TDP
Maksymalny TDP zapewniany przez układ chłodzenia. Należy pamiętać, że parametr ten jest podawany tylko dla rozwiązań wyposażonych w radiatory (patrz „Rodzaj”); dla wentylatorów wykonywanych osobno o sprawności decydują inne parametry, przede wszystkim wartości przepływu powietrza (patrz wyżej).
TDP można opisać jako ilość ciepła, którą układ chłodzenia jest w stanie usunąć z obsługiwanego podzespołu. W związku z tym, do normalnej pracy całego układu konieczne jest, aby TDP układu chłodzenia nie było niższe niż rozpraszanie ciepła tego elementu (dane dotyczące rozpraszania ciepła są zwykle podane w szczegółowej specyfikacji komponentu). A najlepiej wybrać chłodnice z rezerwą mocy co najmniej 20 - 25% - da to dodatkową gwarancję w przypadku wymuszonych trybów pracy i sytuacji awaryjnych (w tym zanieczyszczenia obudowy i spadku efektywności wymiany powietrza).
Jeśli chodzi o konkretne liczby, to najskromniejsze współczesne układy chłodzenia zapewniają TDP
do 100 W, najbardziej zaawansowane —
do 250 W i nawet
więcej.
Maks. przepływ powietrza
Maksymalny przepływ powietrza, jaki może wytworzyć wentylator chłodzący; jest mierzony w CFM - stopach sześciennych na minutę.
Im wyższy liczba CFM, tym wydajniejszy jest wentylator. Z drugiej strony wysoka wydajność wymaga albo dużej średnicy (co wpływa na rozmiar i koszt) albo dużej prędkości (co zwiększa hałas i wibracje). Dlatego przy wyborze warto nie gonić za maksymalnym przepływem powietrza, lecz stosować specjalne formuły, które pozwalają obliczyć wymaganą liczbę CFM w zależności od rodzaju i mocy chłodzonego elementu oraz innych parametrów. Takie formuły można znaleźć w specjalnych źródłach. Jeśli chodzi o konkretne liczby, to w najskromniejszych systemach wydajność
nie przekracza 30 CFM, a w najmocniejszych systemach może to być nawet 80 CFM, a nawet
więcej.
Należy również pamiętać, że rzeczywista wartość przepływu powietrza przy największej prędkości jest zwykle niższa od deklarowanego maksimum; patrz "Ciśnienie statyczne", aby uzyskać szczegółowe informacje.
Ciśnienie statyczne
Maksymalne statyczne ciśnienie powietrza generowane przez wentylator podczas pracy.
Parametr ten mierzony jest w następujący sposób: jeżeli wentylator jest zainstalowany na rurze zaślepionej, z której nie ma wylotu powietrza, i ustawiony do nadmuchu, to ciśnienie osiągane w rurze będzie odpowiadało ciśnieniu statycznemu. W praktyce parametr ten określa całkowitą sprawność wentylatora: im wyższe ciśnienie statyczne (pozostałe parametry są takie same), tym łatwiej wentylatorowi „przepychać” wymaganą ilość powietrza przez przestrzeń o dużym oporze, np. przez wąskie szczeliny radiatora lub przez obudowę wypełnioną podzespołami.
Parametr ten również jest używany w niektórych specyficznych obliczeniach, jednak obliczenia te są dość skomplikowane i zwykły użytkownik z reguły nie jest potrzebny - są one związane z kwestiami, które są istotne głównie dla entuzjastów komputerowych. Więcej na ten temat można przeczytać w specjalnych źródłach.
Rozmiar pompy
Wymiary pompy, w którą wyposażony jest układ chłodzenia wodą.
Najczęściej parametr ten jest wskazywany dla wszystkich trzech wymiarów: długości, szerokości i grubości (wysokości). Te wymiary determinują dwa punkty: przestrzeń wymaganą do zainstalowania pompy oraz średnicę jej części roboczej. W przypadku pierwszego wszystko jest dość oczywiste; zauważamy tylko, że w niektórych systemach pompa jednocześnie pełni rolę bloku wodnego i jest instalowana bezpośrednio na chłodzonym elemencie systemu i właśnie tam powinno być wystarczająco dużo miejsca. Średnica w przybliżeniu odpowiada długości i szerokości pompy (lub mniejszemu z tych wymiarów, jeśli nie są one jednakowe - na przykład 55 mm w modelu 60x55x43 mm). Od tego parametru zależy kilka funkcji operacyjnych. Tak więc duża średnica pompy pozwala osiągnąć wymaganą wydajność przy stosunkowo niskiej prędkości obrotowej; co z kolei zmniejsza poziom hałasu i zwiększa ogólną niezawodność konstrukcji. Z drugiej strony duża pompa jest droższa i zajmuje więcej miejsca.
Podświetlenie
Obecność
własnego podświetlenia w konstrukcji układu chłodzenia.
Podświetlenie pełni funkcję czysto estetyczną - nadaje urządzeniu stylowy wygląd, który dobrze komponuje się z pozostałymi elementami w oryginalnym designie. Dzięki temu takie układy chłodzenia są szczególnie doceniane przez graczy i fanów modyfikacji zewnętrznej PC - zwłaszcza, że oświetlenie może być różne, a w najbardziej zaawansowanych modelach przewidziana jest nawet synchronizacja podświetlenia z innymi podzespołami (patrz niżej). Z drugiej strony funkcja ta nie wpływa na wydajność i charakterystyki robocze, lecz nieuchronnie wpływa na całkowity koszt, czasami dość zauważalnie. Dlatego jeśli wygląd nie jest dla Ciebie ważny, najlepszym wyborem najprawdopodobniej będzie
system chłodzenia bez podświetlenia.
Kolor podświetlenia
Kolor podświetlenia zainstalowanego w układzie chłodzenia.
Więcej szczegółów na temat samego podświetlenia znajdziesz powyżej. Tutaj zauważamy, że w podświetleniu nowoczesnych systemów chłodzenia występuje zarówno jeden kolor (najczęściej
czerwony lub
niebieski , rzadziej
zielony ,
żółty ,
biały lub
fioletowy ) jak i układy wielokolorowe, takie jak RGB i
ARGB . Wybór podświetlenia jednokolorowego zależy głównie od preferencji estetycznych, jednak dwie ostatnie odmiany należy omówić osobno.
Podstawowa zasada działania systemów RGB i ARGB jest taka sama: konstrukcja przewiduje zestaw diod LED o trzech podstawowych kolorach - czerwonym (Red), zielonym (Green) i niebieskim (Blue), a poprzez zmianę liczby i jasności włączonych diod LED można sterować nie tylko intensywnością, lecz także odcieniem poświaty. Różnica między tymi odmianami tkwi w funkcjonalności: systemy RGB obsługują ograniczony zestaw kolorów (zwykle do półtora tuzina, a nawet mniej), natomiast ARGB pozwala wybrać niemal dowolny odcień z całej dostępnej palety barw. Jednocześnie oba warianty mogą obsługiwać synchronizację podświetlenia (patrz poniżej); na ogół funkcja ta nie jest wymagana w systemach RGB i
...ARGB, lecz jest w nich stosowana prawie zawsze.
