Porównanie Chieftec A-90 GDP-750C vs Chieftec NITRO II 85+ BPS-750C2

Sprawność w tym przypadku to stosunek mocy zasilacza (patrz „Moc”) do jego zużycia energii. Im wyższa sprawność, tym wydajniejszy zasilacz, tym mniej energii pobiera z sieci przy tej samej mocy wyjściowej i tym tańsza jest jego eksploatacja. Sprawność może się różnić w zależności od obciążenia; specyfikacja może wskazywać zarówno minimalną sprawność, jak i jej wartość przy średnim obciążeniu (50%).

Należy zauważyć, że od tego wskaźnika bezpośrednio zależy zgodność z takim lub innym poziomem wydajności 80PLUS (więcej szczegółów w „Certyfikat”).

Łożysko jest częścią pomiędzy obrotową osią wentylatora a nieruchomą podstawą, która podtrzymuje oś i zmniejsza tarcie. W nowoczesnych wentylatorach występują następujące typy łożysk:

- Slajdy. Działanie tych łożysk opiera się na bezpośrednim kontakcie dwóch stałych powierzchni, starannie wypolerowanych w celu zmniejszenia tarcia. Takie urządzenia są proste, niezawodne i trwałe, ale ich sprawność jest raczej niska - toczenie, a tym bardziej hydrodynamiczna i magnetyczna zasada działania, zapewniają znacznie mniejsze tarcie.

- Toczenie. Nazywane również „łożyskami kulkowymi”, ponieważ „pośrednikami” między osią obrotu a stałą podstawą są kulki (rzadziej - wałki cylindryczne), zamocowane w specjalnym pierścieniu. Gdy oś się obraca, takie kulki toczą się między nią a podstawą, dzięki czemu siła tarcia jest bardzo niska - zauważalnie mniejsza niż w łożyskach ślizgowych. Z drugiej strony konstrukcja okazuje się droższa i bardziej złożona, a pod względem niezawodności nieco ustępuje zarówno tym samym łożyskom ślizgowym, jak i bardziej zaawansowanym urządzeniom hydrodynamicznym. Dlatego chociaż łożyska toczne są w naszych czasach dość rozpowszechnione, to jednak generalnie są one znacznie mniej powszechne niż wymienione typy.

- Hydrodynamiczny. Łożyska tego typu wypełnione są specjalnym płynem; podczas obracania tworzy warstwę, po której ślizga się ruchoma część łożyska. Pozwala to uniknąć bezpośredniego kontaktu między twardymi powierzchniami i znaczni...e zmniejsza tarcie w porównaniu z poprzednimi typami. Ponadto łożyska te są ciche i bardzo niezawodne. Do ich wad należy stosunkowo wysoki koszt, ale w praktyce ten szczegół jest często niewidoczny na tle ceny całego systemu. Dlatego ta opcja jest obecnie niezwykle popularna, można ją znaleźć w systemach chłodzenia na wszystkich poziomach - od niedrogich po zaawansowane.

- Centrowanie magnetyczne. Łożyska oparte na zasadzie lewitacji magnetycznej: oś obrotu jest „zawieszona” w polu magnetycznym. W ten sposób można (podobnie jak w hydrodynamicznych) uniknąć kontaktu między powierzchniami stałymi i dodatkowo zmniejszyć tarcie. Uważane za najbardziej zaawansowany typ łożysk, są niezawodne i ciche, ale są drogie.

Posiadanie przez zasilacz certyfikatu 80+ lub jego brak. Ten certyfikat wskazuje na wysoką wydajność energetyczną: aby go uzyskać, sprawność (patrz wyżej) musi wynosić co najmniej 80%, przy czym w różnych trybach (20%, 50% i 100% maksymalnego załadunku). Istnieje kilka stopni 80+:

- 80+. Oryginalna wersja certyfikatu zakładająca sprawność co najmniej 82% (co najmniej 85% przy 50% obciążeniu).

- 80+ White. Druga nazwa oryginalnego certyfikatu 80+ (patrz wyżej).

- 80+ Bronze - sprawność nie mniejsza niż 85% (dla połowy załadunku - 88%).

- 80+ Silver - odpowiednio 87% (90% dla połowy załadunku).

- 80+ Gold - 89% (92% dla połowy załadunku).

- 80+ Platinium - 90% (94% dla połowy załadunku).

- 80+ Titanium - 94% (96% dla połowy załadunku).

Współczynnik mocy (patrz „Rodzaj układu PFC”) musi wynosić co najmniej 0,9 dla niższych poziomów i co najmniej 0,95 dla poziomu Platinum. Należy również zauważyć, że w przypadku nadmiarowego zasilania używanego w systemach serwerowych wymagania dotyczące sprawności są nieco niższe.

Standard dla zasilaczy uzupełniający specyfikacje ATX w zakresie zasilania 12 V. Wprowadzony od czasów procesora Intel Pentium 4. Pierwsza seria standardu wykorzystywała głównie linię +5 V, od wersji 2.0 została wprowadzona linia +12 V w celu pełnego zasilania podzespołów komputera. Również w drugiej generacji pojawiło się 24-pinowe złącze zasilania, które jest używane w większości współczesnych płyt głównych.

Liczba i rodzaj złączy dostępnych w zasilaczu do zasilania płyty głównej lub procesora.

Parametr ten jest zapisywany jako suma kilku liczb, na przykład „24+4”. Pierwsza liczba oznacza liczbę pinów w złączu do zasilania płyty głównej; w zdecydowanej większości przypadków jest to właśnie 24, ponieważ współczesne płyty główne standardowo wykorzystują złącze 24-pinowe. Druga liczba opisuje gniazdo do zasilania procesora; większość procesorów klasy podstawowej i średniej używa zasilania 4-pinowego, podczas gdy potężne układy mogą wymagać zasilania 8-pinowego. Może być kilka 4- lub 8-pinowych złączy - licząc na potężne "żarłoczne" procesory.

Osobny przypadek stanowią zasilacze typu „24 (20+4)”. Posiadają one dwie oddzielne wtyczki - 20 pin i 4 pin, co umożliwia zasilanie z takich zasilaczy tak płyt głównych 24-pinowych, jak i starszych płyt głównych 20-pinowych. Jednocześnie w takich modelach nie ma oddzielnego zasilacza dla procesora - jest on zasilany tylko przez gniazdo, a 4-pinowej wtyczki nie można podłączyć do żadnych innych elementów, z wyjątkiem płyty głównej.

Obecnie na rynku dostępne są zasilacze z następującym zasilaniem płyty głównej: 24 pin (20+4), 24+4 pin, 24+8 (4+4) pin, 24+8+8 (4+4) pin.

Liczba złączy zasilania SATA zapewnionych w zasilaczu.

Obecnie SATA jest standardowym interfejsem do podłączania wewnętrznych dysków twardych, można go również znaleźć w innych typach dysków (SSD, SSHD itp.). Ten interfejs składa się ze złącza danych, które łączy się z płytą główną, i złącza zasilania, które łączy się z zasilaczem. W związku z tym w tym punkcie chodzi o liczbę wtyczek zasilania SATA zapewnionych w zasilaczu. Liczba ta odpowiada liczbie dysków SATA, które mogą być jednocześnie zasilane z tego modelu.

Liczba złączy Molex (IDE) przewidziana w konstrukcji zasilacza.

Początkowo złącze to było przeznaczone do zasilania urządzeń peryferyjnych interfejsu IDE, przede wszystkim dysków twardych. I chociaż samo IDE jest dziś całkowicie przestarzałe i nie jest używane w nowych komponentach, złącze zasilania Molex nadal jest instalowane w zasilaczach i prawie bezbłędnie. Prawie każdy współczesny zasilacz ma co najmniej 1-2 takie złącza, a w modelach z wyższej półki liczba ta może wynosić 7 lub więcej. Ta sytuacja wynika z faktu, że Molex IDE jest dość uniwersalnym standardem, a za pomocą najprostszych adapterów można zasilać komponenty z innym interfejsem zasilania. Na przykład są adaptery Molex - SATA do napędów, Molex - 6 pin do kart graficznych itp.

Liczba złączy zasilania PCI-E w formacie 8 pin (6+2) przewidziana w konstrukcji zasilacza.

Dodatkowe złącza zasilania PCI-E (wszystkie formaty) służą do dodatkowego zasilania tych typów wewnętrznych urządzeń peryferyjnych, którym już nie wystarcza 75 W, zasilanych bezpośrednio przez gniazdo PCI-E na płycie głównej (typowym przykładem są karty graficzne). W akcesoriach do komputerów osobistych występują dwa rodzaje takich złączy – 6 pin, który zapewnia do 75 W dodatkowej mocy, oraz 8 pin, który zapewnia do 150 W. A wtyczki 8 pin (6+2) stosowane w zasilaczach są uniwersalne: mogą współpracować zarówno ze złączami 6-pinowymi, jak i 8-pinowymi na płycie rozszerzeń. Dlatego ten rodzaj wtyczki jest najpopularniejszy we współczesnych zasilaczach.

Jeśli chodzi o liczbę, w sprzedaży można znaleźć modele na 1 złącze PCI-E 8 pin (6+2), na 2 takie złącza, na 4 złącza, a w niektórych przypadkach na 6 i więcej. Kilka z tych wtyczek może być przydatnych na przykład podczas podłączania kilku kart graficznych lub w przypadku potężnej karty graficznej o wysokiej wydajności wyposażonej w kilka dodatkowych złączy zasilania PCI-E.

Maksymalne wartości prądu i mocy, jakie zasilacz może dostarczyć na osobnych liniach zasilających.

Linia zasilająca może być po prostu opisana jako para styków do podłączenia określonego obciążenia; jeden z tych styków jest „masą” (o napięciu zerowym), a drugi ma pewne napięcie ze znakiem dodatnim lub ujemnym, a napięcie to odpowiada napięciu linii zasilającej. W tym momencie wynosi +3.3V (takie zasilanie występuje w złączach 20- i 24-pinowych do płyt głównych, w złączach zasilania SATA i niektórych innych typach złączy).

Ogólnie rzecz biorąc, moc i prądy to dość specyficzne parametry, których zwykły użytkownik rzadko potrzebuje - głównie przy podłączaniu komponentów o dużym poborze mocy, takich jak karty graficzne, a także przy uruchamianiu zasilacza bez komputera, do zasilania innej elektroniki (np. amatorskich stacji radiowych). Warto również wspomnieć, że suma mocy maksymalnych na wszystkich liniach może być wyższa niż całkowita moc wyjściowa zasilacza - oznacza to, że wszystkie linie nie mogą pracować jednocześnie z pełną mocą. W związku z tym, gdy zasilacz jest w pełni obciążony, niektóre z nich będą dostarczać mniej energii niż to możliwe.