Porównanie Gamo HPA Mi vs Gamo Elite Premium IGT

Prędkość wylotowa, zapewniana przez karabin - to prędkość pocisku opuszczającego lufę.

Przy wszystkich pozostałych parametrach wyższa prędkość pocisku zapewnia większą odległość i celność strzału, a także ułatwia celowanie na duże odległości: pocisk leci po gładszej trajektorii i wymaga mniej regulacji wysokości, a efekt bocznego wiatru zmniejsza się wraz ze wzrostem prędkości. Z drugiej strony, wskaźnik ten bezpośrednio wpływa na cenę karabinu; a w niektórych krajach ograniczenia prawne dotyczące posiadania pneumatyki związane są m.in. z prędkością wylotową.

Jeśli chodzi o konkretne wartości, to w najsłabszych nowoczesnych karabinach prędkość początkowa nie przekracza 150 m/s, a w najmocniejszych może wynosić 300 - 350 m/s, a nawet więcej(przypomnijmy, prędkość dźwięku wynosi 330 m/s ). Ogólnie rzecz biorąc, przy strzelaniu rozrywkowym na krótkich dystansach parametr ten nie ma większego znaczenia, a szczegółowe zalecenia dotyczące doboru pneumatyki do bardziej konkretnych sytuacji można znaleźć w specjalnych źródłach. Zauważamy tylko, że w napędach elektrycznych AEG (patrz „Rodzaj”) prędkość początkowa rzadko przekracza 150 m/s, ale odbywa się to wyłącznie ze względów bezpieczeństwa: taka „broń” jest przeznaczona do wojskowych gier taktycznych i początkowo polega na strzelaniu do ludzi, a duża prędkość byłaby niebezpieczna dla graczy, nawet z wyposażen...iem ochronnym.

Należy również pamiętać, że wskaźnik ten nie jest ściśle określony. W każdym typie pneumatyki zależy to od wagi pocisku (im lżejszy, tym szybszy); dlatego w charakterystykach zwykle wskazuje się pewną średnią prędkość dla standardowej amunicji (zwykle ważącej 0,5 g, w AEG - 0,2 g). Ponadto w karabinach wielokompresyjnych o rzeczywistej prędkości pocisku decyduje stopień napompowania, w modelach z butlą gazową - temperatura otoczenia, a w modelach PCP wyższą prędkość niż zadeklarowaną można uzyskać zastępując powietrze specjalnym gazem (na przykład, hel). Niemniej jednak, cecha ta pozwala ocenić możliwości karabinu i porównać go z innymi modelami, w tym różniącymi się typem.

Energia kinetyczna, dostarczana przez karabin.

Energią wylotową nazywana jest energia kinetyczna pocisku na wyjściu z lufy. Energia ta z kolei zależy od dwóch czynników: masy i początkowej prędkości pocisku. Tak więc, wskaźnik ten bezpośrednio opisuje ogólną moc karabinu: wyższa energia kinetyczna pozwala skutecznie strzelać na większe odległości i/lub cięższą amunicją. Z drugiej strony, wzrost mocy odpowiednio wpływa na koszt broni.

Należy pamiętać, że energia kinetyczna może być podstawą prawnych ograniczeń zakupu/użytkowania pneumatyki. Tak więc, w niektórych krajach na maksymalna dozwolona wartość karabinów, sprzedawanych w wolnej sprzedaży wynosi 7,5 J - do zakupu mocniejszej broni wymagane jest specjalne zezwolenie. A większość swobodnie sprzedawanych karabinów ma moc 3-5 J. Takie ograniczenia prawne warto wyjaśnić osobno. Niższe wskaźniki występują głównie wśród „miękkiej” pneumatyki do airsoftu, wykorzystującej plastikowe kulki 6 mm. Dla takich modeli wartość powyżej 2 J jest już uważana za bardzo solidną, a w grach takie karabiny są używane z ograniczeniem minimalnej odległości - na przykład 15 m lub 20 m (aby strzał ze zbyt bliskiej odległości nie zranił gracza).

Należy również powiedzieć, że deklarowane właściwości wiatrówek mogą na pierwszy rzut oka nie odpowiadać fizycznym kalkulacjom. Na przykład, dla modelu na te same 7,5 J w charakterystyce można zadeklarować p...rędkość początkową 250 m/s; dla pocisku 4,5 mm o wadze 0,5 g (średnia, najpopularniejsza masa) taka prędkość odpowiadałaby energii aż 15,6 J. Nie ma tu jednak żadnych niespójności: taka charakterystyka oznacza, że prędkość początkowa została zmierzona dla lżejszego pocisku (np. 0 , 2d), który bardziej przyspiesza przy wyjściu z lufy. W związku z tym, przy cięższej amunicji prędkość będzie mniejsza; możesz to określić za pomocą specjalnych formuł lub kalkulatorów online.

Rodzaj celownika, w który karabin jest oryginalnie wyposażony. Należy pamiętać, że wiele modeli umożliwia montaż innych celowników - oprócz standardowych przyrządów celowniczych lub ich wymianę. A optykę lub kolimator można początkowo połączyć z celownikiem mechanicznym (muszka + szczerbinka), która w takich przypadkach pełni rolę zapasowego. Jednak cechy te nie są dostępne w każdym karabinie, dlatego przy wyborze najlepiej skupić się na rodzaju kompletnego celownika.

Obecnie, oprócz tradycyjnego celownika z muszką, w wiatrówkach można spotkać celowniki dioptryczne, optyczne i kolimatorowe, a w niektórych modelach w ogóle jest brak celowników. Oto są cechy każdej z tych opcji:

— Pasek celowniczy i muszka. Urządzenia w postaci muszki i szczerbinki, która ma postać poziomego drążka ze szczeliną; podczas celowania trzeba te urządzenia połączyć tak, aby muszka była widoczna dokładnie na środku szczeliny i równo z jej krawędziami. Takie przyrządy celownicze są niezwykle popularne we współczesnej pneumatyce: są tak proste, jak to tylko możliwe, niedrogie, kompaktowe i niezawodne, ponadto nie zależą od baterii i są wystarczająco odporne na uderzenia i wstrząsy. Dodatkowo, muszka z paskiem nie ogranicza pola widzenia tak bardzo, jak optyka czy kolimator i lepiej nadaje się do strzelania do ruchomych celów. Główną wadą tej opcji...jest to, że do skutecznego celowania wymagana jest pewna umiejętność - w końcu trzeba kontrolować nie tylko samo celowanie, ale także względne położenie muszki i szczeliny. Z drugiej strony, ten szczegół może okazać się zaletą - szczególnie podczas nauki strzelania: nauczywszy się skutecznie strzelać z takimi urządzeniami, strzelec będzie czuł się całkiem pewnie z innymi typami lunet. Warto również zauważyć, że muszka nie daje żadnego powiększenia – utrudnia to strzelanie do małych i/lub odległych celów; jednak znowu cecha ta nie zawsze jest jednoznaczną wadą.

— Celownik dioptryczny. Różnorodność mechanicznych przyrządów celowniczych (czyli muszki i celownika), wykorzystujących zasadę działania dioptrii. Celownikiem w takich urządzeniach jest płytka z małym otworem, przez który strzelec patrzy na muszkę. Taka szczerbinka jest łatwiejsza w obsłudze niż tradycyjny drążek ze szczeliną, szczególnie dla początkujących: nawet bez specjalnych umiejętności strzelec podświadomie wybiera taką pozycję oka, w której muszka będzie znajdowała się na środku otworu (tak jak powinna być podczas celowania). Dodatkowo niewielki otwór daje efekt lekkiego powiększenia i poprawia wyrazistość konturów celu, co jest szczególnie ważne przy dużych odległościach. Z drugiej strony, dioptrie zauważalnie ograniczają widoczność, słabo nadają się do warunków słabego oświetlenia i łatwo zapychają się różnymi zanieczyszczeniami. Dlatego tego typu celownik jest niezwykle rzadko stosowany w pneumatyce – głównie w potężnych karabinach dalekiego zasięgu, głównie do celów sportowych.

— Celownik optyczny. Tradycyjne celowniki teleskopowe w formie „lunety” z krzyżem celowniczym w polu widzenia strzelca. Pierwotnie stworzony do precyzyjnego strzelania z dużej odległości, głównie do celów, które się nie ruszają; w tej samej roli są używane do pneumatyki. Co prawda, nie każda wiatrówka z optyką jest potężną bronią dalekiego zasięgu – są też modele stosunkowo „słabe”. Ale nawet taka pneumatyka może stać się dobrą pomocą dydaktyczną do precyzyjnego strzelania: niewielka odległość w tym przypadku może zostać zrekompensowana małym rozmiarem celu. Z drugiej strony, optyka ma znaczny wpływ na cenę karabinu i wymaga ostrożnego obchodzenia się z nim. Warto również zauważyć, że takie celowniki z konieczności mają pewne powiększenie; dzięki temu umożliwiają lepszą obserwację małych celów, jednocześnie ograniczając pole widzenia. Należy również pamiętać, że optyka słabo nadaje się do strzelania z ręki i wymaga zgrabnego użytkowania: oko musi znajdować się dokładnie na osi optycznej celownika, w przeciwnym razie, punkt celowania może nie pokrywać się z punktem strzelania.

— Celownik kolimatorowy. Częścią roboczą celownika kolimatorowego jest szklane okno, na które za pomocą specjalnego układu optycznego rzutowany jest świetlny znak celowniczy - kropka, krzyżyk, okrąg z kropką itp. na ruchomych celach. Czyli w zastosowaniu kolimator jest podobny do muszki w całości; a jego kluczową zaletą jest łatwość obsługi: nie trzeba łączyć muszki ze szczeliną, wystarczy znaleźć celownik w oknie i wycelować w cel. Jednocześnie, w przeciwieństwie do optyki, nie jest konieczne trzymanie oka dokładnie naprzeciw środka wzroku: efekt paralaksy (patrz „Regulacja paralaksy”) w kolimatorach jest bardzo słaby, jeśli w ogóle jest. Główną wadą tego typu lunet jest to, że do działania wymagają baterii; dodatkowo kolimatory są znacznie droższe od tradycyjnych mechanicznych przyrządów celowniczych, a także wymagają ostrożniejszej obsługi (choć nadal są mniej delikatne, niż optyka).
Należy zauważyć, że takie urządzenia są szczególnie popularne w pneumatyce airsoftowej, takiej jak większość AEG (patrz „Rodzaj”): kolimatory świetnie nadają się do dynamicznej walki.

— Brak. Brak jakichkolwiek przyrządów celowniczych w początkowym zestawie dostawczym - są tylko uchwyty do instalacji takich przyrządów. Zobacz poniżej, aby uzyskać więcej informacji na temat różnych rodzajów przyrządów; tutaj zauważamy, że taka konfiguracja nie pozwala na użycie karabinu „po wyjęciu z pudełka”, jednak daje możliwość dobrania do niego celownika według własnego uznania, bez polegania na wyborze producenta. Jest to szczególnie ważne, jeśli planujesz korzystać z optyki - w dzisiejszych czasach produkuje się wiele różnych takich lunet, do różnych zadań i scenariuszy użytkowania. Właściwie większość wiatrówek bez lunety jest przeznaczona właśnie do montażu optyki, chociaż często dopuszcza się również możliwość użycia kolimatorów; a w pneumatyce airsoftowej stosuje się również zdejmowane przyrządy celownicze.
Warto zauważyć, że karabiny sprężynowo-tłokowe i modele z tłokiem gazowym mają specyficzny podwójny odrzut, który nie każdy celownik toleruje - nawet jeśli można go używać z potężną bronią palną. Szukając więc optyki lub kolimatora do takiej pneumatyki należy być szczególnie ostrożnym - do niej trzeba wybrać celowniki, które oryginalnie były przeznaczone do takich karabinów.

Średnica mocowań, w które wyposażona jest cała luneta celownicza. Ogólne informacje na temat optyki, patrz ''Urządzenia celownicze''. A średnicą mocowań nazywana jest średnica pierścieni, w których mocowana jest rurka celownicza. Pierścienie te są montowane na wspornikach, za pomocą których cała konstrukcja jest przymocowana do karabinu.

W zdecydowanej większości przypadków średnica pierścieni jest parametrem czysto referencyjnym, który nie ma wpływu na wybór. Przed zakupem karabinu dane te mogą być potrzebne, jeśli już jest posiadany inny celownik teleskopowy, którego można użyć zamiast standardowego. I nawet w takich przypadkach z reguły łatwiej jest stosować „rodzime” mocowania zapasowego celownika, niż montować go w pierścieniach z kompletnej optyki.

Zwróć też uwagę, że zdecydowana większość pneumatyki z celownikami teleskopowymi wykorzystuje montaże o standardowej średnicy 25,4 mm. Inne wartości (na przykład, 19 mm) są niezwykle rzadkie.