Porównanie Deepcool PX-G PX1000G vs Chieftec Polaris 3.0 PPS-850FC-A3

Moc wyjściowa zasilacza, czyli maksymalna moc, jaką jest on w stanie dostarczyć do systemu. Aby komputer działał wydajnie, zasilanie musi być wyższe niż całkowity pobór mocy systemu przy maksymalnym obciążeniu. To ostatnie można obliczyć sumując moc poszczególnych elementów, jednak generalnie dla konfiguracji biurowych za wystarczającą uważa się moc około 400 W – 450 W, dla przeciętnych konfiguracji gamingowych – około 600 W (500 W, 550 W, 650 W, 700 W, 750 W), a dla najwyższych – moc 800 W i więcej (850 W, 1000 W, a nawet więcej niż 1 kW).

Sprawność w tym przypadku to stosunek mocy zasilacza (patrz „Moc”) do jego zużycia energii. Im wyższa sprawność, tym wydajniejszy zasilacz, tym mniej energii pobiera z sieci przy tej samej mocy wyjściowej i tym tańsza jest jego eksploatacja. Sprawność może się różnić w zależności od obciążenia; specyfikacja może wskazywać zarówno minimalną sprawność, jak i jej wartość przy średnim obciążeniu (50%).

Należy zauważyć, że od tego wskaźnika bezpośrednio zależy zgodność z takim lub innym poziomem wydajności 80PLUS (więcej szczegółów w „Certyfikat”).

- 1 wentylator. Najpopularniejszy wariant. Moc takiego układu jest wystarczająca do chłodzenia zasilaczy o mocy m.in. powyżej średniej i jest on stosunkowo niedrogi. Natomiast zauważalny jest hałas wentylatora, szczególnie w niedrogich zasilaczach o małej średnicy wentylatora (patrz „Średnica wentylatora”).

- 2 wentylatory. Drugi wentylator jest zwykle instalowany w mocnych zasilaczach, dla których moc jednego wentylatora nie wystarcza. Ceną, jaką trzeba zapłacić za tę wydajność, oprócz zwiększonych kosztów, jest zwiększony poziom hałasu.

- Półpasywny. Funkcja pozwalająca na automatyczne wyłączenie układu chłodzenia zasilacza w sytuacjach, gdy obciążenie zasilacza jest niskie, a wydzielenie ciepła ograniczone. Występuje tylko w modelach z aktywnym układem chłodzenia. Przypomnijmy, że układy tego typu są wydajniejsze od pasywnych, ale zużywają dodatkową energię i generują hałas podczas pracy. W związku z tym przy niewielkim obciążeniu, gdy intensywne chłodzenie nie jest wymagane, rozsądniej jest wyłączyć wentylatory - oszczędza to energię i zmniejsza poziom hałasu.

- Pasywny (radiatory). W porównaniu z wentylatorami, radiatory mają szereg zalet: na przykład nie generują żadnego hałasu i nie wymagają własnego zasilania (co zmniejsza całkowite zużycie energii). Są jednak w efekcie znacznie mniej wydajne – moc zasila...czy z pasywnym chłodzeniem nie przekracza 600 W. Ponadto takie zasilacze są dość drogie.

Liczba złączy zasilania SATA zapewnionych w zasilaczu.

Obecnie SATA jest standardowym interfejsem do podłączania wewnętrznych dysków twardych, można go również znaleźć w innych typach dysków (SSD, SSHD itp.). Ten interfejs składa się ze złącza danych, które łączy się z płytą główną, i złącza zasilania, które łączy się z zasilaczem. W związku z tym w tym punkcie chodzi o liczbę wtyczek zasilania SATA zapewnionych w zasilaczu. Liczba ta odpowiada liczbie dysków SATA, które mogą być jednocześnie zasilane z tego modelu.

Liczba złączy zasilania PCI-E w formacie 8 pin (6+2) przewidziana w konstrukcji zasilacza.

Dodatkowe złącza zasilania PCI-E (wszystkie formaty) służą do dodatkowego zasilania tych typów wewnętrznych urządzeń peryferyjnych, którym już nie wystarcza 75 W, zasilanych bezpośrednio przez gniazdo PCI-E na płycie głównej (typowym przykładem są karty graficzne). W akcesoriach do komputerów osobistych występują dwa rodzaje takich złączy – 6 pin, który zapewnia do 75 W dodatkowej mocy, oraz 8 pin, który zapewnia do 150 W. A wtyczki 8 pin (6+2) stosowane w zasilaczach są uniwersalne: mogą współpracować zarówno ze złączami 6-pinowymi, jak i 8-pinowymi na płycie rozszerzeń. Dlatego ten rodzaj wtyczki jest najpopularniejszy we współczesnych zasilaczach.

Jeśli chodzi o liczbę, w sprzedaży można znaleźć modele na 1 złącze PCI-E 8 pin (6+2), na 2 takie złącza, na 4 złącza, a w niektórych przypadkach na 6 i więcej. Kilka z tych wtyczek może być przydatnych na przykład podczas podłączania kilku kart graficznych lub w przypadku potężnej karty graficznej o wysokiej wydajności wyposażonej w kilka dodatkowych złączy zasilania PCI-E.

Maksymalny prąd, jaki zasilacz jest w stanie dostarczyć do pierwszej linii zasilającej +12V.

Aby uzyskać więcej ogólnych informacji na temat linii zasilających, zobacz „+3.3 V”. Warto w tym miejscu wspomnieć, że 12V jest najpopularniejszym napięciem wśród złączy zasilających komputery. Wykorzystywane jest w prawie wszystkich tego typu złączach (z kilkoma wyjątkami), a niektóre wtyczki (na przykład dodatkowy zasilacz PCI-E dla 6 lub 8 złączy) wykorzystują tylko linie 12-woltowe - i to w formacie +12V. A podział zasilania +12V na kilka oddzielnych linii jest stosowany ze względów bezpieczeństwa - w celu zmniejszenia prądu płynącego przez każdy pojedynczy przewód, a tym samym zapobieżenia niepotrzebnemu obciążeniu i przegrzaniu okablowania. Jednak niektórzy producenci nie wskazują maksymalnego prądu dla poszczególnych linii +12V i podają tylko ogólną wartość w specyfikacji; w takich przypadkach liczba ta jest wskazywana w niniejszym punkcie.

Maksymalna moc, jaką zasilacz jest w stanie dostarczyć do linii zasilającej +12V.

Aby uzyskać więcej informacji na temat linii zasilających, zobacz „Maksymalny prąd i moc”. Warto w tym miejscu wspomnieć, że 12V jest najpopularniejszym napięciem wśród złączy zasilających komputery. Wykorzystywane jest w prawie wszystkich tego typu złączach (z kilkoma wyjątkami), a niektóre wtyczki (na przykład dodatkowy zasilacz PCI-E dla 6 lub 8 złączy) wykorzystują tylko linie 12-woltowe - i to w formacie +12V. Tak więc wskaźnik ten jest jedną z najważniejszych cech każdego zasilacza.

Zauważ, że wiele zasilaczy ma kilka oddzielnych linii zasilających +12V. W takich przypadkach wskazuje się tutaj całkowitą moc, która z reguły jest równo dzielona między liniami.

Obwody zabezpieczające zapewnione w zasilaczu. Oprócz opisanych powyżej OVP (zabezpieczenie przed zbyt wysokim napięciem wyjściowym), OPP (zabezpieczenie przed przeciążeniem) i SCP (zabezpieczenie przeciwzwarciowe), we współczesnych zasilaczach mogą się zapewniać następujące funkcje bezpieczeństwa:

- OCP. Zabezpieczenie przed przeciążeniem na oddzielnych liniach wyjściowych zasilacza. Różni się od OPP tym, że uwzględnia nie całkowity pobierany prąd, ale prąd na każdym wyjściu osobno.

- UVP. Zabezpieczenie przed zbyt niskim napięciem na liniach wyjściowych zasilacza. W przypadku niektórych komponentów takie napięcie jest tak samo niepożądane, jak podwyższone: na przykład dysk twardy o zmniejszonej mocy nie może obracać płyt do wymaganych prędkości. Zazwyczaj UVP jest wyzwalane, gdy napięcie spada o 20 - 25%.

- OTP. Zabezpieczenie przed przegrzaniem poszczególnych podzespołów zasilacza.

- SIP. Zabezpieczenie przed przepięciami jest w rzeczywistości wbudowanym stabilizatorem zdolnym do pewnego stopnia wygładzić te przepięcia. Funkcja ta nie eliminuje potrzeby stosowania zewnętrznego stabilizatora, ale zwiększa ogólną skuteczność ochrony.

- AFC. Nie tyle funkcja zabezpieczająca, co funkcja „energooszczędna”: automatyczna kontrola prędkości wentylatora, która pozwala na zmianę prędkości w zależności od załadunku i rzeczywistego rozpraszania ciepła przez zasilacz. Oprócz oszczędności energii, ta regulacja zmniejsza również zużyci...e ruchomych części chłodnicy.

- CE. Zgodność zasilacza z dyrektywami Unii Europejskiej dotyczącymi wydajności energetycznej i bezpieczeństwa.

- CB. Zgodność zasilacza z dyrektywami IEC (Międzynarodowej Komisji Elektrotechnicznej) dotyczącymi bezpieczeństwa sprzętu i komponentów elektrycznych.

- FCC. Zgodność zasilacza z dyrektywami FCC (Federalnej Komisji Łączności), przede wszystkim w zakresie zakłóceń elektromagnetycznych.

- CCC. Zgodność zasilacza z wymaganiami stawianymi do oficjalnej certyfikacji na rynku chińskim (ChRL).

- KC. Zgodność zasilacza z wymaganiami stawianymi do oficjalnej certyfikacji na rynku Korei Południowej.

- BSMI. Zgodność zasilacza z wymaganiami stawianymi do oficjalnej certyfikacji na rynku tajwańskim.

- RCM. Zgodność zasilacza z wymaganiami stawianymi do oficjalnej certyfikacji na rynku australijskim i nowozelandzkim. Wymagania RCM dotyczą przede wszystkim bezpiecznego użytkowania i kompatybilności elektromagnetycznej.

- TUV-RH. Zgodność zasilacza z kryteriami certyfikatu TÜV Rheinland Group - jednej z największych i najbardziej renomowanych światowych firm audytorsko-certyfikujących. Najczęściej chodzi o certyfikat TÜV-Mark Approval, który zaświadcza, że poszczególne części urządzenia (obudowa, płyty, części, przełączniki itp.) spełniają wymagania bezpiecznego użytkowania.

- cTUVus. Kolejna certyfikacja przeprowadzana przez wspomnianą już Grupę TÜV Rheinland. W tym przypadku chodzi o zgodność zasilacza z wymogami technicznymi niezbędnymi do dopuszczenia na rynek USA i Kanady. Certyfikat cTUVus ma taką samą ważność jak certyfikaty wydawane bezpośrednio przez upoważnione organy tych krajów.

- EAC. Zgodność zasilacza z wymaganiami technicznymi Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej (dawniej Unii Celnej).

Gwarancja producenta na ten model.

W rzeczywistości jest to minimalna żywotność obiecana przez producenta, z zastrzeżeniem zasad działania. Dostępne są zarówno modele z małą gwarancją do 3 lat, jak i bardziej zaawansowane zasilacze, w których gwarancja może sięgać 7, 10, a nawet 12 lat. Ogólnie 5-letnia gwarancja (na przykład) nie oznacza, że urządzenie ulegnie awarii po określonym czasie. Najczęściej rzeczywista żywotność urządzenia jest znacznie dłuższa niż gwarantowana.

Określone okresy gwarancji mogą się różnić, nawet dla podobnych urządzeń tego samego producenta.