Porównanie Nikon 18-300mm f/3.5-6.3G VR AF-S ED DX vs Nikon 55-200mm f/4-5.6 VR AF-S DX Zoom-Nikkor

Ogólny typ obiektywu. Należy pamiętać, że parametr ten jest w dużej mierze determinowany przez równoważną (nie rzeczywistą) ogniskową, ale w specyfikacji optyki najczęściej jest wskazywana rzeczywista wartość; aby uzyskać szczegółowe informacje, zobacz „Ogniskowa”.

Typ jest wskazywany nie dla wszystkich obiektywów, ale tylko dla modeli, które mają wyraźną specjalizację i zdecydowanie należą do określonej kategorii. Oprócz nich istnieją tzw. obiektywy uniwersalne – o nich poniżej. Modele specjalistyczne mogą być następujących typów:

- Stałoogniskowy. Praktycznie wszystkie obiektywy, w których nie ma możliwości zmiany ogniskowej, znajdują się w tej kategorii na naszej stronie internetowej. Mogą to być modele szerokokątne, optyka o długiej ogniskowej, zapewniająca wysoki stopień powiększenia, oraz modele o średnich wartościach; jedynym wyjątkiem jest ultraszerokokątne rybie oko, które jest klasyfikowane jako osobny typ (patrz poniżej). Ze względu na prostszą konstrukcję obiektywy stałoogniskowe są zwykle tańsze i bardziej niezawodne niż podobne modele z zoomem. Ich główną wadą jest to, że ogniskowa się nie zmienia. Z tego powodu, pracując z obiektywami stałoogniskowymi do każdego rodzaju fotografowania trzeba mieć własny obiektyw, a przybliżanie/oddalanie odbywa się wyłącznie poprzez przybliżanie/oddalanie aparatu względem fotografowanego obiektu (w fachowym żargonie - "zoom stopami"). ...>
- Szerokokątny. Obiektywy o zmiennej ogniskowej, których minimalna wartość wynosi do 18 mm włącznie, maksymalna — do 40 mm włącznie (oba odpowiadają ekwiwalentowi 35 mm). Zapewnia to szeroki kąt widzenia praktycznie bez widocznych zniekształceń (w przeciwieństwie do modeli ultraszerokokątnych, patrz poniżej). Szerokokątne obiektywy są często używane do fotografowania krajobrazów, dużych obiektów itp.; taki obiektyw może się też przydać w ciasnych przestrzeniach, gdzie trzeba uchwycić jak najszerszą scenę (np. dużą grupę ludzi), a sytuacja nie pozwala na daleką odległość.

- Ultraszerokokątny. Ten typ obiektywu nazywany jest również „fisheye” lub „rybie oko”. Jego ogniskowa równoważna wynosi do 17 mm włącznie, a kąty widzenia mogą sięgać 180° lub więcej, co pozwala w jednym ujęciu uchwycić bardzo duży obszar otaczającej przestrzeni (np. niebo wokół horyzontu). Takie obiektywy charakteryzują się zauważalnymi zniekształceniami na wynikowym obrazie: środek kadru wygląda bliżej niż krawędzie, a proste linie, które nie przechodzą przez środek kadru, ulegają zakrzywieniu. Z tego powodu optyka typu rybie oko ma swoją nazwę: widok przez nią jest podobny do tego, jak ryba widzi ziemię spod wody. Najczęściej rybie oko ma stałą ogniskową, ale zdarzają się też obiektywy zmiennoogniskowe. Obiektywy takie wykorzystywane są w szczególności do tworzenia panoram, fotografowania w ciasnych przestrzeniach, a także do zapewniania efektów artystycznych.

- Teleobiektyw. Obiektywy o długiej ogniskowej i odpowiednio wysokim stopniu powiększenia, przeznaczone przede wszystkim do fotografowania na duże odległości. Jeśli mówimy o konkretnych liczbach, to w naszym katalogu teleobiektywy obejmują modele o zmiennej ogniskowej, w których dolna granica ogniskowej wynosi co najmniej 50 mm, a górna granica to co najmniej 200 mm. Taka optyka przydaje się w szczególności podczas fotografowania przyrody, zawodów sportowych i imprez masowych.

Oprócz tych opisanych powyżej, produkowanych jest wiele obiektywów, które spełniają jednocześnie kryteria kilku typów lub nie pasują do żadnego z nich. Jako przykład możemy przytoczyć w szczególności opcję pośrednią między obiektywami szerokokątnymi i teleobiektywami o ogniskowych od 24 do 55 mm, czy model z szerokim zakresem regulacji, np. 28 – 200 mm, obejmującym oba te typy. Takie obiektywy bez specjalizacji nazywane są uniwersalnymi. Generalnie zakres ich zastosowania jest dość szeroki, a większość optyki dostarczanej w zestawie (kit) z lustrzankami należy do wspomnianej „wersji pośredniej”. Co prawda, pod względem jakości obrazu modele uniwersalne są często gorsze od wyspecjalizowanej optyki o podobnej cenie; przy tym zestaw kilku specjalistycznych obiektywów jest często droższy niż wysokiej klasy obiektyw „uniwersalny” o takich samych możliwościach.

Przysłona obiektywu jest cechą, która określa, jak bardzo obiektyw osłabia przechodzący przez nią strumień światła. Zależy od dwóch głównych cech - średnicy aktywnego otworu obiektywu i ogniskowej - i w klasycznej postaci jest zapisana jako stosunek pierwszego do drugiego, przy czym średnica aktywnego otworu jest traktowana jako jednostka: na przykład 1/2.8 lub f/2.0. Często przy zapisie specyfikacji obiektywu jedynka jest całkowicie pomijana, taki zapis wygląda np. tak: f/1.8. Co więcej, im większa liczba w mianowniku, tym niższa wartość przysłony: obiektywy f/4.0 dadzą ciemniejszy obraz niż modele z przysłoną f/1.4.

Obiektywy o zmiennej ogniskowej z reguły mają różne wartości przysłony dla różnych ogniskowych. W tym przypadku w specyfikacji podaje się dwie wartości przysłony, odpowiednio dla minimalnej i maksymalnej ogniskowej, na przykład: f/4.5-5.6.

Im wyższa przysłona obiektywu, tym krótsze czasy otwarcia migawki przy fotografowaniu. Jest to szczególnie ważne podczas fotografowania szybko poruszających się obiektów, fotografowania w słabym świetle itp. W razie potrzeby strumień światła przepuszczany przez obiektyw można osłabić za pomocą przysłony (patrz poniżej).

Innym punktem, który bezpośrednio zależy od tego wskaźnika, jest głębia ostrości (głębokość przestrzeni, na które...j skupia się ostrość podczas fotografowania). Im wyższa przysłona, tym mniejsza głębia ostrości i na odwrót. Dlatego do fotografowania z artystycznym rozmyciem tła (bokeh) wymagana jest optyka o wysokiej przysłonie, a dla dużej głębi ostrości trzeba zakryć przysłonę.

Parametr ten określa rozmiar obszaru fotografowanej sceny, który wpada w kadr. Im szersze kąty widzenia, tym większy obszar, który obiektyw może uchwycić w jednym ujęciu. Są one bezpośrednio związane z ogniskową obiektywu (patrz „Ogniskowa”), a także zależą od rozmiaru konkretnej matrycy, z którą używana jest optyka: dla tego samego obiektywu im mniejsza matryca, tym mniejsze kąty widzenia kąty i na odwrót. Na naszej stronie internetowej charakterystyka optyki zwykle wskazuje kąty widzenia w przypadku użycia z matrycą, dla której obiektyw został pierwotnie zaprojektowany (więcej szczegółów w „Rozmiar matrycy”).

Minimalna odległość ostrzenia (m) to najkrótsza odległość, z której można ustawić ostrość na obiekcie i zrobić zdjęcia. Zwykle waha się od 20 cm w przypadku obiektywów szerokokątnych do kilku metrów w przypadku teleobiektywów. W trybie makro aparatu lub przy pomocy obiektywów makro odległość ta może być mniejsza niż 1 centymetr.

Stopień powiększenia fotografowanego obiektu podczas używania obiektywu do makrofotografii (czyli fotografowania małych obiektów z jak najbliższej odległości, gdy odległość od obiektu fotografowania jest mierzona w milimetrach). Stopień powiększenia w tym przypadku oznacza stosunek wielkości obrazu obiektu uzyskanego na matrycy aparatu do rzeczywistego rozmiaru fotografowanego obiektu. Na przykład przy wielkości obiektu 15 mm i współczynniku powiększenia 0,3, obraz tego obiektu na matrycy będzie miał rozmiar 15x0,3=4,5 mm. Przy tym samym rozmiarze matrycy im większy współczynnik powiększenia, tym większy rozmiar obrazu obiektu na matrycy, tym więcej pikseli znajduje się na tym obiekcie, odpowiednio, tym wyraźniejszy obraz wynikowy, tym więcej szczegółów może przekazać i tym lepiej obiektyw nadaje się do makrofotografii. Uważa się, że aby uzyskać zdjęcia makro o względnie akceptowalnej jakości, współczynnik powiększenia powinien wynosić co najmniej 0,25 – 0,3.

Obiektywy wykorzystujące system wewnętrznego ustawianie ostrości. W takich systemach optycznych ostrzenie odbywa się tylko dzięki ruchowi elementów wewnątrz obudowy obiektywu; zewnętrzne części pozostają całkowicie nieruchome, a rozmiar obiektywu się nie zmienia. Daje to dodatkową wygodę – w szczególności pozwala na bezproblemowe stosowanie osłon przeciwsłonecznych oraz tych typów filtrów świetlnych, dla których ważne jest prawidłowe położenie na obiektywie (w szczególności gradientowe). Dodatkowo brak ruchomych części na zewnątrz ma pozytywny wpływ na wytrzymałość i odporność na kurz/opady atmosferyczne (choć konkretny stopień ochrony przed kurzem i wilgocią może się różnić).

Liczba elementów (w rzeczywistości liczba soczewek) zawartych w konstrukcji obiektywu, a także liczba grup, w które te elementy są połączone. Z reguły im więcej elementów przewidziano w konstrukcji, tym lepiej obiektyw radzi sobie ze zniekształceniami (aberracjami) podczas przechodzenia przez niego światła. Duża liczba soczewek jednak zwiększa wymiary i wagę optyki, zmniejsza przepuszczalność światła (więcej szczegółów w „Wartość przysłony”), a także stawia zwiększone wymagania dotyczące jakości obróbki, co wpływa na koszt obiektywu.

Liczba listków przewidziana w konstrukcji przysłony (więcej szczegółów patrz „Minimalna przysłona”). W praktyce parametr ten ma znaczenie przy fotografowaniu scen z wyraźnym bokeh (rozmytym tłem) i małą głębią ostrości: im więcej listków ma przysłona, tym gładsze będą odblaski od nieostrych obiektów, a przy małej liczbie listków mogą one przypominać wielokąty. Liczba listków przysłony prawie nie ma wpływu na inne parametry fotografowania. Współczesne obiektywy mają średnio 7-9 listków; wygładzenie, które zapewniają, jest w większości przypadków uważane za wystarczające.

Średnica gwintu do montażu na obiektywie filtra. Filtry to urządzenia służące do zmiany parametrów strumienia świetlnego wpadającego do obiektywu. Mogą służyć do podświetlania poszczególnych barw, kolorowania całego obrazu jednym kolorem, przyciemniania obrazu, korygowania temperatury barwowej i balansu oświetlenia, fotografowania w zakresie podczerwieni itp. Filtr może również pełnić funkcję ochrony przed zanieczyszczeniami. W celu pomyślnej instalacji na obiektywie średnica filtra musi odpowiadać średnicy filtra określonej dla danego modelu optyki.