Porównanie Hawke Vantage IR 3-12x50 vs Hawke Airmax 30 SF 3-12x50 AMX IR

Przesunięcie to odległość między soczewką okularu a źrenicą wyjściową instrumentu optycznego (patrz Średnica źrenicy wyjściowej). Optymalną jakość obrazu osiąga się, gdy źrenica wyjściowa jest rzutowana bezpośrednio na oko obserwatora; tak więc w praktyce przesunięcie to odległość od oka do soczewki okularu, która zapewnia najlepszą widoczność i nie przyciemnia krawędzi (winietowanie). Duże przedłużenie jest szczególnie ważne, jeśli celownik ma być używany jednocześnie z okularami - ponieważ w takich przypadkach nie ma możliwości zbliżenia okularu do oka, a powinien znajdować się on w pewnej odległości od okularów, aby nie uderzyć w szkło z powodu odrzutu.

Średnica obszaru widocznego przez lunetę z odległości 100 m - innymi słowy największa odległość między dwoma punktami, w których można je jednocześnie zobaczyć z tej odległości. Nazywa się to również „liniowym polem widzenia”. Dla wielu użytkowników wskaźnik ten jest wygodniejszy niż kątowe pole widzenia (kąt między liniami łączącymi obiektyw i skrajne punkty widzialnego obrazu) - bardzo wyraźnie opisuje możliwości urządzenia.

W zakresach z regulacją krotności (patrz wyżej) można określić zarówno cały zakres szerokości - od maksimum do minimum - jak i tylko jedną wartość tego parametru. W tym drugim przypadku najczęściej wybierana jest największa szerokość pola widzenia, przy minimalnym powiększeniu.

Możliwość ręcznej regulacji celownika z paralaksy, samodzielnie przez użytkownika. W tym celu w konstrukcji przewidziano odpowiedni regulator.

Paralaksa w tym przypadku to zjawisko polegające na tym, że w momencie odchylenia oka od osi optycznej celownika (od środka okularu) widoczny dla strzelca znacznik celowniczy również porusza się, natomiast sam celownik pozostaje nieruchomy. W rezultacie, jeśli oko nie jest dokładnie wyśrodkowane, pozorna pozycja znaku nie będzie pokrywać się z rzeczywistym punktem celowania. Zjawisko to jest szczególnie widoczne w celownikach optycznych (patrz „Typ”), na które podatnych jest również wiele kolimatorów, choć nie w takim samym stopniu (ale „lampki nocne” i kamery termowizyjne nie mają tej wady, ponieważ w nich marka jest wyświetlany na wbudowanym wyświetlaczu).

Aby wyeliminować to zjawisko, stosuje się specyficzną regulację - regulację paralaksy. Zwykle jest produkowany bezpośrednio w fabryce. Można jednak wyregulować celownik z paralaksy tylko na pewną odległość, a przy znacznych odchyleniach od tej odległości (ponad 30% w dół lub 60% w górę) efekt ten zaczyna się ponownie pojawiać. Można to zrekompensować idealną wkładką („oko jest ściśle pośrodku”), ale nawet dla doświadczonych strzelców może to być trudne, szczególnie podczas strzelania na stojąco, z ręki i w innych niewygodnych pozycjach. W związku z tym niektóre modele zapewniają także ręczną regulację paralaksy – regulator p...ozwalający na ustawienie odległości regulacji na życzenie użytkownika. Oprócz sytuacji opisanych powyżej, funkcja ta będzie szczególnie przydatna dla początkujących użytkowników, a także przy bardzo precyzyjnym strzelaniu na duże odległości.

Celowniki optyczne z regulacją paralaksy> mogą być wyposażone w szeroki pierścień na obiektywie AO (Adjustable Objective) lub bęben na jednostce sterującej SF (Side Focusing), na którym instalowane są dodatkowe akcesoria umożliwiające precyzyjne ustawienie ostrości w postaci koła.

Zakres posiada funkcję ustawiania zera. Funkcja ta jest wykorzystywana podczas wstępnego zerowania celowników optycznych (patrz "Typ") dla konkretnego karabinu i amunicji, a w przyszłości znacznie ułatwia pracę z poprawkami pionowymi i poziomymi. Jego istota jest następująca

Sam proces celowania optyki, z grubsza mówiąc, polega na doborze takiego położenia bębnów, w którym przy odległości 100 m celownik zapewnia wyraźne trafienie w punkt celowniczy (biorąc pod uwagę rozrzut broni, oczywiście). Takie ustawienia brane są jako zero, to od nich liczą się wszystkie dalsze korekty. Jednak łuski bębnowe do czasu ich doprowadzenia do tej pozycji pokazują już pewne wartości - przez to, gdy później wprowadzisz poprawki, możesz pomylić się w ilości kliknięć, popełnić błąd przy powrocie celownika do jego oryginalne ustawienia itp. Ustawienie zera pozwala na rozwiązanie problemu: za jego pomocą, po wyzerowaniu, można przestawić wagę bębna na pozycję zerową, bez przewracania ustawień celownika. W ten sposób wszystkie kolejne regulacje strzałek będą mogły liczyć od wartości zerowych na skali, a aby powrócić do pierwotnych ustawień, wystarczy przywrócić bębny do tych samych zer.

Specyficzny sposób i cechy takiego ustawienia mogą się różnić, z reguły są one szczegółowo opisane w instrukcji obsługi. Tutaj zauważamy, że funkcja ta jest niezwykle pożądana w przypadku lunet używanych w strzelaniu precyzyjnym (snajperskim), gdzie trzeba duż...o i często pracować z poprawkami.

Położenie siatki celowniczej w celowniku optycznym (patrz „Typ”).

Siatkę taką można zamontować albo w pierwszej płaszczyźnie ogniskowej FFP(w przybliżeniu w okolicy obiektywu), albo w drugiej SFP(w okolicy okularu). Jednocześnie w przypadku lunet ze stałym powiększeniem różnica między tymi opcjami tkwi tylko w cenie, więc używają tylko prostszego i tańszego SFP. Ale w modelach z regulowaną krotnością parametr ten bezpośrednio wpływa na funkcje aplikacji i przeanalizujemy tę różnicę bardziej szczegółowo:

- W 1. płaszczyźnie ogniskowej (FFP). Kluczową zaletą siatek w pierwszej płaszczyźnie ogniskowej jest to, że ich pozorny rozmiar również zmienia się wprost proporcjonalnie wraz ze zmianą powiększenia. W praktyce oznacza to, że wymiary kątowe poszczególnych elementów siatki pozostają takie same niezależnie od ustawionego powiększenia. To znaczy, na przykład, jeśli odległość 1 MRAD jest zadeklarowana między dwoma sąsiednimi punktami, to będzie to 1 MRAD w całym zakresie regulacji krotności. Oznacza to, że możesz pracować z siatką do mierzenia odległości i wprowadzania poprawek według tych samych zasad, niezależnie od wybranego stopnia powiększenia. Dzięki temu lunety FFP są znacznie wygodniejsze i łatwiejsze w użyciu niż lunety SFP. Z drugiej strony takie modele są znacznie bardziej skomplikowane i droższe; i wiele siatek myśliwskich - na przykład duplex lub klasyczny krzyż (patrz "Typ si...atki") - nie ma sensu ustawianie w pierwszej płaszczyźnie ogniskowej. W związku z tym ta opcja jest stosunkowo rzadka i tylko w modelach średniego i najwyższego poziomu, przeznaczonych do precyzyjnego strzelania.

- W 2. płaszczyźnie ogniskowej (SFP). Najpopularniejszy wariant ustawienia celownika, także w celownikach o zmiennym powiększeniu. Ta popularność wynika przede wszystkim z prostoty konstrukcji i niskiego kosztu. Minusem tych zalet są jednak dodatkowe komplikacje związane z zastosowaniem elementów siatki goniometrycznej. Faktem jest, że w celownikach SFP widoczny rozmiar takich elementów pozostaje niezmieniony przy zmianie powiększenia, co oznacza, że rozmiary poszczególnych części przy różnych stopniach powiększenia będą odpowiadać różnym kątom. Dokładniej, wymiary kątowe w takich układach zmieniają się odwrotnie proporcjonalnie do krotności: na przykład, jeśli odległość między dwoma sąsiednimi punktami przy wielokrotności 5x wynosi 6 MOA, to przy 15x zmniejszy się do 2 MOA. Tak więc „prawdziwy” rozmiar kątowy określony w charakterystyce, elementy oznakowania mają tylko ściśle określoną wielokrotność, w innych przypadkach rozmiar ten należy przeliczyć według specjalnych wzorów. Jednocześnie należy zauważyć, że jeśli siatka nie ma specjalnych elementów goniometrycznych, ta wada staje się dla niej praktycznie nieistotna; Przykładami są sieci myśliwskie typu „półkrzyż” (tradycyjne, a nie „pniak”) i „krzyż z kółkiem” (patrz „Rodzaj sieci”).

Rodzaj siatki (siatki) dostarczonej w urządzeniu. Istnieją modele, dla których wskazanych jest kilka opcji jednocześnie: może to oznaczać zarówno możliwość przełączania się między nimi (patrz „Wybór rodzaju znaku”), jak i fakt, że celownik jest dostępny w kilku wersjach, różniących się tylko typem siatki. Druga opcja jest typowa głównie dla optyki klasycznej (patrz „Typ”), natomiast w notatkach można wyszczególnić artykuły, które dodatkowo zaznaczają wersje różnymi siatkami.

Jeśli chodzi o konkretne odmiany, to w kolimatorach (patrz „Typ”) wszystkie marki mają wspólną specyfikę – muszą zapewniać wygodę szybkiego celowania na stosunkowo niewielkie odległości. Ale celownik optyczny i inne podobne celowniki (patrz „Typ”) można umownie podzielić na myśliwskie i taktyczne (snajper). Te pierwsze są stosunkowo proste i mają minimum dodatkowych elementów, ponieważ są przeznaczone do krótkich dystansów i stosunkowo dużych celów; a te ostatnie są przeznaczone do strzelania precyzyjnego, do użytku wojskowego i policyjnego, dlatego muszą być uzupełnione różnymi elementami do pomiaru kątów i wprowadzania poprawek „w biegu”, w tym między strzałami.

Wśród konkretnych typów siatek najbardziej popularnych obecnie są Mil-Dot, Duplex, Cross, Half Cross , Cross with Dot , Cross with Circle..., Dalmierz, Point, Circle with Dot i Circle with 2 Dots. Oto główne możliwości każdego z nich:

- Mil-dot. Jeden z najpopularniejszych rodzajów siatki "taktycznej" stosowanej w celownikach teleskopowych (patrz "Typ"). Kluczowym elementem Mil-Dot jest celownik, na którego liniach rysowane są dodatkowe kropki. Odległość między punktami odpowiada ściśle określonemu wymiarowi kątowemu; początkowo było to 1 MRAD (1 „mil”, stąd nazwa), jednak we współczesnych celownikach można spotkać inne wartości, należy je doprecyzować zgodnie z instrukcją. Ponadto takie siatki mogą różnić się liczbą punktów, obecnością zgrubień na liniach (jak w dupleksach opisanych poniżej) itp. Zresztą „mildotes” są bardzo wygodne do szacowania odległości i wprowadzania poprawek w locie. Wielu profesjonalnych strzelców uważa, że taka siatka jest prawie idealna do precyzyjnego strzelania, w tym na duże odległości, ponadto oryginalny Mil-Dot jest szeroko stosowany przez snajperów wojskowych i policyjnych na całym świecie.
Zauważ też, że istnieje kolimatorowa odmiana "mildotes" - w tym przypadku siatka wygląda jak okrąg z punktem pośrodku i kilkoma punktami poniżej, z odstępem równym 1 MRAD. Jednak przy korzystaniu z kolimatorów rzeczywista potrzeba korekty pionowej jest rzadkością i ta opcja nie jest powszechnie stosowana.

- Dupleks. Siatki celownicze do celowników optycznych i noktowizyjnych (patrz „Typ”), które wyglądają jak klasyczny celownik o różnej grubości linii: są cienkie w środku i wyraźnie grubsze na brzegach. Znaczenie tej kombinacji jest takie, że cienkie linie nie „zaśmiecają” pola widzenia w punkcie celowania, a grube pozostają widoczne nawet w niesprzyjających warunkach (np. o zmierzchu) i pozwalają celować przynajmniej w przybliżeniu. Dodatkowo grubość dużych linii i odległość między ich krawędziami może odpowiadać dobrze zdefiniowanym kątom, co sprawia, że niektóre z tych lunet można używać jeszcze częściej i jako najprostsze instrumenty goniometryczne. Możliwości te są jednak bardzo ograniczone i generalnie „dupleksy” są klasycznymi sieciami myśliwskimi.

- Połowa krzyża. Siatka myśliwska, której główne elementy mają kształt litery T. Jedną z odmian jest rodzaj półkrzyżyków – „siatka niemiecka”, to także „kikut” – składa się z pionowej linii od krawędzi do środka wzroku i dwóch poziomych linii, które do niej nie sięgają; punkt celowniczy odpowiada górnemu punktowi środkowego "konopi", a grubość linii i odległość między nimi można wyjaśniać w dokumentacji - pozwala to na najprostsze pomiary kątów. Bardziej nowoczesnym typem półkrzyża jest krzyżyk, w którym jedna linia (od środka do górnej krawędzi) jest znacznie cieńsza niż pozostałe, a nawet całkowicie nieobecna.

- Punkt. W czystej postaci punkt jest używany wyłącznie w celownikach kolimatorowych (patrz „Typ”). Jest to niezwykle wygodna opcja dla takich urządzeń: w polu widzenia strzelca nie ma zbędnych szczegółów, jedynie znak wyraźnie pokazujący dokładnie, gdzie jest wycelowana broń - często więcej nie jest wymagane przy korzystaniu z kolimatorów. Wadą kropki w porównaniu do innych oznaczeń w tego typu lunetach jest mniejsza widoczność, szczególnie w jasnym świetle otoczenia. Jednak wiele lunet pozwala ustawić dość dużą jasność znaku, a czasem nawet zwiększyć jego rozmiar, zwiększając widoczność. Należy również zauważyć, że dla punktu można wyjaśniać wielkość kątową, co może być przydatne do szybkiego oszacowania odległości.
Dodatkowo kropka może być również wykorzystywana w celownikach optycznych i noktowizyjnych, ale w takich przypadkach jest zwykle wykorzystywana jako dodatek do innej skali - np. dodatkowo podkreśla przecięcie linii w półkrzyżyk.

- Koło z punktem. Inny rodzaj oznaczeń stosowanych w kolimatorach jako główny, a w innych typach lunet - jako dodatek do celownika lub innej bardziej tradycyjnej siatki celowniczej. Jednak ta ostatnia jest rzadka, więc zastanówmy się nad pierwszą opcją. W porównaniu z innym popularnym oznaczeniem "kolimatora" - kropką - okrąg zajmuje większą widoczną przestrzeń, ale jest bardzo wyraźnie widoczny i często okazuje się wygodniejszy przy strzelaniu z ręki lub ostrym przekręcaniu broni w bok. Ponadto, zarówno dla okręgu, jak i dla punktu, często jest w nim wskazywany dokładny wymiar kątowy, co daje rozszerzone (w porównaniu ze zwykłym punktem) możliwości wykorzystania znaku celowniczego jako najprostszej skali goniometrycznej (dalmierzowej).

- Koło z 2 punktami. Odmiana koła opisanego powyżej z punktem, posiadającym drugi, dodatkowy punkt - zwykle poniżej pierwszego, w ściśle określonej odległości kątowej od niego. Rozszerza to możliwości wykorzystania celownika jako improwizowanego dalmierza, a także pozwala na dokonywanie korekt w ruchu przy strzelaniu na duże odległości – wystarczy celować w drugi, najniższy punkt. Jednak takie możliwości są rzadko wymagane w przypadku kolimatorów, więc ta opcja nie była szeroko stosowana.

- Krzyż. Możliwości tego typu znaku zależą od rodzaju celownika, o którym mówimy - optyczny/nocny czy kolimatorowy (patrz "Typ"). W klasycznej optyce krzyż jest najprostszym krzyżem nitkowym cienkich linii o jednakowej grubości. Oczywiście pod względem ogólnej specjalizacji takie siatki są klasyfikowane jako myśliwskie, ale można je również znaleźć w dość zaawansowanym typie lunet - modelach sportowych do ławki (strzelanie z karabinu maszynowego z maksymalnym zasięgiem i celnością). Wygoda krzyża w takiej aplikacji polega na tym, że linie mają minimalną grubość i praktycznie nie zasłaniają widoku. W lampkach nocnych ten rodzaj siatki jest zwykle jedną z kilku dostępnych opcji do wyboru. Ale w kolimatorach krzyż jest pod wieloma względami podobny do koła z kropką - jest podawany jako jeden z dużych, dobrze widocznych znaków o dobrze określonej wielkości kątowej.

- Krzyżyk z kropką. Siatka w postaci krzyża z dwóch linii (zwykle dość cienkich), na przecięciu których znajduje się dobrze widoczny punkt. Jest w tej formie z reguły stosowany w kolimatorach i innych typach lunet. W pierwszym przypadku taki znak jest w rzeczywistości nieco zmodyfikowaną wersją zwykłego krzyża (patrz wyżej). A w optyce obecność punktu pozwala dodatkowo podkreślić celownik, co jest wygodne w niektórych sytuacjach; ogólnym celem takich zabytków jest oczywiście polowanie.

- Krzyż z kółkiem. Znak w kształcie krzyża, uzupełniony okręgiem. Może być również stosowany w różnych typach lunet i wszędzie ma swoją specjalizację. W klasycznej optyce taka siatka zwykle ma przeznaczenie łowieckie, choć zdarzają się też odmiany z dodatkowymi oznaczeniami, które rozszerzają funkcje „taktyczne”. I nawet w przypadku braku takich znaków w charakterystyce zwykle określa się wielkość kątową koła, co daje dodatkowe możliwości doraźnego pomiaru odległości. Zauważ również, że sam krzyż może być zwykły lub dwustronny (patrz wyżej). Podobnie sytuacja wygląda w przypadku celowników nocnych, jednak tam krzyż z kółkiem jest zwykle tylko jedną z dostępnych opcji oznaczenia. Jeśli chodzi o kolimatory, można w nich użyć zarówno pełnoprawnego celownika w kole, jak i pierścienia z wystającymi z niego „promieniem”; w każdym razie taki znak jest bardziej zauważalny niż zwykły krzyż.

- Dalmierz. Ten typ obejmuje wszystkie siatki, które nie należą do żadnego z typów opisanych powyżej i zapewniają specjalne oznaczenia do pomiaru kątów i odległości. Specyficzna konstrukcja takich oznaczeń może być inna, ale ogólna zasada działania jest wszędzie taka sama: oznaczenia dalmierzowe pozwalają wyjaśniać wielkość kątową widocznego obiektu, a jeśli znana jest wielkość liniowa tego obiektu, można ją łatwo oszacować odległość do niego (przynajmniej w przybliżeniu). Każdy rodzaj siatki dalmierza ma swoje własne zasady użytkowania.

Możliwość zmiany koloru znaku celowniczego, a dokładniej - koloru, jakim jest on podświetlony (patrz wyżej). Takie dopasowanie spełnia zarówno funkcję estetyczną, jak i praktyczną – niektóre kolory wyróżniają się bardziej na innym tle niż inne, a dobór optymalnej barwy pozwala maksymalnie wyeksponować markę.

Konstrukcja bębna (bębnów) do wprowadzania poprawek, przewidziana w celowniku.

- Zamknięte. Beczki pokryte nakrętkami lub innymi urządzeniami ochronnymi. Taka konstrukcja nie pozwala na szybkie dokonywanie poprawek w ruchu, ale regulatory są maksymalnie chronione przed ciałami obcymi, a prawdopodobieństwo przewrócenia ustawień w przypadku przypadkowego kontaktu z takim obiektem jest zredukowane prawie do zera. To sprawia, że zamknięte bębny są idealne dla oscyloskopów, które są ustawiane raz, przy początkowym zerowaniu, a następnie używane ze stałymi ustawieniami; Jako przykłady można podać kolimatory i optykę myśliwską na stosunkowo krótkie odległości (do 300 m).

- Otwórz. Bębny, które nie mają specjalnej ochrony - dzięki temu możesz od razu taki bęben obrócić, tylko wyciągając do niego rękę. Takie regulatory pozwalają na dokonywanie korekt „w locie”, dosłownie po każdym strzale, dzięki czemu są bardzo wygodne do precyzyjnego strzelania, szczególnie w stale zmieniających się warunkach; w szczególności jest to otwarta konstrukcja, z której korzystają profesjonalni snajperzy. Jeśli chodzi o niedociągnięcia, można znaleźć stwierdzenia, że w przypadku przypadkowego kontaktu z obcym przedmiotem bęben może się obrócić, przewracając ustawienia. Jednak we współczesnych przyrządach celowniczych producenci uwzględniają tę możliwość i zapobiegają takim przypadkom – np. ze względu na mechanizm ciasnego obrotu lub specjalne system...y mocowania bębna.

Klasa broni, z którą można używać tego celownika.

Różne klasy broni różnią się energią strzału i odpowiednio siłą odrzutu, którą celownik musi przenieść bez konsekwencji. To właśnie maksymalna dopuszczalna energia strzału (energia kinetyczna) jest w tym przypadku głównym kryterium zakwalifikowania celownika do jednej z kategorii: lekka pneumatyka, karabiny i strzelby, duży kaliber. Warto powiedzieć, że taki podział jest nieco umowny – szczegóły w osobnych punktach; oto w rzeczywistości ich szczegółowy opis:

- Lekka pneumatyka. Przyrządy celownicze przeznaczone do broni praktycznie nie dającej odrzutu - jak np. pneumatyczne karabinki PCP, sprężynowo-tłokowe "łamacze" o energii wylotowej do 7,5 J, karabinki pod nabój Flaubert, a także napędy ASG. W przypadku broni palnej takie modele zdecydowanie nie nadają się: nie tolerują nawet odrzutu karabinów małokalibrowych, nie mówiąc już o poważniejszym użyciu. I nawet pneumatyka ma swoje ograniczenia - w szczególności mocne (ponad 7,5 J) modele sprężynowo-tłokowe dają znaczny odrzut przy silnych wibracjach, a w pistoletach z systemem Blow-back zauważalne wstrząsy powstają nie od samego strzału, ale od - do pracy automatyki. Dlatego te rodzaje broni są lepiej wyposażone w trwalsze i niezawodne lunety.

- Karabiny i strzelby. Przyrządy celownicze, które można stosować z karabinami małego i średniego ka...libru, a także z bronią gładkolufową (strzelby). Mają solidną konstrukcję, która pozwala tolerować dość silny odrzut i związane z nim wibracje bez konsekwencji, ale specyficzne ograniczenie dopuszczalnej energii wylotowej (i odpowiednio kalibrów i używanej amunicji) może być inne. Jednak lunety z tej kategorii zazwyczaj są w stanie bezpiecznie przenosić co najmniej 2500 J - to wystarcza dla gwintowanych kalibrów 5,45x39, 7,62x39 i .223, a także dla 12-kalibrowych nabojów karabinowych ze standardowym zawiasem prochowym. A w wielu modelach maksymalna dopuszczalna energia może osiągnąć 3500 J, a nawet 4000 J (najniższe wartości wymagane do pełnego wykorzystania odpowiednio przy kalibrach .308 i 7,62x54R). Jednocześnie dla wzmocnionej amunicji „magnum”, a także dla niektórych potężnych (choć nie dużych) kalibrów taki widok może wciąż nie wystarczyć.

- Duży kaliber. Najbardziej trwałe i niezawodne przyrządy celownicze zaprojektowane na energię wylotową 4000 J i wyższą. Dzięki temu mogą być używane nawet z bronią palną dużego kalibru, a także z niektórymi potężnymi kalibrami, które formalnie nie są spokrewnione z dużymi - na przykład .300 Win i .338 Lapua Magnum. Specyficzne ograniczenie energii wylotowej, znowu może być inne, ale jeśli szukasz celownika o kalibrze potężniejszym niż 7,62x54R lub wzmocnionej amunicji karabinowej typu 12x76, zdecydowanie warto zwrócić uwagę na tę kategorię.

Osobno należy zauważyć, że celowniki „ogniste”, nawet dość mocne i niezawodne, nie są zalecane do instalowania na pneumatyce z mechanizmem sprężynowo-tłokowym lub sprężyną gazową. Faktem jest, że takie karabiny mają specyficzny odrzut, skierowany raczej do przodu niż do tyłu, co więcej, dający ostre wibracje w różnych kierunkach; i chociaż siła takiego odrzutu jest niewielka, nadal może negatywnie wpłynąć na lunetę, która nie była pierwotnie przeznaczona do tego celu.