydajność przy dużych nakładach pracy przy niskim oporze (np. sprzątanie dużych pomieszczeń z parkietem). W związku z tym warto zwracać uwagę na wskaźnik ten głównie w przypadkach, gdy wysoka moc ssania ma dla Ciebie fundamentalne znaczenie. W innych przypadkach warto ocenić możliwości odkurzacza po mocy ssania w watach.

Należy pamiętać, że z wielu powodów moc ssania jest najczęściej określana dla robotów odkurzających (patrz „Rodzaj”). Dla takich modeli war...tość 1500 Pa i poniżej jest uważana za bardzo małą, 1500 - 2000 Pa - średnią, 2000 - 2500 Pa - wysoką, ponad 2500 Pa - bardzo wysoką.

Należy również powiedzieć, że wskazanie mocy ssania często jest wykorzystywane jako chwyt reklamowy - aby poprawić wrażenie od produktu. Na przykład, sama moc ssania 150 W jest dość skromna; jednak jednocześnie siła ciągu takiego odkurzacza może wynosić 25 000 Pa - bardzo imponująca liczba, szczególnie dla niedoświadczonego nabywcy, jednak ma to bardzo pośredni związek z rzeczywistą wydajnością. Szczególnie często takie triki stosuje się wśród modeli pionowych i wspomnianych już robotów – odmiany te początkowo nie różnią się dużą mocą w watach. W przypadku wielu takich jednostek w charakterystyce podana jest tylko podciśnienie w paskalach, bez określania mocy ssania. To dodatkowo polepsza wrażenie: na przykład, w charakterystyce skromnego robota liczba „3000 Pa” wygląda znacznie bardziej imponująco niż „40 W”. Jednak znowu te liczby mają bardzo słaby związek z rzeczywistymi możliwościami urządzenia i jeśli nie zostaną uzupełnione danymi o mocy ssania w watach, należy je traktować wyłącznie jako przynętę dla niezbyt wymagającego nabywcy.

Pojemnik z płynem na wodę lub detergent, w który jest wyposażony odkurzacz z funkcją sprzątania na mokro (patrz „Sprzątanie”).

Duża pojemność pozwala na dłuższą pracę bez ponownego napełniania pojemnika. Z drugiej strony, zwiększenie zbiornika ma odpowiedni wpływ na wielkość, wagę i koszt jednostki. W związku z tym producenci wybierają parametr ten, biorąc pod uwagę ogólną specjalizację i „kategorię wagową” konkretnego modelu. Tak więc w robotach (patrz „Rodzaj”) pojemność zbiornika na wodę jest z definicji niewielka - nawet w najcięższych modelach nie przekracza 650 ml. Jednak inne typy odkurzaczy mogą się znacznie różnić pod tym parametrem.

Ogólnie rzecz biorąc, w przypadku jednostek innych niż roboty, pojemność 1 l lub mniej jest uważana za bardzo skromną, 1–2 litry - mała, 2–3 litry - średnia, ponad 3 litry jest powyżej średniej. Jednak tutaj znowu wiele zależy od rodzaju. Na przykład, w zwykłych odkurzaczach domowych pojemność nie przekracza 2,5 litra, a w przypadku modeli domowych jest to bardzo mało - w większości przypadków mają one pojemność zbiornika 3 litry lub więcej.

Dodatkowe tryby pracy, zapewniane przez robota odkurzającego (patrz „Rodzaj”).

Przede wszystkim wyjaśniamy, że standardowe tryby, w tym przypadku, obejmują dwa formaty sprzątania ze standardową mocą - ciągły, w którym odkurzacz dokładnie „przeczesuje” całe pomieszczenie (lub jego określoną powierzchnię) oraz chaotyczny, w którym się porusza losowo w obszarze roboczym. Inne sposoby pracy są uważane za dodatkowe, ich lista znajduje się w tym punkcie. Do najbardziej rozpowszechnionych trybów dodatkowych zalicza się: sprzątanie lokalne lub punktowe, (tryb "Spot"), ruch wzdłuż całego obwodu (wzdłuż ścian), tryb turbo oraz mopowanie wibracyjne; ponadto dość popularną funkcją jest zygzak. Oto szczegółowy opis różnych wariantów:

- Lokalny (punktowo). Tryb, który pozwala wykorzystać odkurzacz do ukierunkowanego czyszczenia stosunkowo niewielkiej powierzchni pomieszczenia - na przykład, przy rozsypaniu niewielkiej ilości śmieci. Najczęściej program ten działa w następujący sposób: robot przemieszcza się do środka strefy zdefiniowanej przez użytkownika, a następnie zaczyna poruszać się od tego punktu po spirali rozprężnej i zatrzymuje się w określonej odległości od pozycji wyjściowej.

- Wzdłuż ścian (obwód). Tryb pozwalający na uruchomienie odkurzacza na obwodzie danej strefy. Zgodnie z nazwą służy głównie do sprzątania...wzdłuż ścian pomieszczenia: w tych miejscach gromadzi się dużo zabrudzeń, które są trudne do usunięcia przy standardowych trybach jazdy.

- Tryb turbo. Tryb mocy dla większej mocy ssania. Z reguły, ruch odkurzacza w tym przypadku może odbywać się według dowolnego programu dostępnego w ustawieniach – zarówno standardowego (czesanie, ruch losowy), jak i dodatkowego (lokalnie, obwodowo, zygzak). W każdym razie tryb turbo przydaje się przede wszystkim do czyszczenia dywanów i innych wykładzin podłogowych z włosiem, dla których standardowa moc odkurzacza nie wystarcza. Należy jednak pamiętać, że praca przy zwiększonym ciągu zwiększa obciążenie jednostki i zwiększa jej zużycie; w związku z tym, większość modeli ma ograniczenia dotyczące maksymalnego czasu ciągłej pracy w trybie turbo, a czasem minimalnego czasu trwania przerw między włączeniem tego trybu.

— Mopowanie wibracyjne. Funkcja wibracyjnego mopowania podłogi zauważalnie poprawia jakość sprzątania na mokro przez robota odkurzającego. Tryb symuluje ruchy szorujące przy ręcznym myciu podłogi, pomagając uporać się z uporczywym brudem i zaschniętymi plamami. Do konstrukcji odpowiednich robotów czyszczących wprowadzana jest specjalna płyta myjąca, poruszająca się z określonym algorytmem oscylacji na minutę.

— Zygzak. Ruch zygzakowaty jest rodzajem wariantu przejściowego między uporządkowanym czesaniem pomieszczenia a przypadkowym wyborem kierunku. Zygzak pozwala osiągnąć większą wydajność niż ruchy chaotyczne; dodatkowo przy takim ruchu łatwiej zrekompensować obecność różnych przeszkód i zapewnić dokładne oczyszczenie całego danego terenu.

Sposób ograniczania sprzątanej przestrzeni, zapewniony w robocie odkurzającym.

Inna nazwa tej funkcji to „wirtualna ściana”. Jej ogólne znaczenie jest dość oczywiste: „ściana” (lub kilka ścian) pozwala ograniczyć ruch robota na sprzątanej powierzchni. Może to być przydatne, na przykład, jeśli sprzątanie ma być przeprowadzone w pomieszczeniu bez drzwi lub jeśli część podłogi zajmują małe przedmioty, których nie trzeba usuwać (na przykład części puzzli). Jednak konkretne możliwości takiego ograniczenia są bezpośrednio związane ze sposobem jego realizowania. Zwróć uwagę, że funkcja ta występuje głównie w robotach odkurzających klasy średniej oraz topowych modelach. Budżetowe roboty sprzątające często nie mają funkcji ograniczania stref sprzątanej przestrzeni.

Oto główne odmiany, spotykane we współczesnych robotach:

- Czujnik laserowy. Dość popularna odmiana ze względu na swoją prostotę, niski koszt, a także prostotę i łatwość użytkowania w praktyce. Z reguły, przy montażu ogranicznika laserowego wystarczy położyć go na podłodze i skierować w żądanym kierunku. Z drugiej strony, takie urządzenia są słabo przystosowane do tworzenia złożonych granic. Klasyczny format ogranicznika laserowego jest liniowy: przejście lub pomieszczenie jest blokowane przez wiązkę, która jest postrzegana przez robota jako granica sprzątanego obszaru. Ponadto, w niektórych modelach może być również zapewniony tryb kołowy, gdy czujnik tworz...y „strefę zakazaną” w postaci koła lub sektora o określonej średnicy; Taki format pracy pozwala w szczególności odgrodzić zakamarki pomieszczeń i niewielkie powierzchnie przy ścianach (typowym przykładem jest miejsce w kuchni, przeznaczone dla misek dla psów lub kotów). Jeśli potrzebujesz stworzyć granice o innym, bardziej konkretnym kształcie - do tego w najlepszym razie będziesz potrzebować kilku czujników (pomimo tego, że zwykle w zestawie znajduje się jeden ogranicznik - jeśli w ogóle jest); a w najgorszym przypadku będzie to całkowicie niemożliwe. Należy również pamiętać, że zasięg lasera w trybie liniowym jest zwykle ograniczony do 3 – 4 metrów; najczęściej jest to wystarczające dla pomieszczeń mieszkalnych i małych biur, jednak dla dużych przestrzeni może to nie być wystarczające. A zasilanie czujników zwykle jest realizowane za pomocą baterii lub akumulatorów, ładowanie których jest ograniczone.

- Taśma magnetyczna. Stoper w postaci taśmy wykonanej z materiału magnetycznego, układanego na podłodze. Taka taśma jest mocowana za pomocą specjalnego czujnika i jest postrzegana przez robota jako granica, której nie można przekroczyć; jest zwykle samoprzylepna, aby zapewnić bezpieczne trzymanie, a natężenie pola magnetycznego w większości przypadków zapewnia efektywną pracę przez dywany i inne podobne powierzchnie. Jedną z kluczowych zalet takich ograniczników jest to, że z odcinków taśmy można uformować „strefę zakazaną” o niemal dowolnym kształcie: długość poszczególnych odcinków można dobrać według własnego uznania, a maksymalna długość całkowita jest ograniczona jedynie dostępną ilością taśmy. Dodatkowo, tego typu ogranicznik nie wymaga zasilania. Do wad tej odmiany należy przede wszystkim złożoność układania w niektórych warunkach (na przykład, pod wykładziną podłogową). Ponadto, w najlepszym przypadku, w opakowaniu znajduje się niewielka ilość taśmy; a wiele odkurzaczy w ogóle nie jest w nią wyposażone, więc magnetyczną „ramkę” trzeba dokupić osobno.

- Przez aplikację. Najbardziej zaawansowana metoda ograniczania sprzątania: granice obszaru roboczego są ustalane na smartfonie lub innym gadżecie za pomocą aplikacji, która służy również do sterowania robotem. Prawie wszystkie modele z funkcją tą posiadają również funkcję budowania mapy pomieszczenia (patrz niżej) - gotowa mapa wyświetla się w aplikacji, gdzie użytkownik może ustawić dowolnie granice obszaru pracy. Najprostszą wersją takich granic są oddzielne linie proste, jednak aplikacje sterujące często dają bardziej rozbudowane możliwości: linie łamane i wielokąty z osobnych segmentów, standardowe kształty (koło, owal, prostokąt), a nawet możliwość ręcznego rysowania obramowania. W każdym razie taka metoda ograniczania jest niezwykle wygodna i funkcjonalna, jednak roboty sprzątające z taką możliwością nie są tanie – głównie ze względu na obecność złożonego systemu mapowania.

System mapowania jest przewidziany w wielu nowoczesnych robotach. Pozwala określić wielkość pomieszczenia i lokalizację występujących w nim różnych przeszkód, a także ustalić trasę pokonaną przez odkurzacz. Istnieją różne systemy zgodnie z ich zasadą działania, wśród których są trzy typy. Do poziomu podstawowego należą metody budowania mapy na podstawie danych z czujnika lub kamery. Ale budowanie mapy za pomocą dalmierza laserowego (lidar) daje dokładniejsze wyniki i przenosi urządzenie do wyższej kategorii. W związku z tym obecność takiego systemu wpływa na całkowity koszt, jednak zapewnia szereg korzyści. Po pierwsze, wydajność czyszczenia jest zauważalnie zwiększona: robot pamięta, które obszary zostały już wyczyszczone i zwraca maksymalną uwagę na obszary nieoczyszczone. Po drugie, ruchy odbywają się po optymalnych trajektoriach, najkrótszych ścieżkach; oszczędza to energię i wydłuża żywotność baterii. Po trzecie, możliwe staje się skuteczne sprzątanie dużych przestrzeni o skomplikowanym kształcie (np. całego mieszkania). A jeśli odkurzaczem steruje się za pomocą aplikacji na smartfonie lub innym gadżecie, stworzona mapa wyświetla się w tej aplikacji, co daje różne dodatkowe funkcje: poprawianie zebranych danych, sterowanie urządzeniem w czasie rzeczywistym, budowanie tras, ograniczanie sprzątania poprzez zastosowanie (patrz wyżej) itp. str.

Jeśli chodzi o metody budowania map (i dalszej nawigac...ji), w naszych czasach istnieją głównie takie opcje:

- Aparatem. Takie systemy działają dzięki temu, że robot za pomocą kamery cyfrowej „bada” pomieszczenie, zapamiętując jego kształt i położenie obiektów. Dość prosty, niedrogi i jednocześnie praktyczny sposób: z reguły kamerę uzupełnia algorytm rozpoznawania obiektów, dzięki któremu jest w stanie „rozpoznawać” zapisane w pamięci przeszkody, niezależnie od ich położenia w przestrzeni. Jest to szczególnie przydatne, gdy masz przedmioty, które są często przenoszone, takie jak krzesła. Ponadto, jeśli mapa jest wyświetlana w aplikacji na smartfonie, wygląda ona nie tylko jak konwencjonalny diagram, jednak rzeczywisty obraz, co jest bardzo wygodne. Do wad tej opcji można zaliczyć być może nieco mniejszą celność niż w przypadku czujników, a tym bardziej dalmierzy. Jednak w większości przypadków punkt ten nie jest krytyczny, a w niektórych modelach informacje z aparatu można uzupełnić danymi z czujników, co całkowicie redukuje wadę tę do zera.

- Czujniki. Tworzenie mapy poprzez działanie różnych specjalnych czujników. Najczęściej takie systemy wykorzystują czujniki do przeszkód i ochrony przed upadkiem (patrz „Funkcje robota”), współpracując z modułem inercyjnym, który określa aktualną pozycję robota w przestrzeni. Odbierając sygnał z jednego z czujników, robot zapisuje dane w punkcie wyzwalania; z takich punktów powstaje mapa. Jest to dość niezawodna metoda, całkiem odpowiednia do „wewnętrznego” użytku przez samego robota; ma gorszą dokładność niż kartografia dalmierzowa (patrz poniżej), jednak jest również tańszy. Wady tego typu mapowania obejmują pewne niedogodności podczas zarządzania przez aplikację: na ekranie smartfona mapa wyświetlana jest w formie przybliżonego schematu, co nie zawsze jest wygodne dla użytkownika. Ponadto odkurzacze z takimi układami nie są w stanie zareagować z wyprzedzeniem na zmianę sytuacji – zmiana ta jest określana dopiero po ponownym uruchomieniu czujnika.

- Dalmierz (laserowy). Budowanie mapy za pomocą dalmierza laserowego - lidaru. Z reguły, taki dalmierz pokrywa przestrzeń dla wszystkich 360° wokół odkurzacza, skanując przestrzeń z dużą częstotliwością (setki, a nawet tysiące pomiarów na sekundę we wszystkich kierunkach). Pozwala to na tworzenie bardzo dokładnych map w krótkim czasie i przy minimalnym ruchu w przestrzeni. Dodatkowo dalmierz wykorzystywany jest nie tylko podczas wstępnego mapowania, jednak także podczas dalszej pracy – dzięki temu robot błyskawicznie reaguje na zmiany w otoczeniu i koryguje trajektorię ruchu. Główną wadą takich systemów jest ich dość wysoki koszt. Dodatkowo, podobnie jak w przypadku czujników, przy sterowaniu odkurzaczem ze smartfona mapa wyświetlana jest w postaci diagramu, co jest nieco mniej wygodne niż przy użyciu aparatów.

- Dalmierz + kamera. Jest to najbardziej zaawansowana i funkcjonalna opcja: laser zapewnia dużą dokładność w wyznaczaniu odległości i szybką reakcję na zmiany w otoczeniu, a kamera pozwala tworzyć nie tylko schematy, jednak realistyczne obrazy pomieszczeń, które są wygodne przy sterowaniu za pomocą smartfon. Główną wadą takich połączonych systemów jest ich bardzo wysoki koszt; dlatego są niezwykle rzadkie, głównie w robotów odkurzających klasy premium.

Najwyższa wysokość progów i różnych drobnych przeszkód, które robot sprzątający może skutecznie pokonać.

Większość nowoczesnych robotów jest w stanie skutecznie poradzić sobie z przeszkodami o wysokości od 10 do 18 mm – pozwala to przynajmniej bez problemów pokonywać krawędzie wykładzin, niewielkie różnice wysokości na granicach pomieszczeń (ze względu na różnicę w rodzaju powłoki) itp. Jednak modele, w których wskaźnik ten wynosi 20 mm lub więcej, są już określane jako roboty zdolne do przekraczania wysokich progów. Jednak nawet w takich urządzeniach dopuszczalna wysokość przeszkód nie przekracza 30 mm. Wynika to z faktu, że do pokonania wysokich przeszkód potrzebne są w szczególności duże koła i duży prześwit (odległość między najniższym punktem dna a podłogą) – a te cechy z kolei zwiększają całkowitą wysokość robota utrudniają poruszanie się pod meblami i innymi nisko położonymi przedmiotami, a także zmniejszają wydajność ssania. Z drugiej strony, nawet wąskie roboty, wysokość których nie przekracza 7 mm, mogą mieć bardzo dobre zdolności przejeżdżania – dla niektórych z nich maksymalna wysokość progu wynosi około 25 mm.

Czas, potrzebny do pełnego naładowania bezprzewodowego odkurzacza (patrz „Zasilanie”).

Większe akumulatory zwykle ładują się dłużej. Z drugiej strony, nowoczesne akumulatory mogą wykorzystywać różne rozwiązania przyspieszające proces; więc nie ma tu ścisłej zależności.

Oddzielnie zauważamy, że szybkość ładowania akumulatorów jest zwykle nierówna: na początku proces jest szybki, a następnie stopniowo się zwalnia. Jeśli więc np. specyfikacje wskazują na czas ładowania 2 godziny, to ładowanie od 0 do 50% zajmie nieco mniej niż godzinę, a od 50% do 100% pozostały czas.

Poziom hałasu, wytwarzanego przez odkurzacz podczas pracy. Z reguły podana jest tutaj wartość dla normalnej pracy przy maksymalnej mocy silnika. Przy mniejszej mocy „głośność” urządzenia może być niższa, jednak kluczem jest właśnie maksymalny wskaźnik.

Jeśli chodzi o konkretne liczby, należy pamiętać, że decybel używany do pomiaru poziomu hałasu jest wielkością nieliniową. Dlatego warto oceniać poszczególne wskaźniki według specjalnych tabel porównawczych. Ogólnie rzecz biorąc, odkurzacze - to dość hałaśliwe urządzenia; więc w tym przypadku modele uważa się za ciche, jeśli wskaźnik ten nie przekracza 65 dB - jest to poziom głośnej rozmowy między 2 - 3 osobami w odległości 1 m. Najcichsze z tych modeli wydają tylko 40 dB - jest to średnia głośność mowy osoby w normalnych tonach (i minimalna głośność dozwolona dla stałych źródeł hałasu w pomieszczeniach mieszkalnych w ciągu dnia). W przypadku głośniejszych jednostek tabela porównawcza wygląda następująco:

- 66 - 70 dB - głośne rozmowy pomiędzy kilkoma grupami osób w odległości ok. 1 m;
- 71 - 75 dB - głośność płaczu lub śmiechu pełnym głosem z odległości około 1 m;
- 76 - 80 dB - głośność mechanicznego budzika lub silnika starej ciężarówki;
- ponad 80 dB - bardzo wysoki poziom hałasu, przekraczający poziom głośnego krzyku; podcz...as długotrwałej pracy z odkurzaczem o takich właściwościach bardzo pożądane jest stosowanie ochronników słuchu.

Zwracamy również uwagę, że poziom hałasu w dużej mierze zależy od mocy silnika, a także od niektórych innych cech (na przykład, silnie wpływa na to obecność filtra wodnego - patrz „Pojemnik na kurz”). Jednocześnie nie ma tutaj połączenia, a jednostki o podobnym zestawie cech mogą się znacznie różnić głośnością rzeczywistą. W takich przypadkach, wybierając tutaj, warto wyjść z tego, że cichszy odkurzacz będzie wygodniejszy w użytkowaniu, jednak najprawdopodobniej będzie kosztował znacznie więcej.

Obecność własnego wyświetlacza w konstrukcji odkurzacza.

Najczęściej jako wyświetlacze wbudowane stosuje się raczej proste jedno- lub dwukolorowe ekrany. Jednak nawet takie ekrany znacznie zwiększają użyteczność. Mogą wyświetlać dość różnorodne informacje o pracy urządzenia i nie tylko: poziom mocy, zaangażowane programy i funkcje specjalne, zapełnienie pojemnika na kurz, stan naładowania baterii (przy zasilaniu bateryjnym), aktualny czas, komunikaty o błędach, ustawienia harmonogramu dla robotów itp.