Porównanie Harmann AIRDOT link vs Blauberg VENTO Expert A50-1 Pro

Klasa oczyszczania powietrza, której odpowiada instalacja nawiewno-wywiewna.

Dany parametr charakteryzuje, jak dobrze urządzenie jest w stanie oczyścić powietrze dostarczane do pomieszczenia z pyłów i innych mikrocząstek. Najczęściej wskazywany jest według normy EN 779, a najczęściej spotykane klasy w instalacjach wentylacyjnych to:

— G3. Oznaczenie G oznacza filtry zgrubne, przeznaczone do pomieszczeń o niskich wymaganiach dotyczących czystości powietrza i zatrzymujące cząstki o wielkości 10 μm lub większej. W domowych systemach wentylacyjnych takie urządzenia mogą być używane wyłącznie jako filtry wstępne, do dodatkowego oczyszczania potrzebne będzie dodatkowe wyposażenie. Klasa G3 jest drugą według skuteczności klasą oczyszczania zgrubnego, czyli jest to filtr usuwający z powietrza 80 – 90% tzw. pyłu syntetycznego (pyłu testowego, na którym testowane są filtry).

— G4. Najskuteczniejsza klasa filtrów zgrubnych (patrz wyżej), zakładająca usuwanie z powietrza co najmniej 90% cząstek o wielkości 10 μm lub większej.

- F5. Klasy o indeksie F odpowiadają dokładnemu czyszczeniu, którego skuteczność ocenia się na podstawie zdolności do usuwania z powietrza cząstek o wielkości 1 μm. Takie filtry mogą już być stosowane do doczyszczania powietrza w pomieszczeniach mieszkalnych, w tym nawet na oddziałach szpitalnych (bez podwyższonych wyma...gań do czystości). F5 - najniższa z podobnych klas, zakładająca skuteczność usuwania takiego pyłu na poziomie 40 - 60%.

- F6. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), odpowiadająca usuwaniu z powietrza 60 - 80% cząstek o wielkości 1 μm.

- F7. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), odpowiadająca usuwaniu 80 - 90% pyłu z powietrza o wielkości 1 μm.

- F8. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), zapewniająca usuwanie od 90 do 95% pyłu z powietrza o wielkości 1 μm i większej.

- F9. Najbardziej skuteczna klasa dokładnego czyszczenia; bardziej wysoka skuteczność odpowiada już i tak bardzo dokładnej klasie oczyszczania H (patrz poniżej). Klasa F9 osiąga skuteczność usuwania pyłu o wielkości 1 μm na poziomie 95% i większej.

- H10 - H13. Klasy H służą do oznaczania filtrów o bardzo dokładnym (absolutnym) oczyszczaniu (filtry HEPA), zdolnych do usuwania z powietrza cząstek o wielkości od 0,1 do 0,3 μm. Takie filtry stosowane są w pomieszczeniach o specjalnych wymaganiach do czystości powietrza - laboratoriach, salach operacyjnych, przemysłach precyzyjnych itp. W filtrach odpowiadających klasie H10 skuteczność oczyszczania z wspomnianych cząstek wynosi 85%. Dla H11 podaje się poziom absorbcji wynoszący 95%. A klasy H12 i H13 są najbardziej skuteczne z retencją cząstek co najmniej 99,95% i 99,99% odpowiednio.

– Filtry węglowe. Stworzone na bazie węgla aktywnego lub innego podobnego adsorbentu. Skutecznie wyłapują lotne cząsteczki różnych substancji, dzięki czemu doskonale eliminują zapachy. Filtry węglowe podlegają obowiązkowej wymianie po wyczerpaniu zasobu, ponieważ w przypadku przekroczenia żywotności mogą same stać się źródłem szkodliwych substancji.

Najmniejsza wydajność, z jaką może pracować przepływowa jednostka wyciągowa.

Ogólne informacje o wydajności, patrz „Maksymalny przepływ”. W tym miejscu zauważamy, że wskazanie minimalnego natężenia przepływu ma sens tylko w tych przypadkach, w których można regulować ilość przepuszczanego powietrza (patrz „Prędkości wentylatora”). I nawet wtedy, w praktyce, nawet dla takich modeli, parametr ten nie zawsze jest podawany.

Najwyższa wydajność centrali wentylacyjnej; lub, jeśli w konstrukcji nie przewidziano regulacji natężenia przepływu, standardową wydajność urządzenia.

W tym przypadku wydajność oznacza ilość powietrza, którą instalacja jest w stanie przepuścić przez siebie w ciągu godziny. Optymalną wartość wydajności dla każdego pomieszczenia oblicza się według wzoru „kubatura pomieszczenia pomnożona przez kurs wymiany powietrza”; kanał nie może być niższy niż wskaźnik ten, w przeciwnym razie nie można mówić o skutecznej wentylacji. Objętość łatwo obliczyć, mnożąc powierzchnię pomieszczenia przez wysokość sufitów, a krotność oznacza, ile razy na godzinę powietrze w wentylowanej przestrzeni musi być odnawiane. Zależy to od rodzaju i przeznaczenia pomieszczenia: na przykład dla mieszkania mieszkalnego wystarczy wielokrotność 1, a dla puli wymagane jest co najmniej 4 (istnieją specjalne tabele, za pomocą których można określić wielokrotność dla każdego typu pokojowy). Tak więc na przykład w mieszkaniu o powierzchni mieszkalnej 70 m2, wysokości sufitu 2,5 m i kuchni 9 m2 (kurs wymiany powietrza co najmniej 2), kanał co najmniej 70 * 2,5 * 1 + 9 * 2,5 * 2 będzie wymagane=220 m3 (z wyłączeniem łazienki i toalety, mają własne wymagania dotyczące wielokrotności).

Należy pamiętać, że pewien margines na ścieżce przepływu (około 10 - 15%) nie będzie zbyteczny, ale nie ma sensu dążyć do wyższej wydajności - w końcu wydajność wymaga odpowiedniej mocy,...co z kolei wpływa na wymiary, cenę i zużycie energii przez instalację.

Ciśnienie statyczne generowane przez centralę wentylacyjną na wlocie.

Parametr ten jest wymagany do obliczeń związanych z doborem instalacji do instalacji wentylacyjnej z długimi kanałami powietrznymi. Ciśnienie statyczne powinno być równe oporowi sieci kanałów przy danym natężeniu przepływu. Więcej szczegółowych informacji na temat tego parametru i jego zastosowania można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Sprawność wymiennika ciepła zastosowanego w rekuperatorze układu nawiewno-wywiewnego (patrz „Funkcje”).

Wydajność definiuje się zwykle jako stosunek pracy użytecznej do zużytej energii. W tym przypadku parametr ten wskazuje, ile ciepła pobranego z powietrza wywiewanego jest oddawane przez rekuperator do powietrza nawiewanego. Sprawność oblicza się ze stosunku różnic temperatur: należy wyznaczyć różnicę między powietrzem zewnętrznym a nawiewanym za rekuperatorem, różnicę między powietrzem zewnętrznym a wywiewanym i podzielić pierwszą liczbę przez drugą. Np. jeżeli przy temperaturze zewnętrznej 0°C temperatura w pomieszczeniu wynosi 25°C, a rekuperator dostarcza powietrze o temperaturze 20°C, to sprawność wymiennika ciepła wyniesie (25 - 0)/(20 - 0) = 25/20 = 80% ... W związku z tym znając sprawność można oszacować temperaturę na wylocie wymiennika ciepła: różnicę temperatur wewnątrz i na zewnątrz należy pomnożyć przez sprawność, a następnie otrzymaną liczbę dodać do temperatury zewnętrznej. Np. dla tych samych 80% przy temperaturze zewnętrznej -10°C i temperaturze wewnętrznej 20°C temperatura dopływu za rekuperatorem wyniesie (20 - -10) * 0,8 + -10 = 30 * 0,8 - 10 = 24 - 10 = 14 °C.

Im wyższa sprawność, tym więcej ciepła wróci do pomieszczenia i tym większe będą oszczędności na ogrzewaniu. Jednocześnie wysokowydajny wymiennik ciepła jest zwykle drogi. Zwracamy również uwagę, że wydajność może się nieco różnić dla pewnych wartości temperatury zewnętrznej i w...ewnętrznej, natomiast producenci skłaniają się do wskazania maksymalnej wartości tego parametru - w praktyce może więc okazać się ona niższa od deklarowanej .

Najniższa temperatura powietrza zewnętrznego, przy której centrala może być bezpiecznie używana, a dokładniej minimalna temperatura na wlocie powietrza, przy której centrala może pracować normalnie, bez awarii, przez nieograniczony czas.

Warto wybrać według tego parametru, biorąc pod uwagę klimat, w którym planowane jest użytkowanie urządzenia: pożądane jest, aby urządzenie normalnie tolerowało co najmniej średnią zimową temperaturę, a najlepiej mieć pewien margines w przypadku surowa zima. Jednak wiele nowoczesnych modeli pozwala na pracę w temperaturze -10 °C i poniżej, a w najbardziej odpornych na zimno minimalna temperatura może osiągnąć -35 °C. Tak więc wybór jednostki do klimatu umiarkowanego zwykle nie stanowi problemu. Zwracamy również uwagę, że jeśli instalacja, która jest idealnie dopasowana do wszystkich innych parametrów, jest zbyt „termofilna”, sytuację można skorygować, stosując dodatkową grzałkę na wlocie systemu wentylacyjnego.

Należy pamiętać, że jeśli minimalna temperatura nie jest wskazana w charakterystyce, najlepiej wyjść z faktu, że ten model wymaga temperatury co najmniej 0 °C. Innymi słowy, tylko technika, dla której ta możliwość jest bezpośrednio podana, jest warta stosowania w chłodne dni.

Obecność wentylatora(ów) EC w konstrukcji centrali wentylacyjnej.

Termin ten odnosi się do wentylatorów z synchronicznymi silnikami bezszczotkowymi, znanych również jako silniki komutowane elektronicznie. Takie silniki są bardziej zaawansowane niż tradycyjne silniki asynchroniczne: w szczególności zapewniają bardzo równomierne obroty, pozwalają na precyzyjną kontrolę prędkości roboczej, mają wysoką sprawność, prawie nie generują ciepła (co jest niezwykle ważne w obecności chłodnicy, patrz „Funkcje ”), a także skutecznie działają w dość szerokim zakresie temperatur. Ponadto poziom hałasu takich silników jest zauważalnie niższy, a żywotność dłuższa. Główną wadą wentylatorów EC jest tradycyjna – wysoka cena.

Moc pobierana przez centralę wentylacyjną podczas normalnej pracy (dla modeli z regulacją wydajności — przy maksymalnej prędkości). Znając tę moc, można określić wymagania dotyczące podłączenia urządzenia, a także oszacować, jak kosztowna będzie jego eksploatacja w świetle rachunków za prąd. Należy wziąć pod uwagę, że w przypadku modeli z nagrzewnicą elektryczną (patrz „Rodzaj nagrzewnicy”) w tym przypadku chodzi wyłącznie o moc systemu wentylacji, a moc nagrzewnicy jest podawana osobno (patrz wyżej); zatem całkowity pobór mocy będzie odpowiadał sumie tych mocy.

Na podstawie poboru mocy można w pewnym stopniu ocenić wydajność urządzenia: te „żarłoczne” zwykle zapewniają odpowiedni wysoki przepływ powietrza.

Najmniejsza grubość ścianki, na której można zawiesić centralę wentylacyjną z możliwością montażu naściennego.

Parametr ten jest wskazany dla modeli montowanych bezpośrednio w otworze w ścianie - więcej szczegółów patrz "Instalacja". Długość instalacyjną (długość rury między okładzinami) można zwykle dostosować do określonej grubości ściany. Jeśli jednak ta grubość będzie zbyt mała, to wystawi z niej nawet skrajnie skrócona rura, nie pozwalając na pewne zamocowanie całej konstrukcji. To jest powód tego ograniczenia. Teoretycznie sytuację można skorygować – na przykład poprzez wybudowanie ściany w miejscu instalacji – ale w praktyce jest mało prawdopodobne, aby takie opcje były poważnie rozważane. Jednak w większości modeli ograniczenie to nie przekracza 300 mm i bardzo rzadko konieczne jest instalowanie urządzeń wentylacyjnych na cieńszych ścianach.