Porównanie Anycubic Photon Mono M7 Pro vs Anycubic Photon D2

Technologia druku 3D wykorzystywana przez drukarkę.

Technologie takie jak modelowanie topionego osadzania (FDM/FFF), plastikowy druk atramentowy (PJP), kolorowy druk atramentowy (CJP), modelowanie wielostrumieniowe (MJM), cyfrowe przetwarzanie światła (DLP), stereolitografia laserowa (SLA) i spiekanie selektywne na gorąco (SHS). Oto bardziej szczegółowy opis każdego z nich:

- Modelowanie osadzania topionego (FDM / FFF). Najpopularniejsza technologia druku 3D w naszych czasach. Zasada takiego druku jest następująca: materiał roboczy (termoplastyczny) w postaci filamentu podawany jest do ekstrudera, gdzie pod wpływem nagrzewania jest topiony i trafia do druku przez specjalną dyszę o małej średnicy. W razie potrzeby linie w jednej warstwie układa się obok siebie, tworząc ciągłą powierzchnię wymaganego obszaru; w przypadku elementów ważonych stosuje się tymczasowe podpory z tego samego tworzywa, które po zakończeniu procesu są usuwane ręcznie. Popularność tej metody wynika przede wszystkim z niskich kosztów zarówno samych drukarek, jak i materiałów do nich eksploatacyjnych, co umożliwia zastosowanie takiego druku w niemal wszystkich dziedzinach - od użytku domowego po produkcję przemysłową. Ponadto do FDM/FFF można stosować wiele rodzajów tworzyw termoplastycznych, a o różnorodności kolorów nie ma co mówić. Wady tej technologi...i można przypisać być może mniejszą dokładnością niż „fotopolimerowe” SLA i DLP, ale w większości przypadków punkt ten nie jest krytyczny.
Należy zauważyć, że wspólne oznaczenie tej technologii to „FDM” to znak towarowy; w celu obejścia ograniczeń w jego stosowaniu poszczególni producenci stosują oznaczenie „FFF”, które ma to samo ogólne znaczenie.

- Plastikowy druk atramentowy (PJP). W rzeczywistości jest to inna nazwa technologii FDM opisanej powyżej, używanej przez 3D Systems i niektórych innych producentów. Nie ma zasadniczych różnic.

- Kolorowy druk atramentowy (CJP). Rodzaj druku atramentowego 3D, który umożliwia tworzenie produktów wielokolorowych; autorski rozwój systemów 3D. Ogólna zasada druku 3D atramentowego jest następująca: na platformę roboczą nakładana jest cienka (około 0,1 mm) warstwa materiału proszkowego, a następnie przez dyszę głowicy drukującej na ten materiał nakładany jest płynny spoiwo (podobnie jak dzieje się w drukarce atramentowej) ... Następnie platformę obniża się do grubości warstwy i cykl powtarza się, aż produkt będzie gotowy. W szczególności w przypadku kolorowego druku atramentowego głowice wielodyszowe i materiały wiążące są używane w różnych kolorach, co pozwala tworzyć produkty w szerokiej gamie odcieni. Ta metoda drukowania jest bardzo dokładna zarówno pod względem kształtu, jak i koloru; jest nawet używany w animacji lalkowej. Z drugiej strony drukarki CJP są drogie, więc ich zastosowanie ogranicza się w większości do dziedziny profesjonalnej.

- Stereolitografia laserowa (SLA). Jeden z rodzajów druku 3D oparty na wykorzystaniu żywic fotopolimerowych - płynnych materiałów twardniejących pod wpływem światła. Źródłem światła w tym przypadku jest laser, a drukowanie odbywa się w następujący sposób. Pojemnik wypełniony fotopolimerem zawiera ruchomą platformę. Na początku procesu powierzchnia platformy znajduje się na głębokości jednej warstwy (około 0,1 mm ± 0,05 mm). Laser śledzi kontury tej warstwy na powierzchni żywicy, zmuszając materiał do utwardzenia; platforma jest następnie zanurzana na głębokość jeszcze jednej warstwy, a proces jest powtarzany, aż produkt będzie gotowy. (Platforma może poruszać się w górę, ale ogólny schemat pracy pozostaje taki sam). Główną zaletą SLA jest najwyższa dokładność, która umożliwia zastosowanie tej technologii nawet w stomatologii i jubilerstwie. Jednocześnie prędkość takiego druku jest dość duża, a nowoczesne fotopolimery są bardzo różnorodne, w gotowej formie mogą imitować różne materiały (tworzywo sztuczne, guma itp.) Z drugiej strony zarówno same drukarki, jak i ich materiały eksploatacyjne są bardzo drogie.

- Cyfrowe przetwarzanie światła (DLP). Kolejny rodzaj druku 3D z wykorzystaniem fotopolimerów. Zasada działania jest podobna do opisanej powyżej SLA: produkt powstaje warstwami ze specjalnej żywicy, która twardnieje pod wpływem światła. Różnica polega na tym, że w drukarkach DLP zamiast emiterów laserowych stosuje się projektory oparte na diodach LED. Umożliwiło to znaczne obniżenie kosztów takiego sprzętu przy zachowaniu wszystkich głównych zalet fotopolimerowego druku 3D - wysokiej dokładności, dobrej szybkości i różnorodności materiałów (pod względem kolorów i właściwości). Niskie rozpowszechnienie tej technologii wynika głównie z faktu, że pojawiła się stosunkowo niedawno.

- Modelowanie wielostrumieniowe (MJM). Technologia druku 3D polegająca na wykorzystaniu głowicy drukującej z dużą ilością dysz (dziesiątki, a nawet setki). Media drukowane są różne; we współczesnych modelach najczęściej stosuje się fotopolimery (jak w SLA i DLP), a także wosk niskotopliwy, choć możliwa jest również praca z termoplastami (jak w FDM/FFF). W każdym przypadku materiały nakłada się warstwami, przy pracy z fotopolimerami każda warstwa jest utrwalana za pomocą promieniowania UV. Możliwy jest druk jednocześnie na kilku materiałach – to w szczególności ułatwia pracę z nawisami i ich podporami: do podpór można użyć wosku, który następnie łatwo wytapia się z gotowego produktu. Generalnie drukarki MJM charakteryzują się dużą dokładnością (porównywalną do SLA) przy mniejszym zużyciu materiału, a jednocześnie doskonale sprawdzają się w przypadku nawet dość dużych części. Z drugiej strony koszt takich urządzeń i materiałów eksploatacyjnych do nich (fotopolimerów) okazuje się dość wysoki, poza tym drukarki MJM są trudne w utrzymaniu i naprawie. Dlatego głównym obszarem ich zastosowania jest profesjonalne prototypowanie w przemyśle.

- Selektywne spiekanie na gorąco (SHS). Technologia jest w zasadzie podobna do opisanej powyżej CJP. Jako materiał eksploatacyjny stosuje się specjalny proszek (termoplastyczny lub z niskotopliwego metalu). Na początku pracy na platformę roboczą nanosi się proszek za pomocą wałka na grubość jednej warstwy; następnie emiter ciepła obrabia materiał wzdłuż określonych konturów, platformę obniża się do grubości kolejnej warstwy i cykl powtarza się aż do uformowania gotowego modelu. W rzeczywistości SHS jest uproszczeniem technologii SLS, w której do spiekania wykorzystano laser: zastosowanie głowicy termicznej zamiast głowicy laserowej pozwoliło na znaczne uproszczenie i obniżenie kosztów konstrukcji drukarki. Zwracamy również uwagę, że w przypadku elementów konstrukcyjnych będących pod obciążeniem ta metoda drukowania nie wymaga drukowania dodatkowych podpór – rolę tych podpór pełni niewykorzystany proszek. Wady SHS to ograniczony wybór materiałów: emiter ciepła nie jest tak skuteczny jak laser, co wymaga użycia materiałów niskotopliwych. A produkty metalowe drukowane na takiej drukarce mogą wymagać dodatkowej obróbki, aby uzyskać pożądaną wytrzymałość i odporność na ciepło.

Programy do budowania modeli, z którymi drukarka jest optymalnie kompatybilna. Oprogramowanie wykorzystywane do drukowania 3D obejmuje zarówno CAD (systemy komputerowego wspomagania projektowania do tworzenia modeli), jak i slicery (programy rozbijające model 3D na osobne warstwy, przygotowujące go do druku). Dlatego ten punkt często wskazuje na całą listę produktów oprogramowania.

Należy pamiętać, że stopień optymalizacji w tym przypadku może być inny: niektóre modele są kompatybilne tylko z zadeklarowanymi programami, ale wiele drukarek może współpracować z systemami CAD innych firm. Niemniej jednak najlepiej wybrać oprogramowanie bezpośrednio deklarowane przez producenta: zmaksymalizuje to możliwości drukarki i zminimalizuje prawdopodobieństwo awarii i „niespójności” w pracy.

Maksymalne wymiary wyrobu, który można wydrukować na drukarce 3D za jednym razem.

Im większe wymiary modelu — tym szerszy wybór u użytkownika, tym większa różnorodność rozmiarów dostępnych do druku. Z drugiej strony „duże” drukarki zajmują sporo miejsca, a parametr ten znacząco wpływa na koszt urządzenia. Ponadto przy druku FDM/FFF (patrz "Technologia druku") w przypadku dużego modelu pożądane są większe dysze i wyższe szybkości druku — te cechy negatywnie wpływają na szczegóły i obniżają jakość druku małych elementów. Dlatego przy wyborze nie należy gonić za maksymalnymi rozmiarami — należy obiektywnie ocenić wymiary obiektów, które mają zostać utworzone na drukarce, i opierać się na tych danych (plus niewielki zapas na wypadek sytuacji awaryjnej). Ponadto zwracamy uwagę, że duży wyrób można wydrukować w częściach, a następnie te części można połączyć.

Największy nakład modelu jaki można wydrukować na drukarce. Wskaźnik ten zależy bezpośrednio od maksymalnych wymiarów (patrz wyżej) - z reguły odpowiada tym wymiarom pomnożonym przez siebie. Na przykład wymiary 230x240x270 mm będą odpowiadać objętości 23 * 24 * 27 = 14 904 cm3, czyli 14,9 litra.

Dokładne znaczenie tego wskaźnika zależy od zastosowanej technologii drukowania (patrz wyżej). Dane te mają fundamentalne znaczenie dla technologii fotopolimerowych SLA i DLP, a także dla proszkowego SHS: objętość modelu odpowiada ilości fotopolimeru/proszku, którą należy załadować do drukarki, aby wydrukować produkt na maksymalnej wysokości. Przy mniejszym rozmiarze ilość ta może się proporcjonalnie zmniejszyć (na przykład wydrukowanie modelu na połowie wysokości maksymalnej będzie wymagało połowy objętości), ale niektóre drukarki wymagają pełnego załadowania niezależnie od wielkości produktu. Z kolei dla FDM/FFF i innych podobnych technologii objętość modelu jest raczej wartością referencyjną: w nich rzeczywiste zużycie materiału będzie zależeć od konfiguracji drukowanego produktu.

Jeśli chodzi o konkretne liczby, objętość do 5 litrów włącznie można uznać za małą, od 5 do 10 litrów - średnią, ponad 10 litrów - dużą.

Ważna cecha decydująca o jakości i szczegółowości druku 3D na wyświetlaczach LCD (patrz „Technologia druku”). Rozdzielczość matrycy LCD wskazuje, jak drobne szczegóły i warstwy można utworzyć podczas drukowania obiektów. Zasadniczo jest to liczba pikseli przepuszczających światło przez daną matrycę. Im więcej pikseli, tym mniejsze i bardziej szczegółowe obiekty można wydrukować. Najwyższą jakość wyników druku zapewniają modele o dużej rozdzielczości matrycy (od 6K wzwyż).

Najmniejsza grubość pojedynczej warstwy materiału, którą można nanieść drukarką.

W urządzeniach fotopolimerowych formatu SLA i DLP (patrz „Technologia druku”) znaczenie tego parametru jest proste: jest to najmniejsza wysokość ruchu platformy roboczej w jednym cyklu. Im niższa jest ta wysokość, tym lepsze szczegóły można uzyskać na urządzeniu; jednak w takich modelach wysokość ta jest w zasadzie niewielka - najczęściej nie więcej niż 50 mikronów. Ale w urządzeniach opartych na FDM/FFF i podobnych technologiach wykorzystujących dysze są też wyższe wskaźniki - 51 - 100 mikronów i nawet więcej. Tutaj należy założyć, że niewielka minimalna grubość warstwy pozwala na efektywne wykorzystanie małych dysz i uzyskanie lepszej szczegółowości. Z drugiej strony zwiększenie szczegółowości zmniejsza wydajność, a aby zrekompensować to zjawisko, konieczne jest zwiększenie prędkości drukowania poprzez zwiększenie mocy (zarówno ogrzewania, jak i przepływu powietrza), co z kolei wpływa na koszty. Dlatego przy wyborze należy kierować się realnymi potrzebami: w przypadku przedmiotów o stosunkowo małej szczegółowości nie ma potrzeby szukania drukarki o małej grubości warstwy.

Oddzielnie należy zauważyć, że w drukarkach FDM / FFF optymalna grubość warstwy zależy od średnicy dyszy (patrz poniżej) i specyfiki drukowania - np. dla obwodu „w jednej linii” bez wypełnienia można zastos...ować minimalną grubość warstwy , natomiast do napełniania nie jest zalecane. Szczegółowe zalecenia dotyczące optymalnej grubości warstwy dla różnych sytuacji można znaleźć w dedykowanych przewodnikach.

Szybkość drukowania zapewniana przez drukarkę 3D LCD (patrz „Technologia druku”).

Parametr ten zwykle odnosi się do ilości materiału lub warstw, jakie drukarka może wydrukować w ciągu godziny. Im wyższa prędkość druku ( 70 – 80 mm/h, powyżej 80 mm/h), tym szybciej drukarka może zakończyć drukowanie obiektu, ale prędkość może również mieć wpływ na jakość druku. Wyższe prędkości często skutkują mniej szczegółowymi i bardziej szorstkimi drukowanymi obiektami, podczas gdy niższe prędkości ( do 60 mm/h, 60 – 70 mm/h) dają wyższą jakość i bardziej precyzyjne detale. Wybór optymalnej prędkości zależy od konkretnych wymagań stawianych drukowanemu obiektowi i pożądanej jakości druku 3D.

Drukarka posiada własny ekran. Konkretna funkcjonalność takiego ekranu może być różna — od najprostszego wskaźnika dla kilku znaków i symboli usług po pełnoprawną kolorową matrycę zdolną do wyświetlania napisów, rysunków itp.; te szczegóły należy wyjaśnić osobno. Jednak w każdym przypadku ta funkcja zapewnia dodatkową łatwość zarządzania: na ekranie można wyświetlać różne informacje serwisowe, które pomagają użytkownikowi skonfigurować parametry drukowania i kontrolować proces.
Warto podkreślić, że ekrany dotykowe nie są zaliczane do tej kategorii, są one wskazane jako osobna funkcja. Jednak rozmiar ekranu bezpośrednio wpływa na komfort pracy z urządzeniem.

Istnieją również modele z ekranem dotykowym, podobnym do tych stosowanych w smartfonach i tabletach. Taki wyświetlacz jest pełnowartościowym narzędziem sterującym, jest wygodniejszy i bardziej funkcjonalny niż bardziej tradycyjne opcje, takie jak panele z przyciskami: na ekranie można wyświetlać szeroką gamę elementów sterujących (przyciski, suwaki, listy itp.), wybierając optymalny zestaw tych elementów dla Twoich potrzeb w konkretnej sytuacji. Poza tym sam ekran ma zazwyczaj kolorową matrycę o dość dużej rozdzielczości, co pozwala na wyświetlanie szerokiej gamy danych serwisowych – nawet rysunków i diagramów. Dzięki temu większość funkcji sterujących drukarką można wykonać za pośrednictwem takiego wyświetlacza; niektóre modele z takim sprzętem są w stanie pracować nawet bez podłączenia do komputera. Wadą...ekranów dotykowych jest ich wyższy koszt w stosunku do konwencjonalnych, mimo że sterowanie za pomocą komputera jest zwykle nadal bardziej praktyczne i wizualne. Dlatego ta funkcja jest obecnie stosunkowo rzadka.

Znamionowy pobór mocy drukarki to w rzeczywistości najwyższa moc zużywana przez urządzenie podczas normalnej pracy.

Wskaźnik ten jest bezpośrednio związany z charakterystyką urządzenia, przede wszystkim z ogólną wydajnością. Generalnie jednak drukarki 3D są techniką stosunkowo ekonomiczną: wśród rozwiązań niezwiązanych ze specjalistycznym sprzętem przemysłowym wartości powyżej 1 kW są niezwykle rzadkie, a nawet w najbardziej produktywnych modelach wskaźnik ten nie przekracza 3 kW. Przy takich pojemnościach wystarczy zwykłe domowe gniazdko, więc trzeba zwracać uwagę na pobór prądu głównie w konkretnych przypadkach - na przykład przy ocenie obciążenia na stabilizatorze napięcia lub źródle zasilania rezerwowego.