Porównanie BRESSER Hunter 8x40 vs Nikon Aculon A211 8x42

Średnica obszaru widocznego przez lornetkę / monokular z odległości 1 km - innymi słowy największa odległość między dwoma punktami, w których można je jednocześnie zobaczyć z tej odległości. Nazywa się to również „liniowym polem widzenia”. Wraz z kątowym polem widzenia (patrz niżej) parametr ten charakteryzuje przestrzeń zajmowaną przez optykę, jednocześnie wyraźniej opisuje możliwości konkretnego modelu niż dane o kątach widzenia. W modelach z regulowanym powiększeniem (patrz wyżej) zwykle wskazywane jest maksymalne pole widzenia - przy najmniejszym powiększeniu i najszerszym kącie widzenia. Informacje te są często uzupełniane danymi o wartości minimalnej.

Kąt widzenia, zapewniany przez lornetkę/monokular i widoczny dla obserwatora. Parametr ten można opisać jako kąt pomiędzy liniami łączącymi dwa skrajne punkty obrazu widocznego w okularze z okiem obserwatora; innymi słowy, jest to obszar, faktycznie obserwowany przez lornetkę (w przeciwieństwie do rzeczywistego kątowego pola widzenia opisanego poniżej). Im wyższa wartość tego parametru, tym większą część obserwowanej przestrzeni można zobaczyć bez obracania urządzenia. Z drugiej strony szerokie pole widzenia zmniejsza współczynnik powiększenia (patrz wyżej) — lub znacznie zwiększa koszt urządzenia w porównaniu z urządzeniami bardziej specjalistycznymi.

Obszar panoramiczny, który można oglądać przez okulary lornetki. Im wyższe rzeczywiste kątowe pole widzenia, tym szersza widoczność optyki. Zauważ, że kątowe pole widzenia jest odwrotnie proporcjonalne do powiększenia. Oznacza to, że im większe powiększenie, tym węższa widoczność (im mniejsze rzeczywiste kątowe pole widzenia). Rzeczywiste kątowe pole widzenia oblicza się w następujący sposób: należy podzielić kątowe pole widzenia (w stopniach °) przez współczynnik powiększenia. Dla porównania, ludzkie oko ma kątowe pole widzenia 60 sekund kątowych ("). Pod względem stopni okazuje się, że jest to 150 °. Dobra lornetka zapewni realne pole widzenia w promieniu 10 sekund łuku. Ale nie zawsze ma sens ściganie dużych wskaźników rzeczywistego kątowego pola widzenia. Faktem jest, że podczas oglądania dużego obszaru panoramy krawędzie obrazu otrzymują zauważalne zniekształcenia.

Złożony wskaźnik opisujący jakość lornetki / monokularu o zmierzchu - kiedy oświetlenie jest słabsze niż w dzień, ale jeszcze nie tak słabe jak w głęboki wieczór czy w nocy. Chodzi przede wszystkim o możliwość zobaczenia przez urządzenie drobnych szczegółów. Konieczność użycia tego parametru wynika z faktu, że zmierzch jest stanem szczególnym. W świetle dziennym o widoczności drobnych szczegółów przez lornetkę decyduje przede wszystkim powiększenie optyki, przy świetle nocnym - średnica obiektywu (patrz niżej); o zmierzchu oba te wskaźniki wpływają na jakość. Ta cecha jest uwzględniana przez współczynnik zmierzchu. Jego konkretna wartość jest obliczana jako pierwiastek kwadratowy z krotności razy średnica soczewki. Na przykład dla lornetki 8x40 współczynnik zmierzchu będzie pierwiastkiem 8x40=320, czyli około 17,8. W modelach z regulacją krotności (patrz wyżej) minimalny współczynnik zmierzchu jest zwykle wskazywany przy najmniejszym powiększeniu, ale często podaje się również dane dotyczące maksimum. Za najmniejszą wartość tego parametru dla normalnej widzialności o zmierzchu uważa się 17. Jednocześnie należy zauważyć, że współczynnik zmierzchu nie uwzględnia rzeczywistej transmisji światła systemu - i silnie zależy od jakości soczewek i pryzmaty, zastosowanie powłok antyodbiciowych itp. Dlatego rzeczywista jakość obrazu o zmierzchu dla dwóch modeli o tym samym współczynniku zmierzchu może się znacznie różnić.

Jeden z parametrów opisujących jakość widoczności przez urządzenie optyczne w warunkach słabego oświetlenia. Luminancja względna jest określana jako kwadrat średnicy źrenicy wyjściowej (patrz poniżej); im wyższa liczba, tym więcej światła przepuszcza lornetka / monokular. Jednocześnie wskaźnik ten nie uwzględnia jakości zastosowanych w konstrukcji soczewek, pryzmatów i powłok. Dlatego możliwe jest porównanie obu modeli pod względem względnej jasności tylko w przybliżeniu, ponieważ nawet jeśli wartości są równe, rzeczywista jakość obrazu może się znacznie różnić.

Średnica obiektywu, czyli średnica przedniej soczewki lornetki/monokularu. Parametr ten jest również nazywany „aperturą”. Jest określany w milimetrach. Apertura jest jedną z najważniejszych cech urządzenia optycznego: opisuje ilość światła, które urządzenie jest w stanie "wpuścić" do obiektywu i w dużej mierze determinuje jakość obrazu przy słabym oświetleniu. Dlatego druga liczba w tradycyjnym oznaczaniu lornetek/monokularów to właśnie średnica obiektywu - np. 8x40 mm odpowiada lornetce 8x o aperturze 40 mm. Dodatkowo przy dużym obiektywie łatwiej zapewnić szerokie pole widzenia bez poświęcania powiększenia. Ogólnie rzecz biorąc, im większa apertura, tym bardziej zaawansowane jest urządzenie optyczne. Z drugiej strony powiększenie soczewek ma odpowiedni wpływ na wagę i wymiary całej konstrukcji. I nie należy zapominać o wpływie poszczególnych elementów systemu (np. pryzmatów) na ogólną jakość obrazu.

Średnica źrenicy wyjściowej tworzonej przez układ optyczny lornetki / monokularu. Źrenica wyjściowa to rzut przedniej soczewki obiektywu, zbudowany przez optykę w obszarze okularu; obraz ten można zaobserwować w postaci charakterystycznego okręgu świetlnego, jeśli patrzysz przez okular nie z bliska, ale z odległości 30 - 40 cm.Średnica tego okręgu jest mierzona według specjalnego wzoru - dzieląc średnicę obiektywu przez wielość (patrz wyżej). Na przykład model 8x40 będzie miał średnicę źrenicy 40/8=5 mm. Wskaźnik ten określa ogólną aperturę urządzenia i odpowiednio jakość obrazu w słabym świetle: im większa średnica źrenicy, tym jaśniejszy będzie obraz (oczywiście przy tej samej jakości pryzmatów i szkieł, ponieważ one również wpływają na jasność). Ponadto uważa się, że średnica źrenicy wyjściowej powinna być nie mniejsza niż źrenicy oka ludzkiego - a jej rozmiar może się różnić. Tak więc w świetle dziennym źrenica w oku ma rozmiar 2 - 3 mm, a w ciemności - 7-8 mm u nastolatków i dorosłych oraz około 5 mm u osób starszych. Ten punkt należy wziąć pod uwagę przy wyborze modelu do określonych warunków: w końcu modele o wysokiej aperturze są drogie i nie ma sensu przepłacać za dużą źrenicę, jeśli potrzebujesz lornetki wyłącznie do użytku dziennego.

Przesunięcie to odległość między soczewką okularu a źrenicą wyjściową instrumentu optycznego (patrz Średnica źrenicy wyjściowej). Optymalną jakość obrazu osiąga się, gdy źrenica wyjściowa jest rzutowana bezpośrednio na oko obserwatora; tak więc w praktyce przesunięcie to odległość od oka do soczewki okularu, która zapewnia najlepszą widoczność i nie przyciemnia krawędzi (winietowanie). Długie wysunięcie jest szczególnie ważne, gdy lornetka / monokular mają być używane jednocześnie z okularami - w takich przypadkach nie ma możliwości zbliżenia okularu do oka.

Rodzaj powłoki optycznej dostarczonej w urządzeniu.

Powłoka to specjalna powłoka nakładana na powierzchnię soczewki. Taka powłoka ma na celu zmniejszenie strat światła na granicy powietrze-szkło. Straty takie są nieuchronnie spowodowane odbiciem światła, a powłoka antyodbiciowa „rozwija” odbite promienie z powrotem, zwiększając w ten sposób przepuszczalność światła przez soczewkę. Zmniejsza również odblaski na obiektach widocznych przez lornetkę / monokular.

Rodzaje oświecenia mogą być:

- Pojedyncza warstwa. Ten znak wskazuje, że jedna lub więcej powierzchni soczewek (ale nie wszystkie) są pokryte pojedynczą warstwą powłoki antyodblaskowej. Jest to niedrogie rozwiązanie, które można stosować nawet w podstawowych urządzeniach optycznych. Z drugiej strony filtruje pewne widmo światła, które zniekształca odwzorowanie kolorów na widzialnym obrazie - czasami dość wyraźnie. Ponadto w tym przypadku na niektórych powierzchniach soczewek w ogóle nie ma powłoki, co nieuchronnie prowadzi do odblasków w polu widzenia. Dlatego oświecenie jednowarstwowe jest najprostszym typem i jest stosowane niezwykle rzadko, głównie w modelach budżetowych.

- Pełna pojedyncza warstwa. Odmiana opisanej powyżej jednowarstwowej powłoki antyodbiciowej, w której powłoka antyodbiciowa występuje na wszystkich powierzchniach soczewek (na każdej granicy "powietrze-szkło"). Choć opcja ta charakteryzuje się również zniekształceniem barw, pozbawiona jest innej, najistotniejsze...j wady „niepełnych” oświeceń – olśnienia w polu widzenia. A wspomniane zniekształcenie kolorów najczęściej nie jest krytyczne. Przy tym wszystkim pełna jednowarstwowa powłoka jest stosunkowo niedroga, dzięki czemu jest bardzo popularna w modelach poziomu początkowego i początkowego-średniego.

- Wielowarstwowy. Rodzaj powłoki przeciwodblaskowej, w której wielowarstwowa powłoka odblaskowa jest nakładana na jedną lub więcej powierzchni soczewki (ale nie wszystkie). Zaletą takiej powłoki nad jednowarstwową jest to, że równomiernie przepuszcza prawie całe widmo widzialne i nie powoduje zauważalnych zniekształceń kolorów. Brak powłoki na poszczególnych powierzchniach obniża koszt urządzenia (w porównaniu z pełną powłoką wielowarstwową), ale nie da się całkowicie pozbyć olśnienia w takim systemie.

- Pełna wielowarstwowa. Najbardziej zaawansowany i skuteczny z nowoczesnych rodzajów powłok: wielowarstwowa powłoka nakładana jest na wszystkie powierzchnie soczewek. W ten sposób uzyskuje się wysoką jasność i klarowność „obrazu” z naturalnym odwzorowaniem kolorów i brakiem odblasków. Wadą tej opcji jest klasyczna - wysoki koszt; w związku z tym pełna wielowarstwowa powłoka jest typowa głównie dla modeli z wyższej półki.