Porównanie Xiaomi Router AX3200 vs TP-LINK Archer C80

Sposoby połączenia z Internetem (lub z inną siecią zewnętrzną, np. w trybie pomostu) obsługiwane przez urządzenie.

Klasyczną, najpopularniejszą obecnie wersją takiego połączenia jest LAN (Ethernet), jednak to nie koniec. Połączenie przewodowe może odbywać się również za pośrednictwem ADSL lub światłowodu SFP, a bezprzewodowe – za pośrednictwem sieci komórkowych (za pomocą karty SIM, karty SIM 5G lub modemu zewnętrznego do 3G lub 4G), a także przez Wi-Fi. Oto bardziej szczegółowy opis każdego wariantu:

- Ethernet (RJ45). Klasyczne połączenie przewodowe za pośrednictwem kabla sieciowego za pomocą złącza RJ-45. Znane również jako „LAN”, chociaż to określenie nie jest całkowicie poprawne. W dzisiejszych czasach jest to jeden z najpopularniejszych sposobów przewodowego połączenia z Internetem, jest również szeroko stosowany w sieciach lokalnych. Wynika to z faktu, że prędkość Ethernetu jest w rzeczywistości ograniczona jedynie możliwościami kontrolerów sieciowych; jednocześnie nawet najprostsze moduły obsługują do 100 Mb/s, a w zaawansowanym sprzęcie wartość ta może sięgać nawet 10 Gb/s.

- ADSL. Technologia używana głównie do przewodowych połączeń internetowych za pośrednictwem istnieją...cych stacjonarnych linii telefonicznych. Jest to jej główna zaleta - można używać gotowych linii bez manipulacji przy układaniu dużej liczby dodatkowych przewodów; natomiast ADSL działa niezależnie od połączeń telefonicznych i nie zakłóca ich działania. Jednocześnie prędkość takiego połączenia jest zauważalnie niższa niż przez Ethernet – nawet w zaawansowanym sprzęcie nie przekracza 24 Mb/s. Ponadto ruch podczas komunikacji ADSL jest rozłożony asymetrycznie: pełną prędkość osiąga się tylko podczas pracy nad odbiorem, prędkość transmisji danych jest znacznie niższa, co stwarza problemy w komunikacji wideo i niektórych innych zadaniach. Tak więc w dzisiejszych czasach ADSL jest stopniowo zastępowany przez bardziej zaawansowane standardy, chociaż ta technologia jest wciąż daleko do całkowitego zniknięcia.

- Wi-Fi. Łączenie się ze źródłem danych zewnętrznych przez Wi-Fi. Z definicji ten format jest używany przez adaptery Wi-Fi (patrz „Typ urządzenia), a także większość urządzeń MESH. (Jeśli jednak zestaw dostawczy systemu MESH obejmuje zarówno węzły, jak i główne urządzenie sterujące dla nich, to wejście WAN może być wskazane dla urządzenia sterującego, a często nie jest to Wi-Fi). Również wprowadzanie tego typu danych może być zapewnione w innych typach urządzeń - w szczególności routerach i punktach dostępowych (np. do pracy w trybie pomostu lub wzmacniacza).

- Modem 3G (USB). Połączenie z Internetem przez sieć komórkową 3G za pomocą oddzielnego modemu zewnętrznego podłączonego do portu USB. Najczęściej chodzi o sieci UMTS (rozwój telefonii komórkowej GSM), najbardziej rozpowszechnione w Europie i przestrzeni poradzieckiej; jednak może być również możliwe użycie modemów do sieci CDMA (technologia EV-DO). Te detale, a także kompatybilność z określonymi modelami modemów, należy wyjaśnić osobno. Jednak w każdym przypadku komunikacja 3G może być dobrym rozwiązaniem w sytuacjach, w których przewodowe połączenie z Internetem jest utrudnione lub niemożliwe – na przykład w sektorze prywatnym. Ponadto niektóre urządzenia Wi-Fi z tą funkcją są wyposażone w autonomiczne zasilacze i mogą być używane nawet „w drodze”. Prędkość przesyłania danych w komunikacji 3G jest zbliżona do szerokopasmowego połączenia przewodowego (od 2 do 70 Mb/s przy normalnym sygnale, w zależności od konkretnej technologii); jest to jednak mniej niż w sieciach 4G (patrz niżej), chociaż zasięg 3G jest większy, a sprzęt dla tego standardu jest tańszy.

- Modem 4G (LTE) (USB). Połączenie z Internetem przez sieć komórkową 4G (LTE) za pomocą oddzielnego modemu zewnętrznego podłączonego do portu USB. Pod względem głównych cech jest podobne do opisanego powyżej połączenia 3G, z tą zmianą, że w tym przypadku wykorzystywane są bardziej zaawansowane sieci – czwartej generacji. Szybkość transmisji danych w takich sieciach sięga około 150 Mb/s; nie są one tak rozpowszechnione jak komunikacja 3G, jednak można się spodziewać, że sytuacja wkrótce się zmieni. Ponadto należy zauważyć, że w Europie i przestrzeni poradzieckiej sieci LTE są zwykle wdrażane w oparciu o sieci 3G UMTS i GSM; więc w przypadku braku pełnego zasięgu 4G modemy dla takich sieci mogą pracować w standardzie 3G, a nawet GSM.

- Karta SIM. Połączenie z Internetem przez sieć komórkową za pomocą karty SIM operatora komórkowego zainstalowanej bezpośrednio w urządzeniu. Konkretny typ obsługiwanych sieci zależy zarówno od możliwości routera, jak i od warunków konkretnego operatora komórkowego; jednak wszystkie takie urządzenia są kompatybilne z co najmniej sieciami 3G, a często 4G. Cechy tych sieci zostały szczegółowo opisane powyżej (można tam również przeczytać o zaletach mobilnego połączenia z Internetem). Ta opcja jest wygodna, ponieważ pozwala obejść się bez osobnego modemu USB - wystarczy kupić kartę SIM, której koszt jest niewielki. Ponadto zastosowanie kart SIM pozytywnie wpływa na kompaktowość i łatwość przenoszenia. Z drugiej strony, wbudowany moduł sieci komórkowej odczuwalnie wpływa na całkowity koszt – a kupując go i tak trzeba będzie za niego zapłacić (podczas gdy modelu z obsługą zewnętrznych modemów nie trzeba kupować od razu z modemem, takie urządzenia zwykle umożliwiają również połączenie przewodowe). Dlatego warto zwrócić uwagę na tę opcję, jeśli początkowo planujesz łączyć się z Internetem za pośrednictwem sieci komórkowych.

- Karta SIM (5G). Możliwość obsługi urządzeń Wi-Fi w szybkich sieciach mobilnych 5G o szczytowej przepustowości do 20 Gb/s dla odbioru i do 10 Gb/s dla transmisji danych. Realizowane za pośrednictwem karty SIM z odpowiednią obsługą 5G. Dany standard pozwala na zmniejszenie poboru mocy w porównaniu z poprzednimi wersjami, a także wykorzystuje szereg kompleksowych rozwiązań mających na celu poprawę niezawodności i ogólnej jakości komunikacji - w szczególności wieloelementowe macierze antenowe (Massive MIMO) oraz technologie kształtowania wiązki (Beamforming).

- SFP (optyka). Połączenie przez kabel światłowodowy o standardzie SFP. Takie połączenie może być realizowane z dużymi prędkościami (mierzonymi w gigabajtach na sekundę), a światłowód w przeciwieństwie do kabla Ethernet jest prawie niewrażliwy na zakłócenia zewnętrzne. Z drugiej strony, obsługa tego standardu nie jest tania, a jego możliwości są zbędne do użytku domowego. Dlatego SFP znajduje się przede wszystkim w profesjonalnych urządzeniach Wi-Fi.

Standardy Wi-Fi obsługiwane przez sprzęt. W dzisiejszych czasach oprócz nowoczesnych standardów Wi-Fi 4 (802.11n), Wi-Fi 5 (802.11ac), Wi-Fi 6 (802.11ax) (jego odmiana Wi-Fi 6E), Wi-Fi 7 (802.11be) oraz WiGig (802.11ad), można również spotkać wsparcie dla wcześniejszych wersji - Wi- Fi 3 (802.11g), a nawet Wi-Fi 1 (802.11b). Oto bardziej szczegółowy opis każdej z tych wersji:

— Wi-Fi 3 (802.11g). Przestarzały standard, podobnie jak Wi-Fi 1 (802.11b), który odszedł w niepamięć. Był szeroko stosowany przed pojawieniem się Wi-Fi 4, obecnie jest używany głównie jako dodatek do nowszych wersji - w szczególności w celu zapewnienia kompatybilności z przestarzałym i niedrogim sprzętem. Pracuje na częstotliwości 2,4 GHz, maksymalna prędkość wymiany danych to 54 Mb/s.

— Wi-Fi 4 (802.11n). Pierwszy z powszechnie używanych standardów obsługujący 5 GHz; może pracować w tym zakresie lub w klasycznym 2,4 GHz. Warto podkreślić, że niektóre modele sprzętu Wi-Fi na ten standard wykorzystują tylko 5 GHz, dlatego są niekompatybilne z wcześniejszymi wersjami Wi-Fi. Maksymalna prędkość dla Wi-Fi 4 to 600 Mb/s; w nowoczesnych urządzeniach bezprzewodowych standard ten jest bardzo popularny, dopiero niedawno zaczął być wypierany na tej pozycji pr...zez Wi-Fi 5.

— Wi-Fi 5 (802.11ac). Następca Wi-Fi 4, który ostatecznie przeniósł się na pasmo 5 GHz, co pozytywnie wpłynęło na niezawodność połączenia i prędkość transmisji danych: wynosi do 1,69 Gb/s na antenę i ogólnie do 6,77 Gb/s. Ponadto jest to pierwsza wersja, w której w pełni zaimplementowano technologię Beamforming (więcej informacji można znaleźć w „Funkcje i możliwości”).

— Wi-Fi 6, Wi-Fi 6E (802.11ax). Rozwinięcie Wi-Fi 5, które wprowadziło zarówno wzrost prędkości do 10 Gb/s, jak i szereg ważnych usprawnień. Jedną z najważniejszych nowości jest zastosowanie szerokiego zakresu częstotliwości – od 1 do 7 GHz; to w szczególności pozwala automatycznie wybierać najmniej obciążone pasmo częstotliwości, co pozytywnie wpływa na prędkość i niezawodność połączenia. Jednocześnie urządzenia Wi-Fi 6 mogą działać na klasycznych częstotliwościach 2,4 GHz i 5 GHz, a modyfikacja standardu Wi-Fi 6E może działać na częstotliwościach od 5,9 do 7 GHz; ogólnie uważa się, że urządzenia z obsługą Wi-Fi 6E pracują z częstotliwością 6 GHz, przy pełnej kompatybilności z wcześniejszymi standardami. Dodatkowo w tej wersji wprowadzono pewne usprawnienia dotyczące jednoczesnej pracy kilku urządzeń na tym samym kanale, w szczególności chodzi o technologię OFDMA. Dzięki temu Wi-Fi 6 daje najmniejszy ze współczesnych standardów spadek prędkości przy obciążonym powietrzu, a modyfikacja Wi-Fi 6E działająca na 6 GHz ma najmniej zakłóceń.

— Wi-Fi 7 (802.11be). Ten standard Wi-Fi zaczął być wdrażany w 2023 roku. Dzięki zastosowaniu modulacji 4096-QAM może on osiągać maksymalną teoretyczną prędkość transmisji danych do 46 Gb/s. Wi-Fi 7 obsługuje trzy pasma częstotliwości: 2,4 GHz, 5 GHz i 6 GHz. Maksymalna szerokość pasma standardu została zwiększona ze 160 MHz do 320 MHz — im szerszy kanał, tym więcej danych może on przesłać. Wśród interesujących nowości Wi-Fi 7 odnotowano opracowanie MLO (Multi-Link Operation) — za jego pomocą podłączone urządzenia wymieniają dane przy użyciu kilku kanałów i pasm częstotliwości jednocześnie, co jest szczególnie ważne w przypadku gier VR i online. Technologia Multiple Resource Unit została zaprojektowana w celu zminimalizowania opóźnień w komunikacji, gdy podłączonych jest wiele urządzeń klienckich. Nowy protokół 16x16 MIMO ma również na celu zwiększenie przepustowości przy dużej liczbie jednoczesnych połączeń, podwajając liczbę strumieni przestrzennych w porównaniu do poprzedniego standardu Wi-Fi 6.

— WiGig (802.11ad). Standard Wi-Fi wykorzystujący częstotliwość roboczą 60 GHz; prędkość przesyłania danych może wynosić do 10 Gb/s (w zależności od konkretnej wersji WiGig). Kanał 60 GHz jest znacznie mniej obciążony niż popularniejsze kanały 2,4 GHz i 5 GHz, co pozytywnie wpływa na niezawodność transmisji danych i zmniejsza opóźnienia; to ostatnie jest szczególnie ważne w grach i niektórych innych specjalistycznych zadaniach. Z drugiej strony, zwiększenie częstotliwości znacznie zmniejszyło zasięg połączenia (więcej szczegółów w punkcie „Zakres częstotliwości”), więc w praktyce ten standard nadaje się tylko do komunikacji w tym samym pomieszczeniu.

Należy pamiętać, że w praktyce prędkość przesyłania danych jest zwykle znacznie niższa od teoretycznego maksimum – zwłaszcza, gdy na tym samym kanale pracuje kilka urządzeń Wi-Fi. Warto również zauważyć, że różne standardy są ze sobą wstecznie kompatybilne (z ograniczeniem prędkości dla tego wolniejszego), pod warunkiem, że częstotliwości się pokrywają: na przykład 802.11ac może współpracować z 802.11n, lecz nie z 802.11g.

Maksymalna prędkość zapewniana przez urządzenie przy łączności bezprzewodowej w paśmie 2.4 GHz.

Pasmo to jest wykorzystywane w większości współczesnych standardów Wi-Fi (patrz wyżej) - jako jedno najbardziej z dostępnych lub wręcz jedyne. Teoretyczne maksimum to 600 MB/s. W rzeczywistości Wi-Fi na częstotliwości 2.4 GHz jest wykorzystywane przez dużą liczbę urządzeń klienckich, z czego wynika przeciążenie kanałów transmisji danych. Ponadto liczba anten wpływa na wydajność prędkości sprzętu. Podaną w specyfikacji prędkość można osiągnąć tylko w warunkach idealnych. W praktyce może być ona zauważalnie mniejsza (często kilkukrotnie), zwłaszcza przy obfitości urządzeń bezprzewodowych podłączonych do sprzętu. Dla zrozumienia rzeczywistych możliwości sprzętu Wi-Fi maksymalna prędkość na 2.4 GHz jest podawana w specyfikacji poszczególnych modeli. Jeśli chodzi o liczby, to ze względu na możliwości w paśmie 2.4 GHz współczesny sprzęt umownie dzieli się na modele o prędkościach do 500 MB/s włącznie i powyżej 500 MB/s.

Maksymalna prędkość, obsługiwana przez urządzenie przy łączności bezprzewodowej w paśmie 5 GHz.

Pasmo to jest wykorzystywane w Wi-Fi 4, Wi-Fi 6 i Wi-Fi 6E jako jedno z dostępnych, w Wi-Fi 5 jako jedyne (patrz „Standardy Wi-Fi”). Prędkość maksymalna podawana jest w specyfikacji w celu zaznaczenia rzeczywistych możliwości konkretnego sprzętu - mogą być one zauważalnie skromniejsze od ogólnych możliwości standardu. Poza tym wszystko zależy od generacji Wi-Fi. Na przykład urządzenia obsługujące Wi-Fi 5 mogą teoretycznie przesyłać do 6928 Mb/s (przy użyciu ośmiu anten), a Wi-Fi 6 do 9607 Mb/s (przy użyciu tychże ośmiu strumieni przestrzennych). Maksymalna możliwa prędkość łączności jest osiągana w określonych warunkach i nie każdy model sprzętu Wi-Fi w pełni je spełnia. Konkretne liczby są umownie podzielone na kilka grup: wartość do 500 MB/s jest dość skromna, wiele urządzeń obsługuje prędkości w zakresie 500 - 1000 MB/s, wskaźniki 1 - 2 GB/s można zaliczyć do średnich wartości, a najbardziej zaawansowane modele w swojej klasie zapewniają prędkość wymiany danych na poziomie ponad 2 GB/s.

— 160 MHz. Kanał 160 MHz zwiększa przepustowość transmisji danych i pozwala na jej zbliżenie do maksymalnej teoretycznej prędkości.

— 320 MHz. Kanał 320 MHz został wprowadzony w standardzie Wi-Fi 7 (patrz odpowiedni punkt). Zapewnia znaczny wzrost prędkości transmisji danych — dwukrotnie większy w stosunku do kanału 160 MHz.

LAN w tym przypadku oznacza standardowe złącza sieciowe (znane jako RJ-45) przeznaczone do przewodowego połączenia lokalnych urządzeń sieciowych – komputerów, serwerów, dodatkowych punktów dostępowych itp. Liczba portów odpowiada liczbie urządzeń, do których można bezpośrednio podłączyć sprzęt drogą przewodową.

Pod względem prędkości zdecydowanie najpopularniejsze opcje to 100 Mb/s (Fast Ethernet) i 1 Gb/s (Gigabit Ethernet). Jednocześnie dzięki rozwojowi technologii powstaje coraz więcej urządzeń gigabitowych, choć w praktyce prędkość ta ma krytyczne znaczenie tylko przy przesyłaniu dużej ilości informacji. Jednocześnie niektóre modele, oprócz standardowej szybkości głównych portów LAN, mogą posiadać port LAN 2,5 Gb/s, 5 Gb/s, a nawet 10 Gb/s przy zwiększonej przepustowości.

We współczesnym sprzęcie Wi-Fi wskaźnik ten może być różny: oprócz najprostszych urządzeń z 1 anteną, istnieją modele, w których liczba ta wynosi 2, 3, 4, a nawet więcej. Sens stosowania kilku anten tkwi w dwóch szczegółach. Po pierwsze, jeśli na antenę przypada kilka urządzeń zewnętrznych, muszą one dzielić między sobą szerokość pasma, a rzeczywista prędkość łączności dla każdego abonenta odpowiednio spada. Po drugie, taka konstrukcja może być również wymagana przy komunikacji z jednym urządzeniem zewnętrznym - do współpracy z technologią MU-MIMO (patrz poniżej), co pozwala w pełni wykorzystać możliwości nowoczesnych standardów Wi-Fi.

W każdym razie więcej anten oznacza zwykle bardziej zaawansowane i funkcjonalne urządzenie. Z drugiej strony, parametr ten znacząco wpływa na koszt; dlatego sensowne jest poszukiwanie sprzętu z dużą liczbą anten, głównie wtedy, gdy krytyczna jest szybkość i stabilność łączności.

Łączna liczba anten w routerze odpowiedzialnych za komunikację w paśmie 2,4 GHz. Aby uzyskać więcej informacji na temat liczby anten, patrz „Łączna liczba anten”, zasięgu - „Zakres częstotliwości”.

Łączna liczba anten w routerze odpowiedzialnych za komunikację w paśmie 5 GHz. Aby uzyskać więcej informacji na temat liczby anten, patrz „Łączna liczba anten”, o paśmie - „Pasmo częstotliwości”.