Porównanie Vector Optics Reaver 6x40 vs Gamo 6X40 WR

Średnica źrenicy wyjściowej tworzona przez układ optyczny celownika.

Źrenica wyjściowa to rzut przedniej soczewki obiektywu, zbudowany przez optykę w obszarze okularu; obraz ten można zaobserwować w postaci charakterystycznego okręgu świetlnego, patrząc przez okular nie z bliska, ale z odległości 30 - 40 cm.Średnica tego okręgu można obliczyć dzieląc średnicę obiektywu przez powiększenie ( patrz wyżej). Na przykład model 8x40 będzie miał średnicę źrenicy 40/8=5 mm. Wskaźnik ten określa ogólną jasność urządzenia i odpowiednio jakość obrazu przy słabym oświetleniu: im większa średnica źrenicy, tym jaśniejszy będzie obraz (oczywiście przy tej samej jakości soczewek, ponieważ wpływa to również jasność).

Ponadto uważa się, że średnica źrenicy wyjściowej powinna być nie mniejsza niż źrenicy oka ludzkiego - a jej rozmiar może się różnić. Tak więc w świetle dziennym źrenica w oku ma rozmiar 2 - 3 mm, a w ciemności - 7-8 mm u nastolatków i dorosłych oraz około 5 mm u osób starszych. Ten punkt należy wziąć pod uwagę przy wyborze modelu do określonych warunków: w końcu optyka o wysokiej aperturze jest droga i nie ma sensu przepłacać za dużą źrenicę, jeśli potrzebujesz lunety wyłącznie do użytku w ciągu dnia.

Przesunięcie to odległość między soczewką okularu a źrenicą wyjściową instrumentu optycznego (patrz Średnica źrenicy wyjściowej). Optymalną jakość obrazu osiąga się, gdy źrenica wyjściowa jest rzutowana bezpośrednio na oko obserwatora; tak więc w praktyce przesunięcie to odległość od oka do soczewki okularu, która zapewnia najlepszą widoczność i nie przyciemnia krawędzi (winietowanie). Duże przedłużenie jest szczególnie ważne, jeśli celownik ma być używany jednocześnie z okularami - ponieważ w takich przypadkach nie ma możliwości zbliżenia okularu do oka, a powinien znajdować się on w pewnej odległości od okularów, aby nie uderzyć w szkło z powodu odrzutu.

Średnica obszaru widocznego przez lunetę z odległości 100 m - innymi słowy największa odległość między dwoma punktami, w których można je jednocześnie zobaczyć z tej odległości. Nazywa się to również „liniowym polem widzenia”. Dla wielu użytkowników wskaźnik ten jest wygodniejszy niż kątowe pole widzenia (kąt między liniami łączącymi obiektyw i skrajne punkty widzialnego obrazu) - bardzo wyraźnie opisuje możliwości urządzenia.

W zakresach z regulacją krotności (patrz wyżej) można określić zarówno cały zakres szerokości - od maksimum do minimum - jak i tylko jedną wartość tego parametru. W tym drugim przypadku najczęściej wybierana jest największa szerokość pola widzenia, przy minimalnym powiększeniu.

Złożony wskaźnik opisujący jakość działania dowolnego układu optycznego (w tym lunet) o zmierzchu - kiedy oświetlenie jest słabsze niż w dzień, ale jeszcze nie tak słabe jak w głęboki wieczór czy w nocy. Chodzi przede wszystkim o możliwość zobaczenia przez urządzenie drobnych szczegółów.

Konieczność użycia tego parametru wynika z faktu, że zmierzch jest stanem szczególnym. W świetle dziennym o widoczności drobnych detali decyduje przede wszystkim powiększenie optyki, w nocy - średnica obiektywu (patrz wyżej); o zmierzchu oba te wskaźniki wpływają na jakość. Ta cecha jest uwzględniana przez współczynnik zmierzchu. Jego konkretna wartość jest obliczana jako pierwiastek kwadratowy z krotności razy średnica soczewki. Na przykład dla oscyloskopu 8x40 współczynnik zmierzchu będzie pierwiastkiem 8x40=320, czyli około 17,8. W modelach z regulacją krotności (patrz wyżej) zwykle podawany jest minimalny współczynnik zmierzchu, odpowiadający minimalnemu wzrostowi.

Za najmniejszą wartość tego parametru dla widzialności normalnej o zmierzchu przyjmuje się 17. Jednocześnie należy zauważyć, że współczynnik zmierzchowy nie uwzględnia rzeczywistej przepuszczalności światła systemu - i silnie zależy od jakości soczewek, zastosowanie powłok antyodblaskowych (patrz niżej) itp. Dlatego rzeczywista jakość obrazu o zmierzchu dla dwóch modeli o tym samym współczynniku zmierzchu może się znacznie różnić.

Jeden z parametrów opisujących jakość widoczności przez urządzenie optyczne w warunkach słabego oświetlenia. Luminancja względna jest określana jako kwadrat średnicy źrenicy wyjściowej (patrz powyżej); im wyższa wskaźnik ten, tym więcej światła przepuszcza luneta. Jednocześnie wskaźnik ten nie uwzględnia jakości soczewek i ich powłok użytych w konstrukcji. Dlatego możliwe jest porównanie dwóch teleskopów pod względem jasności względnej tylko w przybliżeniu, ponieważ nawet jeśli wartości są równe, rzeczywista jakość obrazu może się znacznie różnić. Zwracamy również uwagę, że warto zwracać uwagę na parametr ten tylko wtedy, gdy celownik ma być używany o zmierzchu.

Jeśli chodzi o konkretne wartości, to w najciemniejszych modelach względna jasność nie przekracza 100, w najjaśniejszym może wynosić 300 i więcej. Szczegółowe zalecenia dotyczące wyboru według tego parametru w określonych warunkach można znaleźć w dedykowanych źródłach. Warto tutaj wspomnieć, że względna jasność nie jest bezpośrednio związana z kategorią cenową lunety: modele podobne w tym wskaźniku mogą znacznie różnić się ceną.

Rodzaj powłoki stosowanej w soczewkach lunet. W każdym razie mówimy o tzw. powłoka antyrefleksyjna, czyli najcieńszy film (jedno lub wielowarstwowy) na powierzchni soczewki w kontakcie z powietrzem. Właściwości tej folii zostały dobrane tak, aby zminimalizować odbijanie światła od powierzchni szkła. Znaczenie tej funkcji polega nie tyle na zmniejszeniu jasności olśnienia, które może zdemaskować strzałę, ile na zwiększeniu przepuszczalności światła optyki i odpowiednio jakości widocznego przez nią obrazu.

Nowoczesne przyrządy celownicze mogą być wyposażone w następujące rodzaje powłok:

- Pouczające. W tym przypadku chodzi o najprostszą opcję - niekompletną powłokę jednowarstwową. Termin „niekompletny” oznacza, że nie wszystkie powierzchnie soczewek są powlekane (chociaż może być kilka pokrytych powierzchni). Taki antyodbiciowy jest niedrogi, ale jakość obrazu jest też stosunkowo niska - w szczególności dlatego, że folia jednowarstwowa jest najskuteczniejsza tylko dla części widzialnego spektrum kolorów.

- Pełne oświecenie. Pełna pokrycie oznacza, że wszystkie powierzchnie soczewek, które mają kontakt z powietrzem, są specjalnie powlekane; w tym przypadku jest jednowarstwowa. Takie pokrycie jest droższa niż zwykła pokrycie antyodbiciowa, ale jakość „obrazu” przy jej stosowaniu jest wyższa, ponieważ zminimalizowane jest zniekształcenie światła na przejściach między szkłem a powietrzem.

- Wielowarstwowy antyrefleks. Niekompletna pok...rycie AR (patrz wyżej) przy użyciu folii wielowarstwowych. Dzięki kilku warstwom pokrycie pokrywa całe spektrum widzialne, co pozwala uzyskać jaśniejszy obraz z mniejszymi zniekształceniami kolorów w porównaniu z powłokami jednowarstwowymi; jednak cena takich urządzeń jest wyższa.

- Pełne wielowarstwowe oświecenie. Najbardziej zaawansowana opcja: wielowarstwowa powłoka na wszystkich powierzchniach soczewek wykorzystana do budowy lunety. Cechy pełnego i wielowarstwowego krycia zostały oddzielnie opisane powyżej. Tutaj zwracamy uwagę, że ich kombinacja jest typowa dla wysokiej klasy lunet, ponieważ zapewnia najlepszą jakość obrazu, ale ma to swoją cenę.

Położenie siatki celowniczej w celowniku optycznym (patrz „Typ”).

Siatkę taką można zamontować albo w pierwszej płaszczyźnie ogniskowej FFP(w przybliżeniu w okolicy obiektywu), albo w drugiej SFP(w okolicy okularu). Jednocześnie w przypadku lunet ze stałym powiększeniem różnica między tymi opcjami tkwi tylko w cenie, więc używają tylko prostszego i tańszego SFP. Ale w modelach z regulowaną krotnością parametr ten bezpośrednio wpływa na funkcje aplikacji i przeanalizujemy tę różnicę bardziej szczegółowo:

- W 1. płaszczyźnie ogniskowej (FFP). Kluczową zaletą siatek w pierwszej płaszczyźnie ogniskowej jest to, że ich pozorny rozmiar również zmienia się wprost proporcjonalnie wraz ze zmianą powiększenia. W praktyce oznacza to, że wymiary kątowe poszczególnych elementów siatki pozostają takie same niezależnie od ustawionego powiększenia. To znaczy, na przykład, jeśli odległość 1 MRAD jest zadeklarowana między dwoma sąsiednimi punktami, to będzie to 1 MRAD w całym zakresie regulacji krotności. Oznacza to, że możesz pracować z siatką do mierzenia odległości i wprowadzania poprawek według tych samych zasad, niezależnie od wybranego stopnia powiększenia. Dzięki temu lunety FFP są znacznie wygodniejsze i łatwiejsze w użyciu niż lunety SFP. Z drugiej strony takie modele są znacznie bardziej skomplikowane i droższe; i wiele siatek myśliwskich - na przykład duplex lub klasyczny krzyż (patrz "Typ si...atki") - nie ma sensu ustawianie w pierwszej płaszczyźnie ogniskowej. W związku z tym ta opcja jest stosunkowo rzadka i tylko w modelach średniego i najwyższego poziomu, przeznaczonych do precyzyjnego strzelania.

- W 2. płaszczyźnie ogniskowej (SFP). Najpopularniejszy wariant ustawienia celownika, także w celownikach o zmiennym powiększeniu. Ta popularność wynika przede wszystkim z prostoty konstrukcji i niskiego kosztu. Minusem tych zalet są jednak dodatkowe komplikacje związane z zastosowaniem elementów siatki goniometrycznej. Faktem jest, że w celownikach SFP widoczny rozmiar takich elementów pozostaje niezmieniony przy zmianie powiększenia, co oznacza, że rozmiary poszczególnych części przy różnych stopniach powiększenia będą odpowiadać różnym kątom. Dokładniej, wymiary kątowe w takich układach zmieniają się odwrotnie proporcjonalnie do krotności: na przykład, jeśli odległość między dwoma sąsiednimi punktami przy wielokrotności 5x wynosi 6 MOA, to przy 15x zmniejszy się do 2 MOA. Tak więc „prawdziwy” rozmiar kątowy określony w charakterystyce, elementy oznakowania mają tylko ściśle określoną wielokrotność, w innych przypadkach rozmiar ten należy przeliczyć według specjalnych wzorów. Jednocześnie należy zauważyć, że jeśli siatka nie ma specjalnych elementów goniometrycznych, ta wada staje się dla niej praktycznie nieistotna; Przykładami są sieci myśliwskie typu „półkrzyż” (tradycyjne, a nie „pniak”) i „krzyż z kółkiem” (patrz „Rodzaj sieci”).

Rodzaj siatki (siatki) dostarczonej w urządzeniu. Istnieją modele, dla których wskazanych jest kilka opcji jednocześnie: może to oznaczać zarówno możliwość przełączania się między nimi (patrz „Wybór rodzaju znaku”), jak i fakt, że celownik jest dostępny w kilku wersjach, różniących się tylko typem siatki. Druga opcja jest typowa głównie dla optyki klasycznej (patrz „Typ”), natomiast w notatkach można wyszczególnić artykuły, które dodatkowo zaznaczają wersje różnymi siatkami.

Jeśli chodzi o konkretne odmiany, to w kolimatorach (patrz „Typ”) wszystkie marki mają wspólną specyfikę – muszą zapewniać wygodę szybkiego celowania na stosunkowo niewielkie odległości. Ale celownik optyczny i inne podobne celowniki (patrz „Typ”) można umownie podzielić na myśliwskie i taktyczne (snajper). Te pierwsze są stosunkowo proste i mają minimum dodatkowych elementów, ponieważ są przeznaczone do krótkich dystansów i stosunkowo dużych celów; a te ostatnie są przeznaczone do strzelania precyzyjnego, do użytku wojskowego i policyjnego, dlatego muszą być uzupełnione różnymi elementami do pomiaru kątów i wprowadzania poprawek „w biegu”, w tym między strzałami.

Wśród konkretnych typów siatek najbardziej popularnych obecnie są Mil-Dot, Duplex, Cross, Half Cross , Cross with Dot , Cross with Circle..., Dalmierz, Point, Circle with Dot i Circle with 2 Dots. Oto główne możliwości każdego z nich:

- Mil-dot. Jeden z najpopularniejszych rodzajów siatki "taktycznej" stosowanej w celownikach teleskopowych (patrz "Typ"). Kluczowym elementem Mil-Dot jest celownik, na którego liniach rysowane są dodatkowe kropki. Odległość między punktami odpowiada ściśle określonemu wymiarowi kątowemu; początkowo było to 1 MRAD (1 „mil”, stąd nazwa), jednak we współczesnych celownikach można spotkać inne wartości, należy je doprecyzować zgodnie z instrukcją. Ponadto takie siatki mogą różnić się liczbą punktów, obecnością zgrubień na liniach (jak w dupleksach opisanych poniżej) itp. Zresztą „mildotes” są bardzo wygodne do szacowania odległości i wprowadzania poprawek w locie. Wielu profesjonalnych strzelców uważa, że taka siatka jest prawie idealna do precyzyjnego strzelania, w tym na duże odległości, ponadto oryginalny Mil-Dot jest szeroko stosowany przez snajperów wojskowych i policyjnych na całym świecie.
Zauważ też, że istnieje kolimatorowa odmiana "mildotes" - w tym przypadku siatka wygląda jak okrąg z punktem pośrodku i kilkoma punktami poniżej, z odstępem równym 1 MRAD. Jednak przy korzystaniu z kolimatorów rzeczywista potrzeba korekty pionowej jest rzadkością i ta opcja nie jest powszechnie stosowana.

- Dupleks. Siatki celownicze do celowników optycznych i noktowizyjnych (patrz „Typ”), które wyglądają jak klasyczny celownik o różnej grubości linii: są cienkie w środku i wyraźnie grubsze na brzegach. Znaczenie tej kombinacji jest takie, że cienkie linie nie „zaśmiecają” pola widzenia w punkcie celowania, a grube pozostają widoczne nawet w niesprzyjających warunkach (np. o zmierzchu) i pozwalają celować przynajmniej w przybliżeniu. Dodatkowo grubość dużych linii i odległość między ich krawędziami może odpowiadać dobrze zdefiniowanym kątom, co sprawia, że niektóre z tych lunet można używać jeszcze częściej i jako najprostsze instrumenty goniometryczne. Możliwości te są jednak bardzo ograniczone i generalnie „dupleksy” są klasycznymi sieciami myśliwskimi.

- Połowa krzyża. Siatka myśliwska, której główne elementy mają kształt litery T. Jedną z odmian jest rodzaj półkrzyżyków – „siatka niemiecka”, to także „kikut” – składa się z pionowej linii od krawędzi do środka wzroku i dwóch poziomych linii, które do niej nie sięgają; punkt celowniczy odpowiada górnemu punktowi środkowego "konopi", a grubość linii i odległość między nimi można wyjaśniać w dokumentacji - pozwala to na najprostsze pomiary kątów. Bardziej nowoczesnym typem półkrzyża jest krzyżyk, w którym jedna linia (od środka do górnej krawędzi) jest znacznie cieńsza niż pozostałe, a nawet całkowicie nieobecna.

- Punkt. W czystej postaci punkt jest używany wyłącznie w celownikach kolimatorowych (patrz „Typ”). Jest to niezwykle wygodna opcja dla takich urządzeń: w polu widzenia strzelca nie ma zbędnych szczegółów, jedynie znak wyraźnie pokazujący dokładnie, gdzie jest wycelowana broń - często więcej nie jest wymagane przy korzystaniu z kolimatorów. Wadą kropki w porównaniu do innych oznaczeń w tego typu lunetach jest mniejsza widoczność, szczególnie w jasnym świetle otoczenia. Jednak wiele lunet pozwala ustawić dość dużą jasność znaku, a czasem nawet zwiększyć jego rozmiar, zwiększając widoczność. Należy również zauważyć, że dla punktu można wyjaśniać wielkość kątową, co może być przydatne do szybkiego oszacowania odległości.
Dodatkowo kropka może być również wykorzystywana w celownikach optycznych i noktowizyjnych, ale w takich przypadkach jest zwykle wykorzystywana jako dodatek do innej skali - np. dodatkowo podkreśla przecięcie linii w półkrzyżyk.

- Koło z punktem. Inny rodzaj oznaczeń stosowanych w kolimatorach jako główny, a w innych typach lunet - jako dodatek do celownika lub innej bardziej tradycyjnej siatki celowniczej. Jednak ta ostatnia jest rzadka, więc zastanówmy się nad pierwszą opcją. W porównaniu z innym popularnym oznaczeniem "kolimatora" - kropką - okrąg zajmuje większą widoczną przestrzeń, ale jest bardzo wyraźnie widoczny i często okazuje się wygodniejszy przy strzelaniu z ręki lub ostrym przekręcaniu broni w bok. Ponadto, zarówno dla okręgu, jak i dla punktu, często jest w nim wskazywany dokładny wymiar kątowy, co daje rozszerzone (w porównaniu ze zwykłym punktem) możliwości wykorzystania znaku celowniczego jako najprostszej skali goniometrycznej (dalmierzowej).

- Koło z 2 punktami. Odmiana koła opisanego powyżej z punktem, posiadającym drugi, dodatkowy punkt - zwykle poniżej pierwszego, w ściśle określonej odległości kątowej od niego. Rozszerza to możliwości wykorzystania celownika jako improwizowanego dalmierza, a także pozwala na dokonywanie korekt w ruchu przy strzelaniu na duże odległości – wystarczy celować w drugi, najniższy punkt. Jednak takie możliwości są rzadko wymagane w przypadku kolimatorów, więc ta opcja nie była szeroko stosowana.

- Krzyż. Możliwości tego typu znaku zależą od rodzaju celownika, o którym mówimy - optyczny/nocny czy kolimatorowy (patrz "Typ"). W klasycznej optyce krzyż jest najprostszym krzyżem nitkowym cienkich linii o jednakowej grubości. Oczywiście pod względem ogólnej specjalizacji takie siatki są klasyfikowane jako myśliwskie, ale można je również znaleźć w dość zaawansowanym typie lunet - modelach sportowych do ławki (strzelanie z karabinu maszynowego z maksymalnym zasięgiem i celnością). Wygoda krzyża w takiej aplikacji polega na tym, że linie mają minimalną grubość i praktycznie nie zasłaniają widoku. W lampkach nocnych ten rodzaj siatki jest zwykle jedną z kilku dostępnych opcji do wyboru. Ale w kolimatorach krzyż jest pod wieloma względami podobny do koła z kropką - jest podawany jako jeden z dużych, dobrze widocznych znaków o dobrze określonej wielkości kątowej.

- Krzyżyk z kropką. Siatka w postaci krzyża z dwóch linii (zwykle dość cienkich), na przecięciu których znajduje się dobrze widoczny punkt. Jest w tej formie z reguły stosowany w kolimatorach i innych typach lunet. W pierwszym przypadku taki znak jest w rzeczywistości nieco zmodyfikowaną wersją zwykłego krzyża (patrz wyżej). A w optyce obecność punktu pozwala dodatkowo podkreślić celownik, co jest wygodne w niektórych sytuacjach; ogólnym celem takich zabytków jest oczywiście polowanie.

- Krzyż z kółkiem. Znak w kształcie krzyża, uzupełniony okręgiem. Może być również stosowany w różnych typach lunet i wszędzie ma swoją specjalizację. W klasycznej optyce taka siatka zwykle ma przeznaczenie łowieckie, choć zdarzają się też odmiany z dodatkowymi oznaczeniami, które rozszerzają funkcje „taktyczne”. I nawet w przypadku braku takich znaków w charakterystyce zwykle określa się wielkość kątową koła, co daje dodatkowe możliwości doraźnego pomiaru odległości. Zauważ również, że sam krzyż może być zwykły lub dwustronny (patrz wyżej). Podobnie sytuacja wygląda w przypadku celowników nocnych, jednak tam krzyż z kółkiem jest zwykle tylko jedną z dostępnych opcji oznaczenia. Jeśli chodzi o kolimatory, można w nich użyć zarówno pełnoprawnego celownika w kole, jak i pierścienia z wystającymi z niego „promieniem”; w każdym razie taki znak jest bardziej zauważalny niż zwykły krzyż.

- Dalmierz. Ten typ obejmuje wszystkie siatki, które nie należą do żadnego z typów opisanych powyżej i zapewniają specjalne oznaczenia do pomiaru kątów i odległości. Specyficzna konstrukcja takich oznaczeń może być inna, ale ogólna zasada działania jest wszędzie taka sama: oznaczenia dalmierzowe pozwalają wyjaśniać wielkość kątową widocznego obiektu, a jeśli znana jest wielkość liniowa tego obiektu, można ją łatwo oszacować odległość do niego (przynajmniej w przybliżeniu). Każdy rodzaj siatki dalmierza ma swoje własne zasady użytkowania.

- Ochrona przed kurzem i wilgocią. Chroniona obudowa zapobiegająca przedostawaniu się kurzu i wilgoci do delikatnych elementów lunety. Cecha ta jest bardzo pożądana, jeśli celownik ma być używany w niesprzyjających warunkach - na przykład podczas długiego polowania, gdzie istnieje szansa na złą pogodę. To prawda, warto wziąć pod uwagę, że określony stopień ochrony może być różny, należy to wyjaśnić zgodnie z dokumentacją dla zakresu. Jednak prawie wszystkie „zabezpieczone” modele są w stanie wytrzymać deszcz przynajmniej bez problemów.

- Ochrona przed wstrząsami. Specjalna ochrona zapobiegająca uszkodzeniu lunety w wyniku uderzenia i wstrząsu - na przykład przypadkowego upadku lub kontaktu z obcym przedmiotem. Skuteczność tej ochrony może się różnić w zależności od modelu, ale w większości przypadków przynajmniej pozwala przenieść upadek na twardą powierzchnię z wysokości 1 - 1,5 m. najprawdopodobniej będzie bezużyteczny - siła uderzenia będzie znacznie większy niż ten, dla którego urządzenie zostało pierwotnie zaprojektowane. Ponadto po każdym mocnym uderzeniu luneta będzie musiała zostać ponownie skalibrowana. Jednak dodatkowa ochrona i tak poprawia ogólną trwałość i niezawodność urządzenia.

- Napełnianie gazem. Cecha, która występuje wyłącznie w lunetach z zamkniętą obudową (patrz „Konstrukcja”). Takie obudowy są uszczelnione, a przestrzeń wewnętrzn...a w nich wypełniona jest gazem obojętnym - na przykład azotem - o minimalnej zawartości pary wodnej. Dzięki temu elementy optyczne celownika nie zaparowują od wewnątrz, a metalowe części nie utleniają się pod wpływem wilgoci. Ponadto taka hermetyczna obudowa z definicji jest również odporna na kurz i wilgoć (patrz wyżej).

- Dalmierz. Urządzenie pozwalające na pomiar odległości do obiektów widocznych przez celownik. Nie myl tej funkcji z oznaczeniami dalmierza i innymi podobnymi siatkami (patrz "Typ siatki"): w tym przypadku mówimy o oddzielnym urządzeniu, zwykle w postaci dalmierza laserowego. Taki sprzęt sprawia, że pomiary są niezwykle proste: nie trzeba bawić się specjalnymi obliczeniami wymiarów kątowych widocznych obiektów, wystarczy jedno naciśnięcie przycisku, a dokładność urządzeń laserowych jest bardzo wysoka - rzędu kilku centymetrów przy odległości setek metrów. Główną wadą tej funkcji jest jej wysoki koszt; ponadto dodatkowe wyposażenie zwiększa wagę i wymiary celownika. Dlatego wbudowane dalmierze znajdują się wyłącznie w profesjonalnych modelach przeznaczonych do precyzyjnego strzelania.

- Poziom. Urządzenie, które pozwala kontrolować odchylenie celownika (i odpowiednio broni) od pozycji poziomej - czyli przechylanie w prawo/lewo. Potrzeba ta pojawia się przede wszystkim przy strzelaniu z dużą precyzją: nawet niewielkie przechylenie, niezauważalne dla człowieka, może dać znaczne odchylenie, zwłaszcza z dużej odległości. Poziomy mogą mieć różną konstrukcję i zasadę działania, jednak zawsze są ustawione tak, aby strzelec mógł widzieć taką wskazówkę jednocześnie z celowaniem. Na przykład w optyce (patrz "Typ") bańka bąbelkowa jest umieszczona nad obiektywem lub z boku, podczas gdy w "nocnych lampkach" i kamerach termowizyjnych dane z czujnika elektronicznego są rzutowane bezpośrednio do okularu.

- Latarka. Latarka montowana bezpośrednio w korpusie lub na korpusie celownika. Całkiem specyficzna funkcja, która jest rzadka: na odległościach, w których używana jest głównie optyka, bardziej prawdopodobne jest, że potrzebny jest szperacz, dla „nocnych” odpowiedni jest oświetlacz IR (patrz poniżej), kolimatory są wygodniejsze w użyciu z osobną podlufką lub ręczną ” latarka taktyczna. Jednak wbudowanej lampy nie można nazwać całkowicie bezużyteczną. Tak więc w celownikach optycznych zwykle łączy się go z wyznacznikiem laserowym (patrz niżej), co pozwala skutecznie korzystać z systemu celowania laserowego w warunkach słabego oświetlenia. A w przypadku kolimatora diody wbudowane w ramkę są bardziej kompaktowe niż oddzielna latarka podlufowa (której zresztą nie da się zamontować na każdej broni kompatybilnej z kolimatorem).

- Oznacznik laserowy(LTSU). Urządzenie do szybkiego celowania na krótkich dystansach. Idea takiego urządzenia jest niezwykle prosta: wiązka lasera pokazuje, gdzie jest wycelowana broń, tworząc wyraźnie widoczny ślad w miejscu uderzenia. Pozwala to na celne strzelanie, nawet bez patrzenia na celownik – także „z biodra” oraz z innych nienormalnych pozycji, co jest szczególnie przydatne w sytuacjach wymagających maksymalnej szybkości reakcji. LCC ma znaczenie tylko przy minimalnych odległościach, ale nie jest to wada, a cecha, która może okazać się jednoznaczną zaletą. Na przykład „laser” może być świetnym dodatkiem do celownika teleskopowego, który sam w sobie jest bezużyteczny na krótkich dystansach.

- Kompatybilny z noktowizorami. Możliwość korzystania z celownika z osobnymi noktowizorami. Najczęściej cecha ta znajduje się w celownikach kolimatorowych (patrz „Typ”) – oznacza to, że jasność i kolor znacznika kolimatora pozwala wyraźnie go zobaczyć nawet przez noktowizor. Ale modele optyczne o takiej kompatybilności są niezwykle rzadkie: po pierwsze jest to technicznie trudne do wdrożenia, a po drugie do strzelania snajperskiego w ciemności istnieją specjalistyczne celowniki noktowizyjne i termowizyjne - wygodniejsze i skuteczniejsze niż połączenie noktowizorów z optyka klasyczna.