Porównanie Canon EOS M50 kit 15-45 vs Canon EOS M6 kit 15-45

Wynik, który otrzymał aparat w rankingu DxOMark.

DxOMark jest jednym z najpopularniejszych i najbardziej autorytatywnych zasobów do testowania aparatów przez ekspertów. Zgodnie z wynikami testu aparat otrzymuje określoną liczbę punktów; im więcej punktów, tym wyższa ocena końcowa.

Zakres czułości matrycy aparatu cyfrowego. W fotografii cyfrowej czułość jest wyrażana w tych samych jednostkach ISO, co w przypadku błony fotograficznej; jednak w przeciwieństwie do błony, czułość matrycy w aparacie cyfrowym można zmieniać, co daje zaawansowane możliwości regulacji parametrów fotografowania. Wysoka maksymalna czułość jest ważna, jeśli z aparatem używasz obiektywu o niskiej wartości przysłony (patrz „Wartość przysłony”), a także przy fotografowaniu słabo oświetlonych scen i szybko poruszających się obiektów; w tym drugim przypadku wysokie ISO pozwala na uzyskanie niskich czasów otwarcia migawki, co minimalizuje rozmycie obrazu. Należy jednak mieć na uwadze, że wraz ze wzrostem wartości ISO zwiększa się również poziom szumów zdjęć.

Jasność obiektywu zainstalowanego w aparacie lub dostarczonego w zestawie z nim (dla modeli z wymienną optyką).

Upraszczając, parametr ten można opisać jako zdolność soczewki do przepuszczania światła - innymi słowy, o ile strumień świetlny słabnie przechodząc przez optykę. Uważa się, że na charakterystykę przepuszczania światła wpływają dwa główne wskaźniki: średnica otworu względnego obiektywu i jego ogniskowa. Wartość przysłony to stosunek pierwszego wskaźnika do drugiego; w tym przypadku średnica czynnego otworu jest traktowana jako jednostka i generalnie jest pomijana podczas oznaczania, w efekcie taki zapis wygląda np. tak: f/2.0. Odpowiednio, im większa liczba po znaku ułamka, tym niższa wartość przysłony, tym mniej światła przepuszcza soczewka.

Obiektywy o zmiennej ogniskowej (obiektywy zmiennoogniskowe) z reguły mają różne wartości przysłony dla różnych ogniskowych. Dla takiej optyki w specyfikacji wskazywane są dwie wartości tego parametru, dla minimalnej i maksymalnej ogniskowej, np. f/2,8-4,5. Są też obiektywy zmiennoogniskowe, które zachowują stałą przysłonę w całym zakresie ogniskowych, ale są znacznie droższe niż analogi ze zmienną przysłoną.

Wysoka przepuszczalność światła obiektywu jest ważna, jeśli aparat ma być używany do nagrywania i fotografowania w warunkach słabego oświetlenia lub do nagrywania szybko poruszających się obiektów: optyka o wysokiej liczbie przesłony umożliwia fotografowanie przy niskiej czułości matrycy (c...o zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia szumów) i przy niskich czasach otwarcia migawki (przy których poruszające się obiekty są mniej rozmyte). Również parametr ten określa głębię ostrości obrazowanej przestrzeni: im wyższa wartość przysłony, tym płytsza głębia ostrości. Dlatego do nagrywania z artystycznym rozmyciem tła („bokeh”) zaleca się używanie obiektywów o dużej przysłonie.

Aparat posiada dwa pokrętła sterujące w konstrukcji.

Ta cecha konstrukcyjna ułatwia sterowanie aparatem i zmianę ustawień „w locie”: za dodatkowe parametry pracy odpowiada drugie pokrętło, a jego obrócenie do żądanej pozycji jest łatwiejsze i szybsze niż „przekopywanie” się przez pozycje menu ekranu. Taka możliwość występuje głównie w aparatach półprofesjonalnych i profesjonalnych, które zakładają częste korzystanie z ręcznego trybu fotografowania.

Bracketingiem nazywa się fotografowanie serii klatek, w którym w każdej następnej klatce parametry fotografowania (ekspozycja, balans bieli, ostrość itp.) zmieniają się o określoną wartość. Pozwala to na przykład wybrać najbardziej udany obraz z kilku opcji lub określić efekt zmiany ustawień w tym lub innym kierunku. Funkcja autobracketingu umożliwia automatyczne wykonywanie takich zdjęć. Należy pamiętać, że zestaw parametrów zmienianych w procesie może się różnić w różnych modelach aparatów. Na przykład niektóre urządzenia mogą zmieniać tylko ekspozycję, inne - ekspozycję i/lub balans bieli itp.

Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę wideo rejestrowanego przez aparat w standardzie Ultra HD (4K).

Do UHD 4K odnoszą się rozdzielczości z rozmiarem klatki około 4000 px w poziomie. W szczególności w przypadku aparatów do nagrywania wideo najczęściej używane są rozdzielczości 3840x2160 i 4096x2160. Jeśli chodzi o liczbę klatek na sekundę, warto przede wszystkim zauważyć, że zwykłe (nie w zwolnionym tempie) wideo jest kręcone z prędkością do 60 kl./s i w tym przypadku im wyższa liczba klatek, tym płynniejsze będzie wideo, tym mniej zauważalne szarpnięcia podczas poruszania się w kadrze. Jeśli liczba klatek na sekundę wynosi 100 kl./s lub więcej, zwykle oznacza to, że aparat ma tryb wideo w zwolnionym tempie.

Liczba punktów ostrości, przewidziana w konstrukcji aparatu.

Punkt ostrości to punkt (a dokładniej mały obszar) w kadrze, z którego system autofocusa odczytuje dane do ustawienia ostrości. Najprostsze systemy działają z jednym punktem, ale ich możliwości są bardzo ograniczone i tej opcji praktycznie nie ma dzisiaj. Współczesne aparaty cyfrowe mają co najmniej trzy czujniki ostrości, a w najbardziej zaawansowanych modelach wskaźnik ten może sięgać kilkudziesięciu.

Im więcej czujników autofocusa ma aparat, tym bardziej zaawansowane będą jego możliwości autofocusa, tym bardziej specyficznych technik pozwala używać. Jednocześnie wybór używanych punktów może odbywać się zarówno automatycznie, jednocześnie z wyborem programu tematycznego, jak i ręcznie (jednak ta druga opcja jest bardziej typowa dla profesjonalnych kamer). Ponadto obfitość punktów ostrości ma pozytywny wpływ na jakość śledzenia autofocusa (patrz „Tryby autofocusa”).

Ogólnie rzecz biorąc, więcej czujników ostrości jest zwykle uważanych za oznakę bardziej zaawansowanego aparatu; jednak różnice w jakości stają się naprawdę zauważalne tylko wtedy, gdy różnica w liczbie punktów jest znacząca - na przykład przy porównaniu modeli z 9 i 39 punktami. Wiele zależy również od położenia punktów w kadrze - uważa się, że czujniki rozrzucone na dużym obszarze działają lepiej niż gęsto rozmieszczone w centrum kadru, nawet jeśli ich liczba jest taka sama.

Rodzaj wizjera zapewnionego w konstrukcji aparatu.

Wizjer to okular, w którym fotograf może zobaczyć fotografowany obraz, a w niektórych przypadkach także dodatkowe informacje (położenie czujników autofokusa, indywidualne parametry fotografowania itp.). Niezależnie od typu, wizjery są wygodne, ponieważ pozwalają wyraźnie zobaczyć fotografowany obraz nawet w jasnym świetle otoczenia (w którym wyświetlacze mogą „oślepnąć”). Ich wady to konieczność zbliżania aparatu do twarzy, a także niedogodności podczas pracy z okularami (choć częściowo kompensuje to korekcja dioptrii w samym wizjerze). Rodzaje wizjerów mogą być następujące:

- Elektroniczny. Taki wizjer to układ soczewek z umieszczonym za nimi niewielkim ekranem. Jest szeroko stosowany w zaawansowanych aparatach z niewymienną optyką (patrz „Rodzaj aparatu”), może być stosowany w aparatach MILC, a stosunkowo niedawno pojawiły się pełnowartościowe „lustrzanki cyfrowe” (w szczególności wykonane przy użyciu tzw. technologii z półprzezroczystym lustrem”) wyposażone w elektroniczne wizjery. Zaletą takiego wizjera jest to, że oprócz samego obrazu można na nim wyświetlić dużą ilość informacji serwisowych (np. o parametrach fotografowania); główną wadą jest konieczność zasilania z baterii (choć pobór mocy takiego układu jest nadal dużo niższy niż w przypadku wyświetlacza zewnętrznego).

- Optyczny. W tym przypadku wizjer optyczny to niezale...żny układ z własnym okularem i obiektywem, wbudowany w korpus aparatu i skierowany równolegle do osi optycznej obiektywu (układy lustrzane i pryzmatyczne są opisane w osobnych kategoriach). Taki układ może być umieszczony bezpośrednio nad soczewką lub w rogu korpusu. Zaletami wizjerów optycznych jest prostota, niski koszt i zwartość ze względu na brak w konstrukcji skomplikowanego systemu luster czy pryzmatów. Ten wizjer może być używany w dowolnych aparatach innych niż lustrzanki (klasycznych cyfrowych lub MILC). Główną wadą tego wariantu jest rozbieżność między położeniem obiektywu a głównym obiektywem aparatu (tzw. efekt paralaksy); w większości przypadków nie stwarza to uciążliwości, ale podczas fotografowania z bliskiej odległości trzeba brać korektę (choć zdarzają się modele aparatów z wizjerami, które automatycznie wprowadzają korektę).

- Optyczny i elektroniczny. Specyficzny rodzaj wizjera, który łączy w sobie elementy obu układów opisanych powyżej. Z reguły takie konstrukcje opierają się na wizjerze optycznym, który daje możliwość rzutowania różnych informacji serwisowych na widzialny obraz. W niektórych modelach układ można też przełączyć na tryb w pełni elektroniczny, blokując dostęp światła przez optykę i obserwując jedynie obraz na ekranie przez wizjer.

- Optyczny (lustrzany). Jak sama nazwa wskazuje, konstrukcja tego wizjera oparta jest na układzie lustrzanym. Dzięki temu układowi rzeczywisty obraz postrzegany przez obiektyw aparatu jest podawany do okularu wizjera (innymi słowy, fotograf w rzeczywistości patrzy bezpośrednio przez obiektyw). Wizjery lustrzane są używane wyłącznie w aparatach odpowiedniego typu (patrz wyżej). Ich zaletą jest brak efektu paralaksy oraz możliwość natychmiastowej oceny szeregu parametrów fotografowania, takich jak głębia ostrości, efekt zainstalowanych filtrów światła itp. Główną wadą wizjerów lustrzanych jest konieczność podnoszenia lustra podczas fotografowania. To komplikuje i zwiększa koszt konstrukcji, czyni ją mniej niezawodną, a działanie mechanizmu podnoszącego lustro może powodować wibracje i efekt „kołysania”.

- Optyczny (pryzmat pentagonalny). W rzeczywistości jest to rodzaj lustrzanego wizjera (patrz wyżej), w którym rolę części luster przypisano pryzmatowi pentagonalnemu - szklanej konstrukcji o specjalnym kształcie. Działanie pryzmatu pentagonalnego opiera się na działaniu tzw. pełnej refleksji wewnętrznej; uważa się, że w ten sposób można uzyskać jaśniejszy i wyraźniejszy obraz niż przy użyciu klasycznych luster. Pozostałe zalety i wady są identyczne z konwencjonalnymi wizjerami lustrzanymi (patrz wyżej). Pryzmat pentagonalny jest szeroko stosowany w lustrzankach jednoobiektywowych.

- Brak. Całkowity brak wizjera w konstrukcji aparatu; do obserwacji w takich modelach używany jest wyświetlacz. Funkcja ta jest typowa głównie dla cyfrowych kompaktów (patrz „Rodzaj aparatu”). Po pierwsze, wymiary korpusu takich modeli często nie pozwalają na zastosowanie wizjera w konstrukcji; po drugie, specyfika użytkowania takich aparatów jest zwykle taka, że wyświetlacz im w zupełności wystarcza, a czasem jest nawet preferowany - np. przy fotografowaniu z niestandardowej pozycji (nad głową, na wyciągniętym ramieniu itp.).

Procentowy stosunek między częścią obrazu, którą fotograf widzi w wizjerze (patrz powyżej), a obrazem faktycznie uchwyconym przez aparat podczas fotografowania. Najczęściej jest wskazywany jako procent szerokości i wysokości kadru, a nie powierzchni.

Współczesne aparaty cyfrowe dość często mają wizjery o pokryciu kadru mniejszym niż 100% - w ten sposób w kadr dostaje się nie tylko widoczna scena, ale także przestrzeń poza jej krawędziami. Stwarza to pewne niedogodności - w szczególności może okazać się konieczne przycięcie obrazu, aby uzyskać z góry wymyśloną kompozycję. Dlatego idealną opcją jest nadal wizjer z 100% pokryciem. Jakiś czas temu takie układy występowały głównie w aparatach klasy premium, ale teraz, ze względu na redukcję kosztów i rozwój technologii, można je instalować nawet w stosunkowo niedrogich amatorskich kompaktach (patrz „Rodzaj aparatu”).