Porównanie Asus M5A78L-M PLUS/USB3 vs Gigabyte GA-78LMT-USB3

Obecność na płycie głównej osobnego radiatora do VRM.

VRM to moduł regulacji napięcia, który dostarcza energię z zasilacza komputera do procesora. Moduł ten obniża standardowe napięcie zasilacza (+5 lub +12 V) do niższej wartości niezbędnej do pracy procesora (zwykle nieco ponad 1 V). Przy dużych obciążeniach regulator napięcia może się bardzo nagrzać, a bez specjalistycznego układu chłodzenia może dojść do przegrzania, a nawet spalenia się części. Radiator VRM zmniejsza prawdopodobieństwo takich sytuacji; może być przydatny dla każdego procesora i jest wysoce pożądany, jeśli płyta ma być używana z wydajnym procesorem high-end (zwłaszcza podkręconym).

Wymiary płyty głównej na wysokość i szerokość. Zakłada się, że tradycyjne rozmieszczenie płyt głównych jest pionowe, dlatego w tym przypadku jeden z wymiarów nazywa się nie długością, jednak wysokością.

Rozmiary płyt głównych zależą w dużej mierze od ich współczynników kształtu (patrz wyżej), jednak rozmiar konkretnej płyty może nieco różnić się od standardu przyjętego dla tego współczynnika kształtu. Ponadto zwykle łatwiej jest wyjaśnić wymiary zgodnie z charakterystyką konkretnej płyty głównej niż szukać lub przywoływać ogólne informacje na temat współczynnika kształtu. Dlatego dane dotyczące rozmiaru są podawane nawet dla modeli, które są w pełni zgodne ze standardem.

Trzeci wymiar – grubość – jest z wielu powodów uważany za mniej ważny, dlatego często jest pomijany.

Rodzaj systemu BIOS zainstalowanego na płycie głównej. Zwróć uwagę, że tu pod uwagę brane są tylko „klasyczne” BIOS-y firm Ami, Award i Intel; bardziej zaawansowany UEFI BIOS został przeniesiony do odrębnej kategorii (patrz poniżej).

BIOS to podstawowy system wejściowo/wyjściowy, własne oprogramowanie układowe płyty głównej przechowywane w jej pamięci trwałej; pozwala wszystkim komponentom sprzętowym systemu komunikować się ze sobą, nawet jeśli system operacyjny nie jest zainstalowany na komputerze. Innymi słowy, to „bios” kontroluje komputer od momentu włączenia do załadowania systemu operacyjnego. To oprogramowanie zawiera również zestaw narzędzi do zmiany podstawowych ustawień.

Mówiąc o konkretnych wersjach, należy powiedzieć, że wspomniane „klasyczne” oprogramowanie sprzętowe nie ma zasadniczych różnic; poza tym zestaw funkcji w dużej mierze zależy nie od typu BIOS-u, ale od modelu płyty głównej. Dlatego rodzaj BIOS-u nie jest kluczem do wyboru; nawet dla profesjonalistów i entuzjastów rzadko okazuje się być zasadniczym.

Obsługa przez płytę główną technologii DualBIOS.

Awarie i błędy w BIOS-ie (patrz BIOS) to jedne z najpoważniejszych problemów, jakie mogą pojawić się na współczesnym komputerze - nie tylko sprawiają, że komputer jest nieefektywny, ale także są bardzo trudne do naprawienia. Technologia DualBIOS została zaprojektowana, aby ułatwić walkę z tego rodzaju problemami. Płyty główne wykonane przy użyciu tej technologii mają dwa mikroukłady do nagrywania BIOS-u: pierwszy mikroukład zawiera główną wersję BIOS-u, która jest używana do uruchamiania systemu w trybie normalnym, drugi zawiera kopię zapasową BIOS-u w oryginalnej (fabrycznej) konfiguracji. Mikroukład zapasowy zaczyna działać po wykryciu błędu w głównym systemie BIOS: w przypadku wykrycia błędu w kodzie programu przywracany jest do oryginalnej wersji fabrycznej, ale w przypadku awarii sprzętowej mikroukład zapasowy przejmuje kontrolę nad system, zastępując główny. Pozwala to na utrzymanie systemu w stanie gotowości nawet w przypadku poważnych problemów z BIOS-em bez konieczności uciekania się do skomplikowanych procedur przywracania.

Obecność na płycie głównej firmware UEFI BIOS.

Takie oprogramowanie wewnętrze zwykle łączy się z jednym z klasycznych BIOSów (patrz BIOS). W rzeczywistości jest to dodatek, który zwiększa możliwości systemu BIOS i czyni go bardziej wygodnym w obsłudze. Niektóre funkcje UEFI zbliżony jest do pełnego systemu operacyjnego: ma przyjazny i intuicyjny nawet dla niespecjalisty graficzny interfejs użytkownika, obsługuje sterowanie myszką, wyposażony jest w szereg narzędzi, a w niektórych wersjach nawet możliwość połączenia się z internetem. Ponadto, to oprogramowanie uwzględnia wszystkie cechy nowoczesnego sprzętu komputerowego — w tym, które pojawiły się niedawno i nie są ujęte w starszych, tradycyjnych BIOSach.

Maksymalna częstotliwość taktowania pamięci RAM obsługiwana przez płytę główną. Rzeczywista częstotliwość taktowania zainstalowanych modułów pamięci RAM nie powinna przekraczać tego wskaźnika - w przeciwnym razie możliwe są awarie, a możliwości pamięci RAM nie będą mogły być w pełni wykorzystane.

W przypadku nowoczesnych komputerów PC częstotliwość pamięci RAM 1500 - 2000 MHz lub mniej jest uważana za bardzo niską, 2000 - 2500 MHz jest skromna, 2500 - 3000 MHz jest średnia, 3000 - 3500 MHz jest powyżej średniej, a w najbardziej zaawansowanych płytach obsługiwane mogą być 3500 - 4000 MHz, a nawet ponad 4000 MHz.

Nazwa zintegrowanej karty graficznej (patrz wyżej) zainstalowanej na płycie głównej. Znając nazwę modułu graficznego, w razie potrzeby można łatwo znaleźć szczegółowe informacje na jego temat - pełne specyfikacje, testy, recenzje itp.

Obsługa trybu hybrydowego jest dostępna tylko na płytach głównych z własnymi kartami graficznymi (patrz Zintegrowana grafika). Instalując dodatkową oddzielną kartę graficzną na takiej płycie, system może automatycznie optymalizować działanie kart graficznych, w zależności od bieżących zadań: użyj stosunkowo energooszczędnego, ale ekonomicznego i cichego własnego układu wideo płyty głównej do prostych czynności (praca z dokumentami, surfowanie po sieci) i dodatkowo podłącz potężną zewnętrzną kartę graficzną do pracy z aplikacjami wymagającymi dużej ilości zasobów (gry, wideo HD, renderowanie 3D). Zakup płyty głównej z obsługą trybu hybrydowego ma sens tylko wtedy, gdy planujesz zainstalować na niej oddzielną kartę graficzną. W takim przypadku warto osobno wyjaśnić zgodność tej karty graficznej i płyty głównej.

Najbardziej zaawansowany format dźwięku, który chip audio płyty głównej jest w stanie przesłać do zewnętrznego systemu audio. W tej chwili praktycznie wszystkie płyty główne z chipami audio obsługują standardowy dźwięk stereo 2.0, a najbardziej zaawansowany format może być następujący:

— 4. Specyficzny układ dźwięku na czterech kanałach może być różny, ale w każdym razie ta opcja charakteryzuje się dwoma klasycznymi kanałami stereo, uzupełnionymi o jeszcze dwa — na przykład, centralny i tylny, lub parą tylnych (lewy i prawy). Pozwala to na rozbudowę sceny dźwiękowej i uzyskanie większej głębi niż w klasycznym stereo, przy jednoczesnym zachowaniu niskiego kosztu samych kart dźwiękowych. Zresztą, wariant ten występuje rzadko, głównie w płytach głównych mini-STX (patrz "Współczynnik kształtu").

— 5.1. Sześciokanałowy dźwięk: dwa przednie, centralny i dwa tylne kanały, plus subwoofer dla basów i bardzo niskich częstotliwości. Pozwala na odtwarzanie w pełni przestrzennego dźwięku, który jest odbierany przez słuchacza nie tylko przed nim, ale także za nim. Jeden z najpopularniejszych obecnie wielokanałowych formatów audio.

— 7.1. Rozwój idei dźwięku przestrzennego, wyznaczonego przez format 5.1. Oprócz standardowej konfiguracji sześciokanałowej (centralny, przednia para, tylna para i subwoofer), przewiduje jeszcze dwa głośniki. Miejsce ich montażu może być różne, w zależności od specyfiki zastosowanego schematu ośmiokanałowego dźwięku: nad parą prz...ednią lub tylną, w postaci pary „centrum-tył", po bokach słuchacza itp. W każdym razie ośmiokanałowe schematy pozwalają bardziej precyzyjnie odtwarzać kierunek dźwięku.

— 9.1. Najbardziej zaawansowana na dzień dzisiejszy wersja akustyki, jaką można znaleźć w płytach głównych. Podobnie jak w przypadku 7.1, standard ten obejmuje 6 kanałów w formacie 5.1 plus dodatkowe głośniki - tylko w tym przypadku są ich cztery, co daje jeszcze większe możliwości rozbudowy dźwięku przestrzennego.