Porównanie Silicon Power Armor A30 vs Gembird EE2-U3S-6

Przewidziany w konstrukcji sposób podłączenia kieszeni z zainstalowanym napędem do komputera.

Należy zauważyć, że parametr ten jest określany tylko w przypadkach, gdy interfejs połączenia różni się od interfejsu przemiennika (patrz wyżej). Podobna funkcja jest typowa dla wszystkich modeli zewnętrznych i stacji dokujących (patrz "Typ"): obecnie najczęściej używają USB 3.2 gen1, rzadziej - USB 2.0 lub USB C w tej lub innej wersji (patrz poniżej). W rozwiązaniach wewnętrznych złącze napędu rzadko różni się od złącza samej kieszeni, chociaż zdarzają się wyjątki.

Należy również powiedzieć, że w modelach zewnętrznych sposób połączenia jest zwykle określany przez rodzaj dostarczonego kabla; Co więcej, taki kabel często jest rozpinany, z możliwością zastąpienia go „przewodem” z innym rodzajem wtyczki.

Jeśli chodzi o konkretne metody połączenia, oto ich główne możliwości:

-USB 2.0. USB służy do podłączania zewnętrznych urządzeń peryferyjnych, w tym kieszeni; jest to najpopularniejszy nowoczesny interfejs do tego celu. A wersja 2.0 jest najstarszym obecnie używanym standardem USB. Możliwości takiego połączenia są bardzo skromne - w szczególności zasilanie przez złącze to 2,5 W, a maksymalna szybkość przesyłania danych nie przekracza 480 Mbit/s. Jest to zauważalnie wolniejsze niż chociażby SATA 2 (3Gb/s) nie wspominając o SATA 3 (6 Gb/s); więc ogó...lnie ten standard jest uważany za przestarzały, a w kieszeniach z tego typu połączeniem ogólna szybkość pracy jest ograniczona tylko możliwościami USB 2.0. Jednak obsługa tego interfejsu jest niedroga; w przypadku prostych zadań, które nie są związane z dużą ilością informacji, często wystarcza; ponadto urządzenia USB 2.0 są w pełni kompatybilne z nowszymi portami USB. Tak więc w dzisiejszych czasach wciąż można znaleźć kieszenie z tego typu połączeniem - są to w zasadzie najprostsze i najtańsze modele.

- USB 3.2 gen.1. Łączy się z pełnowymiarowym złączem USB (nie USB C) zgodnym z wersją 3.2 gen1. Ta wersja (wcześniej znana jako USB 3.1 gen1 i USB 3.0) jest bezpośrednim następcą USB 2.0, oferując 10x szybszy transfer danych – do 4,8 Gb/s – i większą moc. Wspomniana prędkość jest prawie jeden do jednego z możliwościami popularnego wewnętrznego interfejsu SATA 3; dlatego kieszenie z tego typu połączeniem są obecnie niezwykle powszechne.

-USB C 3.2 gen1. Połączenie USB C zgodne z wersją 3.2 gen1. Pod względem możliwości ta metoda jest identyczna z opisanym powyżej „zwykłym” USB 3.2 gen1, jedyną różnicą jest rodzaj złącza. USB C to stosunkowo nowy standard stosowany zarówno w elektronice stacjonarnej, jak i przenośnej. Złącze to jest zauważalnie mniejsze od standardowego USB A (nieco większe niż microUSB), a jednocześnie ma wygodną, dwustronną konstrukcję. Jednak szczególnie w komputerach, a nawet laptopach, porty USB C są używane znacznie rzadziej niż pełnowymiarowe USB, więc ta opcja jest stosunkowo rzadka w kieszeniach.

-USB C 3.2 gen2. Połączenie USB C zgodne z wersją 3.2 gen2. Więcej ogólnych informacji na temat USB C można znaleźć powyżej. A wersja USB 3.2 gen2 (wcześniej znana jako 3.1 gen2 lub po prostu 3.1) jest następcą 3.2 gen1 z jeszcze bardziej zaawansowanymi parametrami: maksymalna prędkość połączenia w tym standardzie wynosi 10 Gb/s. Z drugiej strony taka prędkość jest zbędna dla dysków SATA, obsługa tej wersji jest dość droga, a porty USB C 3.2 gen2 wciąż są stosunkowo rzadkie. Dlatego ta opcja nie otrzymała dystrybucji w kieszeniach: jest dostępna tylko w niektórych modelach dla dysków SSD M.2 z połączeniem PCI-E, gdzie prędkość wewnętrznego interfejsu jest już mierzona w dziesiątkach gigabitów na sekundę.

- PCI-E. Łączy się ze standardowym gniazdem PCI-E na płycie głównej. Innymi słowy, te kieszenie są podłączone do komputera w taki sam sposób, jak karty graficzne, karty dźwiękowe i inne karty rozszerzeń. Ta konstrukcja jest używany w wybranych modelach wewnętrznych dysków SSD M.2; korzystając z takiej kieszeni, można podłączyć podobny dysk do komputera stacjonarnego, nawet jeśli własne porty M.2 płyty głównej są zajęte, niedostępne, nie nadają się do podłączenia (np. wykorzystują interfejs SATA, podczas gdy dysk jest przeznaczony dla PCI -E) lub w ogóle.
Zwróć uwagę, że takie kieszenie są zazwyczaj kompatybilne z modułami SSD dla M.2 PCI-E bez żadnych problemów, ale kompatybilność z M.2 SATA powinna być wyjaśniona osobno (chociaż taka funkcjonalność jest również spotykana). Należy również powiedzieć, że gniazda PCI-E i urządzenia do nich mogą mieć różną liczbę linii, a ogólna zasada jest następująca: liczba linii dla gniazda na „płycie głównej” nie powinna być mniejsza niż liczba podłączona płytka. Jednak w kieszeniach z takim połączeniem zwykle przewidziane są nie więcej niż 4 linie, więc można je podłączyć do slotów PCI-E już od 4x.

- IDE. Przestarzały interfejs do podłączania dysków wewnętrznych. Niezwykle rzadko występuje we współczesnych kieszeniach - w poszczególnych modelach przeznaczonych do montażu nowoczesnych lub HDD/SSD w przestarzałych komputerach bez SATA i innych odpowiednich złączy.

Główny materiał, z którego wykonany jest korpus kieszeni.

- Tworzywo sztuczne / gumowe. Ta kategoria obejmuje modele, które w konstrukcji obudowy wykorzystują tworzywo sztuczne i/lub gumę. Specyficzny stosunek i cechy zastosowania tych materiałów są różne: korpus może być w całości z tworzywa sztucznego, mieć gumowe podkładki na końcach w celu zwiększenia ochrony przed wstrząsami, być całkowicie pokryty gumą itp. A w przypadkach (patrz „Typ”) materiały te można również uzupełnić innymi – takimi jak EVA, neopren czy nawet tkanina. Tak czy inaczej, plastikowe / gumowe obudowy można znaleźć wyłącznie w modelach zewnętrznych, w tym w stacjach dokujących. Takie kieszenie są nieco gorsze od metalowych pod względem wytrzymałości i niezawodności, ale są tańsze, a przy normalnym codziennym użytkowaniu wspomniana różnica nie jest krytyczna.

- Stal. Obudowy wykonane z metalu są najczęściej wykonane ze stali, ale istnieją inne opcje (na przykład stopy aluminium). Tylko ta opcja znajduje się w wewnętrznych kieszeniach – wynika to z szeregu cech takich akcesoriów. Jeśli chodzi o modele zewnętrzne w podobnej konstrukcji, są one znacznie mocniejsze i bardziej niezawodne od plastikowych, ponadto metalowa obudowa stwarza dodatkowe poczucie solidności. Przeciwną wadą tych zalet jest wyższa cena.

Liczba osobnych gniazd na napędy, przewidziana w konstrukcji kieszeni, innymi słowy - liczba napędów, dla których ten model jest przeznaczony.

Oprócz modeli na jeden slot, w dzisiejszych czasach można znaleźć rozwiązania bardziej pojemne – na dwa napędy, a nawet więcej. To „wielokrotne ładowanie” występuje w trzech typach urządzeń. Pierwsza to kieszenie wielkoformatowe do celów stacjonarnych (patrz wyżej), działające w formacie oddzielnych magazynów na duże ilości danych. Modele te mogą obsługiwać macierze RAID (patrz wyżej) i inne funkcje specjalne. Drugi typ urządzeń z więcej niż jednym gniazdem to oddzielne stacje dokujące (patrz „Typ”) o podobnej funkcjonalności. Trzeci typ to modele serwerowe (patrz „Przeznaczenie”) z instalacją wewnętrzną; ponownie pozwalają na organizację tablic, ale za pomocą samego serwera.

Należy pamiętać, że urządzenia zewnętrzne z jednym gniazdem mogą być zasilane z portu USB, ale kilka napędów w tym przypadku nieuchronnie wymaga oddzielnego zasilacza (patrz „Zasilanie”).

Maksymalna pojemność pamięci obsługiwana przez kieszeń. W modelach z wieloma dyskami/dyskami SSD (patrz „Gniazda napędów”) ta pozycja wskazuje największą łączną objętość obsługiwaną przez urządzenie; dzieląc ten wolumen przez liczbę gniazd, można określić maksymalną dopuszczalną objętość każdego pojedynczego dysku.

Ograniczenie maksymalnej głośności dotyczy głównie modeli zewnętrznych, w tym stacji dokujących (patrz „Typ”). Wynika to z faktu, że w takich modelach do napędu i do podłączenia samej kieszeni używane są zasadniczo różne interfejsy (najczęściej odpowiednio SATA i USB, patrz powyżej, aby uzyskać więcej informacji). Do normalnej interakcji takich interfejsów wymagany jest sterownik elektroniczny; a im większa objętość zainstalowanego dysku (dysków), tym wyższe wymagania dotyczące wydajności takiego kontrolera.

Należy pamiętać, że przy wszystkich innych rzeczach bez zmian, obsługa dużych wolumenów jest droższa, a same pojemne dyski nie są tanie. Dlatego przy wyborze według tego wskaźnika warto brać pod uwagę realne potrzeby, a nie gonić za maksymalnymi liczbami.