Porównanie Canon EOS M200 kit 15-45 vs Canon EOS M50 kit 15-45

Zakres czułości matrycy aparatu cyfrowego. W fotografii cyfrowej czułość jest wyrażana w tych samych jednostkach ISO, co w przypadku błony fotograficznej; jednak w przeciwieństwie do błony, czułość matrycy w aparacie cyfrowym można zmieniać, co daje zaawansowane możliwości regulacji parametrów fotografowania. Wysoka maksymalna czułość jest ważna, jeśli z aparatem używasz obiektywu o niskiej wartości przysłony (patrz „Wartość przysłony”), a także przy fotografowaniu słabo oświetlonych scen i szybko poruszających się obiektów; w tym drugim przypadku wysokie ISO pozwala na uzyskanie niskich czasów otwarcia migawki, co minimalizuje rozmycie obrazu. Należy jednak mieć na uwadze, że wraz ze wzrostem wartości ISO zwiększa się również poziom szumów zdjęć.

Jasność obiektywu zainstalowanego w aparacie lub dostarczonego w zestawie z nim (dla modeli z wymienną optyką).

Upraszczając, parametr ten można opisać jako zdolność soczewki do przepuszczania światła - innymi słowy, o ile strumień świetlny słabnie przechodząc przez optykę. Uważa się, że na charakterystykę przepuszczania światła wpływają dwa główne wskaźniki: średnica otworu względnego obiektywu i jego ogniskowa. Wartość przysłony to stosunek pierwszego wskaźnika do drugiego; w tym przypadku średnica czynnego otworu jest traktowana jako jednostka i generalnie jest pomijana podczas oznaczania, w efekcie taki zapis wygląda np. tak: f/2.0. Odpowiednio, im większa liczba po znaku ułamka, tym niższa wartość przysłony, tym mniej światła przepuszcza soczewka.

Obiektywy o zmiennej ogniskowej (obiektywy zmiennoogniskowe) z reguły mają różne wartości przysłony dla różnych ogniskowych. Dla takiej optyki w specyfikacji wskazywane są dwie wartości tego parametru, dla minimalnej i maksymalnej ogniskowej, np. f/2,8-4,5. Są też obiektywy zmiennoogniskowe, które zachowują stałą przysłonę w całym zakresie ogniskowych, ale są znacznie droższe niż analogi ze zmienną przysłoną.

Wysoka przepuszczalność światła obiektywu jest ważna, jeśli aparat ma być używany do nagrywania i fotografowania w warunkach słabego oświetlenia lub do nagrywania szybko poruszających się obiektów: optyka o wysokiej liczbie przesłony umożliwia fotografowanie przy niskiej czułości matrycy (c...o zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia szumów) i przy niskich czasach otwarcia migawki (przy których poruszające się obiekty są mniej rozmyte). Również parametr ten określa głębię ostrości obrazowanej przestrzeni: im wyższa wartość przysłony, tym płytsza głębia ostrości. Dlatego do nagrywania z artystycznym rozmyciem tła („bokeh”) zaleca się używanie obiektywów o dużej przysłonie.

— USB C. Uniwersalny interfejs USB wykorzystujący złącze typu C. Same w sobie porty USB (wszystkich typów) służą głównie do podłączania aparatu do komputera w celu kopiowania materiału, zarządzania ustawieniami, aktualizowania oprogramowania układowego itp. Złącze typu C jest porównywalne rozmiarem z wcześniejszymi miniUSB i microUSB, ale ma dwustronną konstrukcję, która umożliwia włożenie wtyczki z dowolnej strony. Dodatkowo USB C często korzysta ze standardu USB 3.1, co pozwala na osiągnięcie prędkości połączenia do 10 Gb/s - funkcja przydatna przy kopiowaniu dużych ilości treści.

— HDMI. Zintegrowany interfejs cyfrowy, który umożliwia przesyłanie wideo (w tym o wysokiej rozdzielczości) i dźwięku (nawet wielokanałowego) jednym kablem. Obecność takiego portu umożliwia wykorzystanie aparatu jako odtwarzacza: można go bezpośrednio podłączyć do telewizora, monitora, projektora itp. i przeglądać materiał na dużym ekranie. Jednocześnie możliwości nadawcze mogą obejmować nie tylko odtwarzanie wideo, ale także demonstrację zrobionych zdjęć w formie pokazu slajdów. Wejścia HDMI można znaleźć w większości współczesnych urządzeń wideo, a połączenie zwykle nie stanowi problemu.
Obecnie na rynku dostępnych jest kilka wersji interfejsu HDMI:

• v 1.4. Najstarsza z aktualnych wersji, wydana w 2009 roku. Niemniej jednak obsługuje wideo 3D, jest w stanie pracować z rozdzielczościami do 4096x2160 przy prędkości 24 kl./s, a w rozdzielczośc...i Full HD szybkość klatek może sięgać 120 kl./s. Oprócz oryginalnej wersji 1.4, są też ulepszone modyfikacje - v.1.4a i v.1.4b; są podobne w swoich głównych cechach, w obu przypadkach ulepszenia dotyczyły głównie pracy z treścią 3D.
• v 2.0 Znacząca aktualizacja HDMI wprowadzona w 2013 roku. W tej wersji maksymalna liczba klatek na sekundę w 4K wzrosła do 60 kl./s, także z nowości możemy wspomnieć o wsparciu dla ultrapanoramicznego formatu 21:9. W aktualizacji v.2.0a do możliwości interfejsu dodano obsługę HDR, w v.2.0b funkcja ta została ulepszona i rozszerzona.
• v 2.1. Pomimo podobieństwa nazwy do v.2.0, ta wersja, wydana w 2017 roku, była aktualizacją na bardzo dużą skalę. W szczególności została dodana obsługa 8K, a nawet 10K przy prędkościach do 120 kl./s, a także zostały rozszerzone możliwości pracy z HDR. Do tej wersji został wydany zastrzeżony kabel - HDMI Ultra High Speed, wszystkie możliwości v.2.1 są dostępne tylko przy użyciu kabli tego standardu, chociaż podstawowe funkcje mogą być używane z prostszymi przewodami.

— Wyjście słuchawkowe. Wyjście słuchawkowe umożliwia podłączenie słuchawek do aparatu. Z reguły jest to zwykłe złącze mini Jack 3.5 mm. Obecność takiego złącza zapewnia możliwość monitorowania dźwięku podczas nagrywania wideo w czasie rzeczywistym. Jest to szczególnie ważne przy nagrywaniu wywiadów, vlogów i innych audycji.

— Wejście mikrofonowe. Specjalistyczne wejście do podłączenia zewnętrznego mikrofonu do aparatu. Mikrofony zewnętrzne są znacznie lepsze od wbudowanych mikrofonów pod względem jakości dźwięku. Po pierwsze, nie są tak wrażliwe na „własne” dźwięki aparatu - od przycisków, pokręteł sterujących, silników ostrości itp. (a jeśli mikrofon korzysta z długiego kabla i nie jest przymocowany do korpusu, te dźwięki w ogóle nie będą słyszalne). Po drugie, same mikrofony zewnętrzne mają bardziej zaawansowane funkcje. Z drugiej strony, ich użycie jest uzasadnione głównie do profesjonalnego nagrywania wideo; dlatego obecność wejścia mikrofonowego z reguły odpowiada zaawansowanym możliwościom nagrywania wideo.

Rodzaj wizjera zapewnionego w konstrukcji aparatu.

Wizjer to okular, w którym fotograf może zobaczyć fotografowany obraz, a w niektórych przypadkach także dodatkowe informacje (położenie czujników autofokusa, indywidualne parametry fotografowania itp.). Niezależnie od typu, wizjery są wygodne, ponieważ pozwalają wyraźnie zobaczyć fotografowany obraz nawet w jasnym świetle otoczenia (w którym wyświetlacze mogą „oślepnąć”). Ich wady to konieczność zbliżania aparatu do twarzy, a także niedogodności podczas pracy z okularami (choć częściowo kompensuje to korekcja dioptrii w samym wizjerze). Rodzaje wizjerów mogą być następujące:

- Elektroniczny. Taki wizjer to układ soczewek z umieszczonym za nimi niewielkim ekranem. Jest szeroko stosowany w zaawansowanych aparatach z niewymienną optyką (patrz „Rodzaj aparatu”), może być stosowany w aparatach MILC, a stosunkowo niedawno pojawiły się pełnowartościowe „lustrzanki cyfrowe” (w szczególności wykonane przy użyciu tzw. technologii z półprzezroczystym lustrem”) wyposażone w elektroniczne wizjery. Zaletą takiego wizjera jest to, że oprócz samego obrazu można na nim wyświetlić dużą ilość informacji serwisowych (np. o parametrach fotografowania); główną wadą jest konieczność zasilania z baterii (choć pobór mocy takiego układu jest nadal dużo niższy niż w przypadku wyświetlacza zewnętrznego).

- Optyczny. W tym przypadku wizjer optyczny to niezale...żny układ z własnym okularem i obiektywem, wbudowany w korpus aparatu i skierowany równolegle do osi optycznej obiektywu (układy lustrzane i pryzmatyczne są opisane w osobnych kategoriach). Taki układ może być umieszczony bezpośrednio nad soczewką lub w rogu korpusu. Zaletami wizjerów optycznych jest prostota, niski koszt i zwartość ze względu na brak w konstrukcji skomplikowanego systemu luster czy pryzmatów. Ten wizjer może być używany w dowolnych aparatach innych niż lustrzanki (klasycznych cyfrowych lub MILC). Główną wadą tego wariantu jest rozbieżność między położeniem obiektywu a głównym obiektywem aparatu (tzw. efekt paralaksy); w większości przypadków nie stwarza to uciążliwości, ale podczas fotografowania z bliskiej odległości trzeba brać korektę (choć zdarzają się modele aparatów z wizjerami, które automatycznie wprowadzają korektę).

- Optyczny i elektroniczny. Specyficzny rodzaj wizjera, który łączy w sobie elementy obu układów opisanych powyżej. Z reguły takie konstrukcje opierają się na wizjerze optycznym, który daje możliwość rzutowania różnych informacji serwisowych na widzialny obraz. W niektórych modelach układ można też przełączyć na tryb w pełni elektroniczny, blokując dostęp światła przez optykę i obserwując jedynie obraz na ekranie przez wizjer.

- Optyczny (lustrzany). Jak sama nazwa wskazuje, konstrukcja tego wizjera oparta jest na układzie lustrzanym. Dzięki temu układowi rzeczywisty obraz postrzegany przez obiektyw aparatu jest podawany do okularu wizjera (innymi słowy, fotograf w rzeczywistości patrzy bezpośrednio przez obiektyw). Wizjery lustrzane są używane wyłącznie w aparatach odpowiedniego typu (patrz wyżej). Ich zaletą jest brak efektu paralaksy oraz możliwość natychmiastowej oceny szeregu parametrów fotografowania, takich jak głębia ostrości, efekt zainstalowanych filtrów światła itp. Główną wadą wizjerów lustrzanych jest konieczność podnoszenia lustra podczas fotografowania. To komplikuje i zwiększa koszt konstrukcji, czyni ją mniej niezawodną, a działanie mechanizmu podnoszącego lustro może powodować wibracje i efekt „kołysania”.

- Optyczny (pryzmat pentagonalny). W rzeczywistości jest to rodzaj lustrzanego wizjera (patrz wyżej), w którym rolę części luster przypisano pryzmatowi pentagonalnemu - szklanej konstrukcji o specjalnym kształcie. Działanie pryzmatu pentagonalnego opiera się na działaniu tzw. pełnej refleksji wewnętrznej; uważa się, że w ten sposób można uzyskać jaśniejszy i wyraźniejszy obraz niż przy użyciu klasycznych luster. Pozostałe zalety i wady są identyczne z konwencjonalnymi wizjerami lustrzanymi (patrz wyżej). Pryzmat pentagonalny jest szeroko stosowany w lustrzankach jednoobiektywowych.

- Brak. Całkowity brak wizjera w konstrukcji aparatu; do obserwacji w takich modelach używany jest wyświetlacz. Funkcja ta jest typowa głównie dla cyfrowych kompaktów (patrz „Rodzaj aparatu”). Po pierwsze, wymiary korpusu takich modeli często nie pozwalają na zastosowanie wizjera w konstrukcji; po drugie, specyfika użytkowania takich aparatów jest zwykle taka, że wyświetlacz im w zupełności wystarcza, a czasem jest nawet preferowany - np. przy fotografowaniu z niestandardowej pozycji (nad głową, na wyciągniętym ramieniu itp.).

Procentowy stosunek między częścią obrazu, którą fotograf widzi w wizjerze (patrz powyżej), a obrazem faktycznie uchwyconym przez aparat podczas fotografowania. Najczęściej jest wskazywany jako procent szerokości i wysokości kadru, a nie powierzchni.

Współczesne aparaty cyfrowe dość często mają wizjery o pokryciu kadru mniejszym niż 100% - w ten sposób w kadr dostaje się nie tylko widoczna scena, ale także przestrzeń poza jej krawędziami. Stwarza to pewne niedogodności - w szczególności może okazać się konieczne przycięcie obrazu, aby uzyskać z góry wymyśloną kompozycję. Dlatego idealną opcją jest nadal wizjer z 100% pokryciem. Jakiś czas temu takie układy występowały głównie w aparatach klasy premium, ale teraz, ze względu na redukcję kosztów i rozwój technologii, można je instalować nawet w stosunkowo niedrogich amatorskich kompaktach (patrz „Rodzaj aparatu”).

Szybkość wykonywania zdjęć seryjnych zapewniana przez aparat przy maksymalnej rozdzielczości kadru. Przy niższych rozdzielczościach szybkość może być wyższa, ale właśnie ta wartość jest uważana za kluczową wartość.

W przypadku zdjęć seryjnych fotograf naciska przycisk, a aparat wykonuje kilka zdjęć z rzędu, zwykle w odstępach czasu w ułamkach sekundy. Takie fotografowanie jest wygodne np. przy utrwalaniu szybko poruszających się obiektów: pozwala wybrać najbardziej udany z serii kadrów, czy pokazać dynamikę ruchu z wykorzystaniem całej serii. Im wyższa szybkość, tym skuteczniejsze fotografowanie, tym więcej klatek aparat może uchwycić w danym okresie. Z drugiej strony, szybkość wymaga odpowiedniego wypełnienia i może znacząco wpłynąć na koszt.

— Moduł GPS. Aparat posiada wbudowany moduł nawigacji satelitarnej GPS. W aparatach cyfrowych moduł GPS służy przede wszystkim do ustawiania tzw. geotagów (geotagging) do zdjęć: dane o określonych współrzędnych geograficznych miejsca wykonania zdjęcia są zapisywane w informacjach serwisowych o każdym zdjęciu. Jednak sprawa nie ogranicza się do tego, a modele z tą funkcją mogą mieć wiele dodatkowych funkcji - od klasycznej nawigacji po specjalne programy jak baza atrakcji z podpowiedziami bazującymi na aktualnej lokalizacji.

— Wi-Fi. Standard bezprzewodowy opracowany pierwotnie do tworzenia sieci komputerowych, ale ostatnio umożliwia również bezpośrednie połączenie między urządzeniami. Sposoby wykorzystania Wi-Fi w aparatach mogą się różnić. Najpopularniejszą opcją jest połączenie ze smartfonem, tabletem lub innym podobnym urządzeniem w celu zdalnego sterowania (patrz poniżej) i/lub przeniesienia sfotografowanego materiału na urządzenie zewnętrzne. Niektóre aparaty mają wbudowane oprogramowanie, które umożliwia bezpośrednie łączenie się z Internetem za pośrednictwem bezprzewodowych punktów dostępowych oraz przesyłanie zdjęć i wideo do popularnych usług sieciowych. W modelach z systemem Android (patrz wyżej) określone możliwości zależą tylko od zainstalowanego oprogramowania i mogą obejmować pełny dostęp do sieci społecznościowych za pośrednictwem programów klienckich (patrz poniżej), a nawet przegląda...nie stron internetowych za pomocą przeglądarki.

— Bluetooth. Bezprzewodowy interfejs używany do komunikacji między różnymi urządzeniami elektronicznymi. W aparatach Bluetooth jest najczęściej używany do łączenia się z komputerem lub laptopem i przesyłania sfotografowanego materiału; ponadto umożliwia bezpośrednie drukowanie za pomocą drukarek obsługujących technologię Bluetooth. Zasięg komunikacji Bluetooth to nawet 10 m, a urządzenia nie muszą się wzajemnie widzieć.

— Chip NFC. NFC (Near-Field Communication) to technologia komunikacji bezprzewodowej przeznaczona do łączenia ze sobą różnych urządzeń przenośnych na odległość do kilku centymetrów. W aparatach pełni rolę pomocniczą, ma za zadanie ułatwić połączenie z innymi urządzeniami (smartfonami, tabletami itp.) zgodnie z bardziej „dalekosiężnym” standardem (Wi-Fi lub Bluetooth). Zamiast przekopywać się po ustawieniach - szukać urządzeń, podłączać je ręcznie - wystarczy podnieść aparat NFC do gadżetu wyposażonego w ten sam chip i potwierdzić żądanie połączenia.

— Sterowanie ze smartfona. Możliwość zdalnego sterowania aparatem za pomocą smartfona, tabletu lub innego podobnego gadżetu. Połączenie między aparatem a urządzeniem sterującym odbywa się zwykle przez Wi-Fi (patrz wyżej), podczas gdy do sterowania używana jest dedykowana aplikacja, a ekran gadżetu pełni rolę wizjera. Specyficzne możliwości takiego sterowania mogą być różne - wyzwalanie migawki na polecenie, dobór parametrów ekspozycji i innych ustawień fotografowania, ogniskowanie dotykowe itp. Często też istnieje możliwość „przeniesienia” zrobionego materiału na urządzenie sterujące i za jego pośrednictwem do Internetu. Zwróć uwagę, że w przypadku aparatów używanych z telefonami komórkowymi (patrz „Rodzaj aparatu”) funkcja ta nie jest wskazywana: taki aparat jest zwykle montowany bezpośrednio na urządzeniu i nie ma mowy o zdalnym sterowaniu.

Maksymalna liczba zdjęć, które aparat może wykonać na jednym ogniwie zasilającym bez jego doładowania/wymiany. W praktyce liczba ta zwykle okazuje się mniejsza (czasami dość zauważalnie) ze względu na to, że część baterii jest „konsumowana” przez działanie mechaniki obiektywu, korzystanie z wyświetlacza, zmianę ustawień poprzez menu itp. Niemniej jednak parametr ten jest dobrym wskaźnikiem autonomii urządzenia - za jego pomocą możliwe jest porównywanie różnych modeli między sobą.