Porównanie Pentax Jupiter 12x50 vs Pentax SP 12x50

Złożony wskaźnik opisujący jakość lornetki / monokularu o zmierzchu - kiedy oświetlenie jest słabsze niż w dzień, ale jeszcze nie tak słabe jak w głęboki wieczór czy w nocy. Chodzi przede wszystkim o możliwość zobaczenia przez urządzenie drobnych szczegółów. Konieczność użycia tego parametru wynika z faktu, że zmierzch jest stanem szczególnym. W świetle dziennym o widoczności drobnych szczegółów przez lornetkę decyduje przede wszystkim powiększenie optyki, przy świetle nocnym - średnica obiektywu (patrz niżej); o zmierzchu oba te wskaźniki wpływają na jakość. Ta cecha jest uwzględniana przez współczynnik zmierzchu. Jego konkretna wartość jest obliczana jako pierwiastek kwadratowy z krotności razy średnica soczewki. Na przykład dla lornetki 8x40 współczynnik zmierzchu będzie pierwiastkiem 8x40=320, czyli około 17,8. W modelach z regulacją krotności (patrz wyżej) minimalny współczynnik zmierzchu jest zwykle wskazywany przy najmniejszym powiększeniu, ale często podaje się również dane dotyczące maksimum. Za najmniejszą wartość tego parametru dla normalnej widzialności o zmierzchu uważa się 17. Jednocześnie należy zauważyć, że współczynnik zmierzchu nie uwzględnia rzeczywistej transmisji światła systemu - i silnie zależy od jakości soczewek i pryzmaty, zastosowanie powłok antyodbiciowych itp. Dlatego rzeczywista jakość obrazu o zmierzchu dla dwóch modeli o tym samym współczynniku zmierzchu może się znacznie różnić.

Jeden z parametrów opisujących jakość widoczności przez urządzenie optyczne w warunkach słabego oświetlenia. Luminancja względna jest określana jako kwadrat średnicy źrenicy wyjściowej (patrz poniżej); im wyższa liczba, tym więcej światła przepuszcza lornetka / monokular. Jednocześnie wskaźnik ten nie uwzględnia jakości zastosowanych w konstrukcji soczewek, pryzmatów i powłok. Dlatego możliwe jest porównanie obu modeli pod względem względnej jasności tylko w przybliżeniu, ponieważ nawet jeśli wartości są równe, rzeczywista jakość obrazu może się znacznie różnić.

Obecność funkcji korekcji dioptrii w lornetce / monokularze. Funkcja ta będzie bardzo przydatna, jeśli nosisz okulary z powodu krótkowzroczności lub nadwzroczności. Ustawiając wymaganą ilość dioptrii "plus" lub "minus" na skali regulacji, można patrzeć przez okular gołym okiem i widzieć wyraźny obraz - niezbędną korekcję zapewni optyka urządzenia. Jest to o wiele wygodniejsze niż oglądanie w okularach. Nie zapominajmy jednak, że zakres korekcji (patrz niżej) jest zwykle niewielki, a w przypadku poważnych wad wizualnych możliwości lornetki mogą nie wystarczyć; ale takie sytuacje są nadal dość rzadkie. W lornetkach (patrz „Rodzaj”) ta regulacja jest zwykle przeprowadzana dla każdego okularu osobno, ponieważ dioptrie wymagane dla każdego oka również mogą się różnić. Funkcje sterowania korekcją zależą od typu ostrości (patrz poniżej). Przy osobnym ogniskowaniu każdy okular ustawiamy własnym regulatorem, natomiast przy centralnym jedną z połówek (najczęściej lewą) ustawiamy wspólnym pokrętłem do ustawiania ostrości, a drugą osobnym pokrętłem na okularze (choć są również osobnymi regulatorami na obu okularach).

Zakres wartości, w których można wykonać korekcję dioptrii (patrz wyżej). Jeśli nosisz okulary z dioptriami, ale planujesz patrzeć przez lornetkę / monokular bez nich, warto wybrać model, którego zasięg odpowiadałby charakterystyce okularów (a przynajmniej był jak najbardziej zbliżony do nich).

Rodzaj powłoki optycznej dostarczonej w urządzeniu.

Powłoka to specjalna powłoka nakładana na powierzchnię soczewki. Taka powłoka ma na celu zmniejszenie strat światła na granicy powietrze-szkło. Straty takie są nieuchronnie spowodowane odbiciem światła, a powłoka antyodbiciowa „rozwija” odbite promienie z powrotem, zwiększając w ten sposób przepuszczalność światła przez soczewkę. Zmniejsza również odblaski na obiektach widocznych przez lornetkę / monokular.

Rodzaje oświecenia mogą być:

- Pojedyncza warstwa. Ten znak wskazuje, że jedna lub więcej powierzchni soczewek (ale nie wszystkie) są pokryte pojedynczą warstwą powłoki antyodblaskowej. Jest to niedrogie rozwiązanie, które można stosować nawet w podstawowych urządzeniach optycznych. Z drugiej strony filtruje pewne widmo światła, które zniekształca odwzorowanie kolorów na widzialnym obrazie - czasami dość wyraźnie. Ponadto w tym przypadku na niektórych powierzchniach soczewek w ogóle nie ma powłoki, co nieuchronnie prowadzi do odblasków w polu widzenia. Dlatego oświecenie jednowarstwowe jest najprostszym typem i jest stosowane niezwykle rzadko, głównie w modelach budżetowych.

- Pełna pojedyncza warstwa. Odmiana opisanej powyżej jednowarstwowej powłoki antyodbiciowej, w której powłoka antyodbiciowa występuje na wszystkich powierzchniach soczewek (na każdej granicy "powietrze-szkło"). Choć opcja ta charakteryzuje się również zniekształceniem barw, pozbawiona jest innej, najistotniejsze...j wady „niepełnych” oświeceń – olśnienia w polu widzenia. A wspomniane zniekształcenie kolorów najczęściej nie jest krytyczne. Przy tym wszystkim pełna jednowarstwowa powłoka jest stosunkowo niedroga, dzięki czemu jest bardzo popularna w modelach poziomu początkowego i początkowego-średniego.

- Wielowarstwowy. Rodzaj powłoki przeciwodblaskowej, w której wielowarstwowa powłoka odblaskowa jest nakładana na jedną lub więcej powierzchni soczewki (ale nie wszystkie). Zaletą takiej powłoki nad jednowarstwową jest to, że równomiernie przepuszcza prawie całe widmo widzialne i nie powoduje zauważalnych zniekształceń kolorów. Brak powłoki na poszczególnych powierzchniach obniża koszt urządzenia (w porównaniu z pełną powłoką wielowarstwową), ale nie da się całkowicie pozbyć olśnienia w takim systemie.

- Pełna wielowarstwowa. Najbardziej zaawansowany i skuteczny z nowoczesnych rodzajów powłok: wielowarstwowa powłoka nakładana jest na wszystkie powierzchnie soczewek. W ten sposób uzyskuje się wysoką jasność i klarowność „obrazu” z naturalnym odwzorowaniem kolorów i brakiem odblasków. Wadą tej opcji jest klasyczna - wysoki koszt; w związku z tym pełna wielowarstwowa powłoka jest typowa głównie dla modeli z wyższej półki.

Materiał stosowany na pryzmaty, montowane w lornetkach i monokularach.

— BK-7. Odmiana borokrzemianowego szkła optycznego (9 V), stosunkowo niedrogiego i jednocześnie dość funkcjonalnego materiału, który zapewnia, choć nie wybitną, jednak całkiem akceptowalną jakość obrazu. Znajduje zastosowanie w modelach poziomu początkowego i średniozaawansowanego.

— BaK-4. Barowe szkło optyczne, które jest zauważalnie lepsze od BK7 pod względem jasności i klarowności obrazu, jednak jest droższe. W związku z tym występuje głównie w segmencie premium.

Możliwość zmiany odległości między okularami lornetki Pozwala to optymalnie dopasować urządzenie do odległości między źrenicami oczu użytkownika - a odległość ta może się różnić w zależności od osoby, a rozbieżność w rozmiarze może powodować niedogodności. Funkcja ta będzie szczególnie przydatna, jeśli z urządzenia będzie korzystało dziecko - bez regulacji nie będzie w stanie patrzeć w oba okulary pełnowymiarowej lornetki (podczas gdy osoba dorosła może korzystać z modelu, który nie do końca nadaje się do rozstawu okularów , choć bez większego komfortu).

Ilość elementów składających się na układ optyczny lornetki/monokulara, a także grupy, w których te elementy są połączone. Poszczególne soczewki nazywane są elementami. Im częściej są one wykorzystywane w konstrukcji, im bardziej jest to rozważane, tym więcej różnych sztuczek projektanci stosowali do zbudowania wysokiej jakości obrazu z minimalnymi zniekształceniami. To samo można powiedzieć o liczbie grup (grupę można nazwać kilkoma dołączonymi obiektywami lub osobno umieszczonym pojedynczym obiektywem). Z drugiej strony bogactwo detali komplikuje projekt i czyni go droższym; ponadto jakość obrazu zależy nie tylko od ilości, ale także od właściwości elementów systemu. Dlatego duża liczba elementów/grup sama w sobie nie jest wyznacznikiem wysokiej jakości lornetki/monokularu.

Obecność w konstrukcji lornetki / monokularu gniazda do mocowania adaptera do statywu(sam adapter nie znajduje się w zestawie, chyba że wskazano inaczej). Funkcja ta jest szczególnie ważna w przypadku modeli o dużym powiększeniu (patrz wyżej): są one zwykle ciężkie, co utrudnia ich stabilne trzymanie w dłoniach, a przy dużym powiększeniu nawet niewielkie drgania mogą uniemożliwić obserwację. Dodatkowo montaż na statywie jest wygodny do ciągłej obserwacji danego miejsca, a taka obserwacja nie zawsze wymaga dużego powiększenia. Dzięki temu nawet niewielkie urządzenia mogą mieć możliwość zamontowania adaptera. Same adaptery można zaprojektować pod różne rozmiary mocowań statywowych – należy to wziąć pod uwagę przy wyborze takiego modelu.