Porównanie dysków twardych

- Zewnętrzny. Dyski twarde przeznaczone do użytku jako zewnętrzne urządzenia wymienne. Wykonywane są w oddzielnych zabezpieczonych obudowach, często zasilane są z zewnętrznego źródła; przeznaczone do regularnego podłączania i odłączania oraz doskonale nadają się do przesyłania dużych ilości informacji między komputerami. Najpopularniejszym sposobem podłączenia takich dysków jest USB, ale istnieją inne opcje (więcej szczegółów w „Typ podłączenia”).

- Wewnętrzny. Dyski twarde przeznaczone do montażu w obudowie komputera lub laptopa i do stałego funkcjonowania jako element systemu komputerowego. Nie zakładają częstego ponownego podłączenia – technicznie jest ono możliwe, ale o wiele bardziej problematyczne niż w przypadku dysków zewnętrznych. Najczęściej są one podłączane przez interfejs SATA w tej lub innej wersji (patrz „Typ podłączenia”), inne opcje są stosunkowo rzadkie, głównie wśród modeli profesjonalnych.

Typ, do którego należy dysk. W szerokim sensie do dysków twardych zalicza się kilka typów dysków:

- HDD. Dyski twarde w klasycznym znaczeniu tego słowa to dyski, które zapisują informacje na obracających się płytach magnetycznych. Pomimo pojawienia się bardziej zaawansowanych typów dysków, klasyczne dyski twarde nadal nie tracą popularności ze względu na połączenie imponujących pojemności i niskich kosztów. Ich główne wady to znaczna waga i pobór mocy, a także stosunkowo niska prędkość odczytu i zapisu danych.

- SSHD. Dyski hybrydowe, które łączą w jednej obudowie opisany powyżej dysk HDD i dysk półprzewodnikowy SSD; system traktuje dysk SSHD jako jedno urządzenie. Ideą takiego połączenia jest zwiększenie prędkości odczytu i zapisu, przy zachowaniu głównej zalety dysku twardego – dużych pojemności przy niskim koszcie. W tym celu część półprzewodnikowa dysku SSHD działa jak szybki schowek między systemem a dyskiem twardym; pod względem wydajności takie systemy, choć nie osiągają poziomu pełnoprawnych dysków SSD, są zauważalnie lepsze od tradycyjnych dysków twardych.

- Macierz RAID. Macierze RAID wykonane jako oddzielne urządzenia (zwykle zewnętrzne, patrz „Wykonywanie”). Takie urządzenie składa się z kilku dysków twardych zainstalowanych w jednej obudowie i połączonych w macierz, która jest postrzegana przez system jako pojedynczy dysk. Istnieje kilka typów (poziomów) macierzy...RAID, które różnią się sposobem interakcji dysków w macierzy i odpowiednio specyfiką ich zastosowania. Tak więc w RAID 0 informacje są zapisywane naprzemiennie na każdym dysku, co zwiększa prędkość działania; w RAID 1 każdy dysk jest kopią wszystkich pozostałych, co daje maksymalną odporność na awarie itp. Szczegółowe dane dotyczące poziomów RAID można znaleźć w dedykowanych źródłach. W tym miejscu zwracamy uwagę, że zakup macierzy RAID może być wygodniejszy niż składanie jej z oddzielnie zakupionych dysków: gotowa macierz jest początkowo wyposażona we wszystko, co jest potrzebne i wymaga jedynie minimalnej konfiguracji. Najważniejsze jest, aby przed zakupem wyjaśnić, które poziomy RAID obsługuje wybrany model.

Ogólne przeznaczenie dysku twardego to rodzaj urządzenia, do którego był pierwotnie przeznaczony.

- Do PC. Dyski twarde przeznaczone do użytku z konwencjonalnymi komputerami domowymi i laptopami. Możliwość zainstalowania wewnętrznego dysku twardego (patrz „Wykonanie”) zależy bezpośrednio od współczynnika kształtu (patrz odpowiedni punkt), podczas gdy modele zewnętrzne nie podlegają takim ograniczeniom - dla nich wystarczy mieć odpowiednie złącze połączeniowe. Należy również pamiętać, że prawie wszystkie zewnętrzne dyski twarde są zaprojektowane specjalnie dla komputerów osobistych; wykonanie modeli serwerowych w postaci urządzeń zewnętrznych nie jest technicznie uzasadnione.

- Do serwerów. Dyski twarde przeznaczone do serwerów charakteryzują się zwiększoną prędkością i niezawodnością, ponieważ stale muszą odbierać i wysyłać duże ilości informacji. Aby zapewnić szybką pracę, mogą być wyposażone w zwiększoną prędkość obrotową (do 15 000 obr./min). Takie dyski są wykonywane tylko jako urządzenia wewnętrzne (patrz „Wykonanie”) i oprócz SATA mogą używać innych, bardziej specyficznych typów podłączenia - na przykład SAS (patrz „Rodzaj podłączenia”).

- Do konsol do gier. Specjalistyczne dyski twarde przeznaczone do użytku z konsolami do gier. Są one wykonane wyłącznie w postaci urządzeń zewnętrznych (patrz „Wykonanie”...), przeznaczone głównie do przechowywania gier – w tym zapisów i profili ustawień użytkownika. Główną różnicą między takimi urządzeniami a klasycznymi zewnętrznymi dyskami twardymi jest właśnie optymalizacja pracy z konsolami do gier, w tym obecność specjalnych narzędzi programowych do lepszej integracji. Wiele z tych dysków zostało pierwotnie zaprojektowanych do konkretnego modelu lub rodziny konsol.

Pojemność nominalna to jeden z kluczowych parametrów dysku twardego, określający, ile informacji może się na nim zmieścić. W przypadku dysków SSHD ta pozycja wskazuje pojemność tylko dysku twardego, a w przypadku macierzy RAID — całkowitą pojemność macierzy.

Ilość informacji we współczesnym świecie stale rośnie i wymaga coraz pojemniejszych urządzeń pamięci masowej. Dlatego w większości przypadków warto wybrać większy dysk. W rzeczywistości kwestia wyboru według tego parametru często zależy tylko od ceny: koszt napędu zależy bezpośrednio od pojemności.

Jeśli pytanie brzmi w ten sposób, że trzeba wybrać dysk „mniejszy i tańszy, ale wystarczający”, warto ocenić ilość informacji, z którymi mamy do czynienia, oraz specyfikę jej użytkowania. Na przykład dla zwykłego komputera biurowego przeznaczonego głównie do pracy z dokumentami dysk wewnętrzny o pojemności 2 TB, a nawet 1 TB będzie więcej niż wystarczający, a entuzjastyczny gracz będzie potrzebował 4 TB, 6 TB, a nawet 8 TB nie będzie zbędny. Jeśli używasz dysku do nagrywania z kamer, możesz kupić dysk HDD o pojemności 10 TB, 12 TB, 14 TB, 16 TB, 18 TB lub więcej.

Współczynnik kształtu, w którym wykonany jest dysk twardy.

Wskaźnik ten określa przede wszystkim wymiary urządzenia. Ale jego bardziej szczegółowe znaczenie zależy od wykonania (patrz odpowiedni punkt). Tak więc w przypadku dysków zewnętrznych od współczynnika kształtu zależą tylko wymiary obudowy i jest to dość przybliżone. Ale wewnętrzne dyski twarde są instalowane w gniazdach o dobrze określonym rozmiarze i lokalizacji otworów na elementy złączne; te otwory są wykonane specjalnie dla tego lub innego współczynnika kształtu. W przypadku komputerów stacjonarnych standardowy współczynnik kształtu to 3,5", w przypadku laptopów - 2,5"; przy tym w ostatnich latach w komputerach stacjonarnych pojawiła się tendencja do miniaturyzacji i przejścia na dyski 2,5-calowe. Teoretycznie jest jeszcze mniejszy współczynnik kształtu - 1,8", ale w praktyce jest używany głównie wśród ultrakompaktowych zewnętrznych dysków twardych.

— SATA Jest to obecnie najpopularniejszy interfejs do podłączania wewnętrznych dysków twardych. pierwsza wersja SATA zapewnia prędkość przesyłania danych około 1,2 Gbit/s, SATA 2 ma praktyczną prędkość przesyłania danych około 2,4 Gbit/s (300 MB/s), a najbardziej zaawansowana generacja SATA 3 ma prędkość 4,8 Gbit/s (600 MB/s)

-eSATA. Modyfikacja interfejsu SATA przeznaczonego do podłączenia zewnętrznych dysków twardych; nie jest kompatybilny z wewnętrznym SATA. Praktyczna prędkość przesyłania danych jest podobna do SATA 2 i wynosi około 2,4 Gbps (300 MB/s).

- SAS. Modyfikacja interfejsu SCSI zapewnia prędkość przesyłu danych do 6 Gbit/s (750 Mb/s). Stosowany jest głównie w serwerach, praktycznie nie jest stosowany w komputerach stacjonarnych i laptopach.

-USB 2.0. Najwcześniejszy ze standardów USB spotykany we współczesnych dyskach twardych - i to wyłącznie zewnętrznych (patrz „Wykonanie”). Zapewnia połączenie z tradycyjnym pełnowymiarowym portem USB, zapewnia prędkość przesyłu danych do 480 Mbit/s, a także dość niskie zasilanie, dlatego dyski z tego typu złączem często wymagają dodatkowego zasilania. W świetle tego wszystkiego, a także pojawienia się bardziej zaawansowanego standardu USB 3.2 (patrz poniżej), dziś USB 2.0 jest uważane za przestarzałe i niezwykle rzadkie, głównie w niedrogich i wczesnych modelach dysk...ów. Jednak dysk z tym interfejsem można podłączyć także do nowszego portu USB - najważniejsze, żeby złącza pasowały.

— USB 3.2 gen1(poprzednie nazwy USB 3.1 gen1 i USB 3.0). Standard podłączania zewnętrznych dysków twardych, który zastąpił opisany powyżej USB 2.0. Wykorzystuje tradycyjne pełnowymiarowe złącze USB, zapewnia prędkość przesyłu danych do 4,8 Gbps (600 MB/s), a także wyższy poziom zasilania, dzięki czemu łatwiej obejść się bez zewnętrznego zasilania w tego typu dyskach. Jednak z tego samego powodu trzeba zachować ostrożność przy podłączaniu dysków USB 3.2 gen1 do starszych złączy USB 2.0 – takie złącze może nie mieć wystarczającej mocy, aby zasilić nowszy dysk.

-USB 3.2 gen2. Dalszy rozwój standardu USB 3.2 (wcześniej znanego jako USB 3.1 gen2 i USB 3.1). Maksymalna prędkość przesyłania danych w tej wersji została zwiększona do 10 Gbps, a moc zasilacza może sięgać 100 W (przy wsparciu technologii USB Power Delivery). Jednocześnie dyski z tego typu złączem mogą współpracować również z wcześniejszymi wersjami pełnowymiarowych złączy USB - najważniejsze, aby zasilacz był wystarczający.

— USB C 3.2 gen1(poprzednie nazwy USB C 3.1 gen1 i USB C 3.0). Połączenie poprzez złącze USB C, odpowiadające możliwościom USB 3.2 gen1. Możliwości te opisano szerzej powyżej; różnica w stosunku do „zwykłego” USB 3.2 gen1 w tym przypadku polega jedynie na rodzaju złącza: jest to stosunkowo małe (nieco większe od microUSB) gniazdo, które również posiada dwustronne złącze. projekt. Dzięki swoim kompaktowym rozmiarom USB C można znaleźć zarówno w pełnowymiarowych komputerach stacjonarnych i laptopach, jak i w kompaktowych gadżetach, takich jak smartfony i tablety; Niektóre dyski z tym połączeniem początkowo umożliwiają użytkowanie „mobilne”.

— USB C 3.2 gen2(poprzednie nazwy USB C 3.1 gen2 i USB C 3.1). Aktualizacja i ulepszenie opisanego powyżej USB C 3.2 gen1 - to samo złącze USB C i zwiększona prędkość przesyłania danych do 10 Gbps (jak w „zwykłym” USB 3.2 gen2).

- Piorun. Szybki interfejs do podłączania zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. Stosowany jest głównie w komputerach i laptopach marki Apple, choć spotykany jest także w sprzęcie innych producentów. Należy pamiętać, że we współczesnych dyskach twardych występują głównie dwie wersje Thunderbolt, które różnią się nie tylko szybkością działania, ale także złączem: Thunderbolt v2(do 20 Gbps) wykorzystuje wtyczkę miniDisplayPort, a Thunderbolt v3(do 40 Gbps) — USB Wtyczka C (patrz wyżej). W związku z tym niektóre dyski twarde obsługują połączenia USB C i Thunderbolt za pośrednictwem pojedynczego złącza sprzętowego, które automatycznie wykrywa, do którego wejścia komputera jest podłączone urządzenie.

Gwarancja producenta na ten model.

W rzeczywistości jest to minimalna żywotność obiecana przez producenta, z zastrzeżeniem zasad działania. Najczęściej rzeczywista żywotność urządzenia jest znacznie dłuższa niż gwarantowana.

Główny materiał użyty do wykonania obudowy zewnętrznego dysku twardego (patrz „Wekonanie”).

- Plastikowa. Najpopularniejsza opcja. Tworzywo sztuczne jest lekkie, tanie, wystarczająco praktyczne, m.in. ma dobre wskaźniki wytrzymałości. Ponadto umożliwia tworzenie obudów o skomplikowanych kształtach i niemal dowolnym kolorze.

- Metalowa. Zazwyczaj do produkcji obudów metalowych stosuje się stopy na bazie aluminium, ale dostępne są również inne opcje. W każdym razie takie obudowy są znacznie mocniejsze niż plastikowe, a także mają stylowy wygląd. Pod względem ochrony przed wstrząsami materiał ten nie ma jednak przewagi nad tworzywem sztucznym, ale jest znacznie droższy i może ważyć znacznie więcej (w zależności od konkretnego stopu).

- Gumowana. W tym przypadku zwykle oznacza to dodatkową zewnętrzną powłokę gumową nałożoną na plastikową lub metalową obudowę. Wszystkie gumowane obudowy są odporne na wstrząsy (patrz „Funkcje i możliwości”) – dzięki swojej miękkości i elastyczności powłoka ta zapewnia dodatkową ochronę przed uderzeniami. Ponadto materiał ten nie ślizga się w dłoniach, co zmniejsza ryzyko upuszczenia urządzenia.

- Skórzana. Obudowa wykonana z solidnego materiału (metalu lub tworzywa sztucznego, patrz wyżej), pokrytego skórą lub sztuczną skórą. Ta powłoka odgrywa wyłącznie rolę estetyczną: nadaje dyskowi elegancki wygląd, w r...zeczywistości zamieniając urządzenie w modne akcesorium. Co więcej, użycie skóry znacząco wpływa na koszt; warto więc zwrócić uwagę na takie modele dla tych, dla których design napędu jest nie mniej ważny niż funkcjonalność.