Porównanie Musical Fidelity M5SI vs Musical Fidelity M3SI

Nominalna moc dźwięku dostarczana przez wzmacniacz na kanał podczas pracy z obciążeniem o impedancji dynamicznej (impedancji) 8 omów. W naszym katalogu parametr ten jest wskazany dla trybu, w którym wszystkie kanały wzmacniacza pracują pod obciążeniem (patrz „Liczba kanałów”); w obecności nieużywanych kanałów moc nominalna może być nieco wyższa, ale tego trybu nie można nazwać standardowym.

Moc znamionową można po prostu opisać jako najwyższą moc sygnału wyjściowego, przy której wzmacniacz jest w stanie pracować stabilnie przez długi czas (co najmniej godzinę) bez negatywnych konsekwencji. To są średnie liczby, ponieważ w praktyce sygnał audio jest z definicji niestabilny, a poszczególne skoki jego poziomu mogą znacznie przekroczyć moc nominalną. Jednak to ona jest główną podstawą oceny ogólnej głośności dźwięku.

Wskaźnik ten określa również, które głośniki można podłączyć do wzmacniacza: ich moc znamionowa nie powinna być niższa niż moc wzmacniacza.

Zgodnie z prawami elektrodynamiki, przy różnej rezystancji obciążenia dynamicznego, moc wyjściowa wzmacniacza również będzie inna. We współczesnych głośnik standardowe wartości to 8, 6, 4 i 2 omy, dla których wskazane są poziomy mocy.

Sam stosunek sygnału do szumu jest stosunkiem poziomu czystego dźwięku wytwarzanego przez wzmacniacz do poziomu szumu obcego, który występuje podczas jego działania. Parametr ten jest głównym wskaźnikiem ogólnej jakości dźwięku. uwzględnia praktycznie cały hałas, który wpływa na dźwięk w normalnych warunkach pracy. Poziom 70 - 80 dB we współczesnych wzmacniaczach można uznać za akceptowalny, 80 - 90 dB nie jest zły, a dla zaawansowanych urządzeń klasy audiofilskiej stosunek sygnału do szumu co najmniej 100 dB jest uważany za obowiązkowy.

Jeśli specyfikacje nie określają, dla którego wyjścia podawany jest stosunek sygnału do szumu, zwykle oznacza to jego wartość dla wejścia liniowego (patrz „RCA (par)”). To wystarczy, aby ocenić jakość urządzenia dla tego parametru. Jednak niektórzy producenci wskazują to również na inne wejścia – Main, Phono; zobacz poniżej szczegóły.

Współczynnik tłumienia opisuje jakość interakcji między wzmacniaczem a podłączonym do niego głośnikiem.

Ze względu na cechy konstrukcyjne każdy głośnik jest podatny na występowanie tzw. drgania pasożytnicze - drgania, które trwają po zakończeniu głównego impulsu ze wzmacniacza (podobne do wibracji struny po szarpnięciu). Zjawisko to negatywnie wpływa na jakość dźwięku, a producenci stosują różne środki, aby zredukować go do absolutnego minimum; tłumienie oscylacji pasożytniczych nazywamy tłumieniem.

Najbardziej efektywnym rodzajem tłumienia jest tłumienie elektryczne, poprzez obniżenie impedancji wyjściowej wzmacniacza. Im niższa jest ta impedancja, tym lepiej wzmacniacz chroni głośniki przed niepotrzebnymi drganiami. Do oceny tego efektu wprowadzono pojęcie „współczynnika tłumienia” – stosunku rezystancji obciążenia (impedancji) do impedancji wyjściowej wzmacniacza. Minimalna wartość takiego współczynnika dla sprzętu klasy Hi-Fi wynosi 20; wskaźniki na poziomie 100 - 120 można nazwać dobrymi, a wśród segmentu Hi-End są liczby rzędu kilku tysięcy.

Jednocześnie warto zauważyć, że przy zwiększaniu do liczb trzycyfrowych pierwotne znaczenie tego parametru w rzeczywistości zostaje utracone i pojawiają się inne punkty. Najważniejszym z nich z praktycznego punktu widzenia jest to, że modele o wysokim współczynniku tłumienia są bardzo wymagające pod względem jakości połączenia z głośnikami – wysoka rezystancja kabli i złączy może negować właściwości tłu...miące samego wzmacniacza. Z tym wskaźnikiem wiążą się inne niuanse (w szczególności zalecenia dotyczące wyboru wzmacniacza i głośników dla siebie); są one szczegółowo opisane w specjalistycznych źródłach.

Wskaźnik ten opisuje ilość zniekształceń harmonicznych wprowadzanych przez wzmacniacz do przetwarzanego sygnału. Takie zniekształcenia niekoniecznie są odbierane jako szumy obce, ale w każdym razie pogarszają jakość dźwięku – na przykład mogą go bardziej przytłumić. Ich uniknięcie jest prawie niemożliwe, ale można je zredukować do poziomów niesłyszalnych dla ludzkiego ucha.

W konsekwencji całkowite zniekształcenia harmoniczne (harmoniczne) są jednym z głównych parametrów opisujących ogólną jakość dźwięku we wzmacniaczach Hi-Fi i Hi-End. Im jest niższy, tym czystszy dźwięk. Setki procenta są uważane za dobry wskaźnik dla nowoczesnych wzmacniaczy, a tysięczne i poniżej są doskonałe. Wyjątkiem są modele lampowe i hybrydowe, dla których dopuszczalne są dość wysokie współczynniki harmoniczne; więcej szczegółów patrz "Baza elementów".

Czułość i impedancja dynamiczna wzmacniacza po doprowadzeniu sygnału do wejścia liniowego RCA.

Czułość dowolnego wejścia (poza optycznym) oznacza najniższe napięcie sygnału na tym wejściu, przy którym wzmacniacz jest w stanie dostarczyć normalne wartości mocy nominalnej (patrz „Moc na kanał (8Ω)”). Parametr ten określa przede wszystkim wymagania dotyczące źródła sygnału. Z jednej strony napięcie dostarczane przez to źródło nie może być niższe niż czułość wejściowa wzmacniacza, w przeciwnym razie wzmacniacz po prostu nie uzyska deklarowanych charakterystyk. Nie można jednak dopuścić do znacznego przepięcia, w przeciwnym razie dźwięk zacznie się zniekształcać. Bardziej szczegółowe zalecenia dotyczące wyboru wzmacniacza pod kątem czułości są opisane w dedykowanych źródłach.

Dla każdego wejścia innego niż optyczne uważa się, że im wyższy wskaźnik ten, tym mniej zniekształceń jest wprowadzanych do sygnału przez wzmacniacz. Za minimalną impedancję wejściową we współczesnych modelach uważa się 10 kOm, a w urządzeniach high-end może osiągnąć kilkaset kOm.

Ilość wejść liniowych w konstrukcji wzmacniacza z wykorzystaniem interfejsu RCA. W przeciwieństwie do wejścia głównego (patrz wyżej), które może współpracować z tymi samymi złączami, po podłączeniu do liniowego RCA sygnał przechodzi przez wszystkie etapy przetwarzania przewidziane we wzmacniaczu - na przykład regulacja balansu lub częstotliwości (patrz "Regulacje") itp. .P.

Aby uzyskać więcej informacji na temat samego złącza, zobacz „Wejście wzmacniacza (główne)”. W tym miejscu zwracamy uwagę, że przy użyciu RCA jako interfejsu liniowego para takich złączy jest liczona jako jedno wejście. Wynika to z faktu, że jednym kablem koncentrycznym może być przesyłany tylko jeden kanał, więc do pracy z dźwiękiem stereo potrzebna jest para.

Liczba wejść sygnałowych (dowolnego typu) określa, ile źródeł sygnału może być jednocześnie podłączonych do wzmacniacza. W związku z tym warto wybrać model na podstawie liczby wejść, biorąc pod uwagę przewidywaną liczbę takich źródeł: w końcu łatwiej je wszystkie połączyć i wybrać za pomocą pilota lub panelu sterującego wzmacniacza niż zawracać sobie głowę ponowne łączenie za każdym razem.

Ilość wejść stereo w konstrukcji wzmacniacza ze złączami XLR, które posiadają trzy piny i są w stanie zapewnić tzw. zrównoważone połączenie. Zwróć uwagę, że mówimy konkretnie o analogowym wejściu liniowym, z którego sygnał przechodzi przez wszystkie dodatkowe obwody przetwarzania (na przykład ustawienie LF / HF, patrz „Regulacje”); nie mylcie go z Main i zbalansowanym cyfrowym AES/EBU – to różne interfejsy, pomimo identyczności złączy.

Główną zaletą takiego połączenia jest to, że sam kabel pełni funkcje redukcji szumów i ekranowania przed zakłóceniami. Ten szczegół jest szczególnie przydatny, gdy konieczne jest połączenie elementów systemu znajdujących się w dużej odległości od siebie (od 2 m): kabel zbalansowany zachowuje czystość sygnału nawet na dość dużej długości. O jakości takiego połączenia świadczy choćby fakt, że zbalansowane XLR to standardowy interfejs dla profesjonalnych studiów nagraniowych. A jego obecność we wzmacniaczu z reguły wskazuje na wysoki poziom urządzenia.

We wzmacniaczach zwykle są dwa wejścia XLR – to minimalna liczba potrzebna do pracy z dźwiękiem stereo, a w praktyce często nie jest wymagane więcej.

Liczba wejść wyzwalających przewidziana w konstrukcji wzmacniacza.

Wejście wyzwalające służy do zarządzania energią i służy do budowy systemów audio, w których jeden z komponentów (na przykład odtwarzacz) pełni rolę urządzenia sterującego dla pozostałych, m.in. i wzmacniacz. Gdy takie urządzenie jest włączone, sygnał jest wysyłany do wejść wyzwalających „slave”, co również budzi je z trybu uśpienia. Dzięki temu użytkownik nie musi włączać każdego komponentu osobno.

Liczba wyjść wyzwalających w konstrukcji wzmacniacza. Wyjścia wyzwalające są używane jako część systemu sterowania urządzeniami zewnętrznymi (patrz „Zaawansowane”), a mianowicie do zarządzania energią: gdy wzmacniacz jest włączony, wysyła sygnał sterujący, który „budzi” inne elementy systemu audio (dla na przykład odbiornik lub subwoofer); dlatego nie muszą być dołączane osobno. Oczywiście elementy te muszą być wyposażone w wejścia wyzwalające, aby móc korzystać z tej funkcji.