Porównanie MikroTik HGO-antenna-OUT vs MikroTik ACSWIM

Sposób montażu przewidziany w konstrukcji anteny

— Zewnętrzna. Modele przeznaczone do użytku na zewnątrz. Główną różnicą między takimi antenami a antenami wewnętrznymi jest zwiększony stopień ochrony, który pozwala spokojnie znosić opady, zmiany temperatury, pył i inne „kłopoty” związane z pracą na świeżym powietrzu. Inną cechą jest to, że antena zewnętrzna może być dość duża, co z kolei ma pozytywny wpływ na wydajność. To właśnie ta metoda instalacji jest używana przez najmocniejsze i „dalekosiężne” modele (choć oczywiście sprawa nie ogranicza się do nich). Teoretycznie antena zewnętrzna może być instalowana w pomieszczeniach, lecz w praktyce rzadko jest to uzasadnione: po pierwsze ze względu na wspomnianą wcześniej nieporęczność, a po drugie ze względu na specyfikę sygnału, uwarunkowaną obecnością ścian.

— Wewnętrzna. Modele wewnętrzne, przeznaczone do pracy w pomieszczeniu. Różnią się od zewnętrznych mniejszymi rozmiarami, a także brakiem specjalnej ochrony przed złą pogodą (dlatego stosowanie takiej anteny na ulicy jest co najmniej wysoce niepożądane). Wydajność anten wewnętrznych jest również ogólnie skromniejsza; niemniej jednak wystarcza to do stosowania według głównego przeznaczenia. Zwracamy również uwagę, że takie urządzenia mają bardziej elegancki wygląd, by pasować do wnętrza pomieszczenia.

Rodzaj polaryzacji przewidziany w antenie.

Mówiąc najprościej, kanał radiowy można porównać do liny rozciągniętej od nadajnika do odbiornika, a fale radiowe do wibracji tej liny. Nowoczesne anteny do Wi-Fi i 3G są zaprojektowane w taki sposób, aby drgania te występowały ściśle w jednej płaszczyźnie - na przykład góra-dół. Fale takie nazywane są spolaryzowanymi (a dokładniej spolaryzowanymi liniowo - inne opcje w tym przypadku nie mają znaczenia). W podanym przykładzie polaryzacja jest pionowa, ale występuje również polaryzacja pozioma, gdy wibracje występują z boku na bok.

Ogólna zasada wyboru anteny Wi-Fi/3G dla tego parametru jest następująca: polaryzacja musi odpowiadać polaryzacji anteny, z którą planujesz się komunikować. W przeciwnym razie efektywność komunikacji znacznie spadnie - aż do całkowitej niemożności działania. Jednak obecnie główną opcją jest polaryzacja pionowa - jest używana przez zdecydowaną większość sprzętu komórkowego i Wi-Fi. Anteny „czysto poziome” praktycznie nigdy nie są produkowane; zazwyczaj jako opcja zapewniana jest możliwość pracy w polaryzacji poziomej; W tym celu antenę należy obrócić o 90° wokół osi poziomej w stosunku do jej normalnego położenia. Teoretycznie taka możliwość jest dostępna dla każdej anteny, jednak w praktyce warto obracać tylko te modele, dla których bezpośrednio jest podana taka możliwość - HPBW w poziomie i w pionie(patrz niżej) jest dla nich taka sama, a obrót nie ma wpływu na kształt zadaszonej przestrzeni.

Polaryzacja pozioma może być przydatna, gdy w powietrzu panuje ruch - pozwala dość skutecznie odseparować sygnał od reszty tła (które zwykle jest spolaryzowane pionowo). Jednak ten format operacyjny jest rzadko używany i z reguły w przypadku połączeń punkt-punkt między dwiema odpowiednio obróconymi antenami.

Istnieje wiele modeli obsługujących tzw. podwójna polaryzacja - gdy sygnał przesyłany jest w dwóch opcjach polaryzacji jednocześnie. Jednakże potrzeba takiej wszechstronności jest niezwykle rzadka i jest kosztowna. Dlatego produkuje się stosunkowo niewiele takich anten.

Efektywny kąt objęty przez antenę w płaszczyźnie poziomej.

Każda antena, która nie jest dookólna, emituje sygnał w postaci „wiązki”, ponadto nierównomiernie: moc jest największa w środku tej wiązki i słabnie w miarę jej przesuwania się w kierunku krawędzi. Granice HBPW to dwie przeciwległe linie, na których moc sygnału jest tłumiona do połowy maksimum. Innymi słowy HBPW to sektor (w tym przypadku poziomo), w obrębie którego sygnał z anteny nie będzie stłumiony o więcej niż połowę i utrzyma akceptowalną sprawność działania.

Przy wszystkich pozostałych parametrach szersza antena kierunkowa będzie wygodniejsza w celowaniu, a także bardziej efektywna w warunkach złożonej propagacji sygnału (na przykład w gęstej zabudowie, gdzie może on nadejść z różnych kierunków). Z kolei węższa kierunkowość ma pozytywny wpływ na wzmocnienie i odpowiednio „zasięg”.

Efektywny kąt pokrycia anteny w płaszczyźnie pionowej, technicznie - kąt, w którym moc sygnału będzie wynosić co najmniej 50% maksimum.

Aby uzyskać więcej informacji na temat znaczenia tego parametru, zobacz „HPBW / hor”. nad. Tutaj zauważamy, że jeśli antena nie jest pochylona, to środek zakrytego sektora (czyli linii, w której sygnał jest najsilniejszy) biegnie poziomo. Dlatego też, jeśli inne urządzenie, z którym się kontaktujemy, znajduje się powyżej lub poniżej anteny, antena będzie musiała być nachylona, aby uzyskać maksymalną wydajność komunikacji. Jednak może być wymagane absolutnie dokładne celowanie, chyba że na wąsko skierowanej antenie jest odbierany bardzo słaby sygnał - w innych przypadkach wystarczy trafienie w samo HPBW.

Impedancja anteny to impedancja, która występuje, gdy zostanie do niej przyłożony prąd przemienny. We współczesnych antenach Wi-Fi i 3G parametr ten jest standardowy i wynosi 50 omów. Taką samą charakterystyczną impedancję musi mieć kabel łączący antenę z routerem lub modemem - w przeciwnym razie jego wydajność gwałtownie spadnie (np. standardowy 75-omowy kabel telewizyjny daje straty mocy prawie dwukrotnie). Jednak wiele modeli ma własny kabel o wystarczającej długości do użycia w standardowym formacie, a na impedancję charakterystyczną trzeba zwracać uwagę tylko wtedy, gdy trzeba przedłużyć „rodzimy” przewód.

Wzmocnienie sygnału zapewniane przez antenę.

W tym przypadku mamy na myśli wzmocnienie w stosunku do idealnego promiennika izotropowego - anteny, która równomiernie promieniuje sygnał radiowy we wszystkich kierunkach w postaci fal sferycznych. To wzmocnienie odbywa się poprzez zawężenie przepływu fal radiowych, z grubsza mówiąc - zwiększenie ich koncentracji w przestrzeni (nawet anteny dookólne emitują fale nie w postaci kuli, ale w postaci dysku). W tym przypadku współczynnik mierzy się maksymalną mocą, którą uzyskuje się w środku charakterystyki promieniowania. Należy również zauważyć, że decybel jest używany do oznaczenia tego parametru (dokładniej dBi, decybel w stosunku do izotropowego). Jest to jednostka nieliniowa: na przykład różnica 3 dB odpowiada różnicy około 2 razy, 10 dB - 10 razy, 20 dB - 100 razy itd. Istnieją tabele i kalkulatory, które pozwalają czasami przeliczać decybele.

Wszystko to sprawia, że wzmocnienie jest dość specyficznym parametrem i przy wyborze jego optymalnej wartości może być konieczne skonsultowanie się ze specjalnym źródłem lub profesjonalnym technikiem komunikacyjnym. Dotyczy to jednak przede wszystkim konkretnych sytuacji - na przykład instalacji anteny 3G w prywatnym domu kilka kilometrów od stacji bazowej. Ogólna zasada jest taka: zwiększenie wzmocnienia ma pozytywny wpływ na zasięg komunikacji, ale sprawia, że antena jest bardziej podatna na zakłócenia i z reguły wpływa na jej wielkość i wagę.

Rodzaj złącza, a także liczba złączy używanych do podłączenia anteny do routera, modemu lub innego sprzętu.

- Złącze N. Koncentryczne złącze o charakterystycznym okrągłym kształcie, opracowane w 1940 roku, znane przede wszystkim jako standardowe gniazdo do podłączania anten do telewizora. Jednak sprzęt Wi-Fi i 3G wykorzystuje złącze 50 Om - ma cieńszy styk środkowy niż 75 Om „TV”, podczas gdy pod innymi względami oba złącza są identyczne. Nie stanowi to problemu, jeśli antena jest podłączona do zewnętrznego sprzętu sieciowego kablem „natywnym”, jednak przy korzystaniu z przewodów firm trzecich należy zachować ostrożność: przy podłączaniu różnego rodzaju złączy mogą one ulec uszkodzeniu, a same złącza nie zawsze są oznaczone. Jednak nie jest to również zalecane ze względów elektrycznych (patrz „Charakterystyka impedancji”).

- RP-TNC. Wtyczka wysokiej częstotliwości, która pojawiła się nieco później niż opisane powyżej złącze N (pod koniec lat pięćdziesiątych). Ma podobny rozmiar, ma również konstrukcję współosiową, ale jest rutynowo wytwarzany dla impedancji falowej 50 Om, co czyni go wygodnym dla sprzętu Wi-Fi i 3G. (Istnieją również wersje 75-omowe, ale są one rzadkie i mają oczywiste różnice w stosunku do standardu).

- RP-SMA. Dalszy rozwój koncentrycznych złączy RF, powstałych w latach 60. Podobnie jak RP-TNC, jest standardowo produkowany d...la rezystancji nominalnej 50 Om, ale jest bardziej zminiaturyzowany (prawie 3 razy mniejsza średnica), co sprawia, że dobrze nadaje się do routerów i modemów o niewielkich rozmiarach. Jednocześnie mimo niewielkich rozmiarów zapewnia w pełni niezawodne i wysokiej jakości połączenie.

- MMCX. Koncentryczne złącze antenowe o niewielkich rozmiarach - wewnętrzna średnica gniazda to nieco ponad 2,5 mm. Z tego powodu takie złącza są szeroko stosowane w różnych urządzeniach przenośnych. MMCX są zaprojektowane dla impedancji falowej 50 Om i zakresu częstotliwości 0 - 6 GHz.

- TNC. „Oryginalna wersja” RP-TNC powyżej; pojawił się pierwszy, a dopiero później powstał na jego podstawie RP-TNC. Oba interfejsy są identyczne pod względem wielkości i konstrukcji złączy, ale mają przeciwną polaryzację i różne przyporządkowania pinów: w TNC styk męski znajduje się na wtyczce, styk żeński w gnieździe, w RP-TCN - odwrotnie. Z wielu powodów RP-TNC okazał się bardziej korzystny dla sprzętu Wi-Fi i 3G, a oryginalne TNC nie otrzymało zbyt dużego rozpowszechnienia.

- FME. Interfejs koncentryczny 50 omów, podobny rozmiar do RP-TNC, ale nie identyczny. Obsługuje częstotliwości do 2,4 GHz, dlatego znajduje się głównie w antenach do sieci komórkowej i modelach uniwersalnych.

- CRC9. Miniaturowy interfejs koncentryczny występujący głównie w modemach 3G / LTE i antenach do nich; jednakże można go zainstalować w antenach uniwersalnych. Średnica złącza to zaledwie około 2 mm, co ułatwia stosowanie go w sprzęcie przenośnym. Kabel CRC9 często ma wtyczkę w kształcie litery L, aby poprawić niezawodność.