Porównanie Seagate One Touch Hub STLC6000400 6 TB vs Seagate Expansion STKP STKP6000400 6 TB

Współczynnik kształtu, w którym wykonany jest dysk twardy.

Wskaźnik ten określa przede wszystkim wymiary urządzenia. Ale jego bardziej szczegółowe znaczenie zależy od wykonania (patrz odpowiedni punkt). Tak więc w przypadku dysków zewnętrznych od współczynnika kształtu zależą tylko wymiary obudowy i jest to dość przybliżone. Ale wewnętrzne dyski twarde są instalowane w gniazdach o dobrze określonym rozmiarze i lokalizacji otworów na elementy złączne; te otwory są wykonane specjalnie dla tego lub innego współczynnika kształtu. W przypadku komputerów stacjonarnych standardowy współczynnik kształtu to 3,5", w przypadku laptopów - 2,5"; przy tym w ostatnich latach w komputerach stacjonarnych pojawiła się tendencja do miniaturyzacji i przejścia na dyski 2,5-calowe. Teoretycznie jest jeszcze mniejszy współczynnik kształtu - 1,8", ale w praktyce jest używany głównie wśród ultrakompaktowych zewnętrznych dysków twardych.

— SATA Jest to obecnie najpopularniejszy interfejs do podłączania wewnętrznych dysków twardych. pierwsza wersja SATA zapewnia prędkość przesyłania danych około 1,2 Gbit/s, SATA 2 ma praktyczną prędkość przesyłania danych około 2,4 Gbit/s (300 MB/s), a najbardziej zaawansowana generacja SATA 3 ma prędkość 4,8 Gbit/s (600 MB/s)

-eSATA. Modyfikacja interfejsu SATA przeznaczonego do podłączenia zewnętrznych dysków twardych; nie jest kompatybilny z wewnętrznym SATA. Praktyczna prędkość przesyłania danych jest podobna do SATA 2 i wynosi około 2,4 Gbps (300 MB/s).

- SAS. Modyfikacja interfejsu SCSI zapewnia prędkość przesyłu danych do 6 Gbit/s (750 Mb/s). Stosowany jest głównie w serwerach, praktycznie nie jest stosowany w komputerach stacjonarnych i laptopach.

-USB 2.0. Najwcześniejszy ze standardów USB spotykany we współczesnych dyskach twardych - i to wyłącznie zewnętrznych (patrz „Wykonanie”). Zapewnia połączenie z tradycyjnym pełnowymiarowym portem USB, zapewnia prędkość przesyłu danych do 480 Mbit/s, a także dość niskie zasilanie, dlatego dyski z tego typu złączem często wymagają dodatkowego zasilania. W świetle tego wszystkiego, a także pojawienia się bardziej zaawansowanego standardu USB 3.2 (patrz poniżej), dziś USB 2.0 jest uważane za przestarzałe i niezwykle rzadkie, głównie w niedrogich i wczesnych modelach dysk...ów. Jednak dysk z tym interfejsem można podłączyć także do nowszego portu USB - najważniejsze, żeby złącza pasowały.

— USB 3.2 gen1(poprzednie nazwy USB 3.1 gen1 i USB 3.0). Standard podłączania zewnętrznych dysków twardych, który zastąpił opisany powyżej USB 2.0. Wykorzystuje tradycyjne pełnowymiarowe złącze USB, zapewnia prędkość przesyłu danych do 4,8 Gbps (600 MB/s), a także wyższy poziom zasilania, dzięki czemu łatwiej obejść się bez zewnętrznego zasilania w tego typu dyskach. Jednak z tego samego powodu trzeba zachować ostrożność przy podłączaniu dysków USB 3.2 gen1 do starszych złączy USB 2.0 – takie złącze może nie mieć wystarczającej mocy, aby zasilić nowszy dysk.

-USB 3.2 gen2. Dalszy rozwój standardu USB 3.2 (wcześniej znanego jako USB 3.1 gen2 i USB 3.1). Maksymalna prędkość przesyłania danych w tej wersji została zwiększona do 10 Gbps, a moc zasilacza może sięgać 100 W (przy wsparciu technologii USB Power Delivery). Jednocześnie dyski z tego typu złączem mogą współpracować również z wcześniejszymi wersjami pełnowymiarowych złączy USB - najważniejsze, aby zasilacz był wystarczający.

— USB C 3.2 gen1(poprzednie nazwy USB C 3.1 gen1 i USB C 3.0). Połączenie poprzez złącze USB C, odpowiadające możliwościom USB 3.2 gen1. Możliwości te opisano szerzej powyżej; różnica w stosunku do „zwykłego” USB 3.2 gen1 w tym przypadku polega jedynie na rodzaju złącza: jest to stosunkowo małe (nieco większe od microUSB) gniazdo, które również posiada dwustronne złącze. projekt. Dzięki swoim kompaktowym rozmiarom USB C można znaleźć zarówno w pełnowymiarowych komputerach stacjonarnych i laptopach, jak i w kompaktowych gadżetach, takich jak smartfony i tablety; Niektóre dyski z tym połączeniem początkowo umożliwiają użytkowanie „mobilne”.

— USB C 3.2 gen2(poprzednie nazwy USB C 3.1 gen2 i USB C 3.1). Aktualizacja i ulepszenie opisanego powyżej USB C 3.2 gen1 - to samo złącze USB C i zwiększona prędkość przesyłania danych do 10 Gbps (jak w „zwykłym” USB 3.2 gen2).

- Piorun. Szybki interfejs do podłączania zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. Stosowany jest głównie w komputerach i laptopach marki Apple, choć spotykany jest także w sprzęcie innych producentów. Należy pamiętać, że we współczesnych dyskach twardych występują głównie dwie wersje Thunderbolt, które różnią się nie tylko szybkością działania, ale także złączem: Thunderbolt v2(do 20 Gbps) wykorzystuje wtyczkę miniDisplayPort, a Thunderbolt v3(do 40 Gbps) — USB Wtyczka C (patrz wyżej). W związku z tym niektóre dyski twarde obsługują połączenia USB C i Thunderbolt za pośrednictwem pojedynczego złącza sprzętowego, które automatycznie wykrywa, do którego wejścia komputera jest podłączone urządzenie.

- Port USB. Zasilanie zewnętrznego dysku twardego bezpośrednio przez złącze USB używane do podłączenia do komputera. Zaletą takich dysków jest to, że nie wymagają osobnego źródła zasilania - dzięki temu mogą być używane nawet z laptopami w przypadku braku połączenia elektrycznego. Należy jednak pamiętać, że moc prądu dostarczanego przez złącze USB może czasami nie wystarczyć do uruchomienia dysku – zwłaszcza jeśli połączenie odbywa się przez koncentrator USB jednocześnie z kilkoma innymi urządzeniami.

- Thunderbolt. Zasilanie bezpośrednio przez złącze Thunderbolt - to samo, które jest używane do głównego podłączenia. Więcej szczegółów na temat samego złącza można znaleźć w „Typ podłączenia”, poza tym opcja ta jest całkowicie analogiczna do opisanego powyżej zasilania przez USB (poza tym, że Thunderbolt nie korzysta z koncentratorów).

- Zasilacz. Zasilanie zewnętrznego dysku twardego z zasilacza podłączonego do standardowej sieci 230 V. Takie dyski mogą mieć interfejs połączeniowy inny niż USB, są wolne od problemów związanych z niewystarczającym zasilaniem, ale ich mobilność jest ograniczona dostępnością gniazd elektrycznych.

Główny materiał użyty do wykonania obudowy zewnętrznego dysku twardego (patrz „Wekonanie”).

- Plastikowa. Najpopularniejsza opcja. Tworzywo sztuczne jest lekkie, tanie, wystarczająco praktyczne, m.in. ma dobre wskaźniki wytrzymałości. Ponadto umożliwia tworzenie obudów o skomplikowanych kształtach i niemal dowolnym kolorze.

- Metalowa. Zazwyczaj do produkcji obudów metalowych stosuje się stopy na bazie aluminium, ale dostępne są również inne opcje. W każdym razie takie obudowy są znacznie mocniejsze niż plastikowe, a także mają stylowy wygląd. Pod względem ochrony przed wstrząsami materiał ten nie ma jednak przewagi nad tworzywem sztucznym, ale jest znacznie droższy i może ważyć znacznie więcej (w zależności od konkretnego stopu).

- Gumowana. W tym przypadku zwykle oznacza to dodatkową zewnętrzną powłokę gumową nałożoną na plastikową lub metalową obudowę. Wszystkie gumowane obudowy są odporne na wstrząsy (patrz „Funkcje i możliwości”) – dzięki swojej miękkości i elastyczności powłoka ta zapewnia dodatkową ochronę przed uderzeniami. Ponadto materiał ten nie ślizga się w dłoniach, co zmniejsza ryzyko upuszczenia urządzenia.

- Skórzana. Obudowa wykonana z solidnego materiału (metalu lub tworzywa sztucznego, patrz wyżej), pokrytego skórą lub sztuczną skórą. Ta powłoka odgrywa wyłącznie rolę estetyczną: nadaje dyskowi elegancki wygląd, w r...zeczywistości zamieniając urządzenie w modne akcesorium. Co więcej, użycie skóry znacząco wpływa na koszt; warto więc zwrócić uwagę na takie modele dla tych, dla których design napędu jest nie mniej ważny niż funkcjonalność.