Stabilizatory napięcia ferrorezonansowe

Ferrorezonansowy

— ideą stabilizatorów ferrorezonansowych jest użycie pary cewek na jednym rdzeniu. W takim przypadku cewka wyjściowa znajduje się w tzw. stanie nasycenia, a nadmiar strumienia magnetycznego przez nią (ze względu na wzrost napięcia na cewce wejściowej) nie prowadzi do wzrostu napięcia wyjściowego - „dodatkowy” strumień jest rozpraszany przez bocznik magnetyczny lub po prostu w powietrze. Zaletami modeli ferrorezonansowych są niski koszt, natychmiastowa reakcja i dobra dokładność. Jednocześnie ten rodzaj stabilizatora ma szereg poważnych wad. Do najbardziej krytycznych można odnieść silnie odkształconą sinusoidę napięcia wyjściowego, która utrudnia podłączenie czułego obciążenia, a także niemożność pracy przy zbyt małej lub zbyt dużej mocy.