Porównanie Seagate FireCuda 2.5" ST1000LX015 1 TB vs Toshiba Canvio Ready 2.5" HDTP210EK3AA 1 TB

- Zewnętrzny. Dyski twarde przeznaczone do użytku jako zewnętrzne urządzenia wymienne. Wykonywane są w oddzielnych zabezpieczonych obudowach, często zasilane są z zewnętrznego źródła; przeznaczone do regularnego podłączania i odłączania oraz doskonale nadają się do przesyłania dużych ilości informacji między komputerami. Najpopularniejszym sposobem podłączenia takich dysków jest USB, ale istnieją inne opcje (więcej szczegółów w „Typ podłączenia”).

- Wewnętrzny. Dyski twarde przeznaczone do montażu w obudowie komputera lub laptopa i do stałego funkcjonowania jako element systemu komputerowego. Nie zakładają częstego ponownego podłączenia – technicznie jest ono możliwe, ale o wiele bardziej problematyczne niż w przypadku dysków zewnętrznych. Najczęściej są one podłączane przez interfejs SATA w tej lub innej wersji (patrz „Typ podłączenia”), inne opcje są stosunkowo rzadkie, głównie wśród modeli profesjonalnych.

Typ, do którego należy dysk. W szerokim sensie do dysków twardych zalicza się kilka typów dysków:

- HDD. Dyski twarde w klasycznym znaczeniu tego słowa to dyski, które zapisują informacje na obracających się płytach magnetycznych. Pomimo pojawienia się bardziej zaawansowanych typów dysków, klasyczne dyski twarde nadal nie tracą popularności ze względu na połączenie imponujących pojemności i niskich kosztów. Ich główne wady to znaczna waga i pobór mocy, a także stosunkowo niska prędkość odczytu i zapisu danych.

- SSHD. Dyski hybrydowe, które łączą w jednej obudowie opisany powyżej dysk HDD i dysk półprzewodnikowy SSD; system traktuje dysk SSHD jako jedno urządzenie. Ideą takiego połączenia jest zwiększenie prędkości odczytu i zapisu, przy zachowaniu głównej zalety dysku twardego – dużych pojemności przy niskim koszcie. W tym celu część półprzewodnikowa dysku SSHD działa jak szybki schowek między systemem a dyskiem twardym; pod względem wydajności takie systemy, choć nie osiągają poziomu pełnoprawnych dysków SSD, są zauważalnie lepsze od tradycyjnych dysków twardych.

- Macierz RAID. Macierze RAID wykonane jako oddzielne urządzenia (zwykle zewnętrzne, patrz „Wykonywanie”). Takie urządzenie składa się z kilku dysków twardych zainstalowanych w jednej obudowie i połączonych w macierz, która jest postrzegana przez system jako pojedynczy dysk. Istnieje kilka typów (poziomów) macierzy...RAID, które różnią się sposobem interakcji dysków w macierzy i odpowiednio specyfiką ich zastosowania. Tak więc w RAID 0 informacje są zapisywane naprzemiennie na każdym dysku, co zwiększa prędkość działania; w RAID 1 każdy dysk jest kopią wszystkich pozostałych, co daje maksymalną odporność na awarie itp. Szczegółowe dane dotyczące poziomów RAID można znaleźć w dedykowanych źródłach. W tym miejscu zwracamy uwagę, że zakup macierzy RAID może być wygodniejszy niż składanie jej z oddzielnie zakupionych dysków: gotowa macierz jest początkowo wyposażona we wszystko, co jest potrzebne i wymaga jedynie minimalnej konfiguracji. Najważniejsze jest, aby przed zakupem wyjaśnić, które poziomy RAID obsługuje wybrany model.

— SATA Jest to obecnie najpopularniejszy interfejs do podłączania wewnętrznych dysków twardych. pierwsza wersja SATA zapewnia prędkość przesyłania danych około 1,2 Gbit/s, SATA 2 ma praktyczną prędkość przesyłania danych około 2,4 Gbit/s (300 MB/s), a najbardziej zaawansowana generacja SATA 3 ma prędkość 4,8 Gbit/s (600 MB/s)

-eSATA. Modyfikacja interfejsu SATA przeznaczonego do podłączenia zewnętrznych dysków twardych; nie jest kompatybilny z wewnętrznym SATA. Praktyczna prędkość przesyłania danych jest podobna do SATA 2 i wynosi około 2,4 Gbps (300 MB/s).

- SAS. Modyfikacja interfejsu SCSI zapewnia prędkość przesyłu danych do 6 Gbit/s (750 Mb/s). Stosowany jest głównie w serwerach, praktycznie nie jest stosowany w komputerach stacjonarnych i laptopach.

-USB 2.0. Najwcześniejszy ze standardów USB spotykany we współczesnych dyskach twardych - i to wyłącznie zewnętrznych (patrz „Wykonanie”). Zapewnia połączenie z tradycyjnym pełnowymiarowym portem USB, zapewnia prędkość przesyłu danych do 480 Mbit/s, a także dość niskie zasilanie, dlatego dyski z tego typu złączem często wymagają dodatkowego zasilania. W świetle tego wszystkiego, a także pojawienia się bardziej zaawansowanego standardu USB 3.2 (patrz poniżej), dziś USB 2.0 jest uważane za przestarzałe i niezwykle rzadkie, głównie w niedrogich i wczesnych modelach dysk...ów. Jednak dysk z tym interfejsem można podłączyć także do nowszego portu USB - najważniejsze, żeby złącza pasowały.

— USB 3.2 gen1(poprzednie nazwy USB 3.1 gen1 i USB 3.0). Standard podłączania zewnętrznych dysków twardych, który zastąpił opisany powyżej USB 2.0. Wykorzystuje tradycyjne pełnowymiarowe złącze USB, zapewnia prędkość przesyłu danych do 4,8 Gbps (600 MB/s), a także wyższy poziom zasilania, dzięki czemu łatwiej obejść się bez zewnętrznego zasilania w tego typu dyskach. Jednak z tego samego powodu trzeba zachować ostrożność przy podłączaniu dysków USB 3.2 gen1 do starszych złączy USB 2.0 – takie złącze może nie mieć wystarczającej mocy, aby zasilić nowszy dysk.

-USB 3.2 gen2. Dalszy rozwój standardu USB 3.2 (wcześniej znanego jako USB 3.1 gen2 i USB 3.1). Maksymalna prędkość przesyłania danych w tej wersji została zwiększona do 10 Gbps, a moc zasilacza może sięgać 100 W (przy wsparciu technologii USB Power Delivery). Jednocześnie dyski z tego typu złączem mogą współpracować również z wcześniejszymi wersjami pełnowymiarowych złączy USB - najważniejsze, aby zasilacz był wystarczający.

— USB C 3.2 gen1(poprzednie nazwy USB C 3.1 gen1 i USB C 3.0). Połączenie poprzez złącze USB C, odpowiadające możliwościom USB 3.2 gen1. Możliwości te opisano szerzej powyżej; różnica w stosunku do „zwykłego” USB 3.2 gen1 w tym przypadku polega jedynie na rodzaju złącza: jest to stosunkowo małe (nieco większe od microUSB) gniazdo, które również posiada dwustronne złącze. projekt. Dzięki swoim kompaktowym rozmiarom USB C można znaleźć zarówno w pełnowymiarowych komputerach stacjonarnych i laptopach, jak i w kompaktowych gadżetach, takich jak smartfony i tablety; Niektóre dyski z tym połączeniem początkowo umożliwiają użytkowanie „mobilne”.

— USB C 3.2 gen2(poprzednie nazwy USB C 3.1 gen2 i USB C 3.1). Aktualizacja i ulepszenie opisanego powyżej USB C 3.2 gen1 - to samo złącze USB C i zwiększona prędkość przesyłania danych do 10 Gbps (jak w „zwykłym” USB 3.2 gen2).

- Piorun. Szybki interfejs do podłączania zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. Stosowany jest głównie w komputerach i laptopach marki Apple, choć spotykany jest także w sprzęcie innych producentów. Należy pamiętać, że we współczesnych dyskach twardych występują głównie dwie wersje Thunderbolt, które różnią się nie tylko szybkością działania, ale także złączem: Thunderbolt v2(do 20 Gbps) wykorzystuje wtyczkę miniDisplayPort, a Thunderbolt v3(do 40 Gbps) — USB Wtyczka C (patrz wyżej). W związku z tym niektóre dyski twarde obsługują połączenia USB C i Thunderbolt za pośrednictwem pojedynczego złącza sprzętowego, które automatycznie wykrywa, do którego wejścia komputera jest podłączone urządzenie.

Gwarancja producenta na ten model.

W rzeczywistości jest to minimalna żywotność obiecana przez producenta, z zastrzeżeniem zasad działania. Najczęściej rzeczywista żywotność urządzenia jest znacznie dłuższa niż gwarantowana.

Wielkość własnej pamięci RAM dysku twardego. Ta pamięć jest pośrednim ogniwem między szybką pamięcią o dostępie swobodnym komputera a stosunkowo powolną mechaniką odpowiedzialną za odczytywanie i zapisywanie informacji na talerzach dysków. W szczególności bufor służy do przechowywania najczęściej żądanych danych z dysku, skracając w ten sposób czas dostępu do nich.
Technicznie rzecz biorąc, rozmiar bufora wpływa na prędkość dysku twardego - im większy bufor, tym szybszy jest dysk. Jednak wpływ ten jest raczej znikomy, a na poziomie ludzkiej percepcji znaczna różnica w wydajności jest zauważalna tylko wtedy, gdy wielkość bufora obu dysków różni się wielokrotnie – na przykład 8 MB i 64 MB.

Pojemność pamięci półprzewodnikowej NAND zainstalowanej na dysku SSHD (patrz „Rodzaj dysku”).

Taka pamięć działa jak szybki bufor między systemem a rzeczywistym dyskiem twardym. Z reguły przechowywane są w nim najczęściej używane dane, co przyspiesza późniejszy do nich dostęp; a kiedy dane są zapisywane na dysku, dane te są najpierw przechowywane w buforze, a dopiero potem przesyłane na talerze dysku. Większość wspołczesnych dysków SSHD zawiera 8 GB pamięci półprzewodnikowej, co jest uważane za najbardziej rozsądny kompromis między prędkością a całkowitym kosztem urządzenia.

Liczba talerzy przewidzianych w konstrukcji dysku twardego.

Fizycznie dysk twardy składa się z jednego lub więcej talerzy, na których zapisywane są informacje. Może się zapewniać kilka talerzy w celu uzyskania pożądanej pojemności bez zwiększania współczynnika kształtu. Jednocześnie w takim napędzie musi być również zainstalowana odpowiednia liczba głowic odczytujących, co komplikuje konstrukcję, zmniejsza jego niezawodność i zwiększa jej koszt. Dlatego producenci dobierają liczbę talerzy opierając się na rozsądnym kompromisie między tymi punktami, a przy wyborze parametr ten jest bardziej referencyjnym niż praktycznym.

Czas, jaki zajmuje mechanice dysku twardego znalezienie losowych żądanych danych do odczytu. Dla każdego konkretnego przypadku czas wyszukiwania jest inny, ponieważ zależy od lokalizacji danych na powierzchni dysku i położenia głowicy odczytu, dlatego średnia wartość jest wskazywana w specyfikacji dysków twardych. Im krótszy średni czas dostępu, tym szybciej dysk działa, przy pozostałych warunkach równych.

Ilość energii zużywanej przez dysk podczas odczytywania i zapisywania informacji. W rzeczywistości jest to szczytowe pobór mocy, w tych trybach napęd zużywa najwięcej energii.

Dane dotyczące zużycia energii przez dysk twardy są potrzebne przede wszystkim do obliczenia całkowitego zużycia energii przez system i wymagań dotyczących zasilania. Ponadto w przypadku laptopów, które często planuje się używać „z dala od gniazdek”, warto wybrać bardziej energooszczędne dyski.