Porównanie uchwytów do selfie

Typ gadżetów, do których oryginalnie zaprojektowano kijek do selfie.

- Do telefonów. Bardziej słuszne byłoby nazwanie takich modeli „do smartfonów”, ponieważ są one najczęściej używane ze smartfonami. W każdym razie współczesne telefony komórkowe nie są wyposażone w specjalne przyrządy do montażu na statywie/monopodzie i mogą mieć inną przekątną ekranu i odpowiednio rozmiar obudowy. Dlatego w monopodach o tym zastosowaniu rolę uchwytu pełni uniwersalny zacisk ze szczękami przesuwnymi; zmieniając odległość między szczękami, można dopasować zacisk do różnych rozmiarów obudowy.

- Do kamer sportowych. Do montażu kamer sportowych w statywach do selfie używa się specjalnych przyrządów - zacisku o specjalnej konstrukcji, gwintu lub tego i drugiego. Aby uzyskać więcej informacji na temat takich uchwytów, zobacz „Montaż kamery sportowej”; tutaj zauważamy, że wszystkie są one wysoce niezawodne.

- Do telefonów i kamer sportowych. Modele kombinowane, umożliwiające zamocowanie obu opisanych wyżej gadżetów. Zwykle sam monopod posiada uchwyt do kamery sportowej (zacisk, gwint, a czasem oba), a do pracy ze smartfonem dostarczany jest adapter, który jest montowany na takim uchwycie.

Przekształca statyw do selfie w klasyczny statyw, który można zamontować na dowolnej odpowiedniej powierzchni. Zwróć uwagę, że może to być klasyczny, podłogowy statyw lub konstrukcja stołowa, zacisk itp. A samą transformację można przeprowadzić na różne sposoby. Jednak w każdym razie po zakupie modelu z tą funkcją można obejść się bez kupowania osobnego statywu (chociaż takie konstrukcje nadal nie nadają się do skomplikowanych zadań).

Długość złożonego monopodu. Wygoda w transporcie zależy przede wszystkim od tego parametru, chociaż w pełni złożoną konstrukcję można wykorzystać do filmowania. Należy również powiedzieć, że krótsza długość po złożeniu (przy tej samej długości maksymalnej) może oznaczać więcej odcinków, co komplikuje konstrukcję, zwiększa jej koszt i nieco zmniejsza niezawodność.

Najbardziej kompaktowe nowoczesne kijki do selfie po złożeniu zajmują mniej niż 15 cm, w największych minimalna długość może przekroczyć 30 cm(jest to nieunikniona konsekwencja dużej długości całkowitej).

Najdłuższa długość, na jaką można rozłożyć monopod.

Dłuższa długość pozwala umieścić aparat dalej od użytkownika i zmieścić więcej przestrzeni w kadrze. Może być również przydatna przy fotografowaniu/filmowaniu w trudno dostępnych miejscach, do których nie da się dosięgnąć ręką. Ponadto, przy tej samej długości minimalnej, większa długość maksymalna oznacza szerszy zakres odległości dostępnych dla danego statywu. Z drugiej strony rozmiar roboczy konstrukcji znacząco wpływa na jej wagę i cenę.

Jeśli chodzi o konkretne liczby, to najkrótsze współczesne kijki do selfie mają długość do 50 cm. Wartość 51 – 75 cm jest uważana za średnią, 76 – 100 cm to więcej niż średnia, a najdłuższe modele mogą się wysuwać do 1 m lub więcej.

Liczba osobnych rozsuwanych sekcji, przewidziana w konstrukcji statywu.

Im więcej sekcji o tej samej długości, tym krótsze będą poszczególne sekcje i tym bardziej kompaktowy będzie statyw po złożeniu. Z drugiej strony wzrost liczby poszczególnych części niekorzystnie wpływa na wytrzymałość i niezawodność konstrukcji. Wybierając liczbę sekcji, producenci wychodzą z kompromisu między tymi punktami; dlatego długie statywy mają zwykle więcej sekcji, aby po złożeniu były kompaktowe.

Warto również wspomnieć, że oprócz wielosekcyjnych rozsuwanych selfie sticków wypuszczane są również modele nierozsuwane, składające się tylko z jednej sekcji. Przeznaczone są one nie tyle do selfie, co do ogólnej wygody przy fotografowaniu/filmowaniu.

Rodzaj głowicy statywu zależy od rodzaju mechanizmu, który obraca i przechyla głowicę.

- 2D. Konstrukcje, w których przewidziano dwie oddzielne osie - do obracania głowicy w prawo-lewo oraz do przechylania w przód i w tył. Takie głowice są bardziej skomplikowane i droższe niż głowice kulowe, jednak są znacznie bardziej niezawodne, mniej podatne na spontaniczne ruchy. A w modelach z możliwością przekształcenia się w statyw (patrz wyżej) głowice 2D zapewniają jeszcze jedną zaletę - umożliwiają fotografowanie poprzez poruszanie aparatem ściśle w pionie lub ściśle w poziomie.

- Piłka. Platforma w takich głowicach jest przymocowana do kuli zaciśniętej w specjalnym uchwycie (stąd nazwa); poluzowując mocowanie, możesz dowolnie zmienić położenie kamery wzdłuż dowolnej osi. Głowice kulowe są uważane za opcję budżetową: są niedrogie i łatwe w użyciu, ale są gorsze od mechanizmów 2D pod względem niezawodności trzymania.

Obecność regulowanej nogi w konstrukcji statywu.

Regulowane nogi nazywane są prętami, które nie rozsuwają się teleskopowo, ale rozkładają się na obrotowych mocowaniach - w taki sposób, że w pozycji półrozłożonej (a czasem całkowicie rozłożonej) konstrukcja ma kształt zygzakowaty. Funkcja ta zapewnia pewne specyficzne funkcje, które nie są dostępne w konwencjonalnych drążkach teleskopowych, ale nieco utrudnia precyzyjne dostrojenie odległości do kamery.

Obecność sekcji ze specjalnymi usztywniaczami w konstrukcji statywu.

Zwykła sekcja do usztywnienia w jednej pozycji musi być całkowicie wysunięta; nie zawsze jest to wygodne. usztywniacze umożliwiają również zamocowanie sekcji w dowolnej pozycji, niekoniecznie w pełni wysuniętej. W ten sposób możesz ustawić prawie dowolną długość kolumny (od minimalnej do maksymalnej). Wadami takich modeli są wysoka cena i nieco zwiększona waga.

Sposób montażu kamery sportowej, przewidziany na statywie o odpowiednim przeznaczeniu (patrz wyżej).

- Zacisk. Montaż w specjalnym klipsie do kamery sportowej. Należy zauważyć, że takie urządzenie znacznie różni się od tradycyjnego uchwytu do smartfona, w którym zastosowano ruchome szczęki. Ten typ klipsa ma dwa gniazda, w które wkłada się specjalne „uszy”, znajdujące się na pudełku lub korpusie kamery sportowej. „Uszy” mają specjalne otwory, przez które wkręca się śrubę, mocując je w szczelinach. Dzięki takiej konstrukcji mocowanie jest bardzo niezawodne - co jest ważne, biorąc pod uwagę specyfikę zastosowania kamer akcji.

- Rzeźba. Element ustalający opiera się na gwintowanym kołku wkręcanym w otwór w korpusie kamery. Ta opcja nie jest gorsza od opisanego powyżej zacisku pod względem niezawodności, jednak aby z niej skorzystać, kamery sportowe muszą mieć odpowiednie gniazdo na szpilkę do włosów; nie jest dostępny we wszystkich modelach, a jeśli jest dostępny, nie zaszkodzi wyjaśnienie kompatybilności. Z kolei selfie sticki najczęściej wykorzystują standardowy gwint statywowy 1/4”, na którym można zamontować nie tylko aparaty akcji, ale także aparaty do tradycyjnych celów (w niektórych modelach nawet lustrzanki).

- Gwint i zacisk. Modele łączące jednocześnie dwa opisane powyżej rodzaje zapięć. Ta kombinacja zwykle wygląda tak: w zacisku można zainstalować samą kamerę sportową lu...b platformę z kołkiem do montażu kamery na gwincie. Jest to najbardziej wszechstronna opcja i zapewnia kompatybilność z prawie każdą kamerą sportową. Z drugiej strony taki sprzęt zwiększa koszt konstrukcji i nieco zmniejsza jej niezawodność przy użyciu gwintu, a różnorodność mocowań jest wymagana bardzo rzadko - w końcu zwykle do konkretnego aparatu kupowany jest monopod z dobrze- zdefiniowany typ mocowania. Dlatego ta opcja jest mniej powszechna niż jeden rodzaj załącznika.