Porównanie VENTS Micra 150 E vs Electrolux EPVS-350

- Scentralizowany. Wydajne i wydajne jednostki zaprojektowane do użycia jako „serce” dla rozległego systemu wentylacyjnego, z długimi rozgałęzionymi kanałami powietrznymi. Jedna taka instalacja może obsłużyć dużą powierzchnię - na przykład całe piętro w biurowcu. Ale w przypadku prywatnego użytku domowego (i innych zadań o podobnej skali) nie ma sensu kupować takich modeli - są nieporęczne, drogie i częściej wymagają instalacji w oddzielnym pomieszczeniu i skomplikowanych prac związanych z instalacją kanałów powietrznych.

- Zdecentralizowany. Małe jednostki o stosunkowo małej mocy, nieodpowiednie do stosowania z długimi kanałami wewnętrznymi. W przypadku takiego modelu wymagana jest tylko rura do wlotu powietrza zewnętrznego; w rzeczywistości jednostki zdecentralizowane są zwykle montowane bezpośrednio na ścianie, w punkcie wyjścia takiego kanału. Ta opcja jest optymalna do dostarczania powietrza do małych pomieszczeń - głównie budynków mieszkalnych i mieszkań; najczęściej ten typ centrali odpowiada zarówno za nawiew jak i wywiew (patrz „Typ wentylacji”).

Standardowy sposób umieszczania przewidziany w projekcie instalacji.

- Zawieszony. Montaż przez podwieszenie - najczęściej pod samym sufitem, na wbitych w niego hakach, elementach wewnętrznej ramy pomieszczenia itp. Zaletą takiego układu jest to, że urządzenie nie zajmuje miejsca w najbardziej użytecznej przestrzeni (2 - 2,5 m nad podłogą, gdzie zwykle przebywają ludzie). Ponadto urządzenie można schować za sufitem podwieszanym. Z drugiej strony sama instalacja może być dość kłopotliwa. Zdecydowana większość modeli naściennych jest scentralizowana (patrz „Typ systemu”), ale są też modele zdecentralizowane; w przypadku tych ostatnich z reguły ukryta instalacja nie jest dozwolona.

- Montowany na ścianie. Montaż naścienny, często bezpośrednio w miejscu kanału wentylacyjnego. Instalacje tego typu często wyglądają jak rura z występami po bokach - rura jest mocowana w wyciętym w ścianie kanale, a występy pełnią rolę wewnętrznego bloku i zewnętrznego ogranicznika. Istnieją jednak również bardziej tradycyjne meblościanki. Tak czy inaczej, ten rodzaj instalacji praktycznie nie jest używany w modelach scentralizowanych, ale jest niezwykle popularny w modelach zdecentralizowanych - wynika to ze specyfiki użycia obu typów.

- Na zewnątrz. Modele stojące są prawdopodobnie najłatwiejsze do zainstalowania: ciężkiego urządzenia nie trzeba podnosić do sufitu, nie...trzeba wiercić ścian itp. - wystarczy doprowadzić instalację do miejsca umieszczenia. Jednocześnie wymaga to wolnej przestrzeni na podłodze - i z reguły dość dużej, ponieważ montaż na podłodze jest popularny głównie wśród centralnych urządzeń wentylacyjnych. W ciasnych przestrzeniach może to stanowić problem.

- Zwieszany/naścienny. Do wyboru modele umożliwiające obydwa rodzaje montażu - zwieszaną lub naścienną. W przeciwieństwie do jednostek „czysto” naściennych, najczęściej są to urządzenia scentralizowane.

- Uniwersalny. Modele, które można montować w dowolny sposób - podłogowy, ścienny lub podwieszany, na życzenie użytkownika. Najwygodniejsza, ale jednocześnie nieco droższa opcja w porównaniu do analogów Należy pamiętać, że elementy złączne do niektórych metod instalacji mogą nie być zawarte w zestawie dostawy i trzeba je kupić osobno.

Należy pamiętać, że zdecydowanie odradza się umieszczanie central wentylacyjnych w sposób inny niż natywny. Metoda instalacji określa nie tylko konstrukcję elementów złącznych, ale także niektóre cechy „wypełnienia” i funkcjonalności - a nieprzestrzeganie wymagań instalacyjnych jest obarczone różnymi problemami, a nawet awariami, a nawet wypadkami.

Średnica otworów do podłączenia kanałów powietrznych do centrali wentylacyjnej. Im sprawniejsza instalacja, tym więcej powietrza musi przejść przez kanały powietrzne i z reguły większe otwory montażowe. A w przypadku modeli z montażem ściennym (patrz powyżej) parametr ten określa rozmiar kanału, który należy wywiercić w ścianie, aby umieścić urządzenie.

Dodatkowe funkcje przewidziane w konstrukcji urządzenia oprócz wentylacji.

- Rekuperator. Wymiennik ciepła, który zapobiega „wydmuchiwaniu” ciepła poza pomieszczenie w zimnych porach roku (lub przynajmniej znacznie zmniejsza ilość „wydmuchiwanego” ciepła). Zasada działania rekuperatora polega na tym, że pobiera on energię z wydmuchiwanego powietrza i przekazuje ją do powietrza wlotowego - w ten sposób wentylacja wysyła stosunkowo chłodne powietrze na zewnątrz i dostarcza podgrzane powietrze do pomieszczenia. Zastosowanie rekuperatora może znacznie zmniejszyć straty ciepła, a co za tym idzie koszty ogrzewania – ilość oddanego ciepła w najnowocześniejszych wymiennikach ciepła może sięgać 97% (patrz „Sprawność wymiennika”). Co więcej, takie systemy są często pasywne i same nie zużywają energii (a tam, gdzie jest to wymagane, zużycie jest nadal mniejsze niż ilość zaoszczędzonego ciepła). Oczywiście funkcja ta występuje tylko w pełnoformatowych centralach wentylacyjno-klimatyzacyjnych (patrz „Typ wentylacji”). Należy pamiętać, że produkowane są również rekuperatory zewnętrzne, które można wykorzystać do uzupełnienia urządzeń wentylacyjnych, które nie posiadają tej funkcji; jednak wbudowany wymiennik ciepła jest często wygodniejszy i bardziej wydajny.

- Grzejnik.... Wbudowana nagrzewnica (nagrzewnica powietrza) przeznaczona do ogrzewania powietrza wchodzącego do pomieszczenia. W tym przypadku, w przeciwieństwie do opisanego powyżej rekuperatora, do ogrzewania wykorzystywana jest energia z zewnętrznego źródła – grzałki elektrycznej lub wodnego wymiennika ciepła (patrz „Typ grzałki”). Ten sposób ogrzewania wymaga dodatkowego zużycia energii, a podłączenie obiegów wodnych jest dość kłopotliwe. Jest jednak znacznie wydajniejszy: jeśli powietrze dostarczane z rekuperatora do pomieszczenia nie może być cieplejsze niż powietrze wydmuchiwane, to nie stanowi to problemu dla nagrzewnicy. Właściwie funkcja ta służy głównie do podwyższenia temperatury powietrza nawiewanego z rekuperatora (wbudowanego lub oddzielnego) do temperatury powietrza wywiewanego i tym samym uniknięcia niepotrzebnych strat ciepła.

- Chłodniej. Wbudowany system obniżający temperaturę powietrza dostarczanego do pomieszczenia. W uproszczeniu funkcję tę można nazwać „klimatyzacją do zabudowy” – w związku z tym, że klimatyzatory są zwykle używane specjalnie do chłodzenia powietrza w czasie upałów. W rzeczywistości w niektórych przypadkach montaż centrali wentylacyjnej z chłodnicą może wyeliminować konieczność stosowania oddzielnych klimatyzatorów. Z drugiej strony takie systemy są dość złożone i drogie, dlatego są używane głównie rzadko, głównie w instalacjach scentralizowanych (patrz „Typ systemu”).

- Nawilżacz. System zwiększający wilgotność powietrza dostarczanego do pomieszczenia. Specyfika ludzkiego ciała polega na tym, że poczucie komfortowego klimatu nie zależy od absolutnej, ale od względnej wilgotności otaczającego powietrza. Wilgotność względna zależy nie tylko od rzeczywistej ilości pary wodnej w powietrzu, ale także od temperatury: prawa fizyki są takie, że wraz ze wzrostem temperatury wilgotność względna spada, mimo że ilość wilgoci w powietrzu pozostaje niezmieniona . W praktyce prowadzi to do tego, że w zimnych porach nagrzane powietrze zewnętrzne zaczyna wydawać się suche (stąd powszechny pogląd, że „grzejniki osuszają powietrze”). Aby uniknąć tego efektu, można dostarczyć systemy nawilżania w technologii klimatycznej, w tym centrale wentylacyjne. Należy pamiętać, że takie systemy zwykle wymagają podłączenia do systemu zaopatrzenia w wodę lub regularnego uzupełniania pojemnika wodą.

- Jonizator. System, który nasyca powietrze wchodzące do pomieszczenia jonami naładowanymi ujemnie. „Ujemny” w tym przypadku oznacza „minus” w sensie fizycznym, natomiast wpływ takich jonów na klimat jest pozytywny – powietrze jest świeższe, jonizacja przyczynia się do osadzania się zanieczyszczeń na podłodze i ścianach i zapewnia działanie bakteriobójcze. Ponadto uważa się, że zjonizowane powietrze jest dobre dla zdrowia, poprawia odporność i regenerację po urazach i chorobach.

Klasa oczyszczania powietrza, której odpowiada instalacja nawiewno-wywiewna.

Dany parametr charakteryzuje, jak dobrze urządzenie jest w stanie oczyścić powietrze dostarczane do pomieszczenia z pyłów i innych mikrocząstek. Najczęściej wskazywany jest według normy EN 779, a najczęściej spotykane klasy w instalacjach wentylacyjnych to:

— G3. Oznaczenie G oznacza filtry zgrubne, przeznaczone do pomieszczeń o niskich wymaganiach dotyczących czystości powietrza i zatrzymujące cząstki o wielkości 10 μm lub większej. W domowych systemach wentylacyjnych takie urządzenia mogą być używane wyłącznie jako filtry wstępne, do dodatkowego oczyszczania potrzebne będzie dodatkowe wyposażenie. Klasa G3 jest drugą według skuteczności klasą oczyszczania zgrubnego, czyli jest to filtr usuwający z powietrza 80 – 90% tzw. pyłu syntetycznego (pyłu testowego, na którym testowane są filtry).

— G4. Najskuteczniejsza klasa filtrów zgrubnych (patrz wyżej), zakładająca usuwanie z powietrza co najmniej 90% cząstek o wielkości 10 μm lub większej.

- F5. Klasy o indeksie F odpowiadają dokładnemu czyszczeniu, którego skuteczność ocenia się na podstawie zdolności do usuwania z powietrza cząstek o wielkości 1 μm. Takie filtry mogą już być stosowane do doczyszczania powietrza w pomieszczeniach mieszkalnych, w tym nawet na oddziałach szpitalnych (bez podwyższonych wyma...gań do czystości). F5 - najniższa z podobnych klas, zakładająca skuteczność usuwania takiego pyłu na poziomie 40 - 60%.

- F6. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), odpowiadająca usuwaniu z powietrza 60 - 80% cząstek o wielkości 1 μm.

- F7. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), odpowiadająca usuwaniu 80 - 90% pyłu z powietrza o wielkości 1 μm.

- F8. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), zapewniająca usuwanie od 90 do 95% pyłu z powietrza o wielkości 1 μm i większej.

- F9. Najbardziej skuteczna klasa dokładnego czyszczenia; bardziej wysoka skuteczność odpowiada już i tak bardzo dokładnej klasie oczyszczania H (patrz poniżej). Klasa F9 osiąga skuteczność usuwania pyłu o wielkości 1 μm na poziomie 95% i większej.

- H10 - H13. Klasy H służą do oznaczania filtrów o bardzo dokładnym (absolutnym) oczyszczaniu (filtry HEPA), zdolnych do usuwania z powietrza cząstek o wielkości od 0,1 do 0,3 μm. Takie filtry stosowane są w pomieszczeniach o specjalnych wymaganiach do czystości powietrza - laboratoriach, salach operacyjnych, przemysłach precyzyjnych itp. W filtrach odpowiadających klasie H10 skuteczność oczyszczania z wspomnianych cząstek wynosi 85%. Dla H11 podaje się poziom absorbcji wynoszący 95%. A klasy H12 i H13 są najbardziej skuteczne z retencją cząstek co najmniej 99,95% i 99,99% odpowiednio.

– Filtry węglowe. Stworzone na bazie węgla aktywnego lub innego podobnego adsorbentu. Skutecznie wyłapują lotne cząsteczki różnych substancji, dzięki czemu doskonale eliminują zapachy. Filtry węglowe podlegają obowiązkowej wymianie po wyczerpaniu zasobu, ponieważ w przypadku przekroczenia żywotności mogą same stać się źródłem szkodliwych substancji.

Liczba prędkości, z jaką mogą pracować wentylatory centrali wentylacyjnej.

Obecność kilku prędkości pozwala wybrać rzeczywistą wydajność instalacji, dostosowując ją do charakterystyki aktualnej sytuacji: na przykład w hali produkcyjnej można zmniejszyć intensywność wentylacji podczas nocnej zmiany, gdzie jest mniej osób niż w ciągu dnia. A im więcej prędkości jest dostępnych w urządzeniu (przy tym samym zakresie wydajności) – im szerszy wybór dla użytkownika, tym łatwiej znaleźć tryb najlepiej odpowiadający aktualnym potrzebom.

Należy zauważyć, że jeśli w charakterystyce podano minimalne i maksymalne natężenia przepływu, ale nie podano liczby prędkości, nie musi to oznaczać płynnej regulacji. Wręcz przeciwnie, najczęściej takie modele są regulowane w sposób tradycyjny, krok po kroku, ale producent z jakiegoś powodu postanowił nie podawać liczby prędkości w charakterystyce.

Poziom hałasu wytwarzanego przez centralę wentylacyjną podczas normalnej pracy.

Parametr ten jest podawany w decybelach, podczas gdy decybel jest jednostką nieliniową: na przykład wzrost o 10 dB powoduje 100-krotny wzrost poziomu ciśnienia akustycznego. Dlatego najlepiej oszacować rzeczywisty poziom hałasu według specjalnych tabel.

Najcichsze nowoczesne centrale wentylacyjne dają około 27 - 30 dB - jest to porównywalne z tykaniem zegara ściennego i pozwala bez ograniczeń korzystać z takiego sprzętu nawet w pomieszczeniach mieszkalnych (hałas ten nie przekracza odpowiednich norm sanitarnych). 40 dB to ograniczenie hałasu w pomieszczeniach mieszkalnych w ciągu dnia, poziom ten jest porównywalny ze średnią głośnością mowy. 55 - 60 dB - norma dla biur, odpowiada poziomowi głośnej mowy lub tła dźwiękowego na drugorzędnej ulicy miasta bez dużego natężenia ruchu. A najgłośniej wydają 75 - 80 dB, co jest porównywalne z głośnym krzykiem lub hałasem silnika ciężarówki. Istnieją również bardziej szczegółowe tabele porównawcze.

Wybierając zgodnie z poziomem hałasu, należy pamiętać, że hałas z ruchu powietrza przez kanały można dodać do „objętości” samej jednostki wentylacyjnej. Dotyczy to zwłaszcza systemów scentralizowanych (patrz „Typ systemu”), w których długość kanałów może być dość znaczna.

Efektywność wymiany ciepła, wskaźniki oszczędności energii i żywotność urządzenia zależą bezpośrednio od materiału wymiennika ciepła. Najczęściej wymienniki ciepła jednostek nawiewnych i wywiewnych wykonane są z następujących materiałów:

- Aluminium. Aluminium to lekki metal o dobrej przewodności cieplnej, zapewniający efektywne przenoszenie ciepła pomiędzy strumieniami powietrza. Aluminiowe wymienniki ciepła szybko reagują na zmiany temperatury ze względu na szybkie nagrzewanie i chłodzenie, ale równie szybko ulegają kondensacji w wilgotnym środowisku. Ponadto cząsteczki pyłu aluminium uwolnione do powietrza stanowią potencjalne zagrożenie dla układu oddechowego człowieka.

- Celuloza. Wymienniki ciepła wykonane z celulozy są lekkie i wyjątkowo tanie w produkcji. Jednakże pod względem przewodności cieplnej i odporności na zużycie celuloza jest materiałem nieskutecznym i dlatego jest dość rzadka. Na osobności warto wspomnieć, że celuloza ma tendencję do pochłaniania nieprzyjemnych zapachów, a proces jej czyszczenia nie polega na myciu ani innym kontakcie z wodą.

— Ceramika. Ceramika jako materiał do produkcji wymienników ciepła jest ceniona ze względu na odporność na zużycie i wysokie bezpieczeństwo, ale koszt takich modeli jest często bardzo wysoki. Pod względem efektywności wymiany ciepła ceramikę można nazwać „złotym środkiem” - jest w stanie s...zybko akumulować ciepło, ale także dobrze je zatrzymuje, nie oddając go całkowicie do powietrza nawiewanego. Ta zaleta staje się wadą przy odzyskiwaniu zimnego powietrza w okresie grzewczym.

- Miedź. Wymienniki ciepła wykonane z miedzi charakteryzują się dużą przewodnością cieplną – miedź najlepiej akumuluje i oddaje ciepło, ale równie szybko się stygnie. Wadą dużych zmian temperatury jest powstawanie kondensacji, która w niskich temperaturach prowadzi do zamarzania i całkowitego zatrzymania wentylacji. Aby uniknąć zamarznięcia, stosuje się dodatkowe ogrzewanie, co często prowadzi do zwiększonego zużycia energii. Natomiast miedziane wymienniki ciepła zapewniają najwyższą sprawność (ponad 90%), zapobiegają tworzeniu się wirusowych, grzybiczych i bakteriologicznych zanieczyszczeń powietrza dzięki naturalnym właściwościom antyseptycznym i wytrzymują wiele lat eksploatacji. Pod względem połączenia właściwości miedziane wymienniki ciepła należą do najlepszych w swojej klasie.

- Polistyren. Niektóre centrale wentylacyjne mogą wykorzystywać wymienniki ciepła z płytami wykonanymi z tworzywa sztucznego, polistyrenu i innych materiałów na bazie polimerów. Są lekkie i odporne na korozję, ale często mają niższą przewodność cieplną. Kolejną wadą takich materiałów jest to, że wiele wirusów i bakterii może przetrwać na plastikowych powierzchniach wymiennika ciepła przez dość długi czas.

Sprawność wymiennika ciepła zastosowanego w rekuperatorze układu nawiewno-wywiewnego (patrz „Funkcje”).

Wydajność definiuje się zwykle jako stosunek pracy użytecznej do zużytej energii. W tym przypadku parametr ten wskazuje, ile ciepła pobranego z powietrza wywiewanego jest oddawane przez rekuperator do powietrza nawiewanego. Sprawność oblicza się ze stosunku różnic temperatur: należy wyznaczyć różnicę między powietrzem zewnętrznym a nawiewanym za rekuperatorem, różnicę między powietrzem zewnętrznym a wywiewanym i podzielić pierwszą liczbę przez drugą. Np. jeżeli przy temperaturze zewnętrznej 0°C temperatura w pomieszczeniu wynosi 25°C, a rekuperator dostarcza powietrze o temperaturze 20°C, to sprawność wymiennika ciepła wyniesie (25 - 0)/(20 - 0) = 25/20 = 80% ... W związku z tym znając sprawność można oszacować temperaturę na wylocie wymiennika ciepła: różnicę temperatur wewnątrz i na zewnątrz należy pomnożyć przez sprawność, a następnie otrzymaną liczbę dodać do temperatury zewnętrznej. Np. dla tych samych 80% przy temperaturze zewnętrznej -10°C i temperaturze wewnętrznej 20°C temperatura dopływu za rekuperatorem wyniesie (20 - -10) * 0,8 + -10 = 30 * 0,8 - 10 = 24 - 10 = 14 °C.

Im wyższa sprawność, tym więcej ciepła wróci do pomieszczenia i tym większe będą oszczędności na ogrzewaniu. Jednocześnie wysokowydajny wymiennik ciepła jest zwykle drogi. Zwracamy również uwagę, że wydajność może się nieco różnić dla pewnych wartości temperatury zewnętrznej i w...ewnętrznej, natomiast producenci skłaniają się do wskazania maksymalnej wartości tego parametru - w praktyce może więc okazać się ona niższa od deklarowanej .