Porównanie ASRock AB350M-HDV vs ASRock AB350M

Liczba faz zasilania procesora przewidzianych na płycie głównej.

W bardzo uproszczony sposób fazy można opisać jako bloki elektroniczne o specjalnej konstrukcji, przez które zasilanie jest dostarczane do procesora. Zadaniem takich bloków jest optymalizacja tego zasilania, w szczególności minimalizacja skoków mocy przy zmianie obciążenia procesora. Generalnie im więcej faz, tym mniejsze obciążenie każdego z nich, stabilniejsze zasilanie i bardziej wytrzymała elektronika płyty głównej. Im mocniejszy jest procesor i im więcej ma rdzeni, tym więcej faz wymaga; liczba ta bardziej wrośnie również, jeśli planowane jest podkręcenie procesora. Na przykład w przypadku zwykłego czterordzeniowego chipa często wystarczają tylko cztery fazy, a już dla podkręconego możesz ich potrzebować co najmniej ośmiu. Właśnie z tego powodu u wydajnych procesorów mogą wystąpić problemy, gdy są używane niedrogie płyty główne z małą liczbą faz.

Szczegółowe zalecenia dotyczące wyboru liczby faz dla poszczególnych serii i modeli procesorów można znaleźć w specjalistycznych źródłach (w tym w dokumentacji samego procesora). Tutaj należy pamiętać, że przy dużej liczbie faz na płycie głównej (więcej niż 8) niektóre z nich mogą być wirtualne. W tym celu rzeczywiste bloki elektroniczne są uzupełniane podwójnymi lub nawet potrójnymi, co formalnie zwiększa liczbę faz: na przykład 12 zadeklarowanych faz może reprezentować 6 fizycznych bloków z podwajaczami. Jednak fazy wirtualne są znacznie gor...sze od rzeczywistych pod względem swoich możliwości - w praktyce są tylko dodatkami, które nieznacznie poprawiają charakterystykę faz realnych. Powiedzmy, że w naszym przypadku bardziej poprawne jest mówienie nie o dwunastu, ale tylko o sześciu (aczkolwiek ulepszonych) fazach. Na te detale należy zwrócić uwagę przy wyborze płyty głównej.

Obecność na płycie głównej osobnego radiatora do VRM.

VRM to moduł regulacji napięcia, który dostarcza energię z zasilacza komputera do procesora. Moduł ten obniża standardowe napięcie zasilacza (+5 lub +12 V) do niższej wartości niezbędnej do pracy procesora (zwykle nieco ponad 1 V). Przy dużych obciążeniach regulator napięcia może się bardzo nagrzać, a bez specjalistycznego układu chłodzenia może dojść do przegrzania, a nawet spalenia się części. Radiator VRM zmniejsza prawdopodobieństwo takich sytuacji; może być przydatny dla każdego procesora i jest wysoce pożądany, jeśli płyta ma być używana z wydajnym procesorem high-end (zwłaszcza podkręconym).

Obecność na płycie głównej własnego wyjścia D-Sub (VGA).

Takie wyjście jest przeznaczone do transmisji wideo ze zintegrowanej karty graficznej (patrz wyżej) lub procesora ze zintegrowaną grafiką (podkreślamy, że niemożliwe jest przesłanie do niego sygnału z dedykowanej karty graficznej przez chipset płyty głównej). Jeśli chodzi o VGA, jest to standard analogowy pierwotnie stworzony dla monitorów CRT. Nie wyróżnia się jakością obrazu, prawie nie nadaje się do rozdzielczości wyższych niż 1280x1024 i nie zapewnia transmisji dźwięku, dlatego jest powszechnie uważany za przestarzały. Jednak ten rodzaj wejścia jest nadal używany w samodzielnych monitorach, telewizorach, projektorach itp.; tak więc wśród płyt głównych można znaleźć modele z takimi wyjściami.

Obecność na płycie głównej własnego wyjścia DVI; również w tym punkcie określono konkretny typ tego interfejsu.

Takie wyjście jest przeznaczone do transmisji wideo z wbudowanej karty graficznej (patrz wyżej) lub procesora ze zintegrowaną grafiką (podkreślamy, że nie jest możliwe wyprowadzenie do niej sygnału z dedykowanej karty graficznej przez chipset płyty głównej). Jeśli chodzi w szczególności o DVI, jest to standard pierwotnie stworzony dla cyfrowych urządzeń wideo, jednak dopuszcza również format sygnału analogowego, w zależności od typu. W nowoczesnej technologii komputerowej, w tym w płytach głównych, można znaleźć dwa typy DVI:

— DVI-D. Standard, przewidujący przekazanie sygnału tylko w postaci cyfrowej. W zależności od obsługiwanego trybu, maksymalna rozdzielczość takiego przekazu wideo może wynosić 1920 na 1200 (jednokanałowy Single Link) lub 2560x1600(dwukanałowy Dual Link); przy czym wtyczki Single Link można podłączać do portów Dual Link, jednak nie odwrotnie. Należy również pamiętać, że takie złącza są kompatybilne z HDMI przez adaptery podczas gdy w niektórych przypadkach może być zapewniona nawet transmisja dźwięku (chociaż początkowo funkcja ta nie jest obsługiwana w DVI-D i jej obecność należy sprawdzić osobno).

— DVI-I. Standard, łączący w sobie opisany powyżej DVI-D z analogowym DVI-A i pozwala wyprowadzać sygnał zarówno w formacie cyfrowym jak i analogowym. DVI-A swoimi właściwościami jes...t zgodny z VGA (patrz wyżej): obsługuje rozdzielczości do 1280 x 1024 włącznie i umożliwia podłączenie ekranów VGA za pomocą prostego adaptera.

Obecność na płycie głównej własnego wyjścia HDMI.

Takie wyjście jest przeznaczone do transmisji wideo ze zintegrowanej karty graficznej (patrz wyżej) lub procesora ze zintegrowaną grafiką (podkreślamy, że niemożliwe jest przesłanie do niego sygnału z dedykowanej karty graficznej przez chipset płyty głównej). Jeśli chodzi o HDMI, jest to połączony cyfrowy interfejs wideo / audio specjalnie zaprojektowany do pracy z rozdzielczościami HD i dźwiękiem wielokanałowym. Obecnie jest to najpopularniejszy z tych interfejsów, obsługa HDMI jest prawie obowiązkowa dla urządzeń wideo zgodnych ze standardami HD.

Konkretne możliwości HDMI zależą od wersji (więcej szczegółów poniżej), jednak ogólnie są one dość imponujące – nawet w najwcześniejszym (aktualnym na dzień dziejszy) HDMI v.1.4 maksymalna rozdzielczość to 4K, a w nowszych standardach osiąga 10K. Tak więc w płytach głównych jakość wideo przesyłanego przez takie wyjście jest często ograniczona nie przez możliwości interfejsu, jednak przez wydajność graficzną systemu.

Liczba własnych złączy USB 3.2 gen1, przewidzianych na tylnym panelu płyty głównej. W tym przypadku dotyczy to tradycyjnych, pełnowymiarowych portów typu USB A.

Wersja USB 3.2 gen1 (wcześniej znana jako USB 3.1 gen1 i USB 3.0) jest bezpośrednim następcą i dalszym rozwojem interfejsu USB 2.0. Głównymi różnicami są powiększona 10-krotnie maksymalna prędkość transmisji danych 4,8 Gb/s, a także większa moc zasilania, co jest ważne w przypadku podłączenia kilku urządzeń do jednego portu przez koncetrator (hub). Jednocześnie do tego złącza można podłączyć urządzenia peryferyjne innych wersji.

Im więcej złączy przewidziano w konstrukcji, tym więcej urządzeń peryferyjnych można podłączyć do płyty głównej bez użycia dodatkowego sprzętu (koncentratory USB). Na rynku można znaleźć płyty główne z więcej niż 4 portami USB 3.2 gen1 na tylnym panelu. Należy zwróć uwagę na to, że oprócz złączy na tylnym panelu, połączenia USB mogą zapewnić również złącza na samej płytcie (a dokładniej porty na obudowie podłączone do takich złączy). Więcej informacji znajdziesz poniżej.

Liczba portów PS/2 przewidziana w konstrukcji płyty głównej.

PS/2 to dedykowany port przeznaczony wyłącznie do podłączania klawiatur i/lub myszy. Tradycyjna konfiguracja płyty głównej dla PC zapewnia 2 takie porty - dla klawiatury (zazwyczaj podświetlonej na fioletowo) i dla myszy (na zielono). Są jednak płyty z jednym złączem, do którego można podłączyć dowolne z tego typu urządzeń peryferyjnych, do wyboru. W każdym razie obecność PS / 2 może uratować użytkownika przed koniecznością zajmowania portów USB dla klawiatury / myszy; jest to szczególnie przydatne w przypadku dużej liczby innych urządzeń peryferyjnych USB. Z drugiej strony z wielu powodów to złącze jest uważane za przestarzałe i jest coraz rzadziej używane; peryferia PS/2 produkowane są głównie w postaci urządzeń USB, ponadto wyposażonych w adaptery PS/2.

Rodzaj gniazda do zasilania procesora znajdujący się na płycie głównej.

Większość nowoczesnych płyt głównych wykorzystuje 4-pinowe złącze , i znaczna część zasilaczy w obudowach ATX jest do tego przystosowana. Ponadto istnieją inne typy złączy zasilających, wszystkie mają parzystą liczbę pinów - 2, 6 lub 8. Dwupinowe zasilanie zasadniczo jest wykorzystywane w płytach głównych o miniaturowych kształtach, takich jak cienkie mini-ITX, przeznaczone do procesorów o niskim poborze mocy. 8-pinowe złącza, odwrotnie, są przeznaczone do zasilania bardzo potężnych nowoczesnych procesorów. Uważa się, że takie złącze zapewnia bardziej stabilne zasilanie i dokładniejszą regulację jego parametrów. Złącza 6 pin nie występują osobno, zwykle uzupełniają one złącza 8-pinowe w wysokowydajnych płytach głównych, w szczególności w tych gamingowych.

Należy też zwrócić uwagę, iż niektóre płyty mają 2 lub nawet 3 gniazda zasilania — najczęściej spotykany schemat 8+4, 8+8 i 8+8+6 pin. Ta funkcjonalność jest przeznaczona dla zaawansowanych procesorów o dużej mocy i sporym zużyciu energii, dla których jedno złącze już nie wystarcza. Można też spotkać inną charakterystyczną kategorię płyt głównych bez osobnego zasilacza procesora: są to modele wyp...osażone w zintegrowany procesor, który pobiera energię z własnych obwodów płyty głównej bez specjalnego złącza zasilania.