Porównanie Seagate Pipeline HD ST3500312CS 500 GB

pamięć podręczna 8 MB

vs Seagate Barracuda 7200.12 ST500DM002 500 GB

Ogólne przeznaczenie dysku twardego to rodzaj urządzenia, do którego był pierwotnie przeznaczony.

- Do PC. Dyski twarde przeznaczone do użytku z konwencjonalnymi komputerami domowymi i laptopami. Możliwość zainstalowania wewnętrznego dysku twardego (patrz „Wykonanie”) zależy bezpośrednio od współczynnika kształtu (patrz odpowiedni punkt), podczas gdy modele zewnętrzne nie podlegają takim ograniczeniom - dla nich wystarczy mieć odpowiednie złącze połączeniowe. Należy również pamiętać, że prawie wszystkie zewnętrzne dyski twarde są zaprojektowane specjalnie dla komputerów osobistych; wykonanie modeli serwerowych w postaci urządzeń zewnętrznych nie jest technicznie uzasadnione.

- Do serwerów. Dyski twarde przeznaczone do serwerów charakteryzują się zwiększoną prędkością i niezawodnością, ponieważ stale muszą odbierać i wysyłać duże ilości informacji. Aby zapewnić szybką pracę, mogą być wyposażone w zwiększoną prędkość obrotową (do 15 000 obr./min). Takie dyski są wykonywane tylko jako urządzenia wewnętrzne (patrz „Wykonanie”) i oprócz SATA mogą używać innych, bardziej specyficznych typów podłączenia - na przykład SAS (patrz „Rodzaj podłączenia”).

- Do konsol do gier. Specjalistyczne dyski twarde przeznaczone do użytku z konsolami do gier. Są one wykonane wyłącznie w postaci urządzeń zewnętrznych (patrz „Wykonanie”...), przeznaczone głównie do przechowywania gier – w tym zapisów i profili ustawień użytkownika. Główną różnicą między takimi urządzeniami a klasycznymi zewnętrznymi dyskami twardymi jest właśnie optymalizacja pracy z konsolami do gier, w tym obecność specjalnych narzędzi programowych do lepszej integracji. Wiele z tych dysków zostało pierwotnie zaprojektowanych do konkretnego modelu lub rodziny konsol.

— SATA Jest to obecnie najpopularniejszy interfejs do podłączania wewnętrznych dysków twardych. pierwsza wersja SATA zapewnia prędkość przesyłania danych około 1,2 Gbit/s, SATA 2 ma praktyczną prędkość przesyłania danych około 2,4 Gbit/s (300 MB/s), a najbardziej zaawansowana generacja SATA 3 ma prędkość 4,8 Gbit/s (600 MB/s)

-eSATA. Modyfikacja interfejsu SATA przeznaczonego do podłączenia zewnętrznych dysków twardych; nie jest kompatybilny z wewnętrznym SATA. Praktyczna prędkość przesyłania danych jest podobna do SATA 2 i wynosi około 2,4 Gbps (300 MB/s).

- SAS. Modyfikacja interfejsu SCSI zapewnia prędkość przesyłu danych do 6 Gbit/s (750 Mb/s). Stosowany jest głównie w serwerach, praktycznie nie jest stosowany w komputerach stacjonarnych i laptopach.

-USB 2.0. Najwcześniejszy ze standardów USB spotykany we współczesnych dyskach twardych - i to wyłącznie zewnętrznych (patrz „Wykonanie”). Zapewnia połączenie z tradycyjnym pełnowymiarowym portem USB, zapewnia prędkość przesyłu danych do 480 Mbit/s, a także dość niskie zasilanie, dlatego dyski z tego typu złączem często wymagają dodatkowego zasilania. W świetle tego wszystkiego, a także pojawienia się bardziej zaawansowanego standardu USB 3.2 (patrz poniżej), dziś USB 2.0 jest uważane za przestarzałe i niezwykle rzadkie, głównie w niedrogich i wczesnych modelach dysk...ów. Jednak dysk z tym interfejsem można podłączyć także do nowszego portu USB - najważniejsze, żeby złącza pasowały.

— USB 3.2 gen1(poprzednie nazwy USB 3.1 gen1 i USB 3.0). Standard podłączania zewnętrznych dysków twardych, który zastąpił opisany powyżej USB 2.0. Wykorzystuje tradycyjne pełnowymiarowe złącze USB, zapewnia prędkość przesyłu danych do 4,8 Gbps (600 MB/s), a także wyższy poziom zasilania, dzięki czemu łatwiej obejść się bez zewnętrznego zasilania w tego typu dyskach. Jednak z tego samego powodu trzeba zachować ostrożność przy podłączaniu dysków USB 3.2 gen1 do starszych złączy USB 2.0 – takie złącze może nie mieć wystarczającej mocy, aby zasilić nowszy dysk.

-USB 3.2 gen2. Dalszy rozwój standardu USB 3.2 (wcześniej znanego jako USB 3.1 gen2 i USB 3.1). Maksymalna prędkość przesyłania danych w tej wersji została zwiększona do 10 Gbps, a moc zasilacza może sięgać 100 W (przy wsparciu technologii USB Power Delivery). Jednocześnie dyski z tego typu złączem mogą współpracować również z wcześniejszymi wersjami pełnowymiarowych złączy USB - najważniejsze, aby zasilacz był wystarczający.

— USB C 3.2 gen1(poprzednie nazwy USB C 3.1 gen1 i USB C 3.0). Połączenie poprzez złącze USB C, odpowiadające możliwościom USB 3.2 gen1. Możliwości te opisano szerzej powyżej; różnica w stosunku do „zwykłego” USB 3.2 gen1 w tym przypadku polega jedynie na rodzaju złącza: jest to stosunkowo małe (nieco większe od microUSB) gniazdo, które również posiada dwustronne złącze. projekt. Dzięki swoim kompaktowym rozmiarom USB C można znaleźć zarówno w pełnowymiarowych komputerach stacjonarnych i laptopach, jak i w kompaktowych gadżetach, takich jak smartfony i tablety; Niektóre dyski z tym połączeniem początkowo umożliwiają użytkowanie „mobilne”.

— USB C 3.2 gen2(poprzednie nazwy USB C 3.1 gen2 i USB C 3.1). Aktualizacja i ulepszenie opisanego powyżej USB C 3.2 gen1 - to samo złącze USB C i zwiększona prędkość przesyłania danych do 10 Gbps (jak w „zwykłym” USB 3.2 gen2).

- Piorun. Szybki interfejs do podłączania zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. Stosowany jest głównie w komputerach i laptopach marki Apple, choć spotykany jest także w sprzęcie innych producentów. Należy pamiętać, że we współczesnych dyskach twardych występują głównie dwie wersje Thunderbolt, które różnią się nie tylko szybkością działania, ale także złączem: Thunderbolt v2(do 20 Gbps) wykorzystuje wtyczkę miniDisplayPort, a Thunderbolt v3(do 40 Gbps) — USB Wtyczka C (patrz wyżej). W związku z tym niektóre dyski twarde obsługują połączenia USB C i Thunderbolt za pośrednictwem pojedynczego złącza sprzętowego, które automatycznie wykrywa, do którego wejścia komputera jest podłączone urządzenie.

Wielkość własnej pamięci RAM dysku twardego. Ta pamięć jest pośrednim ogniwem między szybką pamięcią o dostępie swobodnym komputera a stosunkowo powolną mechaniką odpowiedzialną za odczytywanie i zapisywanie informacji na talerzach dysków. W szczególności bufor służy do przechowywania najczęściej żądanych danych z dysku, skracając w ten sposób czas dostępu do nich.
Technicznie rzecz biorąc, rozmiar bufora wpływa na prędkość dysku twardego - im większy bufor, tym szybszy jest dysk. Jednak wpływ ten jest raczej znikomy, a na poziomie ludzkiej percepcji znaczna różnica w wydajności jest zauważalna tylko wtedy, gdy wielkość bufora obu dysków różni się wielokrotnie – na przykład 8 MB i 64 MB.

W przypadku dysków używanych w komputerach stacjonarnych (patrz „Przeznaczenie”) standardowe prędkości to 5400 obr./min (normalna) i 7200 obr./min (podwyższona). Dostępne są również bardziej specyficzne opcje, w tym modele z możliwością dostosowania prędkości w zależności od obciążenia. Z kolei w dyskach serwerowych mogą się stosować wyższe prędkości – 10 000 obr./min, a nawet 15 000 obr./min.

Liczba talerzy przewidzianych w konstrukcji dysku twardego.

Fizycznie dysk twardy składa się z jednego lub więcej talerzy, na których zapisywane są informacje. Może się zapewniać kilka talerzy w celu uzyskania pożądanej pojemności bez zwiększania współczynnika kształtu. Jednocześnie w takim napędzie musi być również zainstalowana odpowiednia liczba głowic odczytujących, co komplikuje konstrukcję, zmniejsza jego niezawodność i zwiększa jej koszt. Dlatego producenci dobierają liczbę talerzy opierając się na rozsądnym kompromisie między tymi punktami, a przy wyborze parametr ten jest bardziej referencyjnym niż praktycznym.

Czas, jaki zajmuje mechanice dysku twardego znalezienie losowych żądanych danych do odczytu. Dla każdego konkretnego przypadku czas wyszukiwania jest inny, ponieważ zależy od lokalizacji danych na powierzchni dysku i położenia głowicy odczytu, dlatego średnia wartość jest wskazywana w specyfikacji dysków twardych. Im krótszy średni czas dostępu, tym szybciej dysk działa, przy pozostałych warunkach równych.

Ilość energii zużywanej przez dysk podczas odczytywania i zapisywania informacji. W rzeczywistości jest to szczytowe pobór mocy, w tych trybach napęd zużywa najwięcej energii.

Dane dotyczące zużycia energii przez dysk twardy są potrzebne przede wszystkim do obliczenia całkowitego zużycia energii przez system i wymagań dotyczących zasilania. Ponadto w przypadku laptopów, które często planuje się używać „z dala od gniazdek”, warto wybrać bardziej energooszczędne dyski.

Ilość energii zużywanej przez dysk w stanie bezczynności. W stanie włączonym talerze dysków obracają się, niezależnie od tego, czy informacja jest zapisywana czy czytana, czy nie - na utrzymywanie tego obrotu zużywa się energia pobierana w trybie czuwania.

Im mniej energii zużywa się w trybie czuwania, tym oszczędniejszy jest dysk, tym mniej zużywa energii. Jednocześnie zauważamy, że w praktyce parametr ten ma znaczenie głównie przy wyborze dysku do laptopa, gdy decydujące znaczenie ma energooszczędność. W przypadku komputerów stacjonarnych „bezczynny” pobór mocy nie odgrywa szczególnej roli, a przy obliczaniu wymagań dotyczących zasilania należy wziąć pod uwagę nie wskaźnik ten, ale pobór mocy podczas pracy (patrz wyżej).

Parametr określający odporność dysku twardego na upadki i wstrząsy w trakcie pracy (czyli w stanie włączonym). Odporność na wstrząsy mierzona jest w G - jednostkach przeciążenia, 1 G odpowiada normalnej grawitacji. Im wyższa liczba G, tym dysk jest bardziej odporny na różnego rodzaju wstrząsy i tym mniej prawdopodobne jest, że ulegnie uszkodzeniu np. w przypadku upadku. Parametr ten jest szczególnie ważny w przypadku dysków zewnętrznych i dysków używanych w laptopach.