Porównanie Onkyo TX-SR393 vs Onkyo TX-SR333

Przetwornik cyfrowo-analogowy (DAC) jest niezbędnym elementem każdego systemu przeznaczonego do odtwarzania dźwięku cyfrowego. DAC to moduł elektroniczny, który przetwarza informacje dźwiękowe na impulsy podawane do głośników. Techniczne cechy takiej konwersji są takie, że im wyższa częstotliwość próbkowania, tym wyższa jakość sygnału na wyjściu DAC, tym mniej jest on zniekształcony podczas konwersji. Najpopularniejsza obecnie opcja w odbiornikach to 192 kHz - odpowiada to bardzo wysokiej jakości dźwięku (DVD-Audio) i jednocześnie pozwala uniknąć niepotrzebnego wzrostu kosztów urządzeń.

Kolejny wskaźnik, który określa ogólną jakość audio DAC. Aby uzyskać więcej informacji na temat konwertera, zobacz Częstotliwość próbkowania audio DAC; tutaj zwracamy uwagę, że głębia bitowa jest standardowo wyrażana w bitach, a im jest wyższa, tym dokładniej sygnał na wyjściu DAC odpowiada oryginalnemu sygnałowi i tym mniej zniekształceń jest do niego wprowadzanych. Obecnie uważa się, że 16-bitowy wskaźnik zapewnia całkiem akceptowalną jakość sygnału, a 24-bitowe przetworniki cyfrowo-analogowe są odpowiednie nawet dla sprzętu klasy premium.

W tym przypadku mamy na myśli funkcję automatycznego dopasowywania każdego pojedynczego kanału audio pod względem poziomu i opóźnienia – tak, aby wszystkie razem zapewniały dźwięk wolumetryczny, który najlepiej odpowiada intencji twórców filmu lub kompozycji muzycznej. Potrzeba takiego ustawienia wynika z faktu, że prawie żadne pomieszczenie (ani mieszkalne, ani nawet specjalistyczne) nie jest idealne akustycznie: na rozchodzenie się dźwięku ma wpływ materiał ścian, wykładzina podłogowa, meble (sofy, szafy itp.) oraz inne czynniki. Dlatego samo prawidłowe rozmieszczenie głośników nie gwarantuje pełnego dźwięku przestrzennego.

Zazwyczaj do automatycznego strojenia używany jest mikrofon umieszczony w zamierzonej pozycji odsłuchowej. Podczas procesu kalibracji urządzenie emituje testowe sygnały dźwiękowe poprzez akustykę oraz „nasłuchuje” cech dźwięku przez mikrofon, w razie potrzeby samodzielnie zmieniając parametry audio.

Taka funkcja może znacznie uprościć przygotowanie do pracy - w końcu urządzenie samodzielnie wykona główną część konfiguracji. Należy jednak pamiętać, że nawet w najbardziej zaawansowanych modelach odbiorników algorytmy automatycznej kalibracji nie są idealne. W konsekwencji istnieje duże prawdopodobieństwo, że automatycznie ustawiane parametry nie trafią w gusta wymagającego audiofila. Ponadto dokładność kalibracji w dużym stopniu zależy również od charakterystyki używanego mikrofonu – a opcje o wysokiej jakości dźwięku mogą być dość drogie.

Możliwość zwiększenia rozdzielczości sygnału wideo przetwarzanego przez odbiornik - jeśli oryginalna rozdzielczość wideo jest niższa. W zależności od możliwości odbiornika, w szczególności jego portów HDMI, może wystąpić skalowanie do Ultra HD 4K i do Ultra HD 8K.

Zasada upscalingu polega na tym, że wideo o stosunkowo niskiej rozdzielczości jest uzupełniane o wymaganą liczbę pikseli za pomocą specjalnych algorytmów. Z tego powodu podczas odtwarzania takiego wideo jakość „obrazu” jest zauważalnie wyższa niż bez skalowania (choć nieco niższa niż w przypadku treści oryginalnie nagranych w UltraHD). Szczególnie sensowne jest szukanie odbiornika z tą funkcją, jeśli planujesz używać go z ekranem 4K lub 8K.

Możliwość wykorzystania odbiornika do jednoczesnej transmisji sygnałów z różnych źródeł na ekrany i zestawy głośnikowe zlokalizowane w różnych miejscach (strefach). Na przykład w dużym domu można jednocześnie przesyłać strumieniowo film z odtwarzacza Blu-ray na ekran w dużym pokoju, program telewizyjny do telewizora w kuchni i program radiowy na zestawy głośnikowe w bibliotece. Innym przypadkiem zastosowania Multi-Zone są centra rozrywki z kilkoma różnymi rodzajami pomieszczeń (na przykład kino, kolejka i kawiarnia).

Maksymalna liczba pojedynczych kanałów dźwiękowych, które amplituner jest w stanie wyprowadzić do zewnętrznych kolumn. Ta informacja jest podawana dla wszystkich typów urządzeń (patrz wyżej): nawet procesory AV bez wzmacniacza mocy są często wyposażone w bardzo rozbudowany zestaw narzędzi do przetwarzania dźwięku (a ten zestaw jest czasem nawet szerszy niż w modelach ze wzmacniaczami).

Ten parametr jest oznaczany dwiema liczbami - liczbą kanałów głównych i, kropką, liczbą kanałów basowych (subwooferowych). Na przykład oznaczenie 2.1 oznacza dwa tradycyjne kanały stereo i jeden kanał basowy. Jednakże 2.1 i 3.1 to bardzo skromne wskaźniki jak na standardy współczesnych amplitunerów AV, urządzenia tego formatu spotykane są niezwykle rzadko — nawet w kategorii budżetowej dużą popularność uzyskały modele wielokanałowe 5.1, 5.2, 7.1 i 7.2. Bardzo rzadkim wariantem są też urządzenia z 6 głównymi kanałami (plus 1 lub 2 subwoofery - 6.1 lub 6.2) oraz amplitunery z dźwiękiem 8.4. Jednocześnie nie jest to najbardziej zaawansowany wariant — w sprzedaży można znaleźć rozwiązania dla 9 ( 9.1, 9.2), 11 (11.0, 11.1, 11.2), 1...2 (12.4), 13 (13.2), 15 (15.1, 15,2, 15,4), a nawet 16 (16.0) kanałów głównych.

Należy zauważyć, że oprócz formatu podanego w tym punkcie, amplituner AV jest zwykle w stanie pracować z skromniejszymi wariantami. Na przykład urządzenie 5.1 może z łatwością poradzić sobie z treściami 2.1, a nawet 2.0. A oto opis głównych formatów dźwięku używanych we współczesnych amplitunerach AV:

— 2.1. Klasyczny dwukanałowy dźwięk stereo, uzupełniony kanałem basowym dla subwoofera. "Przestrzenność" takiego dźwięku jest bardzo ograniczona: pozwala na imitację przesunięcia źródła dźwięku w lewo lub w prawo, jednak nie pokrywa przestrzeni po bokach i za słuchaczem. Dlatego odbiorników tego formatu jest mało produkowanych — współczesne technologie pozwalają bez większych trudności zapewnić bardziej zaawansowany dźwięk wielokanałowy w takim sprzęcie.

— 3.1. Udoskonalona wersja opisanego powyżej kanału 2.1 - z dodatkową przednią (środkową) kolumną. Ten format nieco zwiększa wiarygodność dźwięku, jednak nadal nie zapewnia pełnowartościowego dźwięku wielokanałowego.

— 5.1. Jeden z klasycznych formatów dźwięku przestrzennego, który może zapewnić efekt „otoczenia”. W rzeczywistości 5 głównych kanałów (centralny, lewy-prawy przednie i lewy-prawy tylne) uważa się za minimum niezbędne do zapewnienia pełnowartościowego dźwięku przestrzennego. Tylko jeden kanał dla subwoofera z jednej strony zapewnia minimalną wiarygodność niskich częstotliwości, z drugiej strony gwarantuje łatwość instalacji i konfiguracji subwoofera.

— 5.2. Rozwinięcie opisanego powyżej formatu 5.1 z dwoma kanałami dla subwooferów zamiast jednego. Wzmacnia to dźwięk basów, co może być szczególnie przydatne w przypadku filmów z wieloma efektami specjalnymi, nagrań występów na żywo itp.

— 6.1. Najczęściej ten format jest analogiem 5.1 (patrz wyżej), uzupełniony centralnym tylnym kanałem. Zwiększa to wierność transmisji dźwięku z tyłu sceny. Jednak z wielu powodów ten wariant nie zyskał dużej popularności.

— 6.2. Rozwinięcie opisanego powyżej formatu 6.1, z 2 kanałami dla subwooferów i poprawioną jakością dźwięku basowego. Również spotykane jest niezwykle rzadko.

— 7.1. W tym formacie dźwięku pięć klasycznych kanałów głównych, podobnie jak w systemie 5.1, jest uzupełnionych o dwa kanały ogólnego przeznaczenia. W klasycznej wersji dźwięku 7.1 te dwa kanały znajdują się po bokach słuchacza - a więc nie dwa (jak w 5.1), a cztery kolumny odpowiadają za bok i tył sceny dźwiękowej, co ma pozytywny wpływ na wiarygodność. Ponadto amplitunery AV mogą obsługiwać inne, bardziej specyficzne warianty 7.1 - na przykład z dwoma dodatkowymi kolumnami przednimi (lewy/prawy od środka lub nad głównymi kanałami przednimi), z dodatkowym kanałem tylnym i środkowym kanałem górnym itp. Te szczegóły należy wyjaśnić sięgając do specyfikacji poszczególnego urządzenia.

— 7.2. Wersja 7.1 (patrz wyżej) z dwoma oddzielnymi subwooferami; zwiększa to dokładność transmisji niskich częstotliwości i rozszerza możliwości ich regulacji.

— 8.4. Specyficzny wariant, spotykany w pojedynczych modelach amplitunerów AV. To nie tyle ogólnie przyjęty format dźwięku, co ilustracja zaawansowanych możliwości konfiguracji: do urządzenia można podłączyć do 8 kolumn głównych i do 4 subwooferów, co daje bardzo rozbudowane możliwości konfiguracji (jednak takie możliwości sporo kosztują).

— 9.1. Najpowszechniejsza wersja tego dźwięku – 9.1 Surround – zapewnia 7 kanałów głównych, tak jak w klasycznych systemach 7.1 (centralny, lewy/prawy przód, lewy/prawy boczny, dwa tylne) plus dwie górne kolumny nad przednimi. Co sprawia, że scenę dźwiękową rozszerza się w pionie, również bardziej poprawiając wiarygodność transmisji. Istnieją inne, bardziej szczegółowe warianty tego formatu, jednak są one mniej powszechne i ich obsługę przez konkretny odbiornik należy dodatkowo doprecyzować.

— 9.2. Opisana powyżej modyfikacja formatu 9.1, uzupełniona o drugi subwoofer w celu dokładniejszego i jakościowego odtwarzania dźwięku o niskiej częstotliwości.

— 11.1. Dalsze, po 9.1 rozwinięcie i udoskonalenie idei dźwięku wielokanałowego. Zwykle w systemach 11.1 pięć „klasycznych” kanałów głównych (patrz 5.1) jest uzupełnianych sześcioma kolejnymi zgodnie z następującym schematem: dwie kolumny po lewej i prawej stronie od środkowej (jako uzupełnienie lewego i prawego przedniego), dwie kolumny górne nad głównymi przednimi i jeszcze dwie - nad głównymi tylnymi. Znacząco zwiększa to dokładność transmisji dźwięku przestrzennego i dodaje możliwość przesuwania go nie tylko w poziomie, ale też w pionie. Jednakże cena i złożoność konfiguracji takich systemów jest również wysoka, dlatego są one przeznaczone bardziej do użytku profesjonalnego (na przykład sale kinowe centrów handlowych) niż do domowego.

— 11.2. Format podobny do opisanego powyżej 11.1, jednak uzupełniony o drugi subwoofer - dla wiarygodności odtwarzania basów, a czasami i odcięcia dodatkowej przestrzeni.

- 11.0. Bardzo spotykany rzadki i specyficzny wariant - 11 głównych kanałów bez kanału na subwoofer. Z reguły amplitunery tego formatu to drogie, profesjonalne urządzenia przeznaczone do pracy z innym zaawansowanym sprzętem (np. osobny odtwarzacz i wzmacniacz dla niskich częstotliwości).

— 12.4. Wariant charakterystyczny dla amplitunerów AV z najwyższej półki, obliczonych do pracy ze wszystkimi istniejącymi formatami dźwięku przestrzennego (w tym „prawdziwym” dźwiękiem 3D) oraz zapewniający niezwykle rozbudowane opcje konfiguracji (choć za odpowiednio wysoką cenę).

— 13.2. Kolejny format charakterystyczny dla amplitunerów AV klasy premium i podobny do opisanego powyżej formatu 12.4 (z wyjątkiem różnic w liczbie kanałów, które w tym przypadku nie są krytyczne).

— 15.1. Bardzo rzadko spotykany i drogi wariant, przeznaczony głównie do zastosowania w zaawansowanych zestawach głośnikowych — w szczególności w salach niewielkich kin.

— 15.2. Analog formatu 15.1 (patrz wyżej), w którym liczba kanałów basowych jest zwiększona do 2. Tradycyjnie ma to na celu poprawę jakości niskich częstotliwości, zwiększenie wiarygodności ich dźwięku i rozszerzenie opcji konfiguracji.

— 15.4. Dalsze rozwinięcie wielokanałowego dźwięku z 15 głównymi kanałami, uwzględniające aż 4 kanały o niskiej częstotliwości — dla bardzo mocnego i dokładnego basu.

— 16.0. Najbardziej zaawansowany format we współczesnych amplitunerach AV. Podobnie jak w przypadku 11.0 (patrz wyżej) brak kanałów subwoofera sprawia, że urządzenie przeznaczone jest przede wszystkim do zastosowania jako element rozbudowanego zestawu stereo, w którym za niskie częstotliwości odpowiada zupełnie odrębny segment. Przykładem zastosowania takich zestawów są pełnowymiarowe sale kinowe.

Maksymalna moc dźwięku, jaką może dostarczyć wzmacniacz mocy (jeśli jest dostępna w amplitunerze, patrz „Typ”) na kanał zestawu głośnikowego. Warto tutaj zaznaczyć, że w tym przypadku zwyczajowo wskazuje się na tzw. RMS (znamionowa maksymalna sinusoidalna) lub moc znamionowa. Za moc znamionową uważa się najwyższą moc, jaką wzmacniacz gwarantuje, że będzie w stanie dostarczyć bez przerw przez godzinę bez żadnych awarii lub awarii. Krótkotrwałe skoki poziomu sygnału mogą znacznie przekroczyć tę wartość, ale głównym wskaźnikiem nadal jest moc nominalna.

Moc wzmacniacza w dużej mierze determinuje głośność zestawu głośnikowego podłączonego do urządzenia. W praktyce głośność zależy również od charakterystyki głośników - czułości, impedancji itp .; jednak, jeśli inne rzeczy są takie same, ta sama głośniki na mocniejszym wzmacniaczu będzie brzmiała głośniej. Dodatkowo parametr ten wpływa również na kompatybilność głośników i wzmacniacza – uważa się, że różnica mocy nominalnych tych elementów nie powinna przekraczać 10-15% (a najlepiej moce powinny być takie same). A ponieważ różne pomieszczenia wymagają głośników o różnej mocy, wpływa to również na dobór wzmacniacza do konkretnej sytuacji; szczegółowe zalecenia dotyczące zależności między charakterystyką pomieszczenia a mocą akustyczną można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Należy również pamiętać, że jeśli wzmacniacz może pracować z obciążeniem o różnej rezystancji (patrz „Dopuszc...zalna impedancja akustyczna”), to dla różnych opcji moc na kanał będzie inna - im niższa rezystancja, tym wyższa moc. W charakterystyce w tym przypadku zwykle wskazywana jest maksymalna wartość tego parametru - czyli moc przy minimalnej dopuszczalnej rezystancji.

Wskaźnik ten określa ilość zewnętrznego szumu, który towarzyszy dźwiękowi wychodzącemu ze wzmacniacza odbiornika. Jest to wygodne, ponieważ uwzględnia prawie wszystkie możliwe znaczące dźwięki - zarówno generowane przez samo urządzenie, jak i spowodowane przyczynami zewnętrznymi. Im wyższy stosunek sygnału do szumu, tym niższy poziom hałasu w porównaniu z sygnałem głównym, tym czystszy będzie dźwięk wzmacniacza. Odczyt 70-80 dB jest uważany za normalny dla większości elektroniki użytkowej, ale w amplitunerach, które zwykle są urządzeniami klasy premium, można go nazwać zadowalającym. W najbardziej zaawansowanych modelach wskaźnik ten może znacznie przekroczyć 100 dB.

Najmniejsza impedancja zestawu głośnikowego, z jaką wzmacniacz jest w stanie normalnie pracować. Impedancja nominalna akustyki, określana również terminem „impedancja”, jest jednym z kluczowych parametrów przy doborze elementów systemu audio: do normalnej pracy konieczne jest, aby impedancja akustyki odpowiadała charakterystyce wzmacniacza. Jeśli impedancja głośników jest wyższa, głośność dźwięku znacznie się zmniejszy, jeśli mniej, pojawią się w nim zniekształcenia, a w najgorszym przypadku możliwe są nawet przeciążenia i przebicia. Dlatego właśnie minimalna rezystancja jest zwykle wskazywana w charakterystyce odbiorników – w końcu podłączenie obciążenia o zbyt niskiej impedancji jest obarczone poważniejszymi konsekwencjami niż zbyt wysokiej.