Kołowrotki: specyfikacje, typy, rodzaje

- wędkarstwo muchowe. Najprostszym typem kołowrotka w konstrukcji jest w rzeczywistości bęben (szpula) na linkę z urządzeniem hamującym i uchwytem przymocowanym z jednej strony do obracania. Dzięki tej konstrukcji przełożenie (patrz niżej) takich cewek jest z definicji równe jeden, a oś obrotu bębna pokrywa się z osią obrotu rączki. Podczas rzutu z rozwijaniem żyłki szpula obraca się, zapewniając hamowanie zestawu dzięki własnej bezwładności (z tego powodu ten typ kołowrotka nazywany jest również bezwładnością, ale nie jest to do końca prawdą - odmiany bezwładnościowe wyróżnia się oddzielny typ, patrz poniżej). Główną zaletą modeli muchowych jest prostota konstrukcji, która w praktyce zapewnia kilka punktów jednocześnie. Po pierwsze, ze względu na brak mechanizmów transmisyjnych rybak dokładniej „wyczuwa sprzęt”; po drugie, z tego samego powodu cewki są bardzo łatwe w utrzymaniu, niezawodne i jednocześnie niedrogie; po trzecie, niskie przełożenie (patrz niżej) zapewnia dobrą siłę podczas nawijania linki. Z drugiej strony, ze względu na hamujące działanie bębna, zasięg rzutu w takich kołowrotkach jest mniejszy niż w przypadku bezwładności, a przy zbyt mocnym podkręceniu może pojawić się „broda”. W związku z tym udana obsada wymaga dużej otwartej przestrzeni i pewnego doświadczenia.

- Bezwładność. Kołowrotki charakterystycznego typu, ze szpulą, której oś jest skiero...wana prostopadle do osi obrotu rękojeści (równolegle do wędziska). Nazwa wynika z faktu, że podczas odlewania z rozwijaniem żyłki bęben nie obraca się - dzięki temu bezwładność układu jest minimalna, a żyłka zsuwa się niemal swobodnie. Zapewnia to dużą odległość wyrzutu i minimalną szansę zaplątania się w „brodę”, co sprawia, że kołowrotki te są bardzo łatwe w użyciu i odpowiednie nawet dla początkujących. Ponadto modele bezwładnościowe mogą mieć różne przełożenia i odpowiednią specjalizację - pod względem prędkości lub siły ciągnącej; a obecność hamulca ciernego zmniejsza ryzyko zerwania linii w przypadku nagłych szarpnięć ofiary. Jednocześnie koszt takich kołowrotków jest znacznie wyższy niż w przypadku kołowrotków muchowych, obfitość mechanizmów nieco obniża niezawodność, a dość wysokie przełożenia wpływają na przyczepność (choć wyspecjalizowane kołowrotki „mocowe” zazwyczaj bez problemu radzą sobie ze swoim zadaniem) .

- Multiplikatorowy. Ten typ kołowrotka łączy w sobie cechy obu opisanych powyżej opcji. W takich modelach, jak w wędkarstwie muchowym, oś obrotu szpuli skierowana jest w tym samym kierunku co oś obrotu korbki, ale sama szpula nie jest bezpośrednio połączona z korbką, ale poprzez mechanizm o stosunkowo niskich przełożeniach (najczęściej przy poziom „mocy” kołowrotków spinningowych). Podczas rzutu z rozwijaniem żyłki kołowrotek takiego kołowrotka kręci się, ale jego bezwładność nie jest tak duża jak w modelach muchowych, co zapewnia dłuższą odległość rzutu i mniejsze ryzyko zaplątania. A obecność mechanizmu przekładni umożliwiła zapewnienie pewnych specjalnych funkcji w konstrukcji, takich jak hamulec cierny, urządzenie leśne itp .; jednocześnie modele mnożnikowe przewyższają modele bezwładnościowe pod względem niezawodności, czułości i siły pociągowej. To właśnie te kołowrotki są często używane do połowów morskich, gdzie mamy do czynienia z dużą zdobyczą.

- Inercja. Zgodnie z ogólną zasadą konstrukcyjną takie kołowrotki są podobne do kołowrotków muchowych (patrz wyżej): w szczególności nie wykorzystują dodatkowych mechanizmów do przenoszenia obrotów, rękojeść montowana jest bezpośrednio na szpuli. Kluczową różnicą jest to, że modele inercyjne są zauważalnie mocniejsze i cięższe, co pozwala na ich stosowanie do dużych obciążeń i pracę z grubymi liniami, a w niektórych przypadkach nawet z drutami stalowymi. Ponadto większość tych modeli jest przeznaczona do łowienia z dna.

Standardowa lokalizacja uchwytu cewki. Parametr ten dotyczy głównie modeli muchowych i multiplikatorów, ponieważ bezwładność (patrz „Typ”) zwykle zapewnia możliwość zresetowania uchwytu.

Wybór według tego parametru zależy przede wszystkim od tego, którą rękę wygodniej trzymasz wędkę. Jeśli trzymasz go w prawej ręce, kołowrotek powinien być leworęczny, ponieważ lewa ręka pozostaje wolna do pracy z nim i odwrotnie.

Liczba łożysk przewidziana dla konstrukcji cewki. Łożyska stosowane są w celu zmniejszenia tarcia obracających się części, co z jednej strony chroni takie części przed zużyciem, a z drugiej zmniejsza niepotrzebne siły wydatkowane podczas obracania rączki. W związku z tym im więcej łożysk, tym więcej jednostek ciernych jest chronionych i tym lepiej cewka jest „zoptymalizowana”; parametr ten jest dobrym wskaźnikiem ogólnej klasy produktu. Jednocześnie konieczna jest ocena różnych modeli z uwzględnieniem ich przeznaczenia (patrz „Typ”).

Tak więc w kołowrotkach muchowych, nawet dość drogich, zwykle przewidziano 1 łożysko - w miejscu montażu bębna na wsporniku przeznaczonym do mocowania do wędki. Jest to właściwie jedyna istotna jednostka cierna, więc więcej łożysk po prostu nie jest potrzebnych. W przypadku kołowrotków castingowych liczba ta waha się od 1 w stosunkowo prostych wersjach do 6-7 w wersji klasy premium. A w trybie bezwładnościowym liczba łożysk może sięgać kilkudziesięciu.

Typ sprzęgła opisuje położenie mechanizmu hamulca ciernego znajdującego się w bębnie i odpowiednio pokrętło do jego regulacji.

Sam hamulec cierny odpowiada za osłabienie kołowrotka przy krytycznej sile: gdy obciążenie znacznie wzrośnie, prawidłowo ustawione sprzęgło cierne zwalnia część linki, zapobiegając jej zerwaniu. Ale specyficzna siła uruchamiania może się różnić: niektórzy wędkarze wolą maksymalnie poluzować hamulec, pozwalając na ślizganie się linki z dość słabymi szarpnięciami, podczas gdy inni, przeciwnie, napinają ją, umożliwiając uruchomienie tylko wtedy, gdy siła zrywająca jest niebezpiecznie blisko . A w niektórych sytuacjach musisz zmienić ustawienia już w trakcie gry. Wygoda takiej regulacji jest jednym z czynników wpływających na rodzaj sprzęgła. Ponadto cechy konstrukcyjne mogą wynikać z przeznaczenia cewki. Konkretne opcje mogą być następujące:

- Przód. Sprzęgło umieszczone bezpośrednio w bębnie z pokrętłem regulacyjnym z przodu kołowrotka. Jest stosowany w modelach bezwładnościowych (patrz „Typ”). Jest nieco lżejszy i prostszy w konstrukcji niż tylny, dzięki czemu dobrze nadaje się do lekkiego sprzętu (na przykład podczas łowienia na zapałkę). Ale regulacja takiego hamulca z jednej strony jest płynniejsza i dokładniejsza niż tylnego, z drugiej strony nie jest tak wygodna przy regulacji „w locie” i wymaga pewnych umiejętności. Ponadto przednie sprzęgło jest bardziej...wrażliwe na zabrudzenia.

- Tył. Kolejna opcja umieszczania sprzęgła w modelach bezwładnościowych. Swoją nazwę zawdzięcza temu, że sprzęgło znajduje się za szpulą, a pokrętło regulacji znajduje się z tyłu szpuli. Takie kołowrotki pozwalają na łatwą regulację hamulca już w trakcie gry, a ich wyważenie jest nieco wygodniejsze niż kołowrotków z napędem na przednie koła, ponieważ konstrukcja nie ma charakterystycznej „przewagi” do przodu. Z drugiej strony regulacja w tym przypadku jest mniej dokładna, a same kołowrotki są nieco większe i cięższe, przez co słabo nadają się do ultralekkiego sprzętu.

- Bok. Takie umieszczenie sprzęgła jest typowe dla cewek castingowych - nie ma sensu stosować innych opcji w podobnych modelach, a także umieszczać sprzęgła bocznego w modelu bezinercyjnym.

Przełożenie opisuje różnicę w prędkości obrotowej szpuli i rączki. W charakterystyce kołowrotków często zapisuje się to w postaci stosunku postaci x:1, gdzie jeden oznacza 1 obrót rączki, a „x” to liczba zwojów szpuli w jednym takim obrocie. Aby uprościć notację, w naszym katalogu wskazana jest tylko pierwsza liczba - na przykład oznaczenie 5.2 odpowiada przełożeniu 5,2: 1.

Stosunek prędkości do „siły uciągu” kołowrotka zależy przede wszystkim od tego parametru. Tak więc wysokie przełożenia pozwalają szybko ciągnąć linkę, co jest ważne przy szybkim prowadzeniu - ale moc takich kołowrotków będzie niska, aby wyciągnąć dużą zdobycz, wymagane będą znaczne wysiłki na rączce. I odwrotnie, przy niskich wartościach prędkość linii będzie niewielka, ale nie będziesz musiał wkładać dużego wysiłku, aby ją przesunąć. W modelach typu bezwładnościowego (patrz wyżej) przełożenia rzędu 6 - 7 oznaczają tzw. Cewki "szybkie", 4 - 4,5 - "moc", a wartości pośrednie - uniwersalne. Modele multiplikatorów, ze względu na swoją specyfikę, mają zazwyczaj niskie przełożenia, a duża moc kołowrotków muchowych wynika z tego, że w nich wędkarz bezpośrednio obraca bęben, a przełożenie wynosi 1.

Obecność przynęty w konstrukcji cewki. Baitrunner to specjalne urządzenie do odchylania linki, wykorzystywane podczas łowienia dużych silnych ryb, przede wszystkim karpia. Ukąszenie takiej ofiary, nawet przy stosunkowo niewielkich rozmiarach, może być tak silne i ostre, że przy zaciśnięciu głównego tarcia ryba może zerwać linkę lub nawet złamać wędkę. Jednocześnie niemożliwe jest wykonanie efektywnego truchtu bez zaciągniętego hamulca. Beitrunner rozwiązuje tę sprzeczność. Po włączeniu pozwala na zsunięcie się linki z kołowrotka z pewnym wysiłkiem, ignorując główny hamulec - zmniejsza to ryzyko zerwania i innych problemów z silnymi szarpnięciami, zachowując kontrolę nad sprzętem. A gdy przynęta jest wyłączona, kołowrotek zaczyna pracować normalnie, co zapewnia wygodę gry. Przełączanie między tymi trybami odbywa się jednym ruchem specjalnej dźwigni znajdującej się z tyłu kołowrotka - jest to znacznie szybsze i wygodniejsze niż rekonfiguracja sprzęgła.

Cewki z tą cechą mają specjalne wymagania dotyczące wytrzymałości i niezawodności, więc ich koszt jest zwykle dość wysoki.

Pojemność szpuli głównej (bębna) szpuli. Parametr ten bezpośrednio wpływa na wagę kołowrotka i jego odporność na naprężenia. Używa symbolu w tysiącach; aby nie wchodzić w niepotrzebne szczegóły można powiedzieć, że im większa liczba w tym oznaczeniu, tym większy i cięższy bęben. Różne rozmiary są optymalne do różnych celów. Tak więc szpule na 2500 - 3000 są uważane za uniwersalne, mogą być używane do łowienia spławikowego i do łowienia z spinningiem w prostych warunkach. Mniejszy rozmiar jest zalecany do lekkiego sprzętu, w tym. kategoria ultralekka, a sprzęt do dużych i ciężkich połowów (na przykład podczas łowienia karpi) może zapewnić cewki za 4500 - 5000, a nawet więcej.

Do klasyfikacji wędek muchowych ze względu na wagę przynęt stosuje się podział na klasy według AFTMA (Stowarzyszenie Producentów Produktów Rybackich). Łącznie jest 21 klas: 000, 00, 0 i dalej aż do 18. Im wyższa liczba, tym cięższą przynętę można zastosować, jednak wraz ze wzrostem klasy sama wędka zyskuje na wadze. Początkujący wędkarz powinien wybrać klasy 5-7, które zapewnią wygodne łowienie na małe muchówki i średniej wielkości streamery. I na przykład zaleca się łowienie ryb morskich w celu zdobycia potężnych trofeów z modelami klasy 10 i wyższej.

Ilość żyłki, która może się zmieścić na głównej szpuli szpuli przy normalnym nawinięciu. Jest on określany jako stosunek dwóch liczb, z których pierwsza odpowiada długości nawijanej linii w metrach, a druga grubości w milimetrach: na przykład liczby 200 / 0,45 wskazują, że do 200 m żyłka o grubości 0,45 mm zmieści się na rolce.

Dla różnych rodzajów połowów istnieją zalecenia dotyczące optymalnej wartości tego parametru; można je znaleźć w dedykowanych źródłach. Tutaj zauważamy, że pojemność szpuli jest wskazana wyłącznie dla gładkiej linii; w przypadku korzystania z plecionego przewodu rzeczywista wydajność może się znacznie różnić.

Parametr ten określa, ile żyłki jest nawijanej/odwijanej w jednym pełnym obrocie rączki. Im większa wartość nawinięcia linki na obrót, tym mniejsze siły trzeba przyłożyć podczas ciągnięcia zaczepu, jednocześnie zwiększa się również prędkość nawijania. Przeciętny zwykły kołowrotek zwija się w jednym obrocie korbką na obszarze 50 cm żyłki.

Siła naciągu określa graniczną wagę, jaką kołowrotek może regularnie ciągnąć na siebie, bez dalszych negatywnych konsekwencji. Tak więc siła ciągnąca przeciętnej cewki jest na poziomie 2-3 kg. Podobnym modelem można ufać, że wyciąga się na brzeg za pomocą jednego zwoju większość ryb słodkowodnych, od karasia i karpia po leszcza, okonia i karpia. Jeśli planujesz łowić sumy, szczupaki lub ryby morskie, lepiej użyć kołowrotka o dużej sile uciągu.

Zauważamy również, że doświadczeni wędkarze zwykle ściągają połów do brzegu nie kołowrotkiem, ale samą wędką, stosując technikę „łowienia”. Praca z wędką pozwala na praktycznie znaczne odciążenie kołowrotka.

Ślimak, „robak”, nieskończona śruba - wszystko to wskazuje na obecność szpuli, która porusza się w górę i w dół, co przyczynia się do równomiernego nawijania żyłki. W rezultacie splątanie linii i tworzenie brody są praktycznie niemożliwe. Jednocześnie ślimak zapobiega zwijaniu się żyłki w stylu „marchewki”, gdy w jednym miejscu jest więcej żyłki niż w innym. Dzięki temu nie będzie problemów z żyłką, a rzuty za każdym razem będą równie wygodne.

Natychmiastowe zatrzymanie cofania się cewki podczas odwijania. Jest to bardzo ważne w łowieniu jigowym podczas stepowania, kiedy trzeba szybko wykonać 2-3 obroty i natychmiastowe zatrzymanie. Funkcja jest nie mniej pożądana w wędkarstwie feederowym i karpiowym, gdy trzeba lekko napiąć żyłkę, aby lekko ją naprężyć, aby dobrze utrwalić moment brania, ale jednocześnie nie przesuwać przynęty z dołu. Także natychmiastowe zatrzymanie nie będzie zbyteczne podczas łowienia w nurcie.

Obecność szybkiego sprzęgła w cewce.

Przypomnijmy, że sprzęgło cierne jest hamulcem o specjalnej konstrukcji, którego zadaniem jest poluzowanie szpuli (upuszczenie żyłki), gdy obciążenie zbliża się do wartości krytycznej. A taki hamulec nazywamy „szybkim”, jeśli wystarczy przekręcić go na krótką odległość, około ½ obrotu, aby go dokręcić (dla porównania: sprzęgło „wolne” dokręca się całkowicie po przekręceniu ok. 3 obrotów).

Szybkie hamulce pojawiły się w wędkarstwie karpiowym i to właśnie tam są nadal najszerzej stosowane. Wielu doświadczonych wędkarzy woli szybki hamulec od runnera, ale dla początkujących taki sprzęt może być mniej wygodny i łatwiejszy do nauczenia niż ten sam runner.

Kołowrotki bez mechanizmu umożliwiającego przełączenie nawijania żyłki w przeciwnym kierunku. Ogólnie rzecz biorąc, skok odwrotny jest wygodny w użyciu, gdy trzeba szybko i płynnie zwolnić linkę bez otwierania rączki linki lub użyć sprzęgła, aby zwolnić linkę pod obciążeniem.

Przeznaczenie tej funkcji jest ogólnie jasny z nazwy: pozwala określić z dość dużą dokładnością (na przykład do stopy) ilość rozwiniętej linii. Większość modeli z licznikiem żyłki to mnożniki (patrz "Typ") i przeznaczone są do trollingu, gdzie ważne jest opuszczenie przynęty na ściśle określoną głębokość. Dotyczy to szczególnie wędkarstwa morskiego. Same liczniki mogą być analogowe lub cyfrowe: te pierwsze zwykle nie wymagają zasilaczy i są ogólnie uważane za bardziej niezawodne, te drugie z reguły są znacznie dokładniejsze i mają bardziej rozbudowaną funkcjonalność (na przykład mogą zapewnić przełączanie jednostek pomiaru między stopami a metrami).

Kołowrotki z tą funkcją są wyposażone we wbudowany silnik elektryczny, który może obracać szpulę, eliminując potrzebę samodzielnego obracania korbką przez wędkarza. Zaleta takich urządzeń jest oczywista: wędkowanie staje się mniej męczące. Dodatkowo projekt może przewidywać określone funkcje dodatkowe – np. automatyczne nawijanie ściśle określonej ilości żyłki. Z drugiej strony automatyczny system nawijania znacznie zwiększa wagę, wymiary i koszt produktu, a realna potrzeba na to jest tylko w najtrudniejszych rodzajach łowienia, gdzie trzeba regularnie nawijać dużą ilość żyłki z znaczny wysiłek. Nie zapominaj również, że do działania silnika wymagane jest źródło zasilania. Z reguły wykorzystuje się do tego zewnętrzną baterię lub sieć pokładową statku. baterie o wymaganej pojemności i mocy po prostu nie zmieściłyby się w samej cewce. W związku z tym kołowrotek automatyczny nie był zbyt rozpowszechniony - można go znaleźć głównie w topowych modelach multiplikatorów (patrz "Typ"), przeznaczonych do połowów morskich.

Dodatkowym elementem konstrukcji szpuli jest wkładka antypoślizgowa. Może być wykonana z perforowanego metalu lub gumy i „owija” szpulę. Wkładka ta zapewnia lepsze trzymanie linki ze szpulą, co zapobiega obracaniu się żyłki i tym samym jej splątaniu.

Obecność w konstrukcji szpuli pętli do mocowania paska, który jest przymocowany do ogranicznika talii (rozładunku) pod prętem. Pasek jest niezbędny, aby kołowrotek z wędką nie wyrwał się wędkarzowi z rąk podczas mocnego holu dużej zdobyczy z głębin.

Materiał, z którego wykonana jest podstawa kołowrotka, jest częścią konstrukcji, na której montowana jest szpula i inne mechanizmy.

- Plastikowy. Tworzywo sztuczne jest tanie, lekkie, ponadto jest odporne na korozję i całkowicie odporne na słoną wodę. Jednocześnie materiał ten łatwo zarysowuje się, jego wytrzymałość jest stosunkowo niska, a pod wpływem promieniowania ultrafioletowego w niektórych rodzajach tworzyw sztucznych jeszcze bardziej się zmniejsza. W rezultacie tworzywo sztuczne jest używany głównie w kołowrotkach klasy podstawowej, które nie są przeznaczone do trudnych warunków i dużych obciążeń. Z reguły jego jakość zależy bezpośrednio od ceny produktu.

- Grafit. Najczęściej termin ten odnosi się do stosunkowo prostego rodzaju włókna węglowego, które ma niski koszt i może być stosowane nawet w modelach niższej półki cenowej. Jednocześnie grafit o niskiej wadze jest nieco trwalszy i odporny na pewne wpływy niż tworzywo sztuczne, dlatego można go również znaleźć w droższych produktach. Jakość tego materiału może się również różnić w zależności od ceny cewki.

- Węgiel. Kolejny rodzaj włókna węglowego, wyższej klasy niż grafit. Karbon łączy wysoką wytrzymałość, wytrzymałość na zginanie i trwałość pod obciążeniem z wyjątkowo niską wagą; ponadto jest całkowicie obojętny chemicznie (nie poddaje się korozji) i dobrze toleruje światło ultrafioletowe, zmiany temperatury itp. Główną wadą tego materiału jest wysoka cena, dzięki czemu znajduje...zastosowanie głównie w modelach klasy premium. Należy również pamiętać, że z węglem należy obchodzić się dość ostrożnie, ponieważ nie toleruje ciosów.

- Kompozyt. Kompozyty to materiały, które łączą kilka oddzielnych składników, które nie są ze sobą zmieszane (w przeciwieństwie na przykład do stopów). W kołowrotkach określenie to najczęściej oznacza połączenie opisanego powyżej grafitu lub włókna węglowego z włóknem szklanym. Włókno szklane wbrew nazwie w niewielkim stopniu przypomina zwykłe szkło - ma dużą elastyczność i bez problemu wytrzymuje wstrząsy i upadki; dlatego połączenie tego materiału z węglem umożliwia zmniejszenie kruchości tego ostatniego. A w „wiązce” z grafitem włókno szklane nieco zwiększa wytrzymałość całej konstrukcji. Bazę kompozytową można spotkać w modelach różnych kategorii cenowych – wynika to z różnicy w jakości zastosowanych komponentów.

- Aluminium. Główną zaletą stopów aluminium jest ich wysoka wytrzymałość, dzięki czemu materiał ten można spotkać nawet w zwojach „wielkiego kalibru” przeznaczonych do silnego i ciężkiego wydobycia. Istnieją jednak również prostsze opcje - znowu stopy aluminium są różnego rodzaju, a ich właściwości zwykle zależą od ceny. Pod względem wagi tego materiału, jeśli przewyższa tworzywo sztuczne, jest niewiele, a jego odporność na korozję jest bardzo dobra. Z oczywistych niedociągnięć można jedynie zauważyć dość wysoki (ogólnie) koszt.

- Magnez. Stopy magnezu to materiały najwyższej jakości. Ich główną cechą jest niezwykle lekka waga połączona z dużą wytrzymałością i niezawodnością, co pozwala na tworzenie mocnych i jednocześnie dość lekkich kołowrotków. Z drugiej strony takie produkty nie są tanie, a sam materiał nie toleruje kontaktu ze słoną wodą, a ogólnie jego odporność na korozję jest stosunkowo niska (co wymaga zastosowania specjalnych powłok).

Materiał, z którego wykonana jest główna szpula (bęben) kołowrotka. Termin „podstawowy” wynika z faktu, że niektóre modele mogą być wyposażone w kilka wyjmowanych bębnów; zobacz poniżej szczegóły. Użyte materiały mogą być następujące:

- Plastikowe. Najprostsza i najtańsza opcja. Pod względem wytrzymałości tworzywo sztuczne może być gorszy od droższych materiałów, ale w przypadku cewek, w których jest używany, nie ma to decydującego znaczenia: takie modele zwykle nie są przeznaczone do dużych obciążeń, a stosunkowo krótki okres użytkowania jest rekompensowany niską ceną . Dodatkowo materiał ten jest lekki - co oznacza małą bezwładność. Jednocześnie kupując kołowrotek spinningowy z plastikową szpulą warto wziąć pod uwagę jego słabą kompatybilność z plecionymi linkami: chropowata linka biegnie po plastikowej obręczy z dużym tarciem, co negatywnie wpływa zarówno na odległość rzutu, jak i na trwałość bęben. Ale w przypadku żyłek takie bębny działają bez problemów.

- Grafit. W większości swoich właściwości materiał ten jest podobny do opisanego powyżej tworzywa sztucznego (m.in. słaba kompatybilność z plecionymi kordami); wyróżnia się nieco wyższą wytrzymałością i trwałością, a także odpowiednio wyższym kosztem.

- Aluminium. Stosowane na szpule stopy na bazie aluminium charakteryzują się dość dużą wytrzymałością w połączeniu z niską wagą, ponadto...w kołowrotkach spinningowych mogą pracować normalnie nie tylko z żyłką, ale również z plecionymi linkami. Przy tym wszystkim takie materiały są nieco droższe niż tworzywo sztuczne i grafit, ale nie tak bardzo, aby „podnieść cenę do nieba”. W rezultacie aluminium znajduje się w szerokiej gamie kołowrotków, od stosunkowo prostych i niedrogich opcji po potężne modele klasy premium.

- Magnez. Za główną zaletę stopów magnezu uważa się bardzo niską wagę, która zapewnia minimalną bezwładność przy dużej wytrzymałości (przewyższa nawet opisane powyżej stopy aluminium). Jednocześnie należy mieć na uwadze, że magnez jest bardzo wrażliwy na niektóre czynniki korozyjne, w szczególności na słoną wodę – niektórzy producenci wprost przepisują w warunkach gwarancji niedopuszczalność kontaktu z nim. Tak, a takie szpule są bardzo drogie. Dlatego ta opcja jest używana głównie w modelach klasy premium.

Materiał dodatkowej szpuli(bębna) dostarczany wraz ze szpulą.

Przewidziane są dodatkowe wymienne szpule, aby rozszerzyć możliwości kołowrotka: w razie potrzeby możesz szybko wymienić żyłkę na sprzęt o innej grubości (lub ten sam zamiast podartego), zainstalować mniejszy bęben, aby zwiększyć odległość rzutu itp. Jeśli chodzi o materiały na takie szpule ( tworzywo sztuczne, aluminium, grafit), nie różnią się one od tych stosowanych w bębnach głównych; więcej szczegółów znajdziesz w odpowiednim akapicie powyżej.

Kołowrotki odporne na słoną wodę są specjalnie zaprojektowane do połowu ryb morskich i oceanicznych. Woda morska jest bardzo żrąca dla zwykłych wężownic. W zależności od konkretnego modelu, ochrona przed słoną wodą może być realizowana przez szczelną obudowę lub przez zastosowanie materiałów odpornych na utlenianie i korozję chemiczną w strukturze cewki.

Kołowrotki z dwoma różnymi przełożeniami: jedna z prędkości jest zwykle odpowiednia do szybkiego zwijania żyłki lub jej zwijania, druga do wolniejszego i mocniejszego zwijania. Te dwubiegowe kołowrotki są często używane podczas połowu dużych ryb. Dopóki jest pasywny i stawia niewielki opór, możesz użyć wyższego przełożenia, aby szybko zwijać sprzęt. Gdy ryba zaczyna wyraźnie stawiać opór, następuje zmiana przełożenia na niższe, aby uzyskać większą moc i lepszą kontrolę podczas holu. Za przełączanie prędkości, zmianę położenia elementów wewnętrznych cewki, a co za tym idzie przełożenia odpowiada zwykle mechanizm dźwigniowy lub przyciskowy.

Całkowita waga kołowrotka (tylko samo urządzenie, bez linki). Parametr ten jest ważny przede wszystkim dla tych, którzy kupują sprzęt klasy „ultralekki” - w takim sprzęcie walka toczy się, jak mówią, o każdy dodatkowy gram. W innych przypadkach nie można zwracać szczególnej uwagi na wagę.