Model
Konkretny model procesora zainstalowanego w laptopie, a raczej oznaczenie procesora w ramach jego serii (patrz wyżej). Znając pełną nazwę procesora (serię i model), możesz znaleźć szczegółowe dane na jego temat (aż do praktycznych recenzji) i wyjaśnić jego możliwości.
Nazwa kodowa
Nazwa kodowa procesora zainstalowanego w laptopie.
Parametr ten charakteryzuje przede wszystkim generację, do której należy procesor i zastosowaną w nim mikroarchitekturę. Jednocześnie chipy o różnych nazwach kodowych mogą należeć do tej samej mikroarchitektury/generacji; w takich przypadkach różnią się innymi parametrami - pozycjonowaniem ogólnym, przynależnością do określonej serii (patrz wyżej), obecnością/brakiem określonych funkcji itp.
Aktualnie procesory Intel mają następujące nazwy kodowe:
Coffee Lake,
Comet Lake,
Ice Lake,
Tiger Lake,
Jasper Lake,
Alder Lake,
Raptor Lake (13 gen.),
Alder Lake-N,
Raptor Lake Refresh (14 gen.),
Meteor Lake (Series 1),
Raptor Lake (Series 1),
Lunar Lake (Series 2).
W przypadku AMD lista wygląda następująco:
Zen 2 Renoir,
Zen 2 Lucienne,
Zen 3 Cezanne,
Zen 3 Barcelo,
Zen 3+ Rembrandt,
Zen 3+ Rembrandt R...,
Zen 2 Mendocino,
Zen 3 Barcelo R,
Zen 4 Dragon Range,
Zen 4 Phoenix,
Zen 4 Hawk Point,
Zen 5 Strix Point.
Szczegółowe dane dotyczące różnych nazw kodowych można znaleźć w specjalnych źródłach.Częstotliwość taktowania
Częstotliwość taktowania procesora zainstalowanego w laptopie (dla procesorów wielordzeniowych częstotliwość poszczególnych rdzeni).
Teoretycznie wyższa częstotliwość taktowania ma pozytywny wpływ na wydajność, ponieważ pozwala procesorowi wykonać więcej operacji w ciągu jednostki czasu. Jednak w praktyce możliwości procesora zależą od wielu innych specyfikacji - przede wszystkim od serii, do której należy (patrz wyżej). Zdarza się nawet, że z dwóch chipów ten „wolniejszy” okazuje się wydajniejszy. Mając to na uwadze, sensowne jest porównywanie według częstotliwości taktowania tylko procesorów z tej samej serii, a najlepiej również z tej samej generacji; a laptop w całości należy oceniać na podstawie ogólnych specyfikacji systemu i testów porównawczych (patrz poniżej).
Częstotliwość TurboBoost / TurboCore
Częstotliwość taktowania procesora osiągana w trybie przetaktowania TurboBoost lub TurboCore.
Technologie Turbo Boost i Turbo Core są używane przez różnych producentów (odpowiednio Intel i AMD), ale mają tę samą zasadę działania: rozkładają obciążenie z bardziej obciążonych rdzeni procesorów na mniej obciążone, aby poprawić wydajność. Tryb przetaktowania charakteryzuje się zwiększoną częstotliwością taktowania, co w tym przypadku jest wskazane.
Aby uzyskać więcej informacji na temat częstotliwości taktowania w ogólnych zarysach, zobacz odpowiedni punkt powyżej.
Test 3DMark06
Wynik pokazany przez procesor laptopa w teście 3DMark06.
Ten test ma na celu przede wszystkim przetestowanie wydajności w grach - w szczególności zdolności procesora do obsługi zaawansowanej grafiki i elementów sztucznej inteligencji. Wyniki testu są przedstawiane w postaci punktów; im wyższa ich liczba, tym wyższa wydajność testowanego układu. Wysokie wyniki w teście 3DMark06 są szczególnie ważne w przypadku
laptopów gamingowych.
Test Passmark CPU Mark
Wynik pokazany przez procesor laptopa w teście Passmark CPU Mark.
Passmark CPU Mark to kompleksowy test, bardziej szczegółowy i niezawodny niż popularny 3DMark06 (patrz wyżej). Sprawdza nie tylko możliwości gier procesora, ale także jego wydajność w innych trybach, na podstawie czego wyświetla ogólny wynik; zgodnie z tym wynikiem można dość rzetelnie ocenić procesor jako całość (im więcej punktów, tym wyższa wydajność).
Test SuperPI 1M
Wynik pokazany przez procesor laptopa w teście SuperPI 1M.
Istotą tego testu jest obliczenie liczby „pi” do milionowego miejsca po przecinku. Czas potrzebny do takiego obliczenia jest ostatecznym wynikiem. Odpowiednio, im mocniejszy procesor, tym niższa liczba będzie w rezultacie (w ten sposób SuperPI 1M różni się zasadniczo od wielu innych testów).
Interfejs dysku SSD M.2
Interfejs podłączenia, używany przez moduł SSD ze złączem M.2 zainstalowanym w laptopie (patrz „Typ dysku”).
Jedną z cech złącza M.2 i dysków z takim złączem jest to, że mogą korzystać z dwóch różnych interfejsów połączeniowych: PCI-E (w tej czy innej odmianie) lub SATA. Warto podkreślić, że ten punkt wskazuje dane modułu SSD; w samym złączu mogą być zapewnione inne opcje interfejsu, w tym bardziej zaawansowane - patrz „Interfejs łącza M.2” (na przykład dysk ze złączem
PCI-E 3.0 można umieścić w gnieździe obsługującym również szybsze złącze
PCI-E 4.0). Jednak w każdym przypadku złącze połączeniowe zwykle pozwala realizować wszystkie możliwości zainstalowanego dysku; więc ta pozycja pozwala dość rzetelnie ocenić możliwości standardowego modułu M.2.
Jeśli chodzi o konkretne interfejsy, obecnie można znaleźć głównie następujące warianty:
- SATA 3. Interfejs SATA został pierwotnie stworzony dla tradycyjnych dysków twardych. Trzecia wersja tego interfejsu jest najnowsza; zapewnia prędkość transmisji danych do 600 MB/s. To znacznie mniej niż ma PCI-E i ogólnie bardzo mało jak na standardy dysków SSD. Dlatego połączenie M.2 za pomocą SATA jest typowe głównie dla niedrogich modułów poziomu podstawowego. Jednak nawet takie nośniki są generalnie szybsze niż większość dysków twardych.
- PCI-E. Uniwersalny interfejs do podłączania wewnętrznych urządzeń peryferyjnych. Zapewnia g
...eneralnie większe prędkości niż SATA, dzięki czemu lepiej nadaje się do modułów SSD: teoretycznie PCI-E pozwala dyskom SSD, nawet najszybszym, na osiągnięcie pełnego potencjału. W praktyce obsługiwana prędkość transmisji danych może być różna - w zależności od wersji interfejsu i liczby linii (kanałów transmisji danych). Oto warianty najbardziej odpowiednie dla współczesnych laptopów:
- PCI-E 3.0 2x. Połączenie za pomocą 2 linii PCI-E w wersji 3.0. Ta wersja zapewnia prędkość około 1 GB/s na linię; w związku z tym obydwie linie dają maksymalnie nieco poniżej 2 GB/s.
- PCI-E 3.0 4x. Połączenie za pomocą 4 linii PCI-E w wersji 3.0. Zapewnia maksymalną prędkość około 4 GB/s.
- PCI-E 4.0 4x. Połączenie za pomocą 4 linii PCI-E w wersji 4.0. W tej wersji przepustowość w porównaniu do PCI-E 3.0 została podwojona - tym samym 4 linie dają maksymalną prędkość około 8 MB/s.
Warto zaznaczyć, że w przypadku złączy M.2 różne odmiany PCI-E są zwykle ze sobą dość kompatybilne - chyba że prędkość połączenia podczas pracy z obcym złączem będzie ograniczona możliwościami najwolniejszego komponentu. Na przykład podczas podłączenia modułu SSD PCI-E 3.0 4x do gniazda PCI-E 3.0 2x prędkość ta będzie odpowiadać możliwościom złącza, a podczas podłączenia do PCI-E 4.0 4x - możliwościom dysku.Interfejs dodatkowego złącza M.2
Interfejs połączeniowy obsługiwany przez dodatkowe złącze M.2 dostępne w laptopie (patrz wyżej). Warto przypomnieć, że to złącze jest początkowo wolne; więc te informacje pozwalają ocenić kompatybilność z dodatkowymi komponentami i odpowiednio możliwość aktualizacji.
Poprzez złącze M.2 można zaimplementować dwa główne typy interfejsów: SATA i PCI-E. SATA został pierwotnie stworzony dla dysków twardych, jego obsługa jest niedroga, ale prędkość takiego połączenia nie przekracza 600 MB/s - to bardzo mało jak na standardy dysków SSD i innych nowoczesnych urządzeń peryferyjnych. Dlatego w dodatkowych złączach M.2 najczęściej wdrażany jest jeden lub inny rodzaj PCI-E. Ten interfejs ma kilka odmian, różniących się wersją, liczbą linii, a co za tym idzie prędkością pracy; oto opcje najbardziej odpowiednie dla nowoczesnych laptopów:
- PCI-E 3.0 2x. Połączenie za pomocą 2 linii PCI-E w wersji 3.0 zapewnia maksymalną prędkość nieco poniżej 2 GB/s.
- PCI-E 3.0 4x. Połączenie za pomocą 4 linii PCI-E w wersji 3.0. Zapewnia maksymalną prędkość około 4 GB/s.
- PCI-E 4.0 4x. Połączenie za pomocą 4 linii PCI-E w wersji 4.0, przepustowość około 8 MB/s.
- PCI-E. Połączenie PCI-E, dla którego producent nie podał szczegółów (wersji i liczby linii).
W tym miejscu należy zaznaczyć, że w przypadku M.2 różne wersje PCI-E są ze sobą dość kompatybilne (chyba, że prędkość działania będzie ograniczona możliwościami wolniejszej strony - dysku lub złącz...a). Dlatego nawet jeśli nie określono konkretnych możliwości takiego złącza, na ogół nie jest to krytyczne (wyjaśnienie tych możliwości ma sens wtedy, kiedy wysoka wydajność jest dla użytkownika fundamentalnie ważna).