Porównanie Konus Konuspot-50 vs Barska Colorado 15-40x50

Pole widzenia teleskopu w odległości 1 km od rozważanych obiektów, tzw. „Liniowe pole widzenia”. W rzeczywistości jest to szerokość (średnica) przestrzeni, która wchodzi w pole widzenia patrząc z odległości 1 km.

Parametr ten jest szeroko stosowany w charakterystyce teleskopów wraz z kątowym polem widzenia (patrz poniżej): dane o liniowym polu widzenia są bardziej wizualne i bliskie praktyce, pozwalają ocenić możliwości teleskopu bez uciekania się do specjalnych obliczeń.

Dla modeli o zmiennym powiększeniu (a jest ich większość) liniowe pole widzenia jest wskazane w postaci dwóch liczb - dla powiększenia minimalnego i dla maksymalnego.

Najmniejsza odległość do rozważanego obiektu, przy której teleskop jest w stanie na nim w pełni zogniskować - czyli minimalna odległość, przy której obraz w okularze pozostanie wyraźny.

Teleskopy zostały pierwotnie zaprojektowane do patrzenia na odległe obiekty, więc jeśli odległość ogniskowania jest zbyt mała, mogą pojawić się problemy. W związku z tym producenci wskazują parametr ten w charakterystyce. Jednak nawet w najmocniejszych i „dalekich” modelach minimalna odległość ostrzenia to około 25 m – na takiej odległości często wystarczy gołe oko. Dlatego warto zwracać uwagę na parametr ten tylko w przypadkach, gdy umiejętność normalnej pracy w pobliżu ma fundamentalne znaczenie - np. gdy rura jest używana na strzelnicy, gdzie odległość do celów może być inna, m.in. całkiem małe.

Średnica źrenicy wyjściowej teleskopu.

Źrenica wyjściowa to projekcja obrazu „widzianego” przez tubus, który pojawia się bezpośrednio za okularem. Człowiek widzi obraz w teleskopie właśnie dzięki temu, że źrenica wyjściowa jest rzutowana na oko.

Średnica źrenicy wyjściowej odpowiada wielkości obiektywu podzielonej przez współczynnik (patrz wyżej dla obu). Na przykład dla rury o otworze 50 mm, działającej przy wielokrotności 25x, rozmiar ten będzie wynosił 50/25 = 2 mm. Jednocześnie uważa się, że w celu zapewnienia jak najjaśniejszego i najwygodniejszego obrazu źrenica wyjściowa powinna być nie mniejsza niż źrenica oka obserwatora - a to 2 - 3 mm w świetle i do 8 mm (u osób starszych - do 5 - 6 mm) o zmierzchu. Jest to powód, dla którego do komfortowej pracy przy dużych powiększeniach i/lub w warunkach słabego oświetlenia luneta musi mieć dość duży obiektyw. Jednak większość z tych urządzeń optycznych jest przeznaczona do użytku w ciągu dnia i do tego wystarcza źrenica wyjściowa 1,33 mm lub większa.

W większości nowoczesnych lunet średnica źrenicy wyjściowej jest oznaczona dwiema liczbami - dla minimalnego i maksymalnego powiększenia.

Usunięcie źrenicy wyjściowej teleskopu.

Szczegółowe informacje na temat samego źrenicy wyjściowej znajdują się powyżej. Zauważmy tutaj, że przesunięcie jest odległością od soczewki okularu do oka obserwatora, przy której rozmiar widzialnego obrazu z obiektywu odpowiada widocznemu rozmiarowi soczewki okularu. Innymi słowy, obserwowany obraz zajmuje w tym przypadku całą przestrzeń okularu, bez winietowania (ciemnienia na brzegach) i bez „rozlewania się” poza krawędzie okularu. W takim przypadku ogólna jakość obrazu będzie najlepsza.

Jeśli spojrzysz w rurę gołym okiem, obserwator zwykle nie ma problemów z ustawieniem się w odległości przesunięcia, a parametr ten można zignorować. Problemy mogą pojawić się, gdy użytkownik nosi okulary, a korekcja dioptrii (patrz wyżej) nie wystarcza do wygodnej obserwacji bez okularów. W takich przypadkach wskazane jest stosowanie modeli z wysunięciem źrenicy co najmniej 15 mm: chociaż taka odległość nie zapewni najwyższej jakości obrazu w okularach, pozwoli na bezproblemowe korzystanie z urządzenia. Jednak we współczesnych teleskopach parametr ten może sięgać 18 mm, a nawet więcej.

Należy również pamiętać, że odstęp źrenicy może się nieznacznie zmniejszyć wraz ze wzrostem powiększenia; w takich przypadkach w charakterystyce wskazane są dwie liczby, odpowiadające przesunięciu przy minimalnym i maksymalnym powiększeniu.

Rodzaj oświecenia optycznego, jaki zapewnia luneta.

Pokrycie to specjalna powłoka nakładana na powierzchnię soczewki. Takie pokrycie ma na celu zmniejszenie strat światła na granicy powietrze-szkło. Takie straty nieuchronnie występują na skutek odbicia światła, a pokrycie antyodbiciowa „odwraca” odbite promienie, zwiększając w ten sposób przepuszczalność światła przez soczewkę. Ponadto funkcja ta zmniejsza ilość odblasków na obiektach widocznych przez lunetę.

Rodzaje oświecenia mogą być:

- Pojedyncza warstwa. Ten znak wskazuje, że jedna lub więcej powierzchni soczewek (ale nie wszystkie) są pokryte pojedynczą warstwą powłoki antyodblaskowej. Jest to niedrogie rozwiązanie, które można stosować nawet w podstawowych urządzeniach optycznych. Z drugiej strony filtruje pewne widmo światła, które zniekształca odwzorowanie kolorów na widzialnym obrazie - czasami dość wyraźnie. Ponadto w tym przypadku na niektórych powierzchniach soczewek w ogóle nie ma powłoki, co nieuchronnie prowadzi do odblasków w polu widzenia. Dlatego oświecenie jednowarstwowe jest najprostszym typem i jest stosowane niezwykle rzadko, głównie w modelach niedrogich.

- Pełna pojedyncza warstwa. Odmiana opisanej powyżej jednowarstwowej powłoki antyodbiciowej, w której pokrycie antyodbiciowa występuje na wszystkich powierzchniach soczewek (na każdej granicy "powietrze-szkło"). Choć opcja ta charakteryzuje się...również zniekształceniem barw, pozbawiona jest innej, najistotniejszej wady „niepełnych” doprecyzowań – odblasków w polu widzenia. A wspomniane zniekształcenie kolorów najczęściej nie jest krytyczne. Przy tym wszystkim pełne jednowarstwowe oświecenie jest stosunkowo niedrogie, dzięki czemu jest bardzo popularne w teleskopach poziomu początkowego i pierwotnego-pośredniego.

- Wielowarstwowy. Rodzaj powłoki przeciwodblaskowej, w której wielowarstwowa powłoka odblaskowa jest nakładana na jedną lub więcej powierzchni soczewki (ale nie wszystkie). Zaletą takiej powłoki nad jednowarstwową jest to, że równomiernie przepuszcza prawie całe widmo widzialne i nie powoduje zauważalnych zniekształceń kolorów. Brak powłoki na poszczególnych powierzchniach obniża koszt urządzenia (w porównaniu z pełną powłoką wielowarstwową), ale nie da się całkowicie pozbyć olśnienia w takim systemie.

- Pełna wielowarstwowa. Najbardziej zaawansowany i skuteczny z nowoczesnych rodzajów powłok: wielowarstwowa powłoka nakładana jest na wszystkie powierzchnie soczewek. W ten sposób uzyskuje się wysoką jasność i klarowność „obrazu” z naturalnym odwzorowaniem kolorów i brakiem odblasków. Wadą tej opcji jest klasyczna - wysoki koszt; w związku z tym pełna wielowarstwowa powłoka jest typowa głównie dla teleskopów wysokiej jakości.

Materiał używany na pryzmaty, zamontowane w lunecie (patrz „Rodzaje pryzmatów”).

— BK-7. Odmiana borokrzemianowego szkła optycznego, stosunkowo niedrogiego i jednocześnie dość funkcjonalnego materiału, który zapewnia, choć nie wybitną, jednak całkiem akceptowalną jakość obrazu. Znajduje zastosowanie w modelach poziomu początkowego i średniozaawansowanego.

— BaK-4. Barowe szkło optyczne, które jest zauważalnie lepsze od BK7 pod względem jasności i klarowności obrazu, jednak także droższe. Występuje głównie w lornetkach klasy premium.

Materiał i ogólna budowa obudowy teleskopu.

Większość współczesnych modeli wykorzystuje gumowane obudowy, w których solidna podstawa (metal lub trwały poliwęglan) jest pokryta gumą. Zapewnia to nie tylko wytrzymałość, lecz także zwiększoną odporność na wstrząsy - nawet jeśli nie została ona (patrz wyżej) podana w specyfikacji. W modelach klasy premium występują obudowy ze stopu magnezu – charakteryzuje się one dużą wytrzymałością połączoną z niską wagą.

Odrębną kategorię stanowią lunety Galileusza (patrz wyżej) – zazwyczaj produkowane są one w stylu „retro” i wykorzystują odpowiednie materiały, takie jak miedź i wysokiej jakości pokrycie ze sztucznej skóry.