Porównanie Ganzo G7361-WD1 vs Ganzo G719

Rodzaj blokady — przyrządu do mocowania ostrza głównego — stosowanego w nożu składanym (patrz "Budowa"). Teoretycznie taki przyrząd powinien zapewnić dodatkowe zabezpieczenie, zapobiegając nieautoryzowanemu zamknięciu (a czasami otwarciu) noża; jednak w praktyce wiele zależy od typu konkretnej blokady: różne typy mogą się znacznie różnić pod względem niezawodności, ponadto istnieją rozwiązania, które w ogóle nie przewidują sztywnego mocowania ostrza.

Wśród najpopularniejszych współcześnie blokad spotyka się — liner lock, frame lock, back lock, axis lock oraz button lock i — tri-ad lock, jednak oprócz nich istnieją inne odmiany, w tym double auto, compression lock, viroblock oraz slip-joint. Rozpatrzmy je wszystkie bardziej szczegółowo:

— Liner lock. Jedna z najprostszych, niedrogich i jednocześnie bardzo niezawodnych blokad. Elementem blokującym jest elastyczna płaska płytka (liner) ukryta wewnątrz rękojeści; gdy nóż jest otwarty, płytka ta przesuwa się na boki i podtrzymuje tył głowni, na której znajduje się specjalne wgłębienie na liner. Aby zwolnić blokadę i zamknąć nóż, należy przesunąć płytkę palcem na drugą stronę,...do pierwotnej pozycji.

— Frame lock. W rzeczywistości jest to modyfikacja wyżej opisanej blokady typu liner lock, w której rolę płytki blokującej pełni nie liner zamontowany wewnątrz rękojeści, lecz część samej rękojeści. Taka blokada jest uważana za bardziej niezawodną i ogólnie całkiem zasłużenie: część rękojeści, co podtrzymuje głownię, jest znacznie grubsza niż liner i ma mniejsze prawdopodobieństwo przesunięcia po otwarciu zamka. Do zalet blokady ramowej należy również dość ciekawy i stylowy wygląd: noże z takimi blokadami są w większości metalowe, bez nakładek na rękojeść; a modele z nakładkami różnią się zewnętrznie od noży z innymi typami zamków.

— Back lock. Blokada wykorzystująca płytkę blokującą, która wygląda jak sprężynowe jarzmo zainstalowane wzdłuż rękojeści noża, zdolne do obracania się wokół osi poprzecznej. Gdy nóż jest otwarty, ta płytka przednią krawędzią opiera się na haku z tyłu głowni, zapobiegając jego zamknięciu; a żeby zamknąć nóż, należy nacisnąć tylną część jarzma wystającego z rękojeści, zwalniając płytkę z haka. Siła docisku jest zwykle dość duża, co minimalizuje prawdopodobieństwo odłączenia zamka, nawet przy najmocniejszym chwycie. Ogólnie rzecz biorąc, takie zamki są dość niezawodne, jednak bardzo trudno jest zamknąć nóż z „backlockiem” jedną ręką, a w wielu modelach jest to w ogóle niemożliwe.

— Axis lock. Wynalazek firmy Benchmade: blokada sterowana specjalną ruchomą szpilką z przodu rękojeści. Podczas ruchu do przodu szpilka wchodzi w rowek z tyłu głowni, mocując ją, podczas cofania - blokada zwalnia się, a nóż można zamknąć. Szpilka jest często wykonywana sprężynową, a ostrze, w przeciwieństwie do wielu prostszych rozwiązań, mocowane jest nie tylko w pozycji otwartej, lecz również w pozycji zamkniętej. Dzięki temu Axis Lock uważany jest za jeden z najbardziej niezawodnych współczesnych zamków. Z drugiej strony, taki mechanizm jest wrażliwy na zabrudzenia i wymaga pewnej pielęgnacji (choć nie trudnej) do niezawodnej pracy.

— Button lock. Kolejna blokada oparta na zastosowaniu szpilki. Jednak w tym przypadku szpilka nie porusza się w rowku podłużnym, lecz jest kontrolowana przez naciśnięcie przycisku: tym naciśnięciem blokada zostaje zwolniona, umożliwiając otwarcie lub zamknięcie ostrza (najczęściej jest ono unieruchomiane w obu pozycjach - zarówno w otwartej, jak i zamkniętej). Zwracamy również uwagę, że wiele noży z blokadą „przyciskową” ma automatyczny mechanizm otwierania - ostrze sprężynowe, które otwiera się do pozycji roboczej bez wysiłku ze strony użytkownika.

— Virobloc. Blokada opracowana przez firmę Opinel, będący znakiem rozpoznawczym tej marki noży. Kluczowym elementem zamka jest obrotowy pierścień z podłużnym otworem montowany w przedniej części rękojeści, w miejscu styku z ostrzem. Aby otworzyć lub zamknąć nóż (a jest on mocowany zarówno w pozycji zamkniętej, jak i otwartej), należy obrócić pierścień tak, aby otwór znajdował się naprzeciwko głowni - wtedy głownia będzie mogła przejść przez pierścień do właściwej pozycji. Jeśli otwór nie znajduje się naprzeciwko głowni, ostatnia, przy próbie otwarcia lub zamknięcia, przylega do pierścienia i nie może się ruszyć dalej.

- Slip-joint. Rodzaj blokad nożowych, które nie przewidują sztywnego mocowania ostrza. W pozycji otwartej, głownia w takim nożu mocowana jest za pomocą tzw. przekładki - elastycznego elementu, który w pewnym stopniu przypomina jarzmo back lock, lecz nie wchodzi w interakcję z ostrzem (a także pełni rolę zamykacza dla niecałkowicie otwartego ostrza). Aby zamknąć taki nóż, wystarczy przyłożyć trochę wysiłku do kolby. Slip-joint jest stosowane głównie w małych szwajcarskich nożach (patrz „Rodzaj”), nieprzeznaczonych do dużych ilości pracy.

— Сompression lock. Modyfikacja opisanego wyżej Liner Lock, opracowana przez Spyderco i stosowana w niektórych modelach Spyderco. Jedną z kluczowych różnic w stosunku do oryginału jest to, że płytka blokująca nie znajduje się na dole, lecz na górze rękojeści. Dzięki temu, a także dzięki pewnym specyficznym rozwiązaniom konstrukcyjnym w samym mechanizmie, zamek kompresyjny okazuje się znacznie bardziej niezawodny niż oryginalny "liner”, jednak taki zamek też nie jest tani.

— Levitator lock. Autorska modyfikacja Frame Lock (patrz wyżej), opracowana przez Benchmade. Podobnie jak oryginalny „zamek ramkowy”, stosowana jest w nożach bez nakładek. Cechą charakterystyczną „lewitatorów” jest specyficzny wzór z szczelin w środkowej części rękojeści – wzór ten tworzy sprężystą płytkę. Do tej płytki przymocowana jest od wewnątrz szpilka, która wchodząc w otwór z tyłu głowni, unieruchamia ją (zwykle zarówno w pozycji zamkniętej, jak i otwartej). Zamek otwiera się poprzez naciśnięcie charakterystycznej części wzoru, która pełni rolę przycisku.

— Arc lock. Autorska konstrukcja firmy SOG Specialty Knives, stosowana w jej nożach; z technicznego punktu widzenia jest to nieco zmodyfikowana wersja opisanego powyżej axis lock. Elementem sterującym jest również szpilka; a kluczowa różnica w stosunku do zwykłej „osi” polega na tym, że szpilka jest połączona ze specjalnym jarzmem i porusza się nie po linii prostej, lecz po łuku. Daje to dodatkową niezawodność, jednak takie wady oryginału jak wysoki koszt i wrażliwość na zabrudzenia są również charakterystyczne dla takiego zamka.

— Double auto. System Double auto jest nie tyle rodzajem zamka, ile rodzajem mechanizmu otwierającego, spotykanego w nożach wysuwanych od przodu (patrz „Konstrukcja”). Taki mechanizm jest kontrolowany przez przełącznik przesuwny, który może poruszać się w dwóch kierunkach - rozkładanie (do przodu) i składanie (do tyłu). Cały system działa w ten sposób: gdy przełącznik zostanie przesunięty do przodu lub do tyłu, jedna ze sprężyn napina się, a po osiągnięciu skrajnego punktu, ostrze zostaje zwolnione i porusza się w odpowiednim kierunku pod działaniem napiętej sprężyny. Generalnie jest to bardzo wygodny i praktyczny rodzaj zamka, dlatego jest on bardzo popularny wśród noży wysuwanych od przodu.

— Safe lock. Pełna nazwa to Ram Safe Lock. Opracowana przez firmę Cold Steel, będąca specyficzną odmianą back lock (patrz wyżej): również wykorzystuje jarzmo do sztywnego mocowania głowni, tylko w tym przypadku jarzmo nie kołysze się, lecz porusza się w przód i w tył. Głownia jest zamocowana w pozycji otwartej i zamkniętej; aby otworzyć zamek, należy pociągnąć jarzmo za tył, wystający z rękojeści. Podobna konstrukcja jest wysoce niezawodna i trwała; jej główną wadą jest brak możliwości rozłożenia i złożenia noża jedną ręką.

— Сogwheel lock. "Zamek z kołem zębatym", zwany również ratchet lock - kształt koła zębatego w takich nożach ma tylna część głowni, a zablokowanie następuje dzięki płytce z wycięciem na jeden z zębów koła zębatego. Aby otworzyć zamek, należy podnieść płytkę; w tym celu w konstrukcji może być przewidziany charakterystyczny pierścień. Ciekawą (choć mało przydatną w praktyce) cechą tych zamków jest możliwość mocowania ostrza nie tylko w pozycji otwartej i zamkniętej, lecz również w kilku pozycjach pośrednich. Jednocześnie niezawodność takiego mechanizmu jest stosunkowo niska, przez co są one rzadko stosowane – występują w szczególności w modelach kopiujących niektóre rodzaje tradycyjnych noży (takich jak np. hiszpańska navaja).

— Slide lock. Stosunkowo rzadki typ zamka, spotykany w niektórych modelach noży szwajcarskich — zwykle niewielkich, lecz zaawansowanych i wielofunkcyjnych, w których dodatkowy mechanizm nie wpływa szczególnie na rozmiar. Taki zamek jest sterowany suwakiem z boku rękojeści: głownia unieruchamia się w pozycji otwartej, w celu złożenia należy odciągnąć suwak do tyłu, tym samym wyłączając blokadę. Suwak jest obciążony sprężyną, co nie pozwala mu samoczynnie przesunąć się z powrotem (na przykład pod własnym ciężarem); dodatkowo sprężyna pełni również rolę zamykacza dla ostrza, które nie jest w pełni otwarte. Niezawodność „zamków ślizgowych” nie jest szczególnie wysoka, lecz nie jest to zbyt ważne ze względu na specyfikę ich stosowania.

— Tri-ad lock. Wynalazek firmy Cold Steel będący wariacją mechanizmu Back Lock. Zastosowano w nim również płytkę blokującą, tyle że zamocowana jest ona w środku za pomocą sztyftu (owalnego, a nie okrągłego). Z przodu płytki znajduje się kolejny sztyft osiowy — łącznie te modyfikacje znacznie poprawiły niezawodność mechanizmu blokującego. Dzięki takim poprawkom ostrza noży z blokadą Tri-ad pozbawione są jakichkolwiek luzów.

Profil głównej głowni, zastosowanej w nożu.

Profil opisuje ogólny kształt głowni; od tego zależy jej przeznaczenie i cechy szczególne zastosowania. Wśród najpopularniejszych profili obecnie wyróżnia się — drop-point, clip-point, normal blade (classic), bowie, tanto ; istnieje jednak wiele innych odmian, takich jak dagger, wharncliffe itp. Należy zauważyć, że różnica między niektórymi odmianami jest dość umowna, ten sam rzeczywisty kształt od różnych producentów (a nawet od różnych sprzedawców) może formalnie odnosić się do różnych typów profili. Tak więc, przyjrzymy się klasycznym, najbardziej charakterystycznym cechom różnych wariantów. Są to:

- Normal blade (classic). Tradycyjny profil głowni, znany w naszej okolicy, w szczególności z noży fińskich. Jego kolba jest ściśle prosta (jest to główna różnica w stosunku do drop point), podczas gdy ostrze ma prosty kształt w tylnej i środkowej części, a z przodu jest zaokrąglone i tworzy wyraźny czubek. Taki kształt sprawia, że głownia jest prosta, niedroga a przy tym uniwersalna, równie dobrze sprawdza się przy cięciu i przekłuciu, pozwala na użycie noża do strugania itp.

- Drop-point. Profil, pod wieloma względami podobny do opisanego powyżej normal, różni się p...rzede wszystkim kształtem kolby - nie jest prosta, lecz nieco zakrzywiona w dół wzdłuż łuku bliżej czubka. Jest też uniwersalna, a bliskość czubka do osi obciążenia przyczynia się do większej wydajności podczas przy przekłuciach (choć generalnie takie głownie nie są uważane za poważne narzędzie kłujące). Dzięki temu, a także łatwości wykonania, niskim kosztom i niezawodności, „drop pointy” są niezwykle popularne w nowoczesnych nożach.

- Сlip-point. Kolejny uniwersalny profil, podobny kształtem do drop-point, lecz różniący się jednym charakterystycznym szczegółem: przednia część kolby, schodząca w dół, nie jest wykonana w kształcie łuku, lecz w kształcie prostego skosu pod stosunkowo małym kątem. To jeszcze bardziej zwiększa skuteczność kłucia, „clip-pointy” są uważane za bardziej „agresywne” niż „dropy” i lepiej nadają się do użycia jako broń. Jednak takie noże są nadal przede wszystkim narzędziami i całkiem dobrze sprawdzają się w tej roli i w dość szerokim wachlarzu zadań.

- Bowie. Profil pierwotnie zaprojektowany do noży bojowych i myśliwskich. Samo ostrze kształtem jest podobne do wariantów opisanych powyżej - jest proste w tylnej i środkowej części oraz gładko zakrzywione ku krawędzi z przodu. Lecz pod względem kształtu kolby, "bowie" jest swego rodzaju przeciwieństwem "drop-point": przednia część kolby nie jest wypukła, lecz wklęsła, w wyniku czego czubek okazuje się być "nosowaty", lekko uniesiony ku górze. Wiele osób ceni takie głownie przede wszystkim za ich charakterystyczny wygląd zewnętrzny, lecz mają one też dość praktyczne zalety: przesunięty do tyłu środek ciężkości (co jest szczególnie widoczne w przypadku dużych ciężkich noży) oraz wysoką skuteczność zarówno podczas cięcia, jak i przy ukłuciach, która w niektórych modelach jest zwiększona dzięki obecności ostrzenia na wklęsłej części kolby.

- Tanto. Pierwotnie tanto to tradycyjny japoński sztylet; jednak we współczesnych nożach najczęściej stosuje się nie klasyczny kształt, a tzw. „amerykańskie tanto”, z charakterystycznym kanciastym kształtem ostrza. Właściwie ostrze w takich nożach jest proste lub lekko zakrzywione (wypukłe) na prawie całej długości, lecz bliżej czubka wygina się ostro w górę, tworząc wyraźnie określony kąt (japońskie tanty nie mają takiego załamania i ostrze wygina się gładko). Amerykańskie tanto wyróżnia się nie tylko stylowym, „agresywnym” wyglądem, lecz także doskonałą stabilnością przy kłuciu (a także doskonałą skutecznością podczas cięcia), co przyczyniło się do jego dużej popularności.

- Spay-point. Odmiana profilu podobna kształtem do opisanego powyżej clip-point, lecz o większym kącie skosu. W efekcie kąt czubka, gdzie stykają się kolba i ostrze, okazuje się bardziej tępy, co zmniejsza skuteczność przy głębokich ciosach kłujących, lecz sprawia, że ostrze jest bardziej wytrzymałe i odporne na różne obciążenia. To ostatnie jest bardzo przydatne do różnych zadań domowych; w szczególności spray-point jest dość popularne wśród skinnerów - noży myśliwskich używanych do skórowania zdobyczy.

- Spear point. Rodzaj profilu inspirowany grotem włóczni. Pełnowartościowy grot włóczni ma symetryczny, obustronnie zaostrzony kształt i jest stosowany głównie w nożach bojowych i myśliwskich; kształt takiej głowni ma na celu zwiększenie skuteczności ciosów kłujących. Istnieje jednak uproszczona, bardziej „spokojna” wersja tego profilu: ma kształt zbliżony do drop pointa (patrz wyżej), jednak na przodzie kolby, przed grotem, przewidziany jest dodatkowy spust, tworzący fałszywe ostrze lub nawet pełnowartościowe dodatkowe ostrze. Takie „spear pointy” są wykorzystywane głównie do zastosowań domowych.

- Dagger. Kształt profilu wywodzący się ze sztyletów: głownia obosieczna z reguły jest długa i wąska, a kształt ściśle symetryczny, z wyraźnym czubkiem. Pod wieloma względami jest podobny do spear point, lecz jest przeznaczony nie tylko do kłucia, lecz także do cięcia; niektóre modele mogą nawet przewidywać różne ostrzenie po różnych stronach ostrza (gładkie z jednej strony i ząbkowane z drugiej).

- Сhisel. Ta nazwa tłumaczy się jako „dłuto” i dość wyraźnie opisuje ten rodzaj profilu. Takie głownie mają prostokątny lub podobny kształt, prawie nie mają czubka, a na przedniej stronie głowni znajduje się dodatkowa krawędź tnąca, ułożona prostopadle do głównego ostrza. Ogólnie rzecz biorąc, chisel jest dość wysoce wyspecjalizowanym, a zatem mało powszechnym typem profilu: jest wygodny w przypadku niektórych konkretnych prac, lecz pod względem ogólnej funkcjonalności i praktyczności jest gorszy od wielu wariantów opisanych powyżej.

-Сleaver blade. Profil, kształtem przypominający głownię toporka kuchennego: szeroka, masywna (jednak często w głowni wykonuje się otwory w celu zmniejszenia wagi), o prostym lub lekko zaokrąglonym kształcie ostrza i często bez wyraźnego czubka - przód głowni w takich przypadkach wygląda prostopadle lub prawie prostopadle. Wiele z tych modeli jest podobnych do opisanych powyżej głowni typu chisel, jednak krawędzi przedniej cleaver blade nie można naostrzyć. Istnieją jednak inne warianty kształtu – na przykład z wyraźnie zaokrąglonym ku górze ostrzem i skosem kolby, przypominające skróconą i pogrubioną wersję clip-pointa lub bowie (patrz wyżej). Jednak w każdym razie głownie typu cleaver są przeznaczone głównie do cięcia, a czasem do rąbania, i są słabo przystosowane do kłucia lub w ogóle nie są.

- Sheepsfoot ("kopyto owcze/stopa owcza"). Profil, który jest swoistym przeciwieństwem opisanego powyżej profilu klasycznego: w takich głowniach ostrze jest proste lub prawie proste, a kolba w przedniej części jest zaokrąglona w dół w kierunku ostrza. Dzięki temu czubek jest jak najmniej agresywny, prawie niezdolny do przekłuwania. Co więcej, „noga owcza” jest uważana za idealną odmianę dla narzędzia ratunkowego: taki nóż może na przykład przeciąć mocno przylegający do ciała pas bezpieczeństwa, nie obawiając się zranienia osoby.

- Wharncliffe. Profil podobny do opisanego wyżej sheepsfoot; czasami te dwa warianty są nawet łączone w jeden typ. Jednak nadal istnieje różnica: w wharncliffe kolba w przedniej części łączy się z czubkiem po bardziej płytkim łuku, w przeciwieństwie do sheepsfoot, a łuk ten zaczyna się zauważalnie bliżej rękojeści. Za zalety takiego profilu uważa się wysoką dokładność cięcia (dzięki prostemu ostrzu na całej długości), a także dobrą przydatność do strugania i skrobania (z tego samego powodu). Dodatkowo, czubek również okazuje się dość funkcjonalny, potrafi np. dokładnie wyciąć płytki kontur o skomplikowanym kształcie. Jednak ogólnie rzecz biorąc, ten profil nie jest tak wszechstronny jak wspomniany wcześniej "klasyczny" lub „drop-point”; początkowo zyskał popularność w "nożach dżentelmeńskich" - małych składanych kieszonkowych modelach kategorii EDC. Warto również zauważyć, że na rynku dostępnych jest kilka innych wariantów wharncliffe - z lekko zakrzywionym ku górze, a nie prostym ostrzem.

- Skinner. Profil, który występuje wyłącznie w nożach myśliwskich i ma dość wąską specjalizację - "skinner", jak sama nazwa wskazuje, przeznaczony jest do skórowania trofeów myśliwskich. W związku z tym, kształt noża jest zoptymalizowany pod kątem maksymalnej wygody. Głownia jest wystarczająco szeroka, często dość krótka. Kształtem przypomina nieco drop point (patrz wyżej), jednak „skinnery” mają rozszerzenie bliżej czubka, a sam czubek może w ogóle nie być przewidziany - noże tego typu nie są przeznaczone do kłucia. Ze względu na te cechy, „skinnery” prawie nie nadają się do użytku w żadnym innym celu, poza pierwotnym; zakup takiego noża ma sens w postaci dodatku do uniwersalnego noża myśliwskiego (lub „arsenału” kilku noży).

- Gut-hook. Modyfikacja profilu drop-point (patrz wyżej) występująca w nożach myśliwskich. Na kolbie takiej głowni, na samej krawędzi, umieszcza się specjalny haczyk z zaostrzoną krawędzią wewnętrzną; taki haczyk jest wygodny do skórowania i rozbioru zdobyczy. Jednocześnie nóż okazuje się niemal tak uniwersalny jak oryginalny drop point – dzięki podobnemu kształtowi ostrza; jedyną rzeczą jest to, że gut-hook nie jest dobrze przystosowany do silnych ciosów kłujących, ponieważ obecność haczyka nieco zmniejsza trwałość głowni. Należy również zauważyć, że prawie wszystkie takie noże są niezręczne - podobna konstrukcja jest uważana za optymalną dla gut-hook, biorąc pod uwagę cechy profilu.

- Persian-point. Profil nieco podobny do opisanego powyżej bowie i różniący się przede wszystkim kształtem i rozmiarem wklęsłej części czubka: zajmuje większość kolby, a czasami cała kolba jest wklęsłą. Zauważamy również, że stopień krzywizny kolby może być różny - od prawie prostego kształtu, nieco innego od „klasycznego”, po wyraźny łuk o dziwacznym kształcie, ze zmiennym promieniem zgięcia. Persian-point jest jednym z „historycznych” profili używanych od czasów starożytnych; pozwala na użycie noża z równą skutecznością zarówno jako broni (w tym do dźgania), jak i jako narzędzia do różnych codziennych zadań. Jednak cechy stosowania silnie zależą od konkretnego kształtu głowni.

- Hawkbill. Głownia w kształcie sierpa, zakrzywiona w dół, przypominająca dziób drapieżnego ptaka. Czubek takiej głowni okazuje się zauważalnie niższy od linii środkowej, a ostrzenie odbywa się wzdłuż wewnętrznej, wklęsłej strony głowni. Klasycznymi przedstawicielami Hawkbill są karambity - noże pierwotnie stworzone do dość specyficznych zastosowań; zobacz „Rodzaj”, aby uzyskać szczegółowe informacje.

- Recurved blade. Profil zakładający ostrze w kształcie litery S - lekko zwężające się od podstawy do pierwszej części trzeciej, wyraźnie rozszerzające się do drugiej części trzeciej, z wyraźnym czubkiem; kształt kolby jest zwykle podobny do profilu drop-point (patrz wyżej). Jedną z głównych zalet takiego profilu jest stylowy i agresywny wygląd. Pod względem funkcjonalności, zakrzywione ostrze jest przeznaczone głównie do siekania, cięcia zgrubnego i rozpruwania; takie noże słabo nadają się do kłucia, a także do precyzyjnego cięcia.

- Latin. Tradycyjny typ profilu najczęściej spotykany wśród maczet; pierwotnie pojawił się w Ameryce Łacińskiej, stąd nazwa. Głownia typu latin ma pewne rozszerzenie bliżej czubka, większość głowni, zaczynając od rękojeści, jest płaska, lecz bliżej końca głowni ostrze wznosi się stromym łukiem ku czubkowi. Kolba jest prosta lub lekko wklęsła, w niektórych modelach może być przewidziane ostrzenie ząbkowane lub nawet pełnowartościowa piła. Jak wszystkie maczety, głownie „łacińskie” przeznaczone są głównie do cięcia, sprzyja temu, w szczególności, przesunięty do czubka środek ciężkości głowni; szczegółowe informacje na temat korzystania z takich narzędzi, patrz „Rodzaj”.

- Golock. Profil głowni pochodzący z Malezji; występuje wyłącznie w maczetach. Początkowo „golok” to cięższy, grubszy i jednocześnie krótszy profil niż tradycyjny „łaciński”; zakłada on zauważalne rozszerzenie bliżej czubka i stromo wznoszącą się do czubka krawędź tnącą, co nadaje głowni wyraźny kształt przypominający kroplę. Jednak w naszych czasach pod oznaczeniem golock produkowane są głownie, które są bardzo dalekie od pierwotnej konfiguracji i przypominają drop point, a nawet sheepsfoot (patrz wyżej).

- Parang. Inna odmiana maczety wywodząca się z Malezji: duża i ciężka głownia o zakrzywionym kształcie, z wypukłą (zagiętą ku czubkowi) krawędzią tnącą i zauważalnym rozszerzeniem od rękojeści do końca (bardziej wyraźnym niż w klasycznych maczetach typu latin). Sam czubek najczęściej znajduje się na linii ostrza, jednak może znajdować się wyżej, w okolicy linii kolby. Zauważamy również, że profil „parang” przewiduje również wymagania dotyczące rękojeści: musi być zagięta w dół i mieć pogrubienie na końcu, aby zapewnić bezpieczne trzymanie w dłoni. Tak więc, ogólny kształt takiej maczety przypomina literę S. Ze względu na swój kształt i dużą wagę, parangi pozwalają na efektywne siekanie małym zamachem.

- Kukri. Profil stosowany w nożach o tej samej nazwie; w naszym katalogu takie noże określane są jako maczety, lecz początkowo „kukri” to osobny rodzaj ciężkiego noża, który pochodzi z Nepalu. Taki profil trudno pomylić z czymś innym: długa (kilkadziesiąt centymetrów) głownia jest wygięta w dół, wyraźnie poszerzona przy czubku i zaostrzona wzdłuż wewnętrznej, wklęsłej strony. Ten kształt w połączeniu z wysuniętym do przodu środkiem ciężkości sprawia, że kukri jest niezwykle skuteczne w rąbaniu. Takie noże są również używane jako noże bojowe, lecz generalnie są to bardzo wszechstronne narzędzia, nadające się do pokojowego wykorzystania w turystyce, rolnictwie itp.

- Bolo. Profil głowni maczety, znany również jako profil "filipiński” - z uwagi na miejsce pochodzenia. Cechą szczególną takiej głowni jest to, że począwszy od drugiej części trzeciej (patrząc od strony rękojeści) rozszerza się ona w obu kierunkach – zarówno w kierunku ostrza, jak i w kierunku kolby – a następnie zbiega się do czubka, znajdującego się prawie na linii środkowej noża (zwykle nieco wyżej lub niżej). Samo ostrze może być wypukłe lub w kształcie litery S, podobnie do recurved blade (patrz wyżej). Początkowo bolo jest narzędziem rolniczym, jego pierwotnym przeznaczenie to wycinanie krzewów i małych drzewek.

Gatunek stali, z której wykonane jest główne ostrze noża. Znając tę nazwę, można znaleźć szczegółowe dane na temat użytej stali i ocenić, jak wysokiej jakości jest nóż, czy nadaje się do zamierzonego zastosowania i czy jest wart swojej ceny. Niektóre z najpopularniejszych obecnie gatunków to:

-440A, 440B, 440C. Kategoria "powyżej średniej". Stosunkowo niedrogie odmiany o doskonałym stosunku jakości do ceny. Zawartość węgla wynosi odpowiednio 0,75%, 0,9% i 1,2%; Stal 440C uważana jest za najbardziej zaawansowaną, lecz wszystkie odmiany są odporne na korozję, dobrze zachowują ostrość, a jednocześnie są dość łatwe do ostrzenia.

- AUS-8. Japoński odpowiednik linii „440.” - a dokładniej stal 440B (analogi 440 A i 440C są oznaczane jako AUS-6 i AUS-10). Różni się obecnością wanadu w składzie, co ma pozytywny wpływ na odporność na zużycie.

- 8Cr13MoV, 8Cr14MoV, 5Cr15MoV itp. Chińskie gatunki stali z dodatkiem chromu, molibdenu i wanadu. Najbardziej popularna i zaawansowana odmiana jest zasłużenie uważana za „osiem-chrom-trzynaście”. Ma podobne właściwości do AUS-8, lecz cechuje się wyższą zawartością węgla; taka stal jest stosunkowo niedroga, lecz ma bardzo dobre właściwości użytkowe, dzięki czemu występuje zarówno w stosunkowo niedrogich nożach, jak i modelach klasy premium.

- 420. Materiał kategorii budżetowej, który jednak wyróżnia się doskonałą odpornością na korozję. Taka stal szybko się zużywa, lecz też bardzo łatwo się ostrzy; d...oskonale nadaje się do tanich noży, przeznaczonych do codziennego użytku.

-420HC. Nieco bardziej zaawansowana wersja opisanej powyżej stali 420, cechująca się wyższą zawartością węgla. Dzięki temu wersja 420HC jest zauważalnie twardsza i dłużej zachowuje ostrość; pod względem odporności na korozję prawie nie jest gorsza od oryginału, lecz kosztuje nieco więcej. Jest również uważana za doskonały wariant dla niedrogich noży produkowanych na szeroką skalę.

- D2. Kategoria „znacznie powyżej średniej”. Cechą charakterystyczną tej stali jest wysoka zawartość chromu, dzięki czemu pod względem odporności na korozję zbliża się ona do pełnowartościowej stali nierdzewnej (choć wciąż jej ustępuje). Ponadto wersja D2 jest zauważalnie twardsza niż większość materiałów z tejże półki cenowej, przez co dość trudno ją ostrzyć, za to długo zachowuje ona właściwości użytkowe.

- CPM. Rodzina stali firmy Crucible, obejmująca gatunki klasy "premium" i "super-premium". Są one produkowane przy użyciu markowej technologii „Crucible Particle Metallurgy”, która według producenta zapewnia wyższą jakość niż tradycyjne metody produkcji; jednak podobne materiały kosztują więcej. Konkretne cechy różnych marek oczywiście nieco się różnią, lecz wszystkie charakteryzują się dobrą twardością i odpornością na korozję. Warto jednak wziąć pod uwagę, że niektóre rodzaje CPM (zwłaszcza te najdroższe) mogą być bardzo trudne w ostrzeniu; z drugiej strony ostrość zachowuje się znacznie dłużej niż w tańszych materiałach.

- 65X13. Być może najpopularniejszy gatunek stali produkcji rosyjskiej. Cechuje się wysoką zawartością chromu, co przyczynia się do wysokiej odporności na korozję, a jednocześnie dość łatwo go ostrzyć, lecz nie wyróżnia się twardością. Jest niedrogi i jest używany głównie w produkcji niedrogich noży na szeroką skalę.

Całkowita długość ostrza noża. Parametr ten jest jednym z najważniejszych, wiąże się z nim kilka praktycznych cech szczególnych.

Po pierwsze, długość ostrza jest bezpośrednio określana na podstawie przeznaczenia wyrobu, a nawet w ramach tego samego rodzaju (patrz wyżej) mogą występować różne warianty. Na przykład, noże myśliwskie do skórowania są zwykle dość krótkie, do 10 cm - w przeciwieństwie do wariantów ogólnego przeznaczenia. Dlatego warto wybierać model bazując na tym parametrze, biorąc pod uwagę pracę, do której planuje się użyć noża.

Po drugie, wymiary ostrza określają ogólne wymiary samego noża. Jest to szczególnie ważne w przypadku modeli turystycznych (patrz „Rodzaj”): chociaż nóż jest zwykle noszony w stanie złożonym, w charakterystyce standardowo wskazuje się jego rozmiar w stanie rozłożonym. A na podstawie długości ostrza można dość wyraźnie oszacować długość złożonego noża: zwykle jest ona 1,5 - 1,7 razy dłuższa niż samo ostrze, w żadnym wypadku nóż nie może być krótszy niż jego własne ostrze.

Po trzecie, długość ostrza może być (i jest w wielu krajach WNP) jednym z kryteriów oceny, czy nóż jest bronią białą. Zazwyczaj w dokumentacji jest wskazywana pewna minimalna wartość długości: krótsze ostrza nie należą do kategorii broni białej, niezależnie od ich konstrukcji, a dla dłuższych ostrzy obowiązują określone kryteria oceny (twardość materiału, kształt końcówki, grubość ostrza itp.).

Jednocześnie należy mieć na uwadze,...że długość ostrza można mierzyć na różne sposoby: od czubka do początku rękojeści, od czubka do kołka służącego do otwierania itp. W praktycznym zastosowaniu nie odgrywa to decydującej roli, może jednak stwarzać problemy natury prawnej: np. metody ekspertyz państwowych mogą nie uwzględniać kołka. Jeśli więc masz co do tego wątpliwości, najlepiej kupić nóż, który posiada oficjalny certyfikat, że dany model nie jest bronią białą.

Grubość ostrza noża w najgrubszym miejscu (zwykle na kolbie). Za pomocą tego parametru można do pewnego stopnia oszacować wytrzymałość ostrza na obciążenia poprzeczne: duża grubość daje odpowiedni margines wytrzymałości. Jednocześnie należy pamiętać. że „żywotność” noża jako całości zależy od wielu innych cech jego konstrukcji, a porównywać można tylko grubość ostrzy wykonanych z materiałów o podobnych właściwościach. Lecz to, na co wskaźnik ten bezpośrednio wpływa, to waga wyrobu.

Również grubość ostrza może wiązać się z kwestiami prawnymi, które określają przynależność noża do broni białej oraz odpowiednimi zasadami kupowania, przenoszenia i przechowywania. Odpowiednie przepisy mogą na przykład określać, że ostrza o grubości większej niż określona wartość nie mogą być zaklasyfikowane jako broń biała, niezależnie od innych cech.

Materiał, z którego wykonano rękojeść noża. W przypadku modeli z rękojeściami z nakładkami, w danym przypadku zazwyczaj podawany jest materiał nakładek.

Na liście najpopularniejszych współcześnie materiałów znajdują się tworzywo sztuczne, micarta, guma, włókno szklane, włókno węglowe wzmocnione tworzywem sztucznym, drewno, metal, w szczególności aluminium, stal, tytan, mosiądz. Istnieją inne, bardziej specyficzne odmiany, takie jak kość lub róg zwierzęcy. Oto główne cechy różnych materiałów:

— Tworzywo sztuczne. Tworzywo sztuczne często kojarzy się z tanimi wyrobami, lecz w przypadku noży nie jest do końca prawda. Faktem jest, że na rynku istnieje wiele odmian tego materiału, m.in. bardzo wysokiej jakości, a rzeczywiste właściwości plastikowej rękojeści zależą przede wszystkim od półki cenowej noża. Przy tym, niektóre cechy są wspólne dla wszystkich odmian. Z jednej strony, tworzywo sztuczne generalnie jest dość niedrogie, a jednocześnie łatwe w obróbce, z łatwością może przybierać skomplikowane kształty i prawie każdy odcień koloru. Ponadto jest stosun...kowo lekkie, odporne na wilgoć i dość trwałe. Wśród wad należy wymienić: większość rodzajów tworzyw sztucznych jest gorsza od metali pod względem niezawodności i może pękać od silnego uderzenia, w dodatku materiał ten jest znacznie łatwiejszy do zarysowania.

— Włókno szklane. Najczęściej pod pojęciem tym rozumie się nie czyste włókno szklane (nie nadaje się ono do robienia rękojeści), lecz włókno szklane wzmocnione tworzywem sztucznym - jest to materiał kompozytowy, który łączy włókno szklane i spoiwo polimerowe. Materiał ten cechuje się niewielką wagą, jest odporny na działanie wilgoci i ekstremalnych temperatur oraz jest bardzo trwały – jego najbardziej zaawansowane odmiany nie ustępują stali. Podobnie jak zwykłe tworzywo sztuczne, dobrze sprawdza się w przypadku tworzenia skomplikowanych kształtów. Kolejną zaletą tego materiału jest niska przewodność cieplna – innymi słowy taka rękojeść nie „chłodzi” dłoni na mrozie. Co prawda, cena wszystkich tych zalet jest dość wysoka.

— Drewno. Materiał ten od dawna używany jest na rękojeści noży, jednak do dziś nie traci on na popularności. Wiele osób ceni drewno za jego przyjemny i stylowy wygląd, jednak na tym nie wyczerpują się jego zalety: drewniane rękojeści ważą stosunkowo niewiele, są przyjemne w dotyku, m.in. i w chłodne dni, a także nie wyślizgują się z ręki. Z drugiej strony drzewo, które nie zostało poddane specjalnej obróbce, ma tendencję do gromadzenia wilgoci, co prowadzi do pogorszenia wyglądu zewnętrznego, a nawet uszkodzenia; ponadto materiał ten jest dość wrażliwy na pęknięcia i zarysowania. Należy powiedzieć, że na rękojeści noży można stosować różne rodzaje drewna, m.in. te pozbawione wad opisanych powyżej - lecz zazwyczaj sporo ważą i są bardzo drogie. A stosunkowo proste odmiany mogą kosztować całkiem przyzwoicie.

— Guma. Klasyczna guma dobrze się sprawdza w przypadku noży kuchennych, lecz słabo nadaje się do modeli turystycznych i innych podobnych modeli ze względu na swoją miękkość i dlatego jest rzadko spotykana. Częściej używane są specyficzne rodzaje gumy; ich właściwości są zwykle pod wieloma względami podobne do opisanego powyżej tworzywa sztucznego.

— Stal. Jeden z najpopularniejszych materiałów do narzędzi wielofunkcyjnych, rękojeści stalowe poddawane są znacznym naprężeniom; jednak można go również spotkać w nożach. Kluczowe zalety stali to wysoka wytrzymałość i niezawodność. Ma dość dużą wagę, lecz często zaletą jest też jej masywność – w szczególności stwarza ona dodatkowe wrażenie wytrzymałości i niezawodności. Wśród jednoznacznych mankamentów stali zauważyć można tendencję do „chłodzenia” palców i wyślizgiwania się z mokrych dłoni; jednak to pierwsze jest zauważalne tylko w chłodne dni bez rękawiczek, a drugie jest często kompensowane przez nacięcie odciążające. Warto również wziąć pod uwagę, że różne gatunki stali mogą mieć różną odporność na korozję, niektóre odmiany mogą wymagać dodatkowej pielęgnacji.

— Aluminium. Kolejny materiał, który jest dość popularny w narzędziach wielofunkcyjnych, lecz używa się go również w nożach. Pod wieloma względami jest podobny do stali, jednak z jednej strony waży mniej i jest bardziej odporny na korozję, z drugiej - jest droższy.

— Micarta. Materiał z rodziny PCB; Kompozyt „warstwowy”, który łączy materiał włóknisty (taki jak papier, tkanina lub włókno szklane) z wypełniaczem polimerowym. Konkretny skład micarty może być różny, jednak spiekanie pod wysokim ciśnieniem jest obowiązkową cechą szczególną produkcji. Dzięki temu materiał okazuje się bardzo gęsty, trwały i niezawodny, nadaje się nawet na najwyższej klasy noży, a niski koszt pozwala na zastosowanie micarty w modelach budżetowych. Od strony praktycznej micarta jest całkiem przyjemna w dotyku, absolutnie niewrażliwa na wilgoć i zmiany temperatury, nie chłodzi dłoni i nie przewodzi prądu. Ponadto rękojeści z micarty również dobrze się prezentują: na przykład wiele z nich ma charakterystyczne wzory imitujące fakturę drewna.

— Tytan. Stopy na bazie tytanu można zaliczyć do materiałów klasy premium. Oprócz solidnego wyglądu wyróżnia je niska waga połączona z wysokimi wskaźnikami wytrzymałości. Ponadto rękojeści tytanowe są również dobrze przystosowane do stosowania w niskich temperaturach ze względu na ich niską przewodność cieplną. Główną wadą, tradycyjnie dla takich materiałów, jest wysoki koszt.

— Włókno węglowe wzmocnione tworzywem sztucznym. Jest to materiał kompozytowy, który łączy włókna węglowe i podstawę z tworzywa sztucznego. Główną zaletą tego materiału jest jego wysoka wytrzymałość, porównywalna ze stalą – ponadto znacznie mniej waży, a także absolutnie nie podlega korozji. Z drugiej strony, materiał ten nie toleruje punktowych uderzeń - mogą od tego powstać pęknięcia; a koszt takich rękojeści jest bardzo wysoki.

— Zwierzęcy róg. Naturalny róg (np. jelenia czy byka) nawiązuje do tradycyjnych materiałów stosowanych od dawna w rękojeściach noży. Głównymi zaletami tego materiału jest jego estetyczny wygląd z charakterystycznym wzorem, a także reliefowa faktura ułatwiająca trzymanie noża w dłoni. Co więcej, niska przewodność cieplna wpływa na komfort chwytu, dzięki czemu rękojeść nie chłodzi dłoni. Z drugiej strony, róg jest mniej trwały niż stal lub włókno szklane. Dlatego w naszych czasach materiał ten wykorzystywany jest głównie ze względów estetycznych – aby nadać nożowi charakterystyczny styl.

— Kość. Kolejny „tradycyjny” materiał, pod wieloma względami podobny do opisanego powyżej rogu – w szczególności kość jest przyjemna w dotyku i stylowo prezentuje się w nożach o „myśliwskim” designie, lecz pod względem trwałości jest nieco gorsza od bardziej nowoczesnych materiałów. Główną różnicą w porównaniu z rogiem jest to, że kościane rękojeści mają więcej różnic w fakturze i kolorze, a ich powierzchnie są zwykle gładkie; to ostatnie może być albo wadą, albo zaletą, w zależności od preferencji użytkownika.

— Skóra. Skórzane nakładki na rękojeści nie tylko nadają nożowi stylowy wygląd, lecz również zapewniają całkiem praktyczne zalety: taka powierzchnia jest niezawodna zarówno przy trzymaniu gołą ręką, jak i w rękawiczkach, nie chłodzi dłoni i jest przyjemna w dotyku. Z drugiej strony, taka konstrukcja jest dość droga i nie ma wyraźnych przewag nad prostszymi materiałami. Dlatego skóra jest wykorzystywana głównie jako element wystroju zewnętrznego, a nie ze względów praktycznych.

— Brąz. Stop na bazie miedzi, zwykle z cyną, który ma specyficzny kolor (czerwonawy lub złocisty). Pod względem podstawowych właściwości jest podobny do stali (patrz wyżej), z praktycznego punktu widzenia różni się jedynie oryginalnym wyglądem i wyższym kosztem. Dlatego brąz jest rzadko używany, głównie w celu nadania nożowi oryginalnego wyglądu.

— Mosiądz. Stop na bazie miedzi i cynku o charakterystycznym złotym kolorze. Pod względem właściwości i zastosowania jest podobny do brązu opisanego powyżej, jest używany bardziej ze względów estetycznych niż praktycznych.

— Metal. Ten wariant jest podawany dla modeli, w których producent, z tego czy innego powodu, nie określił konkretnego składu metalu użytego do wykonania rękojeści (stal, aluminium, brąz itp.), a także dla rękojeści składających się z nietypowych stopów, które nie należą do żadnej z opisanych powyżej odmian. Konkretne właściwości „metalu” mogą być różne, najłatwiej jest je ocenić na podstawie kategorii cenowej noża.

Całkowita waga noża. Należy oceniać wskaźnik ten w zależności od rodzaju (patrz wyżej) i przeznaczenia: np. dla kompaktowego modelu turystycznego zazwyczaj zaletą jest niewielka waga, wśród myśliwych i wędkarzy wszystko zależy od specjalizacji, a maczety z definicji, powinny być ciężkie - w przeciwnym razie cięcie takim ostrzem będzie po prostu niewygodne.

- Bez czubka. Modele, głownia których nie posiada charakterystycznego czubka. Taka konstrukcja nie pozwala na przekłucie, co w niektórych sytuacjach może być zaletą. Na przykład, takie modele doskonale sprawdzają się w roli „pierwszego noża dla młodego turysty”: brak czubka zmniejsza prawdopodobieństwo zranienia się, co jest ważne dla dzieci, które nie mają umiejętności bezpiecznego posługiwania się nożem. W sytuacjach „dorosłych” brak czubka może być przydatny np. przy usuwaniu skóry z upolowanego zwierzęcia (aby nie przekłuć wnętrzności) lub przecinaniu siatki ciasno przylegającej do boku gumowej łódki. Ponadto obecność czubka może być jednym z kryteriów cechujących białą broń; w wielu krajach nóż bez końcówki automatycznie nie jest taką bronią, niezależnie od innych cech konstrukcyjnych.

- Blokada ostrza. Obecność w składanym nożu specjalnej blokady, która zapobiega przypadkowemu złożeniu ostrza. Takie składanie jest zarówno niewygodne, jak i bardzo traumatyczne, ponieważ palce posiadacza zwykle znajdują się na ścieżce ruchu ostrza; blokada zapobiega tego rodzaju problemom. Należy pamiętać, że w kompaktowych szwajcarskich nożach, których ostrze nie stanowi zagrożenia ze względu na niewielkie rozmiary - blokady może nie być, a wśród noży motylkowych tej funkcji w zasadzie nie przewidziano - konstrukcja samej rękojeści nie pozwala na złożenie noża, gdy jest trzymany w ręku.

- Otwieranie jedną ręką.... Możliwość otwarcia noża składanego (patrz "Konstrukcja") jedną ręką. Wśród noży z tą cechą szczególną można wyróżnić dwie odmiany - z otwieraniem ręcznym i automatycznym. W modelach „ręcznych”, do otwierania jedną ręką, na głowni znajduje się występ (kołek) lub wycięcie, które pełni rolę ogranicznika dla kciuka; w "automatach" ostrze rozkłada się (a w wielu nożach wysuwanych od przodu - również składa się) pod działaniem sprężyny sterowanej przyciskiem lub suwakiem. Funkcja ta zapewnia jednak dodatkową wygodę; należy jednak pamiętać, że w niektórych krajach otwieranie jedną ręką jest uważane za jedną z oznak broni białej.
Należy zaznaczyć, że noże motylkowe w naszym katalogu są również uważane za „jednoręczne”, przy czym z definicji: każdy taki nóż można „rozkręcić” z pozycji zamkniętej do otwartej przy użyciu stosunkowo prostej techniki.

- Hak Emersona. Przyrząd przeznaczony do otwierania składanego noża bezpośrednio po wyjęciu z kieszeni. Nóż z takim przyrządem, w przeciwieństwie do bardziej tradycyjnych modeli, nosi się na klipsie czubkiem do góry, a nie do dołu; a sam hak znajduje się na kolbie u podstawy głowni i jest zaprojektowany w taki sposób, że podczas wyjmowania noża hak można zaczepić o krawędź kieszeni i otworzyć ostrze całkowicie lub prawie całkowicie. Funkcja ta może być bardzo przydatna w sytuacjach krytycznych, w których, jak mówią, o wszystkim decyduje ułamek sekundy. Z drugiej strony, należy pamiętać, że do jej efektywnego wykorzystania wymagana jest pewna umiejętność; a hak Emersona nie jest przyjazny dla tkanin, może uszkodzić materiał kieszeni, dlatego najlepiej stosować tę metodę otwierania z dżinsami lub inną odzieżą wykonaną z gęstego, wytrzymałego materiału.

- Wgłębienie pod palec. Obecność w konstrukcji noża specjalnego wgłębienia, znajdującego się na rękojeści, gdzie przy prostym chwycie umieszcza się palec wskazujący. Funkcja ta zapewnia dodatkową wygodę przy trzymaniu noża, lecz czyni go mniej uniwersalnym - przy korzystaniu z innych wariantów chwytu, poza prostym, wgłębienie może sprawiać trudności (dlatego np. w modelach myśliwskich występuje ono dość rzadko). Zwróć uwagę, że obecność wgłębienia pod palec i jego głębokość może służyć jako jedno z kryteriów określania przynależności noża do broni białej.

- Mocowanie na pasek. Obecność w konstrukcji rękojeści noża mocowania na smycz - specjalny pasek. Smycz zapewnia dodatkową wygodę podczas wyjmowania noża z pokrowca, może służyć do dodatkowego umocowania rękojeści w dłoni, zamontowania przeciwwagi ułatwiającej zadanie ciosów (dotyczy maczet i podobnych modeli patrz „Rodzaj”) itp. Tradycyjne mocowanie na pasek to zwykły otwór w rękojeści. Jednak w niektórych typach noży (w szczególności szwajcarskich) rolę tę może pełnić pierścień, który służy również do mocowania samego noża do karabinka, pęku kluczy itp.

- Pokrowiec. Klasyczny pokrowiec - to akcesorium, które zapewnia wygodę, a czasem dodatkowe bezpieczeństwo podczas przechowywania i transportu narzędzia. Jednocześnie różnica między takim akcesorium a pochwą (pełniącą podobną funkcję) polega na tym, że z reguły cały nóż jest umieszczony w pokrowcu, podczas gdy pochwa zakrywa tylko głownię, pozostawiając rękojeść na zewnątrz. W związku z tym, noże składane i multitools są zwykle wyposażane w pokrowce, a takie akcesoria są dość popularne wśród modeli nieskładanych. A oto główne warianty stosowanych materiałów:

• Pokrowiec z tkaniny. Najpopularniejsza obecnie odmiana. Jako „tkaninę” zwykle stosuje się trwały i niezawodny materiał, który jest odporny na ścieranie, ekstremalne temperatury, promieniowanie ultrafioletowe itp.; typowym przykładem jest gęsty nylon („cordura”) lub włókno poliuretanowe. W każdym razie pokrowce z tkaniny są tańsze niż skórzane i nie są tak wymagające w pielęgnacji, a jednocześnie są niezawodne, praktyczne i dobrze wyglądają, dlatego są powszechnie stosowane.
• Pokrowiec skórzany. Pokrowiec skórzany wyróżnia przede wszystkim charakterystyczny wygląd. Często taki wyrób to nie tylko użyteczny dodatek do noża, lecz pełnowartościowe akcesorium modowe, które dodatkowo podkreśla styl i charakter właściciela. A pod względem stopnia ochrony pokrowce skórzane przewyższają nieco te z tkaniny. Z drugiej strony, skóra naturalna jest dość droga, wymaga przestrzegania specjalnych zasad pielęgnacji, a w niektórych sytuacjach może stracić swój wygląd i właściwości użytkowe (np. gdy zamoczy się i szybko wyschnie, materiał może ulec zniekształceniu). A różne zamienniki skóry (co również w tym przypadku może być sugerowane) mogą mieć różne cechy - z reguły zależą one bezpośrednio od ceny.
• Futerał. Ta odmiana jest podawana w naszym katalogu w dwóch przypadkach: albo jeśli producent nie określił bezpośrednio konkretnego materiału, albo gdy nóż może być dostarczany z różnymi rodzajami pokrowców (według wyboru użytkownika lub w zależności od partii/regionu dostawy - kwestię tę należy wyjaśnić osobno). Jednak w każdym przypadku materiał można często określić na podstawie zdjęć - w końcu pokrowce są najczęściej wykonywane ze skóry lub tkaniny i nie jest trudno odróżnić te warianty.

- Pochwa. To akcesorium, podobnie jak pokrowiec, służy do wygodnego i bezpiecznego przechowywania i przenoszenia noża. Różnica polega na tym, że pochwa ukrywa jedynie głownię, pozostawiając otwartą rękojeść. W związku z tym, sensowne jest uzupełnianie podobnymi wyrobami tylko noży nieskładanych. Zwróć uwagę, że pochwa jest zwykle zaprojektowana z myślą o możliwości szybkiego wyjęcia noża (kolejna różnica w porównaniu ze wspomnianymi pokrowcami). A oto najpopularniejsze materiały używane na takie akcesoria:

• Pochwa plastikowa. Plastik to niedrogi, a jednocześnie dość praktyczny materiał. Obecnie na rynku dostępnych jest wiele różnych rodzajów tworzyw sztucznych, różniących się właściwościami; pozwala to wybrać wariant dla niemal każdego celu i kategorii cenowej noża. Z tego powodu pochwy plastikowe są bardzo popularne. Zwracamy uwagę, że wyroby wykonane z kydexu (który jest również formalnie plastikowy) są wymienione osobno w naszym katalogu.
• Pochwa kydexowa. Początkowo „Kydex” to znak towarowy firmy Sekisui SPI, jednak obecnie pod tą nazwą jednoczy się również podobne materiały innych producentów. Kydex to w rzeczywistości specjalny, zaawansowany rodzaj tworzywa sztucznego, który jest bardzo trwały, odporny na zarysowania (taka powierzchnia jest trudna do zarysowania nawet celowo) i jest ogólnie niezawodny. Dla ilustracji można zauważyć, że w naszych czasach nawet owiewki samolotów oraz roboty głębinowe są wykonane z takiego materiału. W związku z tym, pochwa z kydexu została wyszczególniona w osobnej kategorii. Oczywiście takie wyroby kosztują więcej niż plastikowe - jednak różnica w cenie nie jest tak poważna, jak można by sobie wyobrazić. Tak więc, takie pochwy mogą być dołączane nawet do stosunkowo prostych modeli noży.
• Pochwa skórzana. Pochwa skórzana ma te same cechy, co pokrowce wykonane z tego materiału. Takie wyroby wyglądają świetnie; dość często oprócz praktycznych funkcji pełnią również rolę modowych dodatków. Materiał ten szczególnie dobrze komponuje się z nożami myśliwskimi i turystycznymi o tradycyjnym designie; w rzeczywistości takie modele najczęściej uzupełniane są o pochwę skórzaną. A od strony praktycznej skóra ma doskonałą trwałość. Jednocześnie materiał ten wymaga przestrzegania pewnych specjalnych zasad użytkowania i pielęgnacji. Na przykład mokry wyrób skórzany musi schnąć powoli, w niskiej temperaturze, w przeciwnym razie może stracić połysk i się odkształcić. Dla pełnej gwarancji zaleca się wykonywać okresową obróbkę powierzchni takich pochw za pomocą specjalnych środków. Należy również pamiętać, że prawdziwa skóra jest dość droga, a zamienniki skóry (które również mogą być używane w tym przypadku) mogą mieć różne właściwości - z reguły zależą one bezpośrednio od ceny.
• Pochwa z tkaniny. Pochwa wykonana z gęstej i wytrzymałej tkaniny - zwykle na bazie włókien syntetycznych (np. nylonowej "cordury"). Dla ochrony przed kontaktem tkaniny z głownią, takie wyroby często przewidują dodatkową wstawkę wykonaną z tworzywa sztucznego lub innego gęstego materiału. Jednak generalnie ten wariant z wielu powodów jest używany dość rzadko - głównie w stosunkowo niedrogich nożach.