Porównanie Oculus Quest 3 128 Gb vs Apple Vision Pro 256Gb

Rozdzielczość wyświetlaczy wbudowanych w okulary z takim wyposażeniem, czyli modele do PC/konsoli, jak również urządzenia samodzielne (patrz „Przeznaczenie”).

Im wyższa rozdzielczość, tym bardziej wygładzony i szczegółowy obraz dają okulary, przy pozostałych warunkach równych. Dzięki rozwojowi technologii w naszych czasach modele z ekranami Full HD (1920x1080) i jeszcze wyższymi rozdzielczościami nie są rzadkością. Parametr ten jednak znacząco wpływa na koszt okularów. Ponadto warto pamiętać, że do pełnej pracy z wyświetlaczami o wysokiej rozdzielczości potrzebna jest mocna karta graficzna, która potrafi odtworzyć odpowiednią zawartość. W przypadku okularów do PC i konsoli stawia to odpowiednie wymagania do urządzeń zewnętrznych, a w modelach autonomicznych trzeba stosować zaawansowane zintegrowane karty graficzne (co dodatkowo wpływa na koszt).

Kąt widzenia zapewniane przez okulary wirtualnej rzeczywistości, czyli kątowy rozmiar przestrzeni, która wpada w pole widzenia użytkownika. Z reguły w charakterystyce wskazuje się poziomy rozmiar tej przestrzeni; jeśli jednak potrzebujesz najdokładniejszych informacji, ten szczegół należy wyjaśnić osobno.

Im szerszy kąt widzenia, tym więcej przestrzeni do gry użytkownik może zobaczyć bez odwracania głowy, tym silniejszy efekt zanurzenia i tym mniej prawdopodobne jest, że na obraz wpłynie efekt „widzenia tunelowego”. Zbyt szeroki kąt widzenia jednak nie ma sensu, biorąc pod uwagę cechy ludzkiego oka. Ogólnie za szeroki kąt widzenia uważa się kąt wynoszący 100° lub więcej. Przy tym istnieją modele, w których wskaźnik ten wynosi 30° lub nawet mniej – są to z reguły specyficzne urządzenia (np. gogle do pilotowania dronów i gogle rozszerzonej rzeczywistości), gdzie takie cechy są całkiem uzasadnione biorąc pod uwagę ogólna funkcjonalność.

Pojemność wbudowanego dysku zainstalowanego w okularach.

Tylko samodzielne urządzenia są wyposażone w taki dysk (patrz „Przeznaczenie”) — służy do przechowywania oprogramowania układowego, a także różnych dodatkowych treści (aplikacji, filmów panoramicznych itp.). Im większa pojemność pamięci, tym więcej takich treści można przechowywać na urządzeniu; ta cecha jednak bezpośrednio wpływa na cenę. Należy również pamiętać, że niektóre modele umożliwiają uzupełnienie pamięci wbudowanej o kartę pamięci (więcej szczegółów w punkcie „Czytnik kart pamięci”).

W przypadku nowoczesnych okularów rzeczywistości wirtualnej najskromniejsza pojemność wynosi 16 GB — zainstalowanie mniejszych dysków jest technicznie niepraktyczne. W zaawansowanych modelach wskaźnik ten może osiągać 128 GB.

Pojemność pamięci o dostępie swobodnym (RAM) zainstalowanej w okularach.

Parametr ten dotyczy tylko samodzielnych urządzeń (patrz „Przeznaczenie”). Teoretycznie im więcej pamięci RAM ma gadżet, tym wyższa jest jego moc, tym szybciej jest w stanie działać i lepiej radzi sobie z „trudnymi” zadaniami. Jednak w praktyce ta cecha ma więcej wartości odniesienia niż praktycznej. Po pierwsze, możliwości samodzielnych okularów również silnie zależą od używanego procesora i karty graficznej. Po drugie, pojemność pamięci dobierana jest w taki sposób, aby okulary gwarantowały, że poradzą sobie z zadaniami, do których były pierwotnie przeznaczone. W rzeczywistości problemy mogą pojawić się tylko przy uruchamianiu bardzo wymagających aplikacji lub wideo wymagającego dużej ilości zasobów (na przykład filmy 4K w formacie panoramicznym); więc warto zwracać uwagę na pojemność pamięci RAM tylko wtedy, gdy planujesz używać okularów do takich celów.

Jeśli chodzi o konkretne wartości, we współczesnych urządzeniach mieszczą się one w zakresie od 2 do 4 GB.

Model procesora zainstalowanego w okularach.

Ta informacja jest wskazywana głównie dla samodzielnych urządzeń (patrz „Przeznaczenie”) — to w nich możliwości okularów jako całości zależą bezpośrednio od modelu procesora. Znając nazwę układu, można znaleźć o nim szczegółowe dane i ocenić jego skuteczność. Jednocześnie w praktyce taka potrzeba pojawia się niezwykle rzadko: producenci dobierają procesory w taki sposób, aby okulary mogły bez problemu służyć do ich głównego celu. Dlatego przy wyborze należy zwrócić uwagę na bardziej praktyczne parametry — rozdzielczość ekranu, częstotliwość odświeżania itp.

Częstotliwość odświeżania obsługiwana przez wbudowane ekrany okularów to po prostu maksymalna liczba klatek na sekundę, jaką ekrany są w stanie zapewnić.

Przypominamy, że ekrany są dostarczane w modelach do PC/konsoli oraz w urządzeniach autonomicznych (patrz „Przeznaczenie”). Od tego wskaźnika zależy bezpośrednio jakość obrazu: przy pozostałych warunkach równych, wyższa liczba klatek na sekundę zapewnia płynniejszy obraz, bez szarpnięć i z dobrą szczegółowością w dynamicznych scenach. Drugą stroną tych zalet jest wzrost ceny.

Należy również pamiętać, że w niektórych przypadkach rzeczywista liczba klatek na sekundę nie będzie ograniczona możliwościami okularów, ale właściwościami urządzenia zewnętrznego lub właściwościami odtwarzanych treści. Na przykład stosunkowo słaba karta graficzna komputera stacjonarnego może nie poradzić sobie z sygnałem o wysokiej szybkości klatek lub w grze może zostać ustawiona określona częstotliwość, która nie zakłada zwiększenia. Nie należy więc gonić za dużymi wartościami i wystarczą okulary z częstotliwością 90 kl./s.

Możliwość regulacji rozstawu soczewek okularów, czyli odległości między środkami dwóch soczewek. W tym celu soczewki są montowane na ruchomych mocowaniach, które umożliwiają ich przesuwanie w prawo/lewo. Znaczenie tej funkcji jest takie, że do normalnego oglądania środki soczewek muszą znajdować się naprzeciw źrenic użytkownika, a odległość między źrenicami jest również różna u różnych osób. W związku z tym regulacja ta przyda się w każdym przypadku, ale jest szczególnie ważna dla użytkowników o dużej lub małej budowie, których rozstaw źrenic wyraźnie różni się od przeciętnego.

Jednocześnie istnieje wiele okularów, które nie mają tej funkcji. Można je podzielić na trzy kategorie. Pierwsza to urządzenia, w których brak regulacji rozstawu soczewek jest kompensowany w taki czy inny sposób (na przykład specjalny kształt soczewek, który nie wymaga regulacji). Druga to modele, w których ta regulacja w zasadzie nie jest potrzebna (w szczególności niektóre okulary rozszerzonej rzeczywistości). I trzecia to najprostsze i najtańsze rozwiązania, w których zrezygnowano z dodatkowych regulacji, aby obniżyć koszt.

Okulary posiadają złącze USB C. Jest to stosunkowo nowy typ portu USB, mający miniaturowy rozmiar (nieco większy niż microUSB) i wygodną dwustronną konstrukcję, która umożliwia podłączenie wtyczki z dowolnej strony. Można go znaleźć w okularach o różnym przeznaczeniu i w związku z tym zapewnia różne sposoby aplikacji. Tak więc w modelach do PC/konsoli to złącze jest używane w taki sam sposób, jak tradycyjne USB — przy głównym połączeniu, równolegle z interfejsem wideo HDMI lub DisplayPort. W samodzielnych urządzeniach z kolei USB C służy głównie do ładowania akumulatora i podłączenia do komputera w celu bezpośredniej wymiany plików, ustawień sterowania, aktualizacji oprogramowania itp.

Należy również zauważyć, że w tym punkcie może się wyjaśniać wersja USB, która odpowiada złączu USB C. Obecnie aktualne są dwie wersje — 3.2 Gen 1 i 3.2 Gen 2; w przypadku okularów VR różnica między nimi na ogół nie jest istotna.

Obecność w okularach modułu Bluetooth; również tutaj może się wskazywać wersja Bluetooth, której odpowiada ten moduł.

Bluetooth to technologia stworzona do bezpośredniego bezprzewodowego połączenia między różnymi urządzeniami. Ta technologia znajduje się we wszystkich typach okularów VR (patrz „Przeznaczenie”), chociaż większość modeli z jej obsługą to urządzenia samodzielne. W każdym razie najpopularniejszym sposobem wykorzystania Bluetooth w okularach do wirtualnej rzeczywistości jest nadawanie dźwięku przez kanał bezprzewodowy. Co więcej, format takiej transmisji może być różny, w zależności od specyfiki samych okularów. Tak więc urządzenia samodzielne przesyłają odtwarzany dźwięk do słuchawek zewnętrznych. W modelach do PC i smartfonów mogą się zapewniać wbudowane słuchawki, a tutaj dźwięk jest przesyłany przez Bluetooth do okularów z urządzenia zewnętrznego; w przeciwnym kierunku można przesyłać dźwięk z wbudowanego mikrofonu.

Ponadto możliwe są inne sposoby wykorzystania Bluetooth, na przykład bezpośrednia wymiana plików z innym urządzeniem lub podłączenie kontrolerów do gier. Takie możliwości znajdują się wyłącznie w samodzielnych okularach, konkretną funkcjonalność dla każdego modelu należy wyjaśniać osobno.

Jeśli chodzi o wersje, najstarszą używaną na dzień dzisiejszy w okularach VR jest Bluetooth 3.0, najnowszą jest Bluetooth 5.0. Jednocześnie różnice między różnymi wersjami takich urządzeń nie są f...undamentalne, informacje te są podawane głównie w celach referencyjnych.