Porównanie SanDisk Extreme Pro V30 A2 microSDXC UHS-I U3 64 GB vs SanDisk Extreme Pro 2000x SD UHS-II 64 GB

Ogólny rodzaj karty pamięci.

- SD (Secure Digital). Jeden z najpopularniejszych obecnie rodzajów kart pamięci. Mają rozmiar 32x44 mm i mechaniczne zabezpieczenie przed zapisem - w postaci suwaka. Obsługa kart SD - to niemal standard w nowoczesnych laptopach i aparatach cyfrowych, również takie nośniki są dość powszechne w innych urządzeniach (poza tymi najbardziej kompaktowymi, które korzystają z mniejszej wersji - microSD ; jest to opisane poniżej). Jednocześnie zauważamy, że dziś ten rodzaj obejmuje trzy odmiany:

• Oryginalny standard SD. Obsługuje do 4 GB i stosunkowo niskie prędkości operacyjne, dlatego jest uważany za przestarzały i rzadko używany. Z drugiej strony, takie karty mogą być używane w prawie wszystkich nowoczesnych czytnikach kart SD.
• SDHC. Rozwój oryginalnego standardu SD. Maksymalna pojemność została zwiększona do 32 GB, możliwa jest obsługa szybkiej magistrali UHS (patrz „Klasa UHS”), chociaż taka funkcja nie jest wymagana. Karty SD HC mogą być używane w tym formacie, jak również nowsze urządzenia SDXC.
• SDXC. Najnowszy standard kart SD w użyciu. Umożliwia tworzenie nośników do 2 TB; dodatkowo, właśnie w tym standardzie po raz pierwszy wprowadzono magistralę UHS (po czym zastosowano ją również w kartach SDHC). Oprócz czytników kart dla tego formatu, takie nośniki mogą również współpracować z urządzeniami obsługującymi SDHC - jednak tylko wtedy, gdy karta jest sforma...towana w systemie plików FAT32, podczas gdy domyślnie SDXC korzysta z systemu exFAT.

- microSD. Mniejsza wersja opisanych powyżej kart SD; rozmiar takiej karty wynosi 15x11 mm. Są również bardzo popularne, jednak przede wszystkim w wyposażeniu urządzeń kieszonkowych – smartfonach, tabletach, przenośnych odtwarzaczach itp. Podobnie jak wersja pełnowymiarowa, występują w trzech odmianach:

• oryginalna karta microSD;
• microSDHC;
• microSDXC;

Funkcje zastosowania są również podobne: starsze karty mogą być używane w nowszych czytnikach kart, jednak z reguły nie odwrotnie.

- miniSD, miniSDHC. Jedna z mniejszych odmian kart SD, poprzedzająca microSD (HC). Obecnie uważana jest za całkowicie przestarzałą i prawie nieużywaną.

- CompactFlash. Jeden z pierwszych formatów kart pamięci na rynku. Zawiera dwa formaty - CompactFlash Type I i CompactFlash Type II. Różnią się szybkością odczytu/zapisu oraz rozmiarem - Rodzaj II jest szybszy i ma 5 mm grubości (Rodzaj I - 3,3 mm przy tej samej długości i szerokości 42x36 mm). Dzięki temu karta typu I może być używana z czytnikiem typu II, jednak nie odwrotnie. Pomimo swojego wieku, format ten jest nadal popularny w sprzęcie fotograficznym ze względu na przyzwoite prędkości operacyjne i objętości (do 128 GB); główną wadą jest duży rozmiar w porównaniu do innych formatów.

-CFast 2.0. Wydajne urządzenia do szybkiej obsługi dużych ilości danych. Karty CFast 2.0 mają rozmiary Compact Flash (42 x 36 mm), a jednocześnie mają również bardziej imponujące prędkości odczytu i zapisu (ponad 500 MB/s). Karty tej klasy doskonale sprawdzają się w nagrywaniu wideo z dużą szybkością transmisji w rozdzielczości do 8K, a także w gatunku fotografii reportażowej z szybkimi zdjęciami seryjnymi w formacie RAW. Pojemność pamięci CFast 2.0 może przekraczać 1 TB. Kompatybilność z kartami pamięci tego standardu realizowana jest w pojedynczych egzemplarzach topowych aparatów i kamer.

- xD-Picture. Standard, opracowany przez Olympus i Fujifilm i stosowany głównie w ich aparatach cyfrowych. Główną cechą tych kart jest brak kontrolera pamięci - dzięki temu są niezawodne, kompaktowe (20x25 mm) i mają niski pobór mocy. Z drugiej strony, pojemność takich kart nie jest duża (do 2 GB), prędkość odczytu też jest dość niska i kosztują kilkakrotnie więcej niż podobne nośniki microSD (w tym HC i XC). W efekcie nawet sami twórcy stopniowo przenoszą uwagę na inne rodzaje kart.

- MemoryStick. Firmowy standard, opracowany przez firmę Sony specjalnie dla tej technologii w 1998 roku. Jest zamknięty, prawie nigdy nie używany w urządzeniach innych producentów. Był szeroko stosowany do początku 2010 roku, kiedy Sony zaczęło stopniowo przechodzić na powszechny standard SD. W dzisiejszych czasach obsługa kart Memory Stick jest niezwykle rzadka, głównie w przestarzałych urządzeniach.
Zauważamy, że w tym przypadku możemy mieć na myśli zarówno karty o oryginalnym formacie (50x21x2,8 mm), jak i karty Duo o zmniejszonych wymiarach (31x20x1,6 mm). Trzeci rozmiar, mikro, jest opisany w osobnej pozycji (patrz poniżej). Jednak wszystkie te czynniki są kompatybilne dzięki najprostszym adapterom.

- MemoryStick mikro. Najmniejsza wersja standardu Memory Stick. Aby uzyskać więcej informacji na temat tego standardu, patrz powyżej, tutaj zauważamy, że Memory Stick micro (znany również jako M2) ma wymiary 15x12,5x1,2 mm.

- XQD. Następcy kart CompactFlash, opracowanych przez Stowarzyszenie CompactFlash specjalnie dla urządzeń wymagających dużej prędkości odczytu i zapisu, w szczególności aparatów i kamer wideo – praktyczna prędkość zapisu sięga 125 Mb/s, a istnieją dowody na to, że nie jest to granica. Jednocześnie karta ta pojawiła się stosunkowo niedawno i na razie tylko zyskuje na popularności. Ma dość duże wymiary - 39x30x4 mm, większe niż SD, choć nieco gorsza od CompactFlash.

- CFexpress. Niewiarygodnie szybkie karty pamięci o dużej pojemności z myślą o długotrwałym ciągłym nagrywaniu w trybie dużej głośności. One najlepiej nadają się do nagrywania wideo w rozdzielczości 4K i wyższej z szybkością klatek 120 kl./s. Zaawansowane kopie z serii zapewniają prędkości zapisu i odczytu przekraczające 1 GB/s. Ponadto karty tej linii charakteryzują się odpornością na uszkodzenia podczas upadków oraz dużą wytrzymałością na zginanie. Istnieją dwa rodzaje: CFexpress: Rodzaj A o wymiarach 20x28x2,8 mm oraz Rodzaj B o wymiarach 38,5x29,8x3,8 mm.

- SxS. Format karty pamięci, opracowany wspólnie przez Sony i SanDisk dla profesjonalnego sprzętu wideo. Wykorzystuje interfejs PCI Express, który umożliwia instalację takich kart bezpośrednio w gnieździe kart rozszerzeń w komputerze i laptopie. Cechuje się również wysoką szybkością przesyłania danych – do 2,5 Gb/s w szczycie.

- PS Vita Card. Specjalistyczny format karty pamięci, jak sama nazwa wskazuje, do przenośnych konsoli do gier PlayStation Vita. Stworzony przez Sony w celu zastąpienia UMD, nie dotyczy innych producentów. Jest firmowy, niezgodny z uniwersalnymi standardami, takimi jak SD. Karty dostępne są w pojemnościach od 4 do 64 GB.

- Nano Memory. Rodzaj karty pamięci przedstawiony w 2018 roku przez Huawei i używany głównie w smartfonach tej marki. Znany również potocznie jako nano SD, chociaż to określenie jest technicznie niepoprawne. Rozmiar (powierzchnia) takiego nośnika jest o 45% mniejszy niż w przypadku popularnych kart microSD, natomiast karty Nano Memory są identyczne pod względem rozmiaru i rozmieszczenia kontaktów jak karty SIM w formacie nanoSIM. Upraszcza to korzystanie z połączonych gniazd w smartfonach (odpowiednie zarówno dla karty SIM, jak i karty pamięci). Jeśli chodzi o charakterystykę, początkowo ogłoszono pojemności do 256 GB i prędkość odczytu do 90 MB/s dla Nano Memory; jeśli ten standard okaże się skuteczny, można oczekiwać, że liczby te wzrosną.

Wersja magistrali UHS, obsługiwana przez kartę pamięci.

UHS - to technologia wymiany danych, stosowana w kartach SD/mikroSD standardów (micro)SD HC i (micro) SD XC. Pozwala ona znacząco zwiększyć szybkość wymiany danych w porównaniu z poprzednimi standardami; przy tym nośniki obsługujące technologię tę są w miarę kompatybilne ze sprzętem, który nie ma UHS – z tym, że prędkości w takich przypadkach będą ograniczone możliwościami czytnika kart, a nie samej karty.

Jeśli chodzi o wersje, to ich nazwy składają się z dwóch części: generacji UHS (I lub II) oraz klasy (1 lub 3) - np. UHS-I Class 1. W rzeczywistości jest to najskromniejsza wersja UHS, którą można znaleźć w nowoczesnych kartach pamięci; oprócz tego popularne są UHS-I Class 3 i UHS-II Class 3. Maksymalna szybkość wymiany danych zależy od generacji UHS (najczęściej mamy na myśli tryb odczytu) – wynosi 104 MB/s dla wersji I i 312 MB/s dla wersji 2. „Class” z kolei określa najniższą (gwarantowaną) prędkość zapisu: co najmniej 10 MB/s dla Class 1 i co najmniej 30 MB/s dla Class 3. Różne wersje UHS są ze sobą dość kompatybilne, z tym że prędkość w takich przypadkach będzie ograniczona wolniejszym standardem.

Zwróć uwagę, że w przypadku kart UHS inne punkty mogą wskazywać na bardziej zaawansowane cechy - na przykład, klasa nagrywania wideo (patrz poniżej) V90 dla karty UHS-II Class 3. Nie ma tu...żadnej sprzeczności: prędkość 90 MB / s zapewniana przez taką kartę w trybie nagrywania spełnia warunek „nie mniej niż 30 MB/s” przewidziany dla klasy UHS 3.

Klasa szybkości podczas pracy z aplikacjami, której odpowiada karta pamięci.

Podczas pracy z aplikacjami korzystającymi z karty pamięci (np. gry mobilne) informacje są zapisywane i odczytywane nie w ciągłym strumieniu, jak w przypadku nagrywania wideo lub kopiowania danych, ale w osobnych małych fragmentach, co więcej, z losowych sekcji w pamięci dysku (tzw. losowy odczyt/zapis). Tak więc wysoka klasa nagrywania wideo (patrz wyżej) nie zawsze oznacza dobrą wydajność podczas pracy z wymagającymi grami i innymi programami, intensywnie korzystającymi z zasobów. Dlatego w charakterystyce kart pamięci zaczęli osobno wskazywać klasę prędkości dla aplikacji.

Kluczową metryką przypisywania określonej klasy jest minimalna liczba IOPS (operacji wejścia-wyjścia na sekundę), którą nośnik może zapewnić w trybie losowego zapisu i odczytu. W naszych czasach aktualne są następujące klasy:

— A1 — co najmniej 1500 IOPS na odczyt i 500 IOPS na zapis;

— A2 — co najmniej 4000 IOPS i 2000 IOPS odpowiednio.

Prędkość ciągłego nagrywania (na przykład, podczas filmowania) w obu przypadkach musi wynosić co najmniej 10 MB/s (często okazuje się, że jest jeszcze wyższa – patrz „Klasa szybkości”, „Klasa nagrywania wideo”).

W przyszłości możemy spodziewać się pojawienia się nowych, bardziej produktywnych klas do aplikacji. Pamiętaj też, że parametr ten znacząco wpływa na cenę karty.

Współczynnik, opisujący maksymalną prędkość karty w trybie odczytu. W takim przypadku za jednostkę przyjmuje się 150 KB/s; zatem, na przykład, wartość prędkości 533x odpowiada 150*533=79 950 KB/s, czyli około 80 MB/s.

Generalnie parametr ten jest dość specyficzny, w praktyce łatwiej jest skupić się na bezpośrednio deklarowanej prędkości odczytu (patrz niżej). Czasami jednak nie jest to wskazane – w takich przypadkach przyda się przede wszystkim wartość prędkości.

Maksymalna prędkość odczytu danych z karty pamięci.

Każda nowoczesna karta pamięci zapewnia wystarczającą prędkość odczytu do prostych codziennych zadań – takich jak kopiowanie zdjęć z aparatu do laptopa. Dlatego warto zwracać uwagę na parametr ten głównie w przypadkach, gdy karta jest kupowana do użytku profesjonalnego lub gdy duża szybkość jest dla Ciebie kluczowa - na przykład, gdy często musisz w pośpiechu kopiować zdjęcie z aparatu. Należy pamiętać o dwóch kwestiach. Po pierwsze, czytnik kart, w którym karta jest używana, musi również obsługiwać odpowiednią prędkość. Po drugie, ten punkt wskazuje teoretyczne maksimum - w idealnych warunkach; rzeczywista prędkość odczytu może być niższa (jeśli mówimy o kartach z UHS - prędkość tę można oszacować po klasie UHS, patrz wyżej). Niemniej jednak dzięki temu wskaźnikowi całkiem możliwe jest porównanie różnych modeli kart: różnice w teoretycznej prędkości są zwykle dość zgodne z różnicą w rzeczywistej prędkości.

Maksymalna prędkość zapisu danych na kartę pamięci.

Wysoka prędkość zapisu jest istotna przy zadaniach związanych z przechowywaniem dużych ilości danych w ograniczonym czasie. Należy jednak pamiętać, że ten punkt wskazuje teoretyczną maksymalną prędkość w idealnych warunkach; w praktyce jednak, wartość ta może być zauważalnie niższa. Dlatego specyfikacje kart pamięci wskazują również minimalne gwarantowane prędkości zapisu w różnych trybach - ogólna klasa prędkości, klasa UHS, klasa wideo i/lub klasa dla aplikacji. Wszystkie z nich zostały szczegółowo opisane powyżej. Jednak ogólna prędkość może być również wykorzystana do oceny możliwości nośnika: przy pozostałych takich samych warunkach, karta o wyższej teoretycznej prędkości będzie działać szybciej w praktyce.

Jeśli chodzi o konkretne wartości, to prędkości od 4 MB/s i od 6 MB/s są obecnie uważane za stosunkowo skromne, od 10 MB/s i od 16 MB/s można nazwać średnimi, od 50 MB/s - powyżej średniej, a najszybsze modele mają maksymalną prędkość zapisu 100 MB/s i wyższą.

Możliwość przełączenia karty w tryb tylko do odczytu, co chroni ważne dane przed przypadkowym nadpisaniem lub skasowaniem. Realizowany jest zwykle w postaci mechanicznego przełącznika suwakowego, położenie którego określa tryb pracy karty. Należy jednak pamiętać, że suwak ten jest tylko wskaźnikiem sygnalizującym czytniku kart o wybranym trybie, a jego położenie nie ma wpływu na samą kartę; w niektórych czytnikach kart funkcja ochrony przed zapisem może po prostu nie być — takie urządzenia „nie zobaczą” pozycji suwaka.

Dostępność dodatkowego adaptera w zestawie karty pamięci.

Adapter - to urządzenie, za pomocą którego można zainstalować kartę w innym czytniku kart niż natywny. W dzisiejszych czasach karty microSD są głównie wyposażone w takie urządzenie - adaptery są przeznaczone do instalacji takich nośników w gnieździe na pełnowymiarową kartę SD. Jest to wygodne przede wszystkim do wymiany danych między przenośnymi gadżetami, takimi jak smartfon/tablet, a większymi urządzeniami, takimi jak komputery stacjonarne i laptopy – na przykład, do kopiowania zdjęć z aparatu smartfona na komputer lub muzyki z komputera na smartfon.