Porównanie HP Aruba 3810M-16SFP+ vs Cisco SG350XG-24F

Liczba standardowych złączy sieciowych 10Gigabit Ethernet LAN przewidzianych w konstrukcji przełącznika.

Ten format jest profesjonalny: zapewnia prędkości do 10 Gbit/s (co znajduje odzwierciedlenie w nazwie) i jest przeznaczony głównie do zadań związanych z przetwarzaniem dużych ilości ruchu. Niemniej jednak wsparcie dla Gigabit Ethernet znajduje się obecnie nawet w kontrolerach sieciowych komputerów PC i laptopów, nie mówiąc już o bardziej specjalistycznym sprzęcie. A liczba złączy odpowiada liczbie urządzeń, które można jednocześnie bezpośrednio podłączyć do przełącznika za pośrednictwem tego interfejsu. Należy pamiętać, że w niektórych „przełącznikach” osobne złącza tego typu są łączone z optycznym SFP lub SFP+ (patrz niżej). Złącza te są oznaczone jako „combo” i liczą się zarówno do sieci LAN, jak i SFP / SFP +.

Liczba portów optycznych portów SFP+, przewidziana w konstrukcji przełącznika. Należy zaznaczyć, że chodzi o zwykłe porty sieciowe; wejścia Uplink również mogą używać tego interfejsu, jednak ich liczba jest podawana osobno nawet w tym przypadku (patrz poniżej).

Ogólne zalety włókna optycznego w porównaniu z konwencjonalnym kablem Ethernet to większy zasięg i niewrażliwość na zakłócenia elektromagnetyczne. A konkretniej SFP+ jest rozwinięciem oryginalnego standardu SFP; w przełącznikach takie złącza zwykle działają z prędkością 10 GB/s. Jeśli chodzi o liczbę takich portów, pomimo wszystkich swoich zalet, włókno optyczne w sprzęcie sieciowym jest używane dość rzadko. Dlatego największą popularnością cieszą się przełączniki na 1 - 2, rzadziej 4 złącza SFP+, choć może być ich więcej. Warto również wziąć pod uwagę, że w przełącznikach mogą być używane tzw. złącza combo, łączące SFP+ i RJ-45; obecność takich portów jest określana w uwagach, są one uwzględniane zarówno przy obliczaniu RJ-45, jak i przy obliczaniu SFP+.

Liczba łączy nadrzędnych przewidzianych w konstrukcji przełącznika.

„Uplink” w tym przypadku nie jest typem, ale specjalizacją konektora: jest to nazwa interfejsu sieciowego, za pośrednictwem którego przełącznik (i podłączone do niego urządzenia sieciowe) komunikuje się z sieciami zewnętrznymi (w tym Internetem) lub siecią segmenty. Innymi słowy, jest to rodzaj „bramy”, przez którą przekazywany jest cały ruch z segmentu sieci obsługiwanego przez przełącznik. Uplink, w szczególności, może być używany do łączenia się z podobnym „przełącznikiem” (dla poziomej rozbudowy sieci) lub z urządzeniem wyższego poziomu (takim jak przełącznik główny).

W związku z tym liczba łączy w górę to maksymalna liczba połączeń zewnętrznych, które przełącznik może zapewnić bez użycia dodatkowego sprzętu. Konkretny typ takiego złącza może być inny, ale zwykle jest to jedna z odmian LAN lub SFP; zobacz „Typ łącza nadrzędnego”, aby uzyskać szczegółowe informacje.

Typ złącza (złączy) używanego przez przełącznik jako interfejs Uplink.

Więcej szczegółów na temat takiego interfejsu można znaleźć powyżej; tutaj zauważamy, że te same porty sieciowe są zwykle używane jako Uplink, co do podłączania poszczególnych urządzeń do przełącznika. Oto główne opcje takich złączy:

- Fast Ethernet - Złącze sieciowe LAN (na „skrętkę”) z obsługą prędkości do 100 Mbit/s. Taka prędkość jest uważana przez współczesne standardy za niską, natomiast port Uplink stawia zwiększone wymagania dotyczące przepustowości – w końcu przez niego przechodzi ruch ze wszystkich obsługiwanych przez przełącznik urządzeń. Dlatego w tej roli porty Fast Ethernet są używane głównie w niedrogich i starszych modelach.

- Gigabit Ethernet - złącze LAN z obsługą prędkości do 1 Gb/s. Ta prędkość jest często wystarczająca nawet dla dość rozbudowanej sieci, podczas gdy same złącza są stosunkowo niedrogie.

- 10Gigabit Ethernet - złącze LAN z obsługą prędkości do 10 Gb/s. Takie możliwości pozwalają na komfortową pracę nawet przy bardzo dużym natężeniu ruchu, jednak znacząco wpływają na cenę przełącznika. Dlatego ta opcja jest rzadkością, głównie w modelach z wyższej półki.

- SFP. Złącze do kabla światłowodowego obsługujące prędkości rzędu 2,7 Gb/s. Wyższe prędkości występują również wśród standardów Ethernet, ale światłowód ma ważną zaletę: jest całkowicie niewrażliwy na zakłócenia elektromagnetyczne.

- SFP+. Ewolucja opisanego powy...żej standardu SFP, w którym teoretyczna maksymalna prędkość wzrosła do 16 Gb/s. Najbardziej zaawansowany dostępny obecnie interfejs sieciowy ogólnego przeznaczenia - ale także najdroższy. Obecność takich złączy Uplink jest więc typowa głównie dla modeli z wyższej półki z dużą liczbą portów.

Należy pamiętać, że projekt może przewidywać kilka typów łączy nadrzędnych jednocześnie, w którym to przypadku są one rejestrowane przez ukośną linię - na przykład SFP / Gigabit Ethernet. W tym przypadku możemy mówić zarówno o pojedynczych portach, jak i połączonych złączach zdolnych do pracy w jednym z dwóch trybów – w zależności od podłączonego kabla. Te szczegóły należy wyjaśnić osobno.

- Serwer DHCP. Funkcja ułatwiająca sterowanie adresami IP urządzeń podłączonych do przełącznika. Prawidłowa praca urządzenia sieciowego jest niemożliwa bez własnego adresu IP; a obsługa DHCP umożliwia przypisanie tych adresów ręcznie lub w pełni automatycznie. W takim przypadku administrator może ustawić dodatkowe parametry dla trybu automatycznego (zakres adresów, maksymalny czas użytkowania jednego adresu). I nawet w trybie całkowicie ręcznym praca z adresami odbywa się tylko za pomocą samego przełącznika (podczas gdy bez DHCP parametry te musiałyby być zapisane w ustawieniach każdego urządzenia w sieci).

- Wsparcie sztaplowania. Możliwość obsługi urządzenia w trybie stosu. Stos składa się z kilku przełączników, postrzeganych przez sieć jako jeden „przełącznik”, z jednym adresem MAC, jednym adresem IP i całkowitą liczbą złączy równą całkowitej liczbie portów we wszystkich zaangażowanych urządzeniach. Funkcja ta jest przydatna, jeśli chcesz zbudować dużą sieć, w której brakuje możliwości jednego „przełącznika”, ale nie chcesz komplikować topologii.

- Agregacja łączy. Przełącz obsługę technologii agregacji łączy. Technologia ta pozwala na połączenie kilku równoległych fizycznych kanałów komunikacyjnych w jeden logiczny, co zwiększa szybkość i niezawodność połączenia. Mówiąc najprościej, przełącznik z taką funkcją można podłączyć do innego urządzenia (na p...rzykład routera) nie jednym kablem, ale dwoma lub nawet kilkoma kablami jednocześnie. W tym przypadku wzrost prędkości następuje z powodu sumowania przepustowości wszystkich kanałów fizycznych; jednak ogólna prędkość może być mniejsza niż suma prędkości - z drugiej strony łączenie kilku stosunkowo wolnych złączy jest często tańsze niż używanie sprzętu z bardziej zaawansowanym pojedynczym interfejsem. Wzrost niezawodności odbywa się, po pierwsze, poprzez rozłożenie całkowitego obciążenia na oddzielne kanały fizyczne, a po drugie, dzięki „gorącej” nadmiarowości: awaria jednego portu lub kabla może zmniejszyć prędkość, ale nie prowadzi do całkowitego przerwanie połączenia, ale po wznowieniu działania kanał jest automatycznie aktywowany.
Należy zauważyć, że zarówno standardowy protokół LACP, jak i niestandardowe, zastrzeżone technologie mogą być używane do agregacji łączy (ta ostatnia jest typowa na przykład dla przełączników Cisco). Ponadto istnieje wiele alternatywnych nazw dla tej technologii — trunking portów, łączenie łączy itp. czasami różnica tkwi tylko w nazwie, czasami pojawiają się niuanse techniczne. Wszystkie te szczegóły należy wyjaśnić osobno.

- VLAN. Przełącznik obsługuje funkcję VLAN - wirtualne sieci lokalne. W tym przypadku znaczeniem tej funkcji jest możliwość tworzenia oddzielnych logicznych (wirtualnych) sieci lokalnych w ramach fizycznego „obszaru lokalnego”. W ten sposób można np. podzielić działy w dużej organizacji, tworząc dla każdego z nich własną sieć lokalną. Organizacja VLAN może zmniejszyć obciążenie sprzętu sieciowego, a także zwiększyć stopień ochrony danych.

- Ochrona pętli. Zabezpieczenie pętli w przełączniku. Pętlę w tym przypadku można opisać jako sytuację, w której ten sam sygnał jest wyzwalany w sieci w nieskończonej pętli. Może to wynikać z niewłaściwego okablowania, użycia nadmiarowych łączy i innych przyczyn, ale w każdym przypadku takie zjawisko może „uśpić” sieć, co oznacza, że jest wysoce niepożądane. Ochrona pozwala uniknąć pętli — zwykle poprzez wyłączenie zapętlonych portów.

- Ograniczenie szybkości dostępu. Możliwość ograniczenia szybkości wymiany danych dla poszczególnych portów przełącznika. Dzięki temu możliwe jest zmniejszenie obciążenia sieci i zapobieganie „zatykaniu” kanału przez poszczególne terminale.

Pamiętaj, że ta lista nie ogranicza się do: nowoczesne przełączniki mogą mieć inne funkcje.

Routing statyczny odbywa się zgodnie ze standardowym schematem, jednak do routingu dynamicznego używane są różne protokoły. Idea dynamiki polega na tym, że tabela tras jest stale edytowana programowo, w trybie automatycznym. W tym celu urządzenia sieciowe (a dokładniej działające na nich programy trasujące) wymieniają między sobą informacje o usługach, na podstawie których do tablicy zapisywane są optymalne adresy. Jednym z podstawowych pojęć routingu dynamicznego jest metryka - złożony wskaźnik, który określa warunkową odległość do określonego adresu (innymi słowy, jak blisko jest ta lub inna trasa od optymalnej). Różne protokoły wykorzystują różne sposoby definiowania i udostępniania metryk; oto niektóre z najczęstszych opcji:

— ODP Jeden z najczęściej używanych protokołów routingu dynamicznego; został po raz pierwszy zastosowany w 1969 roku w ARPANET, który stał się prekursorem współczesnego Internetu. Odnosi się do tzw. algorytmów wektora odległości: metryka w protokole RIP jest wskazywana przez wektor odległości między routerem a węzłem sieci, a każdy taki wektor zawiera informację o kierunku przesyłania danych i liczbie „przeskoków” (sekcje między węzłami pośrednimi) do odpowiedniego urządzenia sieciowego. Podczas korzystania z protokołu RIP metryki są przesyłane przez sieć co 30 sekund; jednocześnie, po otrzymaniu od „sąsiada” danych o znanych mu węzłach, router dokonuje szeregu wyjaśnień i uzupełnień do tych danych (...w szczególności informacji o sobie i bezpośrednio podłączonych urządzeniach sieciowych) i przesyła dalej. Po otrzymaniu aktualnych danych w całej sieci router wybiera dla każdego węzła najkrótszą trasę z kilku otrzymanych alternatyw i zapisuje ją w tablicy routingu.
Zaletami protokołu RIP są łatwość implementacji i niewymagające wymagania. Z drugiej strony słabo nadaje się do dużych sieci: maksymalna liczba przeskoków w RIP jest ograniczona do 15, a komplikacja topologii prowadzi do znacznego wzrostu ruchu usług i obciążenia części obliczeniowej sprzętu - w rezultacie rzeczywista wydajność sieci spada. W związku z tym bardziej zaawansowane protokoły, takie jak (E)IGRP i OSPF (patrz poniżej), stały się bardziej powszechne w zastosowaniach profesjonalnych.

— IGRP. Zastrzeżony protokół routingu stworzony przez Cisco dla systemów autonomicznych (innymi słowy sieci lokalnych z jedną polityką routingu z Internetem). Podobnie jak RIP (patrz wyżej), odnosi się do protokołów wektora odległości, jednak używa znacznie bardziej skomplikowanej procedury określania metryki: uwzględnia nie tylko liczbę przeskoków, jednak także opóźnienie, przepustowość, rzeczywiste przeciążenie sieci , itp. Ponadto protokół implementuje szereg specyficznych mechanizmów poprawiających niezawodność komunikacji. Dzięki temu protokół IGRP doskonale nadaje się nawet do dość złożonych sieci o rozbudowanej topologii.

— EIGRP. Ulepszony i unowocześniony następca opisanego powyżej protokołu IGRP, opracowanego przez to samo Cisco. Stworzony jako alternatywa dla OSPF (patrz poniżej), łączy właściwości protokołów i standardów wektora odległości ze śledzeniem stanu łącza. Jedną z głównych zalet w stosunku do oryginalnego protokołu IGRP było ulepszenie algorytmu rozpowszechniania danych o zmianach topologii w sieci, dzięki czemu prawdopodobieństwo wystąpienia pętli (charakterystyczne dla wszystkich standardów wektora odległości) zostało zredukowane niemal do zera. A wśród różnic między tym protokołem a OSPF, wyższa wydajność i bardziej zaawansowany algorytm obliczania metryk są deklarowane przy mniejszej złożoności konfiguracji i wymaganiach dotyczących zasobów.

OSPF. Otwarty protokół routingu systemu autonomicznego stworzony przez IETF (Internet Design Council) i zaimplementowany po raz pierwszy w 1988 roku. Odnosi się do protokołów ze śledzeniem stanu łącza, do budowania tras wykorzystuje tzw. algorytm Dijkstry (algorytm wyszukiwania najkrótszych ścieżek). Proces routingu OSPF jest następujący. Początkowo router komunikuje się z podobnymi urządzeniami, ustanawiając „relację sąsiada”; sąsiedzi to routery w tej samej strefie autonomicznej. Następnie sąsiedzi wymieniają między sobą metryki, synchronizując dane, a po takiej synchronizacji wszystkie routery otrzymują kompletną bazę danych stanu wszystkich łączy w sieci (LSDB). Już na podstawie tej bazy każde z tych urządzeń buduje własną tablicę tras przy użyciu algorytmu Dijkstry. Główne zalety OSPF to duża szybkość (szybkość konwergencji), wysoki stopień optymalizacji wykorzystania kanałów oraz możliwość pracy z maskami sieci o zmiennej długości (co jest szczególnie wygodne przy ograniczonym zasobach IP adresy). Wady to dokładność zasobów obliczeniowych routerów, znaczny wzrost obciążenia przy dużej liczbie takich urządzeń w sieci oraz konieczność komplikowania topologii w dużych sieciach, dzieląc takie sieci na odrębne strefy (obszar). Ponadto OSPF nie ma jasnych kryteriów określania metryki: „koszt” każdego przeskoku można obliczyć według różnych parametrów, w zależności od producenta przełącznika i ustawień wybranych przez administratora. Rozszerza to możliwości konfiguracji routingu i jednocześnie znacznie komplikuje tę procedurę.

Nowoczesne przełączniki mogą zapewniać inne protokoły routingu oprócz tych opisanych powyżej.