Porównanie Jonsbo D32 STD czarny vs Jonsbo Z20 biały

Przeznaczenie obudowy. Parametr ten jest wskazywany tylko dla modeli o określonej specjalizacji i wyraźnie różniących się od obudów ogólnego przeznaczenia.

- Do gier. Obudowy przeznaczone do wysokowydajnych systemów komputerowych do gier. Zwykle posiadają dużą liczbę otworów na gniazda rozszerzeń i wnęki na napędy (patrz odpowiednie punkty), a także zaawansowane opcje instalacji systemów chłodzenia - wiele „miejsc” na wentylatory, możliwość zastosowania chłodzenia cieczą (patrz „Obsługa chłodzenia cieczą”) itp. Ponadto często wyróżniają się designem: można je wyposażyć w oświetlenie dekoracyjne, przezroczyste okna itp.

- HTPC. Obudowy do komputerów multimedialnych, tzw. Home Theatre Personal Computer (HTPC). Typowymi cechami takich obudów są kompaktowe wymiary, obecność dodatkowych przycisków na przednim panelu do sterowania multimediami (a czasem czujnika do pilota) oraz zaawansowany design.

Główną atrakcją w konstrukcji tych obudów są wycięcia w ścianie dla płyt głównych z odwróconymi złączami. W takich „płytach głównych” porty do podłączenia urządzeń pamięci masowej, zasilaczy i innych podzespołów zostały przeniesione ze zwykłych miejsc na tylny panel. Obudowy z odwrotnym podłączeniem do płyty głównej pomagają utrzymać przewody wewnątrz jednostki systemowej poza zasięgiem wzroku i mądrze organizują zarządzanie kablami, zwiększając atrakcyjność wizualną jednostek systemowych dzięki przezroczystej ścianie bocznej.

Współczynnik kształtu zasilacza, dla którego zaprojektowana jest obudowa. Współczynnik kształtu zasilacza jest wskazywany według typu płyt głównych, dla których zasilacz jest początkowo zaprojektowany; jednak wiele współczynników kształtu jest wzajemnie kompatybilnych.

— ATX (zwykły). Współczynnik kształtu zaprojektowany dla pełnowymiarowych obudów, głównie typu Tower i Desktop (patrz „Współczynnik kształtu”). Zasilanie płyty głównej - ze złącza 24-pinowego (w starszych wersjach - 20-pinowego); ponadto takie zasilacze zwykle zapewniają dodatkową wtyczkę zasilania dla procesora (4-pinową, 8-pinową, a czasem obie).

— -FlexATX. Współczynnik kształtu FlexATX przeznaczony dla miniaturowych płyt głównych (pod względem rozmiaru i rozmieszczenia otworów montażowych takie płyty są kompatybilne z microATX). W związku z tym zasilacze dla nich są kompaktowe i mają zwiększoną wydajność. Są kompatybilne z wieloma miniaturowymi płytami głównymi, w tym wspomnianymi już microATX i mini-ITX, a główne złącza są takie same jak w ATX (może z wyjątkiem wersji 20-pinowej).

— TFX. Skrót TFX pochodzi od Thin Form Factor - tj. „cienki współczynnik kształtu”. Jest to jeden z kompaktowych zasilaczy stosowanych w systemach o miniaturowym formacie; pod względem kompatybilności jest podobny do opisanego powyżej microATX, a pod względem złączy — do ATX.

— ...f="/list/193/pr-16206/">SFX. Inny typ zasilaczy o zmniejszonych wymiarach stosowanych w układach kompaktowych (S - od „small”, czyli „mały”). Pod względem złączy jest uważany za całkowicie wymienny z ATX, zasadniczo różni się tylko rozmiarem.

— Zewnętrzny. Obudowy, w których w ogóle nie ma miejsca na zasilacz wewnętrzny, przeznaczone są do podłączenia zasilacza zewnętrznego. Ta konstrukcja znajduje się głównie wśród najmniejszych obudów (w szczególności dla płyt głównych mini-ITX i Thin mini-ITX). Należy pamiętać, że w tym przypadku chodzi nie o każdą obudowę z zewnętrznym zasilaczem, ale tylko o modele, które nie mają wbudowanych konwerterów (patrz poniżej) i są przeznaczone do płyt głównych z własnym złączem do zewnętrznego zasilacza.

— Zewnętrzny z konwerterem. Obudowy przeznaczone do zasilaczy zewnętrznych (patrz wyżej) i wyposażone we wbudowane konwertery. Konwerter wyprowadza zasilanie z zewnętrznego zasilacza do szeregu złączy „komputerowych”, w szczególności do standardowego 24-pinowego złącza zasilania płyty głównej. Można więc w takim przypadku zainstalować płytę główną z tradycyjnym zasilaczem ATX w formacie 24-pinowym.

Możliwa długość zasilacza, który można zamontować w obudowie.

Maksymalna długość karty graficznej, którą można zainstalować w tej obudowie.

Nowoczesne wysokowydajne karty graficzne średniego i najwyższego poziomu często wyróżniają się znaczną długością, dlatego taka karta nie pasuje do każdej obudowy. Wobec tego przed zebraniem komponentów warto ocenić długość planowanej karty graficznej i wybrać obudowę, w której na pewno się zmieści. Takie przewidywanie nie będzie zbyteczne w żadnym wypadku, ale jest szczególnie istotne, jeśli budujesz system, który wymaga wydajnej karty graficznej - na przykład wysokiej klasy komputer do gier lub stację roboczą do projektowania 3D.

Grubość ścian bocznych, użytych w obudowie. Wybierając grubość, producenci muszą szukać kompromisu między kilkoma punktami naraz. Z jednej strony, cienkie ściany są niedrogie i ciepło przez nie rozprasza się szybciej, co ma pozytywny wpływ na wydajność chłodzenia. Z drugiej strony, grube ściany są niezbędne w przypadku wydajnych systemów, w przeciwnym razie obudowa może po prostu nie wytrzymać wagi zaawansowanych podzespołów. Po trzecie, stal to dość mocny materiał, nawet przy stosunkowo niewielkiej grubości. W związku z tym w większości modeli wskaźnik ten nie przekracza 0.7 — 0,8 mm, a częściej wynosi około 0.5 – 0,6 mm.

Rozmieszczenie zasilacza (lub miejsca na zasilacz) w obudowie.

Tradycyjną opcją jest górne rozmieszczenie zasilacza, dla wielu jest to zwykła i znana opcja. Jednak w górnej części obudowy gromadzi się ogrzane powietrze z innych komponentów systemu, zmniejszając wydajność chłodzenia. Obudowy z dolnym rozmieszczeniem zasilacza nie mają tej wady, ale dostaje się do nich dużo kurzu i innych zanieczyszczeń, jeśli jednostka centralna jest zainstalowana na podłodze. Jednak różnica ta staje się krytyczna tylko w przypadku korzystania z systemów o wysokiej wydajności z odpowiednim rozpraszaniem ciepła; w przypadku zwykłego domowego komputera lokalizacja zasilacza jako całości nie jest ważna.

Należy również zauważyć, że w miniaturowych obudowach, takich jak mini-Tower (patrz „Współczynnik kształtu”), zasilacz zainstalowany na górze może zachodzić na część płyty głównej, co dodatkowo pogarsza wydajność chłodzenia i utrudnia montaż dużych chłodnic procesora; jednak wszystko zależy od układu konkretnego przypadku.

Całkowita liczba miejsc do montażu wentylatorów przewidziana w konstrukcji obudowy.

Im wydajniejszy system, im więcej komponentów on zawiera, tym mocniejszego chłodzenia będzie on wymagał; dlatego liczba miejsc na wentylatory jest z reguły bezpośrednio związana z wielkością i przeznaczeniem obudowy. Należy również pamiętać, że przy tej samej liczbie miejsce do montażu poszczególnych wentylatorów może być różne - z tyłu, z boku, na górze itp.

Obecność w obudowie specjalnego filtra, który zapobiega przedostawaniu się kurzu do środka. Bez takiego filtra kurz osiada na elementach systemu; szczególnie podatne na to są radiatory, które tracą swoją skuteczność wskutek zapychania się kurzem. Jeśli masz filtr przeciwkurzowy, musisz czyścić nie wnętrze komputera, tylko sam element filtrujący, co jest znacznie prostsze i wygodniejsze.

Przegródki na filtry przeciwkurzowe mogą znajdować się na przednim panelu obudowy, z tyłu, na dole lub w bocznych ściankach. Istnieją również modele obudów z kilkoma miejscami do montażu filtrów przeciwkurzowych — wersja kombinowana zakłada obecność takich przegródek z kilku stron obudowy jednocześnie.