Mikroskopy odwrócone

 

— w mikroskopach odwróconych mechanizm jest umieszczony „do góry nogami”: obiektyw znajduje się pod stolikiem przedmiotowym, a system oświetlenia na górze (jednak jego obecność nie jest obowiązkowa). Umiejscowienie okularu nie różni się zasadniczo od tradycyjnej konstrukcji, obraz przekazywany jest do niego poprzez układ pryzmatów. Ponadto w takich modelach stosowane są obiektywy długoogniskowe, które umożliwiają uzyskanie grubości szkła nakrywkowego 1,5 mm lub nawet więcej (w konwencjonalnych mikroskopach dopuszczalna grubość wynosi zwykle 0,17 mm).

Taka konstrukcja zapewnia szereg zalet w stosunku do tradycyjnej. Po pierwsze, w większości przypadków od dołu najwygodniej jest przeglądać zawartość szalek Petriego i innych szalek z przezroczystym dnem. Po drugie, powierzchnia oporowa i robocza obserwowanego obiektu w mikroskopach odwróconych pokrywają się. W tym miejscu warto przypomnieć, że powierzchnia robocza preparatu dla optymalnej widoczności powinna być prostopadła do osi optycznej obiektywu, a powierzchnia oporowa jest zawsze prostopadła do niej. Dzięki temu w mikroskopach odwróconych nie trzeba tracić czasu na dodatkową regulację pozycji preparatu. Po trzecie, takie przyrządy nadają się do pracy z przedmiotami o bardzo dużych wymiarach na wysokość; a w tych modelach, w których nie ma systemu oświetleniowego lub jest zdejmowany, w ogóle nie ma ograniczeń wysokości (najważniejsze jest to, aby stolik przedmiotowy wytrzymał ciężar obiektu). Głównymi wadami mikroskopów odwróconych są złożoność i odpowiednio wyższy koszt w porównaniu z klasycznymi odpowiednikami.