Porównanie Asus Xonar AE vs Asus Xonar DG

Główny interfejs używany do podłączenia karty dźwiękowej do komputera lub innego urządzenia.

Podobnie jak same karty dźwiękowe, używane w nich interfejsy są podzielone na wewnętrzne ( PCI, PCI-E USB, FireWire, Thunderbolt, mini-jack 3,5 mm, Bluetooth). Oto bardziej szczegółowy opis każdej z tych opcji:

- PCI-E. Główny nowoczesny interfejs do podłączania wewnętrznych urządzeń peryferyjnych (w tym kart dźwiękowych) do płyt głównych komputerów. Używany w większości modeli wewnętrznych (patrz wyżej). Główną zaletą rozwiązań PCI-E jest to, że złącza do ich połączenia można znaleźć na prawie każdej nowoczesnej płycie głównej. To prawda, że te złącza mogą być potrzebne do innych komponentów - karty graficznej, tunera telewizyjnego, a nawet dysku SSD; jednak nawet na najprostszych płytach głównych jest zwykle kilka gniazd PCI-E, więc tego momentu nie można nazwać poważną wadą.

- PCI. Interfejs do podłączenia kart rozszerzeń do płyty głównej komputera. Jest poprzednikiem PCI-E, ma znacznie niższą przepustowość i skromniejsze możliwości, więc jest ogólnie przestarzały. Niemniej jednak w naszych czasach płyty główne z takimi złączami i karty dźwiękowe do interfejsu PCI (w tym dość zaawansowane) są nadal produkowane. Wynika to z faktu, że do pracy z dźwiękiem wystarcza stos...unkowo niska przepustowość; a zainstalowanie karty dźwiękowej w gnieździe PCI pozostawia wolne gniazda PCI-E, które mogą być wymagane w przypadku komponentów, które są bardziej wymagające pod względem szybkości połączenia. W każdym razie przed zakupem takiej karty dźwiękowej nie zaszkodzi osobno upewnić się, że „płyta główna” ma złącze do jej połączenia.

- USB. Połączenie przez standardowy port USB. Jest to najpopularniejszy nowoczesny interfejs dla zewnętrznych urządzeń peryferyjnych, który można znaleźć w prawie wszystkich nowoczesnych komputerach PC i laptopach; więc większość zewnętrznych kart dźwiękowych jest wykonywana dla USB. Wady tej metody połączenia można przypisać tylko temu, że złącza USB mogą być wymagane w przypadku innych urządzeń - może to powodować problemy z niewielką liczbą portów i dużą ilością urządzeń peryferyjnych. Z drugiej strony takie sytuacje nie zdarzają się tak często, a do ich rozwiązania wystarczy mieć pod ręką rozdzielacz USB (hub).
Oddzielnie zauważamy, że oprócz tradycyjnych pełnowymiarowych portów USB, nowoczesne komputery i laptopy coraz częściej zapewniają bardziej kompaktowe USB C. Jednak karty dźwiękowe są najczęściej tworzone dla pierwszego typu; jedynymi wyjątkami są niektóre modele dla Thunderbolt (patrz poniżej), jednak dla nich to Thunderbolt, a nie USB, jest określany jako interfejs połączenia.

- FireWire. To także IEEE 1394. Interfejs do urządzeń zewnętrznych, który kiedyś cieszył się pewną popularnością, dziś już prawie wyszedł z użycia.

- Piorun. Uniwersalne złącze peryferyjne stosowane przede wszystkim w komputerach i laptopach Apple. Należy pamiętać, że różne generacje Thunderbolta różnią się rodzajem złącza fizycznego: wersje v1 i v2 wykorzystują złącze miniDisplayPort, wersja v3 wykorzystuje złącze USB C. Wybierając więc kartę dźwiękową z takim złączem, należy koniecznie wyjaśnij ten punkt. Z drugiej strony wersje Thunderbolt z różnymi złączami są dość wzajemnie kompatybilne dzięki odpowiednim adapterom.

- 3,5 mm (mini-jack). Mini-jack to jedno z najpopularniejszych złączy audio. Jest jednak zwykle dostarczane jako jedno z wejść audio (patrz poniżej) i rzadko jest używane jako główny interfejs do podłączenia karty dźwiękowej do urządzenia zewnętrznego. Takie połączenie można znaleźć głównie w specjalistycznych modelach gier, w tym przeznaczonych do użytku z konsolami. Jednocześnie w takich modelach mini-jack można połączyć, z możliwością podłączenia zarówno sygnału liniowego (analogowego) za pomocą konwencjonalnego przewodu elektrycznego, jak i sygnału optycznego (cyfrowego) za pomocą kabla TOSLINK. Przypomnijmy, że interfejs optyczny wyróżnia się całkowitą niewrażliwością na zakłócenia zewnętrzne, umożliwia przesyłanie dźwięku wielokanałowego, jednak kable do takiego połączenia wymagają ostrożnej obsługi.

- Bluetooth. Połączenie bezprzewodowe Bluetooth. Występuje głównie w modelach przeznaczonych do użytku ze smartfonami i tabletami - w takich gadżetach jest niewiele złączy przewodowych, jednak moduły Bluetooth są prawie gwarantowane. To prawda, początkowo przy takim transferze dźwięk jest mocno skompresowany, co zauważalnie wpływa na jego jakość; jednak obsługa aptX jest zwykle zapewniana w nowoczesnych kartach dźwiękowych Bluetooth, aby skorygować ten niedobór. Oczywiście źródło sygnału również musi obsługiwać tę technologię – warto się o tym upewnić przed zakupem.

Najbardziej zaawansowany wielokanałowy format audio, jaki może odtwarzać karta dźwiękowa.

- 2. Standardowy dźwięk stereo z dwoma kanałami - lewym i prawym. Ten format pozwala zapewnić poczucie głośności dźwięku (zwłaszcza podczas korzystania ze słuchawek), co wystarcza w przypadku większości prostych zadań. Jednak wyraźnie przegrywa z dźwiękiem wielokanałowym pod względem efektu „imersyjnego”, co może mieć kluczowe znaczenie dla wymagających graczy i audiofilów.

- 5.1. Klasyczny i najpopularniejszy obecnie wielokanałowy format dźwięku przestrzennego: kanał środkowy, dwa kanały przednie i dwa tylne pozwalają osiągnąć pełnoprawny „efekt przestrzenny”, a osobny kanał dla subwoofera zapewnia bogaty dźwięk basowy.

- 7.1. Format 7.1 różni się od 5.1 obecnością dwóch dodatkowych kanałów. Istnieje kilka opcji lokalizacji tych kanałów - na przykład para głośników bocznych, para dodatkowych głośników nad przednimi itp. W każdym razie format 7.1 zapewnia bardziej niezawodną transmisję dźwięku przestrzennego niż 5.1, ale takie karty są droższe, a dla 7.1 jest mniej wyspecjalizowanej zawartości.

Wybierając kartę dźwiękową według ilości kanałów, warto wziąć pod uwagę takie punkty. Po pierwsze, wersje wielokanałowe są w stanie generować dźwięk w prostszych formatach (na przykład karta 7.1 może być używana do akustyki 5.1), a wyjście dźwięku stereo jes...t obsługiwane przez wszystkie modele. Po drugie, nowoczesne oprogramowanie multimedialne (w szczególności kodeki) pozwala na wyjście dźwięku wielokanałowego przez kartę z mniejszą liczbą kanałów - na przykład odtwarzanie dźwięku 5.1 przez kartę dwukanałową z głośnikami stereo bez utraty jakości. Po trzecie, do pełnowartościowego działania dźwięku wielokanałowego potrzebna będzie nie tylko karta, ale także odpowiednia głośniki; dlatego nie ma sensu szukać konkretnego modelu wielokanałowego, jeśli planujesz używać wyłącznie głośników stereo.

Marka układu audio zainstalowanego w karcie dźwiękowej.

Układ audio jest jedną z najważniejszych części karty dźwiękowej, swego rodzaju „sercem” całego układu i to od jego specyfikacji w dużej mierze zależy jakość dźwięku i inne możliwości konkretnego modelu. Znając markę układu, możesz łatwo znaleźć na nim różne informacje - oficjalną specyfikację, wyniki testów, recenzje itp. - i na tej podstawie wyciągnąć wniosek, na ile ta karta dźwiękowa jest w stanie spełnić Twoje wymagania. Oczywiście w przypadku zwykłych kart dźwiękowych (patrz „Rodzaj”) nie ma potrzeby zagłębiać się w takie szczegóły, lecz przy wyborze modelu gamingowego lub audiofilskiego mogą być one bardzo przydatne.

Zgodność karty dźwiękowej ze standardem ASIO.

ASIO (skrót od Audio Stream Input/Output, czyli „audio stream input-output”) - technologia przeznaczona do profesjonalnej pracy z dźwiękiem w środowisku Windows; w szczególności zmniejsza opóźnienia i poprawia dokładność strumieniowego przesyłania dźwięku. Jeśli nie planujesz poważnie angażować się w nagrywanie, miksowanie ścieżek itp., Najprawdopodobniej nie będziesz potrzebować tej funkcji, ale dla muzyków, inżynierów dźwięku i innych podobnych specjalistów może być bardzo przydatna. Standard ASIO uwzględnia zarówno wymagania programowe, jak i sprzętowe; dlatego, aby go w pełni wykorzystać, musisz mieć kompatybilną kartę dźwiękową.

Najwyższa częstotliwość próbkowania zapewniana przez przetwornik cyfrowo-analogowy (DAC) karty dźwiękowej. Aby uzyskać więcej informacji na temat roli przetwornika cyfrowo-analogowego, patrz „Rozdzielczość bitowa” powyżej. Tutaj zauważamy, że jakość jego pracy zależy bezpośrednio od częstotliwości próbkowania: im wyższa, tym mniej zniekształceń występuje przy konwersji dźwięku.

Zwykle w kartach dźwiękowych obowiązują standardowe wartości maksymalnej częstotliwości próbkowania:

44.1 kHz - odpowiada jakości dźwięku płyty Audio CD;
48 kHz - DVD;
96 kHz — DVD-Audio 5.1;
192 kHz - DVD-Audio 2.0 (z wielu powodów dźwięk dwukanałowy ma wyższą częstotliwość próbkowania niż wielokanałowy); 384 kHz.

Inną specyficzną kwestią jest to, że jakość dźwięku odtwarzanego na komputerze nie może być wyższa niż możliwości karty dźwiękowej. Innymi słowy, jeśli plik audio został nagrany z wyższą częstotliwością próbkowania niż może zapewnić karta dźwiękowa, jego jakość dźwięku ulegnie pogorszeniu: na przykład na karcie 44.1 kHz nawet dźwięk DVD-Audio będzie brzmiał jak płyta Audio CD. Dlatego jeśli chcesz w pełni cieszyć się dźwiękiem wysokiej jakości, warto wybrać model o wysokiej częstotliwości próbkowania.

Parametr ten określa stosunek „czystego” dźwięku wytwarzanego przez przetwornik cyfrowo-analogowy na wyjściu do wszystkich szumów zewnętrznych. Jest on więc dość wyraźnym wskaźnikiem czystości dźwięku. Ze względu na stosunek sygnału do szumu DAC współczesne karty dźwiękowe można podzielić w następujący sposób:

do 90 dB — poziom początkowy;
90-100 dB — średni poziom, zaawansowane modele "domowe";
ponad 100 dB - poziom profesjonalny.

Najwyższa częstotliwość próbkowania, jaką może zapewnić przetwornik analogowo-cyfrowy (ADC) karty dźwiękowej przy digitalizacji dźwięku. Nie wchodząc w szczegóły można powiedzieć, że rola tego parametru jest niemal całkowicie analogiczna do rozdzielczości bitowej opisanej w powyżej. A jego standardowe wartości występujące we współczesnych kartach dźwiękowych odpowiadają następującym wskaźnikom jakości dźwięku:

44,1 kHz — płyta audio CD;
48 kHz — DVD
96 kHz — DVD-Audio 5.1
192 kHz - DVD-Audio 2.0 (z wielu powodów dźwięk dwukanałowy ma wyższą częstotliwość próbkowania niż wielokanałowy), najwyższa częstotliwość we współczesnych kartach dźwiękowych klasy konsumenckiej.

- Wzmacniacz słuchawkowy. Obecność oddzielnego wzmacniacza słuchawkowego w konstrukcji karty dźwiękowej. Taki sprzęt pozwala przynajmniej poprawić ogólny dźwięk słuchawek, a także zaimplementować różne dodatkowe ustawienia takiego dźwięku (np. osobna regulacja głośności). A niektóre słuchawki – przede wszystkim modele Hi-Fi o wysokiej impedancji – w zasadzie nie mogą być używane bez specjalnych wzmacniaczy.

- Zewnętrzny moduł sterujący. Obecność zewnętrznego modułu sterującego w konstrukcji karty dźwiękowej. Taki moduł to w rzeczywistości przewodowy panel sterowania; nie zapewnia takiej swobody ruchów jak pilot bezprzewodowy (patrz niżej), ale jest tańszy i często wygodniejszy. Tak więc moduł sterujący nie musi znajdować się w bezpośredniej linii wzroku względem karty dźwiękowej, a długość przewodu jest często wystarczająca, aby umieścić urządzenie na wyciągnięcie ręki użytkownika. Co prawda zestaw regulacji dokonanych w jednostce zewnętrznej jest zwykle ograniczony do najbardziej podstawowych ustawień; jednak nawet to zwykle wystarcza do wygodnego użytkowania. Ponadto na jednostce sterującej często znajdują się dodatkowe złącza do podłączenia słuchawek i mikrofonu. Między innymi funkcja ta jest szczególnie wygodna w grach - pozwala dostosować dźwięk bez odrywania się od samej gry. Jednak inne typy kart dźwiękowych mogą być również wyposażone w moduły zewnętrzne (patrz „Widok”).

- Pilot. O...becność pilota w zestawie dostawy karty dźwiękowej. Nie myl tej funkcji z opisanym powyżej zewnętrznym modułem sterującym: w tym przypadku oznacza to klasyczny bezprzewodowy pilot na podczerwień, taki jak te stosowane w telewizorach. Takie urządzenie niekoniecznie obejmuje wszystkie możliwości adaptera audio, ale zakres funkcji konsoli może być dość obszerny. Z drugiej strony potrzeba sterowania kartą dźwiękową na odległość jest niezwykle rzadka, a w większości przypadków wystarczy do tego wspomniany moduł zewnętrzny. Tak więc modele z pilotem nie dostały dużego rozpowszechnienia.

- Wyjście na panel przedni. Możliwość podłączenia wewnętrznej karty dźwiękowej (patrz „Typ”) do złączy na przednim panelu komputera. W tym celu na płycie znajduje się specjalne złącze (lub kilka złączy), które jest połączone z odpowiednim złączem (złączami) za pomocą przewodu. Wygoda tej funkcji jest oczywista: w komputerach stacjonarnych panel przedni znajduje się najbliżej użytkownika i to do tego panelu najłatwiej podłączyć urządzenia peryferyjne wymagające częstego podłączania i odłączania, takie jak słuchawki i mikrofony. Właściwie złącza do takich urządzeń są najczęściej wyświetlane na panelu przednim.

Liczba wyjść ze złączami mini-Jack 3,5 mm w konstrukcji karty dźwiękowej. To właśnie z tego złącza korzysta zdecydowana większość nowoczesnych słuchawek i głośników komputerowych we wszystkich kategoriach cenowych (choć jest to stosunkowo rzadkie w technologii z najwyższej półki) i jest bardzo popularne w innych urządzeniach audio klasy konsumenckiej. Dlatego prawie wszystkie karty dźwiękowe klasy podstawowej i średniej mają co najmniej jedno gniazdo 3,5 mm; brak takich wyjść jest typowy dla modeli specjalistycznych (na przykład DAC, patrz "Widok"). Zwracamy również uwagę, że pojedyncze wyjście mini-jack może pracować z maksymalnie dwoma kanałami, jednak ten interfejs jest również wykorzystywany w wielokanałowych systemach dźwiękowych – w tym przypadku karta dźwiękowa wyposażona jest w kilka złączy, z których każde odpowiada za własnej części systemu. Na przykład w systemach 5.1 jedno złącze jest przydzielone do środka, jedno do pary przednich kanałów, jedno do pary tylnych kanałów, a jedno do subwoofera.

Podobnie jak w przypadku wejść 3,5 mm (patrz wyżej), wyjścia tego typu mogą mieć różne przeznaczenie, a nawet można je rekonfigurować.