Rejestratory DVR i NVR: specyfikacje, typy, rodzaje

Rodzaj kamer zależy przede wszystkim od rodzaju kamer, z którymi współpracuje rejestrator.

- DVR. Urządzenia tego typu mogą współpracować tylko z tradycyjnymi kamerami monitorującymi, które przesyłają wideo w formacie analogowym (zwykle za pośrednictwem interfejsu BNC, patrz niżej). Pomimo pojawienia się bardziej zaawansowanych opcji, takie kamery wciąż cieszą się dużą popularnością ze względu na prostotę, niski koszt i niezawodność transmisji wideo. Sam rejestrator może posiadać interfejs sieciowy LAN i pracować jako urządzenie sieciowe, ale nie jest kompatybilny z kamerami IP.

- NVR. Rejestratory typu NVR przeznaczone są do współpracy z kamerami IP podłączonymi poprzez lokalną sieć komputerową. Kamery te są bardziej zaawansowane niż tradycyjne kamery analogowe, obsługują bardziej zaawansowane funkcje. Główną wadą NVR jest dość duże obciążenie sprzętu sieciowego podczas przesyłania strumieniowego wideo; może to prowadzić do zakłóceń i zakłóceń, zwłaszcza gdy w sieci jest dużo innego ruchu.

- HVR (HDVR). Urządzenia hybrydowe łączące możliwości DVR i NVR oraz zdolne do współpracy zarówno z kamerami analogowymi, jak i IP. Rozszerza to możliwości budowania sieci nadzoru, pozwalając łączyć zalety obu typów kamer i wzajemnie kompensować wady. Jednak taki sprzęt nie jest tani.

Możliwości podłączenia kamer dostępnych w rejestratorze.

W przypadku rejestratorów analogowych i cyfrowych rejestratorów NVR (patrz „Rodzaj”) wszystko jest w tym przypadku proste: liczba kanałów wideo odpowiada największej liczbie wejściowych sygnałów wideo, które można podłączyć do urządzenia. Taki sygnał może pochodzić zarówno z kamery, jak i urządzenia pośredniczącego - np. quadratora, który łączy obraz z 4 kamer. Ale w hybrydowych rejestratorach HVR znaczenie tego paragrafu jest bardziej szczegółowe. Dla takich rejestratorów podana jest tutaj maksymalna liczba sygnałów wejściowych, z jaką urządzenie może pracować w trybie „tylko AHD” (czyli tylko kamery analogowe, brak kamer IP). Dane dotyczące trybu hybrydowego (AHD + IP), a także do użytku wyłącznie z kamerami IP, są podane dla takich rejestratorów osobno (patrz niżej).

Duża liczba kanałów ( 32 kanały, 64 kanały a nawet 128 kanałów) pozwala na stworzenie rozbudowanego systemu monitoringu wizyjnego opartego na rejestratorze bez użycia dodatkowego wyposażenia (np. samych kwadratorów). Z drugiej strony ta cecha znacząco wpływa na cenę, a na domowe warunki w zupełności wystarczą rejestratory na 4, 8 czy 16 kamer.

Ilość kamer obsługiwanych przez rejestrator podczas pracy w trybie hybrydowym – czyli przy wykorzystaniu zarówno tradycyjnych (AHD) jak i sieciowych kamer IP. Aby uzyskać więcej informacji na temat rejestratorów hybrydowych, zobacz „Rodzaj”. I w tym punkcie pierwsza liczba wskazuje liczbę konwencjonalnych kamer, druga - urządzenia IP: na przykład wpis „4 + 2” wskazuje, że ten model może jednocześnie odbierać sygnał z 4 konwencjonalnych i 2 kamer IP.

Należy również zauważyć, że niektóre rejestratory hybrydowe dopuszczają różne proporcje między liczbą kamer różnych typów (dla tej samej całkowitej liczby kamer). Na przykład model 12-kanałowy może mieć tryby hybrydowe 6 + 6, 8 + 4 i 10 + 2. W takich przypadkach klauzula ta uwzględnia reżim z największą liczbą kamer AHD; dla modelu opisanego w naszym przykładzie ta pozycja będzie napisana "10 + 2".

Warto również wspomnieć, że przy pracy tylko z kamerami IP, hybrydowy rejestrator może obsłużyć większą liczbę kanałów wideo niż w trybie hybrydowym – np. w modelu w formacie „2+8” liczba obsługiwanych tylko kamer sieciowych może osiągnąć 16. Ta informacja jest określona w Zobacz tylko IP.

Liczba kamer (kanałów wideo) obsługiwanych przez rejestrator hybrydowy (patrz „Rodzaj”) tylko przy współpracy z kamerami IP.

Najczęściej liczba ta odpowiada całkowitej liczbie kanałów dostępnych w trybie hybrydowym (w przypadku łączenia kamer IP z tradycyjnymi, tzw. kamerami AHD). Np. dla rejestratora z trybem hybrydowym „8 + 2” (łącznie 10) liczba kamer w trybie „tylko IP” wynosi zwykle również 10. Są jednak wyjątki: niektóre modele pracują w trybie czysto sieciowym są w stanie pracować z większą liczbą kamer niż w hybrydzie. Na przykład ten sam hybrydowy format „8 + 2” można połączyć z równoczesną obsługą tylko 16 lub nawet 24 kamer sieciowych.

- Obsługa PTZ. Kompatybilność rejestratora z kamerami posiadającymi funkcję PTZ - „pan, tilt, zoom”, czyli możliwość obracania i pochylania obiektywu, a także powiększania/pomniejszania obrazu. Obsługa PTZ umożliwia sterowanie tymi funkcjami za pośrednictwem rejestratora DVR. W kamerach analogowych do ich obsługi wykorzystywany jest port RS-485 (patrz „Złącza dodatkowe”).

- Odpowiedź na ruch. Funkcja pozwalająca rejestratorowi na rozpoznanie ruchu w kadrze. Konkretne sposoby korzystania z tej funkcji mogą być różne: automatyczne rozpoczęcie nagrywania, ustawienie znacznika czasu (jeśli wideo jest nagrywane w sposób ciągły), przekazanie sygnału do wyjścia alarmowego, powiadomienie operatora itp. Należy pamiętać, że czujniki ruchu można zainstalować w same kamery monitorujące; jednak obecność tej funkcji w rejestratorze eliminuje potrzebę konkretnego wyszukiwania takich kamer (które zwykle są drogie).

- Rozpoznawanie twarzy. Termin ten oznacza zaawansowane możliwości pracy z twarzami osób w kadrze. Rejestratory z tą funkcją z reguły są w stanie nie tylko określić obecność twarzy w kadrze, jednak także rozpoznać jej charakterystyczne możliwości, zapisać powstałe „portrety” i porównać je z bazą zapisaną w pamięci. Ta ostatnia z kolei pozwala na identyfikację osób i otwiera całą gamę dodatkowych możliwości. Konkretny zestaw takich cech należy określić os...obno, oto kilka przykładów. Tak więc w wielu modelach system rozpoznawania twarzy pozwala na szybkie wyszukanie osoby w archiwum wideo, eliminując potrzebę osobistego przeglądania przez użytkownika dużej ilości materiałów wideo. Za pomocą takiego systemu można rejestrować czas przybycia i wyjścia pracowników do pracy, a także automatycznie zapisywać informacje o wizytach osób trzecich. Zamek na kartę-klucz można uzupełnić o rozpoznawanie twarzy – a napastnik nie będzie w stanie otworzyć takiego zamka, nawet jeśli zdobędzie kartę. Dostępne są również bardziej złożone i zaawansowane funkcje – na przykład tworzenie grup pracowników z różnymi uprawnieniami dostępu, z ograniczeniem dostępu i/lub sygnałem alarmowym, gdy osoba postronna pojawi się w zabronionym dla niego obszarze.

- PoC jedzenie. Analog do opisanej powyżej technologii PoE, stosowanej w tradycyjnych kamerach do monitoringu (tzw. AHD). Umożliwia zasilanie takiej kamery z rejestratora przez ten sam kabel koncentryczny, który służy do transmisji sygnału wideo; znacznie upraszcza to połączenie oraz zwiększa niezawodność i bezpieczeństwo całego systemu. Tak więc przy montażu kamery wystarczy położyć tylko jeden przewód, natomiast do jej działania nie są potrzebne akumulatorki/akumulatory, które mogą usiąść w najbardziej nieodpowiednim momencie.

- Wi-Fi. W rejestratorach wbudowany moduł Wi-Fi najczęściej wykorzystywany jest do dwóch zadań: do współpracy z kamerami IP obsługującymi takie połączenie oraz do podłączenia samego rejestratora do sieci lokalnej (lub nawet Internetu) poprzez router bezprzewodowy / punkt dostępu. A w modelach z aplikacją mobilną (patrz poniżej) Wi-Fi może być również używany do bezpośredniej komunikacji z gadżetem sterującym. W każdym razie takie połączenie pozwala obejść się bez majstrowania przy przewodach i złączach. Wady tej funkcji można przypisać jedynie niewielkiemu wzrostowi ceny w porównaniu z analogami bez Wi-Fi, jednak ten szczegół jest często prawie niezauważalny na tle całkowitego kosztu samych rejestratorów.
Ponadto charakterystyka może określać konkretny obsługiwany standard komunikacji — zwykle Wi-Fi 4 (802.11n) lub Wi-Fi 5 (802.11ac). W tym przypadku różnice między nimi często nie są fundamentalne: nowoczesne moduły Wi-Fi z reguły obsługują kilka standardów jednocześnie, więc nie ma problemów z kompatybilnością, a prędkość połączenia jest zwykle więcej niż wystarczająca do pracy zgodnie z przeznaczeniem .

- Wi-Fi gotowy. Oznaczenie to oznacza, że rejestrator nie posiada wbudowanego modułu Wi-Fi (patrz wyżej), jednak może korzystać z takiego połączenia, gdy podłączony jest adapter zewnętrzny (zwykle nie zawarty w standardowym pakiecie). Teoretycznie taka konfiguracja powinna zapewnić dodatkową wygodę: użytkownik może sam wybrać, czy potrzebuje funkcjonalności Wi-Fi w tym konkretnym rejestratorze, a w razie wątpliwości można kupić samo urządzenie bez przepłacania za możliwości bezprzewodowe, a adapter dokupić później jeśli zajdzie taka potrzeba... Jednak w praktyce modele z obsługą Wi-Fi są obecnie niezwykle rzadkie: większość kupujących, nawet planując system monitoringu, ustala, czy potrzebuje połączenia bezprzewodowego, a wbudowane moduły Wi-Fi nie są bardzo drogie, zwłaszcza w porównaniu do całkowity koszt rejestratorów.

- Mobilna aplikacja. Możliwość współpracy z rejestratorem poprzez aplikację mobilną zainstalowaną na smartfonie, tablecie lub innym podobnym gadżecie. W takim przypadku określone formaty połączenia z gadżetem sterującym mogą być różne: bezpośrednie połączenie przez Wi-Fi, praca przez sieć lokalną lub nawet zdalny dostęp przez Internet z dowolnego miejsca na świecie; dość często obsługiwanych jest kilka opcji jednocześnie. Wszystkie te szczegóły należy doprecyzować osobno, podobnie jak konkretną funkcjonalność zastosowania mobilnej. Jednak z reguły ta funkcjonalność jest dość rozbudowana, zapewnia dostęp, jeśli nie do wszystkich, to przynajmniej do najważniejszych funkcji rejestratora. Tak więc ze smartfona / tabletu można oglądać nagrania i transmisje na żywo z kamer, kopiować (a czasem usuwać) nagrania, zmieniać wiele ustawień itp. Aplikacje sterujące są zwykle wydawane zarówno na iOS, jak i na Androida, więc można je zainstalować na prawie dowolny nowoczesny gadżet mobilny klasy konsumenckiej.

- Obsługa dla modemów USB. Możliwość wykorzystania modemu zewnętrznego podłączonego przez USB do przesyłania danych w standardzie mobilnym 3G lub 4G. Daje to niezależność od przewodów i pozwala na użytkowanie rejestratora nawet tam, gdzie nie ma przewodowych sieci komputerowych - oczywiście, jeśli jest zasięg. Modele z tą funkcją zazwyczaj posiadają interfejsy przewodowe, a wsparcie dla modemu 3G/4G pełni rolę failover – opcja backupu w przypadku problemów z połączeniem głównym. Należy pamiętać, że konkretny typ obsługiwanej sieci komórkowej zależy głównie od używanego modemu (zgodność rejestratora z różnymi modelami nie zaszkodzi wyjaśnić osobno, jednak najczęściej nie ma z tym problemów).

- Zdalne sterowanie. Obecność pilota w zestawie z rejestratorem. Często wygodniej jest sterować urządzeniem z pilota niż z komputera przez sieć lub z własnego panelu sterowania.

Zgodność rejestratora z jedną lub inną pamięcią masową w chmurze. Ten punkt może wskazywać na sam fakt kompatybilności lub doprecyzować konkretną usługę, dla której przeznaczone jest urządzenie – zwykle Google Drive lub Dropbox.

Przypomnijmy, że przechowywanie w chmurze to system przechowywania informacji zlokalizowany na zdalnych serwerach. Dane przesyłane są do takiego systemu za pośrednictwem Internetu, a właściciel może uzyskać do nich dostęp również za pośrednictwem sieci WWW, niezależnie od własnej lokalizacji. Dodatkowo nowoczesne „chmury” pozwalają na udostępnianie wybranych informacji innym użytkownikom. Podstawowa funkcjonalność takich usług i określona ilość miejsca na dysku są zazwyczaj dostępne za darmo, ale w przypadku zaawansowanych funkcji i zwiększenia pojemności pamięci wymagana jest opłata (jednorazowa lub regularna subskrypcja, w zależności od konkretnej usługi).

Konkretnie, w tym przypadku kompatybilność z przechowywaniem w chmurze oznacza przede wszystkim to, że rejestrator jest w stanie bezpośrednio skopiować nagrane materiały wideo do takiej pamięci. Ma to jednocześnie dwie ważne zalety. Pierwsza została już wspomniana – możliwość pracy z nagraniami wideo (podgląd, kopiowanie, udostępnianie itp.) z niemal każdego miejsca na świecie, gdzie jest dostęp do Internetu. Druga kwestia to dodatkowa niezawodność i bezpieczeństwo: nawet jeśli dysk rejestratora zostanie uszkodzony lub zniszczony, kopia je...go zawartości i tak pozostanie w „chmurze”.

Należy pamiętać, że obsługa przechowywania w chmurze jest również dostępna w poszczególnych kamerach monitorujących. Jednak zakup rejestratora z tą funkcją może być bardziej racjonalnym rozwiązaniem. Po pierwsze, możliwość pracy z „chmurą” nie będzie zależeć od charakterystyki zastosowanych kamer; po drugie, odpowiedni zestaw narzędzi w rejestratorach jest często bardziej rozbudowany niż w kamerach.

Liczba wejść BNC przewidziana w konstrukcji rejestratora.

BNC to złącze bagnetowe do kabla koncentrycznego, używane m.in. do analogowej transmisji sygnału wideo w profesjonalnym sprzęcie. W rejestratorach wejścia z takimi złączami służą do podłączenia kamer analogowych Im więcej złączy, tym więcej kamer analogowych można jednocześnie podłączyć bezpośrednio do rejestratora; a w urządzeniach DVR (patrz „Typ”) liczba wejść BNC odpowiada liczbie kanałów.

Liczba wyjść BNC przewidziana w konstrukcji rejestratora.

BNC to złącze bagnetowe do kabla koncentrycznego, używane m.in. do analogowej transmisji sygnału wideo w profesjonalnym sprzęcie. Wyjścia z takimi złączami są przeznaczone do przesyłania sygnału wideo do innych elementów systemu monitoringu - np. monitorów.

Wyjścia BNC znajdują się we wszystkich typach nowoczesnych rejestratorów (patrz wyżej). Jednocześnie w urządzeniach typu DVR ich liczba z reguły odpowiada liczbie wejść BNC, co pozwala na przełączanie sygnału z każdej kamery poprzez własne wyjście. W NVR najczęściej instalowane jest tylko jedno złącze, które jest przeznaczone do przeglądania zarejestrowanych materiałów, a nie obrazów z kamer. Ta sama opcja jest popularna w rejestratorach HVR, chociaż są wśród nich modele podobne do rejestratorów.

Ilość analogowych wejść audio RCA przewidziana w konstrukcji rejestratora.

Wejścia tego typu służą do podłączenia sygnałów audio z kamer analogowych zdolnych do przechwytywania dźwięku, a także z oddzielnie wykonanych mikrofonów. Jednocześnie liczba takich wejść może odpowiadać liczbie wejść wideo BNC, co umożliwia uzupełnienie dźwięku każdej kamery analogowej. Istnieją jednak modele, które mają tylko jedno wejście RCA z wieloma wejściami BNC.

Liczba analogowych wyjść audio RCA przewidzianych w konstrukcji rejestratora.

Wyjścia tego typu służą przede wszystkim do wyjścia audio podczas oglądania materiału filmowego, oprócz wyjścia BNC i/lub VGA. Dlatego we współczesnych rejestratorach takich złączy jest niewiele - jedno, rzadko dwa (po jednym dla BNC i VGA).

Liczba portów USB 2.0 przewidziana w konstrukcji rejestratora. USB to uniwersalny interfejs do podłączania różnych urządzeń peryferyjnych. W przypadku rejestratorów najczęściej mówimy o „dyskach flash” i innych zewnętrznych nośnikach, które można wykorzystać do kopiowania plików czy aktualizacji firmware. Jednak może być również zapewniona kompatybilność z innymi urządzeniami, takimi jak manipulatory (klawiatury lub myszy).

W szczególności USB 2.0 umożliwia przesyłanie danych z prędkością do 480 Mb/s i zapewnia stosunkowo niski pobór mocy. Z tego powodu ta wersja jest ogólnie uważana za przestarzałą i jest stopniowo zastępowana bardziej zaawansowanymi standardami (przede wszystkim USB 3.2 gen1 - patrz odpowiedni punkt). Jednak złącza USB 2.0 są nadal bardzo popularne wśród rejestratorów.

Liczba portów USB 3.2 gen1 w konstrukcji rejestratora. Interfejs ten służy do podłączania różnych urządzeń peryferyjnych: napędów USB do kopiowania plików lub aktualizacji oprogramowania sprzętowego, klawiatur, myszy itp.

W szczególności wersja USB 3.2 gen1 jest następcą USB 2.0. Obsługuje wyższe prędkości przesyłania danych (do 4,8 Gbps) i zwiększone zasilanie.

Liczba wyjść HDMI przewidziana w konstrukcji rejestratora.

HDMI to najpopularniejszy obecnie dostępny interfejs cyfrowy dla wideo w wysokiej rozdzielczości i dźwięku wielokanałowego. W prawie każdym nowoczesnym telewizorze, monitorze, centrum multimedialnym itp. znajduje się wejście HDMI. Wyjście HDMI w rejestratorach służy przede wszystkim do oglądania przechwyconego wideo; Co więcej, zazwyczaj nie ma więcej niż jedno takich wyjść, ponieważ zwykle nie jest wymagane podłączenie w ten sposób kilku urządzeń zewnętrznych.

Maksymalna rozdzielczość HDMI.

Maksymalna rozdzielczość obrazu, który można wyświetlić za pośrednictwem interfejsu HDMI na ekranie podłączonego sprzętu wideo (monitor, telewizor itp.). Wyjście HDMI w rejestratorze pozwala na nadawanie obrazu w formatach Full HD, 2K lub 4K, co zapewnia wysokiej jakości obraz wieloekranowy.

Ilość wyjść VGA przewidziana w konstrukcji rejestratora.

VGA to analogowe złącze wideo pierwotnie opracowane dla monitorów CRT. Jest uważany za przestarzały, ale nadal jest dość powszechny w telewizorach i monitorach komputerowych. W rejestratorach służy głównie do oglądania materiału filmowego, więc rzadko jest więcej niż jeden port VGA.

Ilość portów LAN(RJ-45) przewidziana w konstrukcji rejestratora.

LAN (RJ-45) to standardowy nowoczesny interfejs do przewodowego połączenia z sieciami komputerowymi. Możliwość pracy jako urządzenie sieciowe jest dostępna w prawie wszystkich nowoczesnych rejestratorach, dlatego większość tych urządzeń ma co najmniej jeden taki port - do podłączenia do sieci LAN. A obecność kilku złączy LAN jest typowa dla NVR i HVR (patrz „Typ”) - w nich te złącza służą również do podłączenia kamer IP. Na przykład 4-kanałowy rejestrator NVR będzie miał 5 portów LAN — jeden na kanał plus jeden do podłączenia samego rejestratora do sieci.

Maksymalna prędkość transmisji obsługiwana przez porty LAN rejestratora.

Należy pamiętać, że w przypadku prostych zadań często wystarcza dość skromna jak na współczesne standardy prędkość 100 Mbit/s. Jednak wysoka przepustowość ( 1 Gb/s) nie tylko upraszcza przesyłanie dużych ilości danych, ale także pomaga zredukować opóźnienia i poprawić ogólną jakość komunikacji; a nowoczesne technologie umożliwiają zapewnienie obsługi gigabitowej sieci LAN nawet w dość prostych i niedrogich rejestratorach.

Oczywiście, aby wykorzystać wszystkie możliwości sieci LAN, konieczne jest, aby urządzenia podłączone do takich portów również obsługiwały odpowiednie prędkości.

Liczba wejść alarmowych przewidziana w konstrukcji rejestratora.

Wejścia alarmowe pozwalają rejestratorowi reagować na różne zdarzenia i sygnały z innych elementów systemu bezpieczeństwa. Do takiego wejścia można podłączyć np. czujnik otwarcia drzwi i na sygnał z niego rejestrator włączy kamerę nad tymi drzwiami. Zapewnia to automatyzację systemu bezpieczeństwa i czyni go mniej zależnym od czynnika ludzkiego.

Liczba wyjść alarmowych przewidziana w konstrukcji rejestratora.

Wyjścia alarmowe służą do przesyłania sygnałów z rejestratora do innych elementów systemu bezpieczeństwa – syren alarmowych, zamków elektronicznych, reflektorów itp. Dzięki temu system może automatycznie reagować na zdarzenia zarejestrowane przez rejestratora – np. blokować drzwi podczas poruszania się w ościeżnicy.

Fizyczny interfejs do zarządzania i monitorowania różnych aspektów systemu nadzoru wideo. Z reguły złącze RS-485 stosowane jest w rejestratorach do sterowania kamerami PTZ, podłączania klawiatur, przełączników matrycowych i innego podobnego sprzętu.

Obecność w rejestratorze interfejsu serwisowego RS-232(zwanego także portem COM). Dzięki takiemu złączu zazwyczaj możliwe jest zdalne sterowanie parametrami pracy urządzenia z poziomu komputera lub specjalistycznego sprzętu przy pomocy odpowiedniego oprogramowania. Port RS-232 umożliwia także aktualizację oprogramowania rejestratora.

Dodatkowe złącza przewidziane w konstrukcji rejestratora oprócz opisanych powyżej. Najczęstsze typy takich złączy to:

- RS-232. Port serwisowy, najczęściej używany do podłączenia rejestratora do komputera i sterowania ustawieniami za pomocą specjalnego oprogramowania. Technicznie może być również używany do sterowania kamerami z PTZ (patrz „Budowa”), ale w praktyce ta opcja prawie nigdy nie jest używana.

- RS-485. Interfejs używany w rejestratorach DVR z obsługą PTZ do przesyłania sygnałów sterujących do kamer PTZ. RS-485 jest wygodny, ponieważ kamery można łączyć szeregowo i podłączać do rejestratora jednym przewodem (zamiast ciągnąć kabel z każdej kamery), a maksymalna długość takiego przewodu to 1200 m (bez specjalnych repeaterów).

Maksymalny strumień danych w Mb/s, który NVR może przetwarzać podczas nagrywania i wyświetlania. Parametr szerokości pasma jest często określany jako suma przepływów przychodzących i wychodzących. Jest ona obliczana w taki sposób, że przepustowość przekracza całkowity przepływ wszystkich kamer IP podłączonych do rejestratora, a kolejne 25 - 30% zostaje wrzucone do rezerwy na odtwarzanie wideo lub oglądanie przez dostęp do sieci.

Najwyższa rozdzielczość, w której rejestrator może nagrywać wideo, gdy sygnał dociera ze wszystkich kanałów jednocześnie. Jeśli kamery nie są podłączone do niektórych kanałów, rozdzielczość nagrywania może być wyższa (patrz „Maks. rozdzielczość”).

Wyższa rozdzielczość korzystnie wpływa na szczegóły, ale zajmuje więcej miejsca i wymaga większej mocy obliczeniowej, co odpowiednio wpływa na cenę rejestratora.

Najwyższa liczba klatek na sekundę w nagranym wideo, którą DVR może obsługiwać podczas jednoczesnego nagrywania ze wszystkich dostępnych kanałów. Jeśli nie wszystkie kanały są zajęte przez kamery, wskaźnik ten może być wyższa.

Minimalny wskaźnik wymagany do wygodnego oglądania to 24 kl./s. A w najnowocześniejszych standardach wideo liczba klatek na sekundę może być znacznie wyższa - 50-60 kl./s. Wyższe wartości pozwalają uzyskać lepsze i płynniejsze wideo, na którym wyraźnie widać szybki ruch; jednak takie wideo zajmuje więcej miejsca i wymaga wydajnego sprzętu, co wpływa na cenę rejestratorów.

Najwyższa rozdzielczość, w jakiej rejestrator może nagrywać wideo z szybkością co najmniej 25/30 kl./s, gdy sygnał jest odbierany ze wszystkich kanałów jednocześnie. Parametr jest określony dla modeli, które mają nagrywanie w wysokiej rozdzielczości z niską liczbą klatek na sekundę (na przykład 4K przy 15 kl./s). Daje zrozumienie, w jakiej rozdzielczości osiąga się nagrywanie wideo z szybkością 25/30 kl./s, przy której obraz odbierany jest płynniej, a szczegóły w scenach dynamicznych są lepiej widoczne (jeśli w kadrze znajdują się poruszające się obiekty). .

Standardy (kodeki) używane przez rejestrator do kompresji nagranego wideo.

Parametr ten ma znaczenie podczas przeglądania zarejestrowanych materiałów na innym urządzeniu – np. media center, do którego włożony jest „pamięć flash” z plikami z rejestratora. Do normalnego oglądania konieczne jest, aby odtwarzacz obsługiwał odpowiedni kodek - w przeciwnym razie wideo będzie wyświetlane ze zniekształceniami lub w ogóle nie będzie działać. Szczegóły techniczne dla różnych standardów można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Pamiętaj, że jeśli planujesz przeglądać materiały na komputerze, możesz zignorować parametr ten: większość nowoczesnych systemów operacyjnych ma rozbudowane wbudowane zestawy kodeków, a w przypadku braku wymaganego kodeka możesz go łatwo znaleźć w Internecie.

Najwyższa rozdzielczość wideo, z jaką rejestrator jest technicznie zdolny pracować (przede wszystkim chodzi o nagrywanie). Jeżeli wartość ta będzie większa od rozdzielczości przy nagrywaniu ze wszystkich kanałów naraz (patrz wyżej), oznacza to, że rejestrator może nagrywać w maksymalnej rozdzielczości tylko wtedy, gdy część kanałów wideo nie są zajęte przez kamery (w różnych modelach niezbędna liczba wolnych kanałów może być również inna). Istnieją jednak modele, w których maksymalną rozdzielczość można osiągnąć nawet przy pełnym obciążeniu kanałów.

Maksymalna rozdzielczość nagrywania wideo obsługiwana przez rejestrator podczas pracy w trybie analogowym. Jeżeli ta liczba jest wyższa niż rozdzielczość przy nagrywaniu ze wszystkich kanałów jednocześnie (patrz wyżej), to rejestrator może nagrywać z maksymalną rozdzielczością tylko wtedy, gdy niektóre kanały wideo nie są zajęte przez kamery. W różnych modelach wymagana liczba wolnych kanałów może być również inna. Istnieją jednak przypadki, w których maksymalna rozdzielczość jest osiągalna nawet przy pełnym obciążeniu kanału.

Liczba złączy SATA przewidziana w konstrukcji rejestratora.

SATA to najpopularniejszy nowoczesny interfejs do podłączania dysków wewnętrznych. Jedno złącze umożliwia podłączenie jednego dysku twardego (lub innego nośnika wewnętrznego), czyli liczba takich złączy to w rzeczywistości największa liczba osobnych dysków, które można jednocześnie zainstalować wewnątrz rejestratora. Wersje podstawowe mogą być wyposażone w jedno lub dwa złącza SATA. Bardziej zaawansowane mają 4 złącza SATA, a już modele do poważnych obiektów mają znacznie większą łączność.

Ilość złączy eSATA przewidziana w konstrukcji rejestratora.

Interfejs eSATA jest modyfikacją SATA, ale nie jest z nim kompatybilny i służy wyłącznie do podłączania dysków zewnętrznych. Zapewnia dość wysoką prędkość połączenia (do 2,4 Gb/s); ponadto użycie mediów pod tym złączem pozostawia wolne porty USB, które mogą być potrzebne dla innych urządzeń peryferyjnych. Obecność odpowiednio kilku portów eSATA pozwala na jednoczesne podłączenie wielu dysków.

Największa łączna pojemność pamięci, z jaką rejestrator jest w stanie prawidłowo pracować. Domyślnie jest to wskazane tylko dla nośników wewnętrznych z interfejsem SATA (patrz wyżej), jednak w niektórych modelach dane podawane są również osobno dla urządzeń zewnętrznych z połączeniem eSATA.

Należy zauważyć, że ograniczenie całkowitej pojemności wynika z faktu, że każdy port ma swoje własne ograniczenie pojemności magazynowej. W takim przypadku maksymalna pojemność jest dzielona równo między porty. Należy to wziąć pod uwagę przy wyborze dysków do rejestratora: na przykład w modelu 32 TB z 8 złączami SATA limit dla każdego złącza będzie wynosił 32/8 = 4 TB. Oznacza to, że zainstalowanie w takim rejestratorze dwóch wewnętrznych dysków o pojemności 8 TB nie zadziała, chociaż ich łączna pojemność będzie mniejsza niż maksymalna.

Standardowe wyjścia PoE używane w rejestratorze.

Sama technologia PoE (Power over Ethernet) umożliwia przesyłanie przez sieć kablem Ethernet nie tylko danych, ale także energii do zasilania urządzeń sieciowych. A obecność wyjścia (wyjść) PoE umożliwia zasilanie takich urządzeń ze złączy sieciowych rejestratora. Eliminuje to konieczność układania dodatkowych przewodów lub stosowania niezależnych zasilaczy, co jest szczególnie ważne w przypadku niektórych urządzeń – np. zewnętrznych kamer IP do monitoringu. A przy wykorzystaniu tzw. splitterów – urządzeń, które rozdzielają sygnał z kabla PoE na czysto sieciowe dane i dostarczają prąd – za pomocą takich wyjść można również zasilać sprzęt, który początkowo nie obsługuje PoE (najważniejsze, że ich charakterystyka mocy odpowiada możliwościom przełącznika).

Jeśli chodzi o standardy PoE, określają one nie tylko całkowite zasilanie, ale także kompatybilność z konkretnymi urządzeniami: konsument musi obsługiwać ten sam standard co rejestrator, inaczej normalna praca będzie niemożliwa. Obecnie także w złączach „przełącznikowych” można spotkać dwa rodzaje takich standardów – aktywny (802.3af, 802.3at, 802.3bt) i pasywny (jeden tak się nazywa). Główna różnica między tymi typami polega na tym, że aktywne PoE zapewnia dopasowanie zasilania i obciążenia pod względem napięcia i prądu, w pasywnym nie ma takich funkcji, a energia jest dostarczana „tak jak jest”, bez regulacji. A oto bardziej szczegółowy opis poszczególny...ch standardów:

- 802.3af. Najstarszy obecnie używany format aktywnego zasilania PoE. Zapewnia moc wyjściową do 15 W (na wejściu odbiornika - do 13 W), napięcie wyjściowe 44 - 57 V (na wejściu - 37 - 57 V) i prąd w parze przewodów zasilających do 350 mA. Pomimo swojego „czcigodnego wieku”, nadal jest szeroko stosowany; więc wciąż jest sporo rejestratorów, którzy pracują tylko z 802.3af w sprzedaży (stan na koniec 2021). Należy jednak zauważyć, że norma ta obejmuje od razu 4 tak zwane klasy mocy (od 0 do 3), różniące się maksymalną liczbą watów na wyjściu i wejściu. Dlatego podczas korzystania z 802.3af nie zaszkodzi upewnić się, że moc wyjściowa jest wystarczająca dla wybranego obciążenia.

- 802.3af / h. Połączenie dwóch standardów jednocześnie - 802.3af opisanego powyżej i nowszego 802.3at. Ta ostatnia pozwala na dostarczenie mocy do 30 W na wyjście (do 25,5 W na wejściu zasilanego urządzenia), wykorzystuje napięcie 50 - 57 V (42,5 - 57 V na wejściu), natomiast prąd w para przewodów nie przekracza 600 mA. Ta kombinacja jest stosunkowo niedroga, ale umożliwia zasilanie szerokiej gamy urządzeń zewnętrznych; więc pod koniec 2021 roku to właśnie tego typu wyjścia PoE są najbardziej popularne w rejestratorach.

- 802.3af / at, bt. Połączenie 802.3af / at opisane powyżej ze standardem 802.3bt (PoE++, PoE Type 3 lub Type 4). 802.3bt to najnowszy format zasilania PoE; w przeciwieństwie do wcześniejszych, wykorzystuje nie 2, a 4 przewody zasilające, co pozwala na dostarczanie bardzo solidnego zasilania do urządzeń zewnętrznych - do 71 V (przy 90 W na wyjściu). Takie możliwości są niezbędne przy zasilaniu urządzeń o zwiększonym poborze mocy – np. zewnętrznych kamer dozorowych, uzupełnionych systemami grzewczymi. Z drugiej strony obsługa standardu 802.3bt znacząco wpływa na koszt rejestratora, a takie połączenie stawia specjalne wymagania co do jakości kabli. Ponadto należy mieć na uwadze, że standard ten obejmuje również format UPoE stworzony przez firmę Cisco i wykorzystywany w jej sprzęcie; a ten standard (to on jest znany jako PoE typ 3) ma skromniejszą moc - do 60 W na wyjściu (do 51 W na wejściu konsumenta). Tak, a ogólny standard 802.3bt obejmuje dwie klasy mocy - klasę 8, w której osiąga się maksymalną wydajność, oraz klasę 7, gdzie na wyjście dostarczane jest 75 W, a do konsumenta około 62 W. Jeśli więc planujesz korzystać ze sprzętu 802.3bt, wybierając rejestrator z tej kategorii, musisz upewnić się, że zasilanie jest wystarczające do normalnej pracy podłączonych urządzeń.

- Bierny. Jak już wspomniano, kluczową różnicą między pasywnym PoE a opisanymi powyżej standardami aktywnymi jest to, że w tym przypadku moc wyjściowa dostarcza ściśle ustaloną moc, bez żadnych automatycznych regulacji i regulacji dla konkretnego urządzenia. Główną zaletą tego standardu jest jego niski koszt: jego implementacja jest znacznie tańsza niż aktywne PoE, więc takie porty można znaleźć nawet w rejestratorach klasy podstawowej. Z drugiej strony wspomniany brak autotuningu zauważalnie komplikuje koordynację urządzeń ze sobą - zwłaszcza w świetle faktu, że różne urządzenia mogą znacząco różnić się pod względem wyjściowego/poboru napięcia i prądu (mocy). Z tego powodu podczas korzystania z pasywnego PoE należy zwrócić szczególną uwagę na kompatybilność źródła i obciążenia w tych parametrach. Jeśli nie ma zbiegu okoliczności, to w najlepszym przypadku (jeśli napięcie/moc na wyjściu jest niższe od wymaganego) moc po prostu nie zadziała, a w najgorszym przypadku (przy nadmiarze napięcia/mocy) występuje prawdopodobieństwo przeciążeń, przegrzania, a nawet awarii z pożarami - a takie kłopoty mogą nie wystąpić natychmiast i po dość długim czasie. I zdecydowanie nie można podłączyć urządzeń z aktywnymi wejściami do pasywnych wyjść PoE – z tych samych powodów.

Liczba portów LAN (RJ45) z obsługą PoE przewidziana w konstrukcji rejestratora.

Złącza te przeznaczone są do podłączenia kamer IP. Technologia PoE umożliwia zasilanie takiej kamery bezpośrednio za pomocą kabla połączeniowego, eliminując w ten sposób osobne podłączenie do gniazdka i bez baterii/akumulatorów. Oczywiście, aby skorzystać z tej technologii, kamera podłączona do podobnego portu również musi z niej korzystać. Najczęściej liczba kanałów odpowiada liczbie wyjść PoE (może to być 4 wyjścia, 8 lub nawet 16 portów). Ale zawsze są wyjątki.

Maksymalna moc, jaką rejestrator może dostarczyć do jednego wyjścia PoE.

Takie dane wyjściowe zostały szczegółowo opisane powyżej; Przypomnę tylko krótko, że są to porty sieciowe Ethernet, uzupełnione o możliwość zasilania podłączonych urządzeń bezpośrednio przez kabel LAN, bez dodatkowych przewodów. Jeśli chodzi o moc takiego zasilacza, musi on odpowiadać charakterystyce podłączonego sprzętu; jednak termin „zgodny” ma różne znaczenia w zależności od użytego standardu PoE (patrz „PoE (wyjście)”).

Jeśli więc rejestrator i sprzęt pracują zgodnie z jednym z aktywnych standardów (802.3af, 802.3at, 802.3bt) – moc na wyjściu przełącznika nie może być mniejsza niż pobór mocy podłączonego sprzętu. Jednocześnie przekroczenie mocy wyjściowej nie jest straszne – opisane standardy przewidują automatyczną regulację, dzięki której zasilane urządzenie otrzymuje dokładnie tyle energii, ile jest potrzebne, bez przeciążania. Ale jeśli wyjście nie jest wystarczająco mocne, oczywiste jest, że po prostu nie będzie w stanie zapewnić efektywnej pracy.

Z kolei przy wykorzystaniu pasywnego PoE moc wyjściowa zasilacza powinna idealnie odpowiadać poborowi mocy obciążenia, jak to możliwe. Wynika to z faktu, że w takich przypadkach moc wyjściowa dostarcza ściśle określoną moc, praktycznie bez jakiejkolwiek koordynacji i regulacji. A jeśli nadmiar kilku watów, większość zasilanych urządzeń jest w stanie przesyłać mniej lub bardziej „spokojnie”, to większy nadmiar jest o...barczony przeciążeniami, przegrzaniem i awarią sprzętu.

Podsumowując należy stwierdzić, że w przypadku obecności kilku portów PoE i ich jednoczesnego wykorzystania, dostępne zasilanie na port może być zauważalnie mniejsze niż przy zasilaniu PoE tylko w jednym złączu. Ten punkt można wyjaśnić za pomocą informacji o całkowitej mocy PoE (patrz poniżej) - moc ta jest podzielona przez wszystkie zaangażowane porty. Na przykład, jeśli przełącznik ma trzy wyjścia PoE, a moc na wyjście wynosi 60 W, to łączną moc można również zadeklarować na poziomie 60 W. W związku z tym, podczas korzystania z PoE na wszystkich trzech wyjściach jednocześnie, moc na każdym z nich nie będzie większa niż 60/3 = 20 watów. Technicznie możliwe są bardziej zaawansowane metody zarządzania energią - z „inteligentną” dystrybucją mocy w zależności od potrzeb konkretnych urządzeń (relatywnie 30 W, 20 W i 10 W przy tej samej łącznej wartości 60 W); ale dla całkowitej gwarancji warto wyjść z faktu, że cała energia jest podzielona równo.

Całkowita moc, jaką rejestrator może dostarczyć do wszystkich wyjść PoE.

Więcej informacji na temat takich wyników można znaleźć powyżej; żeby przypomnieć tutaj, że ogólną ideą stojącą za PoE jest dostarczanie zasilania przez ten sam kabel Ethernet, który przenosi dane. Całkowita moc podana jest dla modeli, w których jest więcej niż jedno takie złącze; pozwala oszacować łączny pobór mocy wszystkich urządzeń PoE, które mogą być jednocześnie podłączone do rejestratora.

Wybierając według określonej wartości, warto wziąć pod uwagę dwa ważne punkty. Po pierwsze, gdy działa kilka portów, energia jest zwykle dzielona między nie równo; jednocześnie sumaryczna moc rejestratora nie zawsze odpowiada sumie mocy maksymalnych wszystkich wyjść PoE. Na przykład model z 8 portami po 30 W każdy może mieć całkowity wskaźnik nie 240 W (8 * 30 W), ale tylko 100 W. W praktyce taka rozbieżność oznacza, że przy jednoczesnym wykorzystaniu wszystkich złączy, każde z nich będzie w stanie dostarczyć nie 30 watów, a maksymalnie 100/8 = 12,5 wata. Po drugie, całkowity pobór mocy przez obciążenie nie powinien być w idealnym przypadku wyższy niż 75% deklarowanej całkowitej mocy PoE - zapewnia to dodatkową gwarancję w przypadku awarii.

Rejestrowane napięcie zasilania rejestratora.

Należy pamiętać, że prawie wszystkie nowoczesne rejestratory są przeznaczone do bezpośredniego podłączenia do gniazdka 230 V. W tym samym punkcie wskazano napięcie na wejściu samego urządzenia. Oznacza to, że jeśli specyfikacje wskazują wartość mniejszą niż 230 V - na przykład 12 V lub 24 V - oznacza to, że rejestrator korzysta z zewnętrznego zasilacza (który zwykle znajduje się w zestawie). Ale modele 220 i 240 V korzystają z wbudowanego zasilacza. Jednocześnie z praktycznego punktu widzenia nie ma między nimi żadnej różnicy - oba są w stanie normalnie pracować ze zwykłego gniazdka (z wyjątkiem tego, że modele 240 V mogą być bardziej wrażliwe na spadki napięcia). Dlatego parametr ten jest tak naprawdę czysto referencyjny i może być przydatny tylko przy szukaniu nowego zewnętrznego zasilacza.

Zakres temperatury otoczenia, w którym gwarantuje się pełną sprawność rejestratora, a prawdopodobieństwo zakłóceń i awarii jest minimalne. W większości przypadków rejestratory instalowane są w pomieszczeniach zamkniętych o dość korzystnym mikroklimacie, natomiast zakres temperatur pracy jest dość szeroki – np. wartość -10…+55°C nie jest niczym niezwykłym. Dlatego warto zwracać uwagę na wskaźnik ten tylko podczas montażu w trudnych warunkach – na przykład w nieogrzewanym magazynie lub w hali produkcyjnej o wysokich temperaturach.

Najwyższa wilgotność względna powietrza, przy której rejestrator może pracować przez nieograniczony czas bez awarii i awarii.

Wysoka wilgotność powietrza ma negatywny wpływ na elektronikę: wilgoć może osadzać się na różnych częściach, m.in. przenoszenie prądu, powodowanie korozji, zwarć itp. Nie dzieje się to od razu, krótkotrwała praca w dużej wilgotności może nie sprawiać kłopotów, jednak nie zaleca się dłuższego przebywania w takich warunkach. Jednak w większości nowoczesnych rejestratorów dopuszczalna wilgotność jest dość wysoka - około 90%; warunki wewnętrzne są bardzo rzadkie.

Rejestrator obsługuje standard ONVIF.

Ten standard opisuje protokoły interakcji różnych elementów systemu nadzoru wideo; obsługujący go rejestrator będzie w pełni kompatybilny z innymi urządzeniami ONVIF niezależnie od producenta.

Zgodność rejestratora z narzędziami CMS.

CMS to zestaw oprogramowania przeznaczony do sterowania rejestratorem z komputera PC. Jednocześnie możliwości tego oprogramowania obejmują nie tylko pracę z jednym urządzeniem, ale także tworzenie jednego systemu nadzoru wideo z kilku rejestratorów - tak, aby sterowanie i wyprowadzanie z nich danych odbywało się za pośrednictwem jednego komputera. W każdym razie korzystanie z CMS może znacznie uprościć pracę z rejestratorem.