Porównanie Corsair RMe ATX 3.1 CP-9020295-EU vs Seasonic CORE GX ATX 3.1 CORE GX-750 ATX 3

Sprawność w tym przypadku to stosunek mocy zasilacza (patrz „Moc”) do jego zużycia energii. Im wyższa sprawność, tym wydajniejszy zasilacz, tym mniej energii pobiera z sieci przy tej samej mocy wyjściowej i tym tańsza jest jego eksploatacja. Sprawność może się różnić w zależności od obciążenia; specyfikacja może wskazywać zarówno minimalną sprawność, jak i jej wartość przy średnim obciążeniu (50%).

Należy zauważyć, że od tego wskaźnika bezpośrednio zależy zgodność z takim lub innym poziomem wydajności 80PLUS (więcej szczegółów w „Certyfikat”).

— Aktywne chłodzenie. Używa wentylatora, który stale pracuje, aby odprowadzić ciepło z wewnętrznych komponentów. W przeciwieństwie do chłodzenia pasywnego, aktywna system zapewnia lepszy odbiór ciepła i stabilność pracy przy wysokich obciążeniach, zapobiegając przegrzewaniu. Jednak generuje hałas. Aby temu zaradzić, wentylatory w takich PSU mogą posiadać dynamiczną kontrolę prędkości (AFC – Automatic Fan Control), zmniejszając obroty przy niskim zużyciu energii.

— Półpasywne. Aktywne chłodzenie z automatycznym wyłączaniem wentylatora w sytuacjach, gdy obciążenie na zasilacz jest niskie i emisja ciepła się zmniejsza. Przypomnijmy, systemy tego typu są skuteczniejsze niż pasywne, jednak zużywają dodatkową energię i generują hałas podczas pracy. W związku z tym, przy niewielkim obciążeniu, gdy intensywne chłodzenie nie jest wymagane, rozsądnie jest wyłączyć wentylatory — pozwala to zaoszczędzić energię i zmniejszyć poziom hałasu.

— Pasywne (radiatory). W porównaniu do wentylatorów, radiatory mają szereg zalet: po pierwsze, nie generują hałasu i nie wymagają własnego zasilania (obniżając tym samym ogólne zużycie energii). Z drugiej strony, są znacznie mniej efektywne, w wyniku czego moc zasilaczy z pasywnym chłodzeniem nie przekracza 600 W. Dodatkowo, takie PSU są dość drogie.

Łożysko jest częścią pomiędzy obrotową osią wentylatora a nieruchomą podstawą, która podtrzymuje oś i zmniejsza tarcie. W nowoczesnych wentylatorach występują następujące typy łożysk:

- Slajdy. Działanie tych łożysk opiera się na bezpośrednim kontakcie dwóch stałych powierzchni, starannie wypolerowanych w celu zmniejszenia tarcia. Takie urządzenia są proste, niezawodne i trwałe, ale ich sprawność jest raczej niska - toczenie, a tym bardziej hydrodynamiczna i magnetyczna zasada działania, zapewniają znacznie mniejsze tarcie.

- Toczenie. Nazywane również „łożyskami kulkowymi”, ponieważ „pośrednikami” między osią obrotu a stałą podstawą są kulki (rzadziej - wałki cylindryczne), zamocowane w specjalnym pierścieniu. Gdy oś się obraca, takie kulki toczą się między nią a podstawą, dzięki czemu siła tarcia jest bardzo niska - zauważalnie mniejsza niż w łożyskach ślizgowych. Z drugiej strony konstrukcja okazuje się droższa i bardziej złożona, a pod względem niezawodności nieco ustępuje zarówno tym samym łożyskom ślizgowym, jak i bardziej zaawansowanym urządzeniom hydrodynamicznym. Dlatego chociaż łożyska toczne są w naszych czasach dość rozpowszechnione, to jednak generalnie są one znacznie mniej powszechne niż wymienione typy.

- Hydrodynamiczny. Łożyska tego typu wypełnione są specjalnym płynem; podczas obracania tworzy warstwę, po której ślizga się ruchoma część łożyska. Pozwala to uniknąć bezpośredniego kontaktu między twardymi powierzchniami i znaczni...e zmniejsza tarcie w porównaniu z poprzednimi typami. Ponadto łożyska te są ciche i bardzo niezawodne. Do ich wad należy stosunkowo wysoki koszt, ale w praktyce ten szczegół jest często niewidoczny na tle ceny całego systemu. Dlatego ta opcja jest obecnie niezwykle popularna, można ją znaleźć w systemach chłodzenia na wszystkich poziomach - od niedrogich po zaawansowane.

- Centrowanie magnetyczne. Łożyska oparte na zasadzie lewitacji magnetycznej: oś obrotu jest „zawieszona” w polu magnetycznym. W ten sposób można (podobnie jak w hydrodynamicznych) uniknąć kontaktu między powierzchniami stałymi i dodatkowo zmniejszyć tarcie. Uważane za najbardziej zaawansowany typ łożysk, są niezawodne i ciche, ale są drogie.

Cybenetics Efficiency – to system certyfikacji efektywności energetycznej zasilaczy (PSU), która jest alternatywą dla standardu 80 PLUS. Jest bardziej precyzyjna, ponieważ uwzględnia efektywność przy różnych poziomach obciążenia (10%, 20%, 50%, 100%) oraz przy różnych napięciach wejściowych (115V, 230V). Oznaczenia tej systematyki są identyczne z 80 PLUS:

Bronze — ogólna efektywność od 82% do 85% przy napięciu wejściowym 115 V i od 84% do 87% przy 230 V;

Silver — 85 – 87% i 87 – 89% odpowiednio;

Gold — od 87% do 89% (115 V) i od 89% do 91% (230 V);

Platinum — 89 – 91% przy 115 V i 91 – 93% przy 230 V;

Titanium — 91 – 93% (115 V) i 93 – 95% (230 V);

Diamond — ≥ 93/95%.

System certyfikacji Cybenetics Lambda ocenia poziom hałasu zasilaczy (PSU), dostarczając konsumentom informacji o ich właściwościach akustycznych. W rezultacie można polegać nie tylko na wydajności pracy zasilacza, ale także na jego hałaśliwości. Istnieją następujące poziomy certyfikacji Cybenetics Lambda:

Standard — od 40 dB(A) do 45 dB(A) – odczuwalny hałas;

Standard+ — od 35 dB(A) do 40 dB(A) – zauważalny hałas;

Standard++ — od 30 dB(A) do 35 dB(A) – umiarkowany hałas;

A- — od 25 dB(A) do 30 dB(A) – umiarkowanie cicho;

A — od 20 dB(A) do 25 dB(A) – cicho;

A+ — od 15 dB(A) do 20 dB(A) – bardzo cicho;

A++ — mniej niż 15 dB(A) – praktycznie bezgłośnie.

Liczba złączy Molex (IDE) przewidziana w konstrukcji zasilacza.

Początkowo złącze to było przeznaczone do zasilania urządzeń peryferyjnych interfejsu IDE, przede wszystkim dysków twardych. I chociaż samo IDE jest dziś całkowicie przestarzałe i nie jest używane w nowych komponentach, złącze zasilania Molex nadal jest instalowane w zasilaczach i prawie bezbłędnie. Prawie każdy współczesny zasilacz ma co najmniej 1-2 takie złącza, a w modelach z wyższej półki liczba ta może wynosić 7 lub więcej. Ta sytuacja wynika z faktu, że Molex IDE jest dość uniwersalnym standardem, a za pomocą najprostszych adapterów można zasilać komponenty z innym interfejsem zasilania. Na przykład są adaptery Molex - SATA do napędów, Molex - 6 pin do kart graficznych itp.

Liczba złączy zasilania PCI-E w formacie 8 pin (6+2) przewidziana w konstrukcji zasilacza.

Dodatkowe złącza zasilania PCI-E (wszystkie formaty) służą do dodatkowego zasilania tych typów wewnętrznych urządzeń peryferyjnych, którym już nie wystarcza 75 W, zasilanych bezpośrednio przez gniazdo PCI-E na płycie głównej (typowym przykładem są karty graficzne). W akcesoriach do komputerów osobistych występują dwa rodzaje takich złączy – 6 pin, który zapewnia do 75 W dodatkowej mocy, oraz 8 pin, który zapewnia do 150 W. A wtyczki 8 pin (6+2) stosowane w zasilaczach są uniwersalne: mogą współpracować zarówno ze złączami 6-pinowymi, jak i 8-pinowymi na płycie rozszerzeń. Dlatego ten rodzaj wtyczki jest najpopularniejszy we współczesnych zasilaczach.

Jeśli chodzi o liczbę, w sprzedaży można znaleźć modele na 1 złącze PCI-E 8 pin (6+2), na 2 takie złącza, na 4 złącza, a w niektórych przypadkach na 6 i więcej. Kilka z tych wtyczek może być przydatnych na przykład podczas podłączania kilku kart graficznych lub w przypadku potężnej karty graficznej o wysokiej wydajności wyposażonej w kilka dodatkowych złączy zasilania PCI-E.

Przewody jednostki systemowej z zestawu - wszystkie lub przynajmniej niektóre - posiadają oplot.

Ta cecha ma pozytywny wpływ na niezawodność, czyniąc przewód tak odpornym na załamania, ścieranie, silny nacisk i inne podobne czynniki, jak to tylko możliwe; zapewnia również dodatkową ochronę przed przypadkowym kontaktem z ostrymi przedmiotami (na przykład podczas naprawy komputera). Wadami przewodów w oplocie, oprócz zwiększonego kosztu, są również zwiększona grubość i większa sztywność niż w przypadku podobnych kabli w konwencjonalnej izolacji. Może to powodować pewne trudności podczas organizowania przestrzeni wewnątrz jednostki systemowej.

Maksymalny prąd, jaki zasilacz jest w stanie dostarczyć do pierwszej linii zasilającej +12V.

Aby uzyskać więcej ogólnych informacji na temat linii zasilających, zobacz „+3.3 V”. Warto w tym miejscu wspomnieć, że 12V jest najpopularniejszym napięciem wśród złączy zasilających komputery. Wykorzystywane jest w prawie wszystkich tego typu złączach (z kilkoma wyjątkami), a niektóre wtyczki (na przykład dodatkowy zasilacz PCI-E dla 6 lub 8 złączy) wykorzystują tylko linie 12-woltowe - i to w formacie +12V. A podział zasilania +12V na kilka oddzielnych linii jest stosowany ze względów bezpieczeństwa - w celu zmniejszenia prądu płynącego przez każdy pojedynczy przewód, a tym samym zapobieżenia niepotrzebnemu obciążeniu i przegrzaniu okablowania. Jednak niektórzy producenci nie wskazują maksymalnego prądu dla poszczególnych linii +12V i podają tylko ogólną wartość w specyfikacji; w takich przypadkach liczba ta jest wskazywana w niniejszym punkcie.