Porównanie TP-LINK Tapo T310 vs Xiaomi Mijia Smart Home Move Detector

Nowoczesne czujniki bezpieczeństwa są tradycyjnie podzielone na trzy główne grupy:

• Bezpieczeństwo : czujniki ruchu( podczerwień PIR i kombinowany PIR + mikrofale), pęknięcia, otwarcia, wibracje, bariery IR.
• Ochrona przeciwpożarowa : czujniki dymu i gazu.
• Gospodarstwo domowe : czujniki oświetlenia, wilgotności i wycieków.

Czujniki temperatury są przypadkiem szczególnym: mogą należeć do dowolnej z tych trzech grup.

Zwróć uwagę, że istnieje wiele połączonych modeli, które łączą kilka typów czujników jednocześnie. A oto szczegółowy opis każdej odmiany:

- Czujnik przejścia (szlaban). Czujniki reagujące na przekroczenie chronionego obwodu. Taki czujnik tworzy wiązkę (lub kilka wiązek) w zakresie podczerwieni, a po przejściu takiej wiązki przez obcy obiekt urządzenie wysyła sygnał. Najczęściej bariera IR składa się z osobno wykonanego odbiornika i nadajnika, jednak zdarzają się też urządzenia jednostronne, w których sam emiter „monitoruje” odbicie wiązki od określonego obiektu. Przypomnij sobie, że promienie podczerwone są niewidoczne gołym okiem; to skutecznie maskuje taki system. A zasięg działania nowoczesnych barier podczerwieni może sięgać kilkuset metrów.

- Czujnik ruchu. Czujniki reagujące na poruszające się obiekty w polu widzenia. Mogą korzystać z różnych zasad działania: podczerwieni, mikrofal, itp. Czujniki ruchu w pierwotnym znaczeniu tego terminu są używane głównie jako zabezpieczenia; takie modele mogą dodatkowo zapewniać funkcje czujnika przerwy, wibracji i / lub czujnika temperatury. Istnieje jednak inna odmiana - modele domowe zaprojektowane do użytku jako czujniki światła (patrz poniżej). Przeznaczone są do przełączania napięcia 230 V, przeznaczone do opraw (a nie 12/24 V stosowane w systemach alarmowych), a najczęściej wykorzystują to samo napięcie do własnego zasilania; i inne rodzaje detekcji (z wyjątkiem ruchu) nie są dostępne w takich modelach. Jeśli chodzi o rodzaje prac, podczerwień opiera się na zmianach promieniowania cieplnego obiektów i może dawać fałszywe alarmy z powodu nieprzewidzianych przepływów ciepła, a także zależy od warunków pogodowych. Połączone, które oprócz czujnika podczerwieni wyposażone są w mikrofale (mikrofale), reagują nie tylko na zmiany termiczne. W związku z tym są mniej podatne na fałszywe alarmy, ale są znacznie droższe.

- Czujnik ruchu na podczerwień (PIR).... Zasada działania czujnika podczerwieni PIR (z angielskiego pasywnego czujnika podczerwieni) polega na rejestracji zmian promieniowania cieplnego od otaczających obiektów. Takie czujniki dość dokładnie rejestrują ruch, ale nie są odporne na fałszywe alarmy spowodowane nieprzewidzianymi przepływami ciepła i zależą od warunków pogodowych. Istnieją modele, które łączą kilka czujników PIR, dzięki czemu mogą analizować więcej zmian i dokładniej rejestrować ruch.

- Mikrofalowy (mikrofalowy) czujnik ruchu. Czujniki te działają w mikrofalowym zasięgu radiowym podobnie jak radar: urządzenie okresowo emituje impuls i analizując odbity sygnał określa obecność ciał obcych w kontrolowanej przestrzeni. Takie urządzenia są nieco bardziej skomplikowane i droższe niż te na podczerwień, ale ich możliwości są znacznie szersze. Na przykład czujnik podczerwieni ma zwykle ograniczone pole widzenia, podczas gdy urządzenie mikrofalowe jest w stanie „widzieć” wokół siebie 360 °. Zasięg „radaru” nie ogranicza się do pola widzenia, może on wykrywać ciała obce za niewielkimi przeszkodami - takimi jak szyby okienne lub ścianki działowe między stanowiskami pracy w biurze. Ponadto czujnik mikrofalowy jest równie skuteczny w całym zakresie temperatur. Wśród wad, oprócz kosztów, można zauważyć, że niepożądane jest ich stosowanie, gdy ludzie stale znajdują się w obszarze działania mikrofal. Jednak większość alarmów nadal jest włączana tylko podczas nieobecności ludzi w pomieszczeniu.

- Połączony (PIR + mikrofalowy) czujnik ruchu. Modele te składają się z dwóch typów czujników, podczerwieni (PIR) i mikrofalowej (mikrofalowej). Połączone rozwiązanie łączy dwie różne technologie, aby zminimalizować liczbę fałszywych alarmów. Oprócz analizy termicznej takie urządzenia emitują fale elektromagnetyczne z dużą częstotliwością, zwykle 5,8 GHz (może się różnić w zależności od producenta). Fale te odbijają się od otaczających obiektów, dzięki czemu czujnik może zarejestrować nawet drobne zmiany.

- Przerwa czujnik. Czujniki bezpieczeństwa reagujące na zbicie szkła. Obecnie takie czujniki są najczęściej wykonywane bezkontaktowo i nie wymagają umieszczania na samej szybie, choć są wyjątki. A najpopularniejszą zasadą ich działania jest akustyka: za pomocą mikrofonu czujnik „nasłuchuje” otoczenia i reaguje na dźwięk tłuczonego szkła (dźwięk ten jest dość wyjątkowy, łatwo go oddzielić od zewnętrznego szumu). Istnieją inne zasady działania, na przykład podczerwień (reakcja na gwałtowną zmianę widzialnego „obrazu”) lub wibracje (śledzenie wstrząsów i drgań za pomocą czujnika dotykowego). Niektóre modele mają również funkcjonalność czujnika ruchu, a czasem pełnowartościowego czujnika drgań.

- Czujnik otwarcia. Czujniki bezpieczeństwa reagujące na otwarcie okien, drzwi, włazów itp. Z reguły sam czujnik umieszcza się w otworze drzwiowym lub okiennym, a na drzwiach / oknie umieszcza się specjalny znak. W stanie zamkniętym ta etykieta znajduje się w bliskiej odległości od głównego urządzenia, a po otwarciu odsuwa się i uruchamia czujnik. Takie czujniki mogą również mieć wykrywanie wibracji i / lub temperatury.

- Czujnik wibracji. Czujniki bezpieczeństwa, które reagują na różne wstrząsy i wibracje. Mogą być używane do różnych celów. Na przykład taki czujnik może ostrzegać przed próbą otwarcia drzwi lub okna, przejścia przez płot, włamania do sejfu lub całej ściany budynku; może być zainstalowany na drzwiach szafki lub szufladzie biurka jako sygnał otwarcia. A niektóre z tych urządzeń są tak czułe, że można je nawet umieścić w pobliżu pojedynczych wartościowych przedmiotów - dzięki czemu czujnik reaguje na każdą próbę przeniesienia takiego przedmiotu z jego miejsca. W sprzedaży dostępne są zarówno specjalistyczne czujniki drgań, jak i modele o połączonej funkcjonalności, które również reagują na ruch, pęknięcie, otwarcie i / lub temperaturę.

- Wykrywacz dymu. Czujki pożarowe reagujące na pojawienie się dymu w powietrzu. Jest to jedna z najprostszych i najbardziej niezawodnych metod wykrywania pożaru: dym powstaje podczas pożarów prawie gwarantowany, a nawet przy małej intensywności dymu najczęściej jest dość znaczący. Aby zwiększyć niezawodność, detektory te można łączyć z czujnikami gazu i / lub temperatury.

- Czujnik gazu. Czujki pożarowe reagujące na obecność określonego gazu w powietrzu. Specyficzny format działania takich urządzeń może być inny. Tak więc niektóre modele reagują na tlenek węgla - przypomnijmy, że jest to nie tylko produkt spalania i znak pożaru, ale także sam w sobie niebezpieczny, więc taki czujnik zapewnia również ochronę przed zatruciem tlenkiem węgla. Inne urządzenia uruchamiają się, gdy w powietrzu pojawia się znaczna ilość gazu domowego (na przykład z odkrytego palnika lub uszkodzonego rurociągu), metanu itp. - w takich przypadkach terminowe powiadomienie pomaga uniknąć eksplozji. Czujniki tego typu mogą również mieć funkcje reagowania na dym i / lub temperaturę.

- Czujnik wycieku (zalania). Domowe czujniki reagujące na wilgoć na podłodze lub innych powierzchniach. Taki czujnik montuje się bezpośrednio w miejscu ewentualnego zalania, a do detekcji wykorzystuje się parę (lub kilka par) specjalnych styków: nawet niewielka ilość wody między zaciskami zamyka je i prowadzi do zadziałania. Styki można umieścić zarówno na samym korpusie czujnika, jak i na urządzeniu zewnętrznym podłączonym do niego przewodem. Niektóre z tych urządzeń mają również funkcję czujnika temperatury.

- Czujnik temperatury. Samo w sobie wykrywanie temperatury jest bardzo wszechstronne, znajduje zastosowanie we wszystkich podstawowych formatach czujników - zabezpieczających, przeciwpożarowych i domowych. Jednocześnie produkowanych jest bardzo niewiele czystych czujników temperatury - są to oddzielne modele pożaru, które reagują na znaczny wzrost temperatury. W formacie bezpieczeństwa ten typ wykrywania jest najczęściej łączony z wykrywaniem ruchu lub otwarcia; w szczególności czujnik termiczny w systemach bezpieczeństwa może zapewnić, na przykład, monitorowanie ciepła z żywych obiektów lub reagowanie na zmianę temperatury w pomieszczeniu po otwarciu drzwi / okna. W zastosowaniach domowych chodzi o monitorowanie i kontrolowanie klimatu wewnętrznego; w tym celu czujniki tego typu są często uzupełniane czujnikami wilgotności.

- Czujnik wilgoci. Domowe czujniki monitorujące wilgotność w pomieszczeniach. Wilgotność jest jedną z kluczowych cech mikroklimatu, utrzymanie określonego poziomu wilgotności jest niezbędne zarówno dla normalnego samopoczucia ludzi, jak i dla bardziej szczegółowych zadań - zapewnienia optymalnych warunków w magazynie, warsztacie, laboratorium itp. rzadko, zwykle funkcja ta jest połączona z detekcją temperatury.

- Oświetlenie. Czujniki zaprojektowane do automatycznego włączania i wyłączania oświetlenia. Prawie wszystkie te modele to specjalny rodzaj czujników ruchu opisanych powyżej. A główna różnica w stosunku do tradycyjnych (zabezpieczających) czujników ruchu polega na tym, że tego typu czujniki służą do przełączania napięcia 230 V (a nie 12/24 V); to samo napięcie jest często używane do własnego zasilania, chociaż istnieją również modele z bateriami / akumulatorami. Ponadto większość tych urządzeń ma funkcję ściemniania (patrz „Funkcje i możliwości”). Czujnik światła można również wykorzystać ze względów bezpieczeństwa - do oświetlenia poruszającego się obiektu, który wpadł do chronionego obszaru. Jednak najczęściej takie czujniki zapewniają wygodę w sytuacjach czysto codziennych - na przykład, aby zapalić światło w ciemnym wejściu, gdy wejdzie tam osoba.

Standardowy sposób instalacji zakładany przez konstrukcję czujnika.

- Sufit. Montaż na suficie jest nieco bardziej skomplikowany niż ten sam montaż na ścianie, jednak z wysokości czujnik jest w stanie pokryć duży obszar. Ponadto można go zamontować nad dowolnym punktem pomieszczenia – zarówno blisko ścian, jak i z dala od nich.

- Ściana. Montaż na ścianie wymaga pewnych przygotowań (często trzeba wywiercić otwory na mocowania), ale generalnie jest nieco prostszy niż montaż na suficie. Wadą tej opcji są ograniczone możliwości wyboru lokalizacji czujnika w pomieszczeniu.

- Ściana / sufit. Urządzenia, które umożliwiają obie powyższe opcje instalacji; w tym celu projekt przewiduje odpowiedni uniwersalny uchwyt. Dzięki niemu użytkownik może wybrać najlepszą opcję w zależności od sytuacji, a nawet zmienić sposób montażu, jeśli zajdzie taka potrzeba.
- Pulpit. Urządzenia umieszczone na stole lub innej równej powierzchni. Ten sposób montażu jest maksymalnie prosty, dodatkowo pozwala na łatwe przenoszenie czujnika z miejsca na miejsce. Jednocześnie instalacja na pulpicie jest generalnie niepewna, więc zdarza się to niezwykle rzadko.
- Na oknach. Sposób montażu, który można znaleźć wyłącznie w indywidualnych czujnikach zerwania z kontaktową zasadą działania. Z reguły takie czujniki są w stanie śledzić nie tylko stłuczenie szkła, ale także mniej lub bardziej silne uderzenia w nie i dają sygnał z wyprzedzeniem.

- Na korpusie reflektora. Montowany bezpośrednio do korpusu naświetlacza lub innej oprawy oświetleniowej. Występuje wyłącznie w czujnikach światła. Instalacja ta ma szereg zalet w porównaniu ze zdalnym montażem czujnika: po pierwsze, cały system „czujnik + reflektor” jest tak kompaktowy, jak to tylko możliwe, a po drugie, można zrezygnować z minimalnej długości przewodów połączeniowych. Z drugiej strony nie każdy reflektor ma możliwość zamontowania czujnika, ten punkt nie zaszkodzi wyjaśnić z góry.

- Kąt. Inna opcja instalacji, typowa głównie dla czujników światła (patrz „Przeznaczenie”). W tym przypadku „kątowo” nie oznacza „do narożnika”, ale „do narożnika” – czujnik umieszcza się na narożniku budynku, ogrodzeniu, murze itp. W takim przypadku kąt zasięgu w poziomie (patrz poniżej) w takich urządzeniach wynosi zwykle 270 ° - innymi słowy, czujnik obejmuje całą przestrzeń wokół, z wyjątkiem samej ściany.
- W ościeżnicy / ramie okiennej. Sposób montażu stosowany w czujnikach otwarcia. Takie modele zwykle reprezentują parę urządzeń: rzeczywisty czujnik zainstalowany na otworze drzwiowym lub okiennym oraz etykietę umieszczoną na drzwiach / oknie. Takie urządzenie jest wyzwalane, ponieważ po otwarciu drzwi/okna tag odsuwa się od czujnika.
- Na wolnym powietrzu. Wariant występujący wyłącznie w czujnikach zalania. Czujniki te zostały pierwotnie zaprojektowane do wykrywania wilgoci na podłodze, więc właśnie tam są umieszczane; praktycznie nie ma wyjątków od tej reguły....

Protokół komunikacyjny (standard) używany przez bezprzewodowy czujnik formatu (patrz „Połączenie”).

Parametr ten bezpośrednio wpływa na kompatybilność - sprzęt, z którym czujnik jest używany, musi obsługiwać ten sam protokół, w przeciwnym razie normalna praca będzie niemożliwa. Jeśli chodzi o konkretne opcje, nowoczesne sensory mogą wykorzystywać zarówno rozpowszechnione standardy Wi-Fi i Bluetooth, jak i wyspecjalizowane protokoły – najczęściej Z-Wave, ZigBee czy Jeweler. Oto bardziej szczegółowy opis każdego z tych standardów:

- Wi-Fi. Technologia wykorzystywana głównie do budowy bezprzewodowych sieci komputerowych, a od niedawna do bezpośredniej komunikacji pomiędzy poszczególnymi urządzeniami. Do komunikacji najczęściej używanym pasmem jest 2,4 GHz lub 5 GHz. W przypadku czujników bezprzewodowych jedną z zalet Wi-Fi jest to, że jest to przyjęty standard; dzięki temu wiele czujników z tego typu komunikacją może pracować bez specjalnego sprzętu - są w stanie połączyć się ze zwykłymi routerami bezprzewodowymi lub nawet oddzielnymi urządzeniami jak laptopy i tablety (niektóre modele pozwalają nawet na wysyłanie powiadomień przez internet, przez ten sam router) . Ta wszechstronność ma jednak wadę: Wi-Fi nie ma dodatkowej optymalizacji do pracy z czujnikami bezprzewodowymi. W rezultacie...taka komunikacja jest gorsza od wyspecjalizowanych protokołów pod względem ogólnej niezawodności, specjalnej funkcjonalności i efektywności energetycznej. Czyli ten rodzaj połączenia jest typowy głównie dla urządzeń przeznaczonych do prostych warunków użytkowania - takich jak klimatyczne czujniki temperatury/wilgotności dla systemów inteligentnego domu.

- Bluetooth. Kolejny powszechny standard komunikacji bezprzewodowej. Pracuje w paśmie 2,4 GHz; w przeciwieństwie do Wi-Fi służy tylko do bezpośredniego połączenia między urządzeniami. Słabo nadaje się też do użytku profesjonalnego (w szczególności opóźnienie reakcji może sięgać 2 – 3 sekund), dlatego też spotyka się go głównie w czujnikach domowych przeznaczonych do połączenia ze smartfonami/tabletami czy systemami inteligentnego domu. Najpopularniejszą komunikacją używaną do komunikacji jest protokół Bluetooth LE, obsługiwany przez moduły Bluetooth 4.0 i wyższe: jest specjalnie zaprojektowany dla miniaturowych urządzeń o małej pojemności wbudowanego akumulatora, umożliwia przesyłanie danych przy bardzo niskim zużyciu energii i jednocześnie zapewnia zasięg do 100 m.

- Fala Z. Protokół komunikacyjny zaprojektowany specjalnie dla systemów automatyki i zdalnego sterowania. Zapewnia transmisję najprostszych i najkrótszych poleceń sterujących z minimalnymi opóźnieniami; komunikacja wykorzystuje zasięg do 1 GHz, dzięki czemu taka komunikacja jest praktycznie odporna na zakłócenia z pobliskich urządzeń Wi-Fi i Bluetooth. Kolejną interesującą cechą Z-Wave jest wykorzystanie topologii typu MESH. Sygnał z czujnika w takiej sieci może być przesyłany do urządzenia sterującego bezpośrednio lub przez dowolną liczbę węzłów pośrednich, przy czym optymalna trasa jest wyznaczana z uwzględnieniem aktualnej sytuacji: np. czy jeden z węzłów na najkrótszym tor sygnału jest niesprawny, informacje zostaną ominięte ”przez inne przemienniki w zasięgu. Warto jednak zauważyć, że przekazywanie MESH znacznie zwiększa zużycie energii, więc węzły Z-Wave zasilane bateriami/akumulatorami tego nie wykonują.

- ZigBee. Kolejny protokół komunikacyjny stworzony dla systemów automatyki (m.in. „inteligentny dom”), sygnalizacji, sterowania przemysłowego itp. Zoptymalizowany pod kątem bezpiecznej transmisji danych przy niskich prędkościach i minimalnym poborze mocy, akceptowalny dla miniaturowych urządzeń na bateriach/akumulatorach. Podobnie jak opisana powyżej Z-Wave wykorzystuje topologię sieci MESH, z możliwością transmisji sygnału przez kilka węzłów i automatycznego wyboru optymalnej trasy z uwzględnieniem aktualnej sytuacji w sieci. Wyróżnia się dobrą ochroną i odpornością na zakłócenia, a także dużą szybkością reakcji (wybudzenie z trybu uśpienia zajmuje około 15 milisekund), dzięki czemu znajduje szerokie zastosowanie we współczesnych czujnikach bezprzewodowych.

- Jubiler. Własny rozwój Ajax Systems, protokół komunikacyjny stworzony specjalnie dla systemów bezpieczeństwa - to jego zasadnicza różnica w stosunku do opisanych powyżej standardów. Twórcy zadeklarowali takie zalety jak duży zasięg (do 2000 m), duża szybkość reakcji (0,15 ms), niski pobór mocy (do 7 lat ciągłej pracy w niektórych modelach czujników), obsługa wielu częstotliwości (z automatycznym przełączaniem, gdy wzrasta poziom hałasu lub próba zagłuszania), zaawansowany system ochrony przed awariami i sabotażami (z wysokiej klasy szyfrowaniem, precyzyjną identyfikacją rodzaju ataku i zhakowanego czujnika oraz powiadomieniem o zagłuszaniu), a także możliwość pracy do 150 urządzeń na jednym koncentratorze. Z oczywistych mankamentów można zauważyć jedynie ograniczone zastosowanie: Jeweler jest obsługiwany tylko przez urządzenia firmy Ajax Systems (przynajmniej na razie). Dostępne są jednak specjalne moduły integracyjne umożliwiające podłączenie takich czujników do przewodowych i bezprzewodowych paneli sterowania innych producentów.

Kąt poziomy objęty przez czujnik. Jest to jeden z parametrów decydujących o wielkości pola widzenia sensora – wraz z kątem pokrycia w pionie (patrz niżej).

W przypadku czujników ściennych i podobnych (patrz „Instalacja”), które „wyglądają” poziomo lub prawie poziomo, znaczenie tego parametru jest oczywiste. Ale w modelach sufitowych jego wartość może być inna. Jeśli więc dla czujnika sufitowego określony jest kąt pokrycia 360°, oznacza to, że pole widzenia ma kształt regularnego stożka, plamka pokrycia jest okrągła, a szerokość tego stożka jest określona przez kąt pokrycia w pionie. Jeżeli kąt widzenia w takim urządzeniu jest mniejszy niż 360°, oznacza to, że stożek pola widzenia jest „spłaszczony”, pole widzenia jest owalne, a kąt pokrycia w poziomie w tym przypadku opisuje wielkość pole widzenia wzdłuż długiej osi. To samo dotyczy modeli z połączoną instalacją - ściana / sufit.

W każdym razie parametr ten należy wziąć pod uwagę przy wyborze czujnika do określonych warunków. Tak więc w przypadku dużych pomieszczeń z wejściami z kilku stron przydatne są czujniki dookólne, a jeśli są tylko jedne drzwi i nie ma innych dróg wejścia, przydatne mogą być również czujniki wąskokierunkowe. W przypadku czujnika światła zainstalowanego nad werandą domu zwykle nie jest wymagane szerokie pole widzenia; wręcz przeciwnie, wąski kąt zasięgu jest zaletą, w szczególności może w pewnym stopniu zastąpić odporność na zwierzęta(patrz "Funk...cje i możliwości") - w niektórych przypadkach czujnik można skierować tak, aby nie widział zwierząt domowych Zwierząt. Natomiast kątowe czujniki światła z definicji pokrywają duży obszar.

Osobny przypadek stanowią bariery IR (patrz „Przeznaczenie”). W nich poziomy kąt zasięgu to kąt, o który emiter IR można obracać bez przesuwania korpusu urządzenia. Wskazuje na to całkowity zakryty sektor, czyli kąt 90° oznacza możliwość obrotu o 45° w każdym kierunku od pozycji centralnej. Do regulacji systemu i kierowania wiązek do odbiorników służą ruchome nadajniki; taka potrzeba z reguły powstaje podczas instalacji, ponieważ dokładność celowania musi być bardzo wysoka, a ze względu na samą pozycję kadłuba jest bardzo trudna do osiągnięcia.

Nominalny zasięg czujnika.

Konkretne znaczenie tego parametru zależy od typu urządzenia (patrz „Czujnik”); w tym przypadku w większości przypadków mówimy o maksymalnym zasięgu wykrywania. Tak więc w przypadku czujnika ruchu zakres to maksymalna odległość, z której czujnik jest w stanie wykryć poruszający się obiekt; w przypadku bezdotykowego czujnika zbicia jest to maksymalna odległość od szyby, na której można zainstalować urządzenie; dla czujnika drgań - największa odległość od silnego źródła drgań (np. wiertarka udarowa rozbijająca zabezpieczoną ścianę). Szczególnym przypadkiem są tylko bariery podczerwieni: w nich zasięg odpowiada największej odległości, na jaką można oddzielić przetwornik i odbiornik wiązki (lub przetwornik i powierzchnię, od której wiązka jest odbijana).

Tak czy inaczej, należy pamiętać, że zakres jest zwykle wskazywany jako idealny, w najlepszym przypadku, dla pewnych uśrednionych warunków. Dlatego przy wyborze warto wziąć pewien margines – da to dodatkową gwarancję w przypadku niesprzyjających warunków (np. mgła, która zakłóca działanie czujnika IR). Jeśli chodzi o wartości specyficzne, to w wielu czujnikach (głównie przeznaczonych do użytku wewnętrznego) zasięg działania nie przekracza 10 m. 11-14 m można nazwać wartością średnią, a w większości modeli „dalekiego zasięgu” wskaźnik ten sięga 15 m i więcej.

Rodzaj mocy wykorzystywanej przez czujnik.

W dzisiejszych czasach można znaleźć modele działające z sieci domowych 230 V, z zewnętrznego zasilacza o napięciu 12 V(rzadziej 24 V), a także ze źródeł autonomicznych - akumulatora lub akumulatorów. Oto szczegółowy opis każdej opcji:

- 12 V. Standardowe napięcie robocze dla większości nowoczesnych systemów alarmowych. Ta moc znajduje się w czujnikach przewodowych innych niż czujniki światła; energia jest dostarczana tym samym przewodem, który jest używany do przesyłania sygnałów do centrali.

- 24 V. Inny rodzaj zasilania stosowany w systemach alarmowych z czujnikami przewodowymi. Jednak z wielu powodów jest znacznie mniej powszechny niż 230 V.

- 230 V. Opcja stosowana głównie w czujnikach światła. Takie urządzenia są przeznaczone do przełączania napięcia 230 V dostarczanego do lamp - całkiem logiczne jest zasilanie samych czujników z tego samego 230 V. Czasami zdarzają się inne rodzaje czujników z podobnym podłączeniem, czasem o dość oryginalnej konstrukcji - na przykład czujniki gazu podłączane do gniazdka po zainstalowaniu lub bezprzewodowe czujniki ruchu montowane w kasecie oświetleniowej.

- Akumulatory. Zasilany wymiennymi bateriami o standardowym rozmiarze. Takie akumulatory mogą być zarówno jednorazowe, jak i ładowalne, jednak pierwsza opcja j...est najczęściej stosowana w czujnikach (a termin „akumulator” w tym przypadku zwyczajowo oznacza nieco inny rodzaj zasilania - patrz poniżej). Ten rodzaj zasilania występuje głównie w modelach bezprzewodowych, ale może być również dostarczony w czujnikach przewodowych, aby zapewnić działanie niektórych funkcji - np. sygnał alarmowy w przypadku utraty łączności z centralą. Formalnie korzystanie z akumulatora wiąże się z dodatkowymi kosztami – akumulatory nie zawsze znajdują się w zestawie, w przeciwieństwie do akumulatorów. Jednak w praktyce koszty te są dość nieznaczne – zwłaszcza, że pobór mocy większości czujników jest tak niski, że czas pracy na jednym zestawie akumulatora często liczony jest latami. I możesz zmienić takie źródło zasilania w ciągu kilku sekund (podczas gdy ładowanie akumulatora wymaga czasu). W związku z tym to właśnie akumulatory cieszą się największą popularnością we współczesnych czujnikach z własnym zasilaniem.

- Akumulator. Zasilany baterią, która nie należy do standardowych rozmiarów i nie zapewnia szybkiej wymiany (często w ogóle nie można jej wyjąć). To kolejna opcja spotykana w modelach bezprzewodowych (i niektórych czujnikach przewodowych z funkcją „samodzielną”), wraz z opisanymi powyżej bateriami. Zaletą akumulatora jest to, że jest ona początkowo zawarta w opakowaniu, a gdy ładunek się wyczerpie, nie trzeba kupować nowej akumulatora - wystarczy naładować istniejącą. Z drugiej strony ładowanie wymaga źródła energii i pewnej ilości czasu, podczas którego czujnik prawdopodobnie nie będzie działał. I choć czas pracy na ładowaniu, podobnie jak w przypadku akumulatora, często liczony jest w latach, to jednak akumulatory są nadal stosowane we współczesnych czujnikach znacznie rzadziej.

Czas pracy czujnika przy autonomicznym zasilaniu na jednym zestawie akumulatora lub na ładowaniu akumulatora (patrz „Zasilanie”). Należy pamiętać, że wskaźnik ten jest dość przybliżony - zwykle jest wskazywany albo dla idealnego, albo dla jakiegoś „przeciętnego” trybu pracy. Prawdziwa autonomia zależy również od wielu praktycznych niuansów: częstotliwości odpowiedzi, zasięgu komunikacji, poziomu zakłóceń itp., aż do temperatury powietrza. Tak więc w praktyce czas działania może różnić się od deklarowanego w jednym lub drugim kierunku. Niemniej jednak, zgodnie z tą cechą, całkiem możliwe jest zarówno oszacowanie ogólnej autonomii czujnika, jak i porównanie ze sobą różnych modeli: różnica we wskazanym czasie pracy zwykle całkiem odpowiada różnicy w rzeczywistej autonomii.

Należy pamiętać, że nowoczesne czujniki charakteryzują się bardzo niskim poborem mocy, dlatego czas ich działania liczony jest w miesiącach.

Zakres temperatury otoczenia, w którym gwarantuje się, że czujnik będzie działał.

Wszystkie nowoczesne czujniki są w stanie bez konsekwencji tolerować temperatury typowe dla pomieszczeń mieszkalnych i biurowych. Dlatego warto zwracać uwagę na parametr ten głównie w tych przypadkach, w których planowane jest użycie czujnika w bardziej niesprzyjających warunkach - na przykład na ulicy, w nieogrzewanym pomieszczeniu, „gorącym” warsztacie przemysłowym itp. ” Modele żaroodporne” są niepożądanym narażeniem na bezpośrednie działanie promieni słonecznych - mogą nagrzewać obudowę do temperatur znacznie wyższych niż dopuszczalne.

Najwyższa wilgotność względna, przy której czujnik może być używany.

Wiele modeli z łatwością toleruje krótkotrwałe (do kilku godzin) przebywanie w bardziej wilgotnej atmosferze; jednak dla pełnej gwarancji nadal lepiej nie przekraczać dopuszczalnej wilgotności. Pod względem konkretnych liczb, w pomieszczeniach mieszkalnych/biurowych (i podobnych warunkach) wilgotność względna rzadko przekracza 70%. Jednak do użytku na zewnątrz i w pomieszczeniach o dużej wilgotności (baseny, pralnie itp.) zaleca się stosowanie czujników zaprojektowanych na wilgotność co najmniej 90%.