Porównanie REAL-EL X-703 vs REAL-EL X-700

Typ radia według rodzaju tunera w nim stosowanego.

— Analogowe. Strojenie na żądaną częstotliwość w takich tunerach odbywa się za pomocą kółka. Ten schemat jest uważany za wygodniejszy niż dostrajanie cyfrowe (patrz poniżej), jednak dokładność regulatorów analogowych jest niższa. Może to utrudnić korzystanie z odbiornika z dużą liczbą stacji w małym zakresie częstotliwości (szczególnie w przypadku audycji FM w dużych miastach). Ponadto tuner analogowy „nie wie” jak zapamiętywać stacje.

— Cyfrowe. Bezpośrednie strojenie tunera w takich odbiornikach odbywa się za pomocą układu elektronicznego; użytkownik ustawia tylko żądaną częstotliwość za pomocą przycisków zwiększania/zmniejszania lub, w zaawansowanych modelach, za pomocą klawiatury numerycznej. Te tunery są nieco mniej wygodne do ręcznego strojenia, jednak dobrze sobie radzą z dostrajaniem. Ponadto wiele odbiorników z tunerami cyfrowymi posiada funkcję zapamiętywania stacji (patrz „Liczba stacji radiowych do zaprogramowania”), automatycznego wyszukiwania wszystkich dostępnych stacji itp.

— FM. Najpopularniejszy obecnie zakres nadawania wśród słuchaczy radia — przede wszystkim ze względu na to, że nadaje w nim zdecydowana większość stacji muzycznych. Wynika to z jego cech: FM wykorzystuje modulację częstotliwości, dzięki czemu możliwe jest nadawanie dźwięku o dość wysokiej jakości, a nawet w formacie stereo. W paśmie częstotliwości termin „FM” zwykle odnosi się do części pasma VHF od 87,5 MHz do 108 MHz, chociaż zasięg poszczególnych odbiorników może się różnić. Wadą FM jest ograniczony zasięg – w zasięgu wzroku, bez przeszkód (do kilkudziesięciu kilometrów), wobec czego stacje FM zdobyły reputację „miejskich”.

— AM. Formalnie określenie to nie jest oznaczeniem zakresu, lecz rodzaju modulacji: „amplitude modulation” – modulacja amplitudy. W radioodbiornikach segmentu konsumenckiego AM oznacza najczęściej zakres fal średnich rzędu 520–1610 kHz. Takie fale mają zasięg wynoszący setki kilometrów, jednak jakość dźwięku w tym przypadku jest nieco gorsza niż w przypadku FM, dlatego z zakresu AM korzystają głównie stacje radiowe z gatunku „konwersacyjnego” (na przykład wiadomości lub dziennikarstwa).

— SW. Nadawanie na falach krótkich (short wave) w ogólnym zakresie od 2,5 MHz do 26,1 MHz, z podziałem na kilka odrębnych podzakresów. Jakość dźwięku jest średnia. Fale krótkie są w stanie dotrzeć na przeciwną stronę Ziemi, jednak tuż poza zasięgiem wzroku nadajnika powstaje „martwa strefa” o szerokości kilkudziesię...ciu kilometrów. W konsekwencji SW powszechnie używano w transmisjach zagranicznych.

— DAB. Skrót od Digital Audio Broadcasting, tj. „nadawanie cyfrowe”. Termin ten opisuje kluczową różnicę między tym zakresem a tymi opisanymi powyżej: nadawanie w nim odbywa się nie w formacie analogowym, lecz w formacie cyfrowym, do transmisji wykorzystywany jest kodek MP2. Daje to szereg przewag nad tradycyjnymi nadajnikami — w szczególności większy zasięg przy mniejszej mocy i wysokiej jakości nadawanego dźwięku. Ponadto dźwięk ten prawie nie podlega zniekształceniom: słabe zakłócenia nie wpływają na jego jakość, a gdy moc nadajnika jest krytycznie zmniejszona, sygnał nie jest zniekształcony, jednak całkowicie zanika. To ostatnie można oczywiście uważać za wadę; jednak naprawdę istotną wadą tej opcji jest raczej jej niska (jak dotąd) powszechność w krajach WNP. Technicznie takie nadawanie może być realizowane w dowolnym zakresie powyżej 30 MHz, jednak w praktyce stosuje się kilka opcji (w zależności od kraju) związanych z zakresem VHF.

— DAB+. Zaktualizowana i ulepszona wersja standardu DAB opisanego powyżej. Posiada wszystkie cechy charakterystyczne dla nadawania cyfrowego, a różni się od poprzednika wyższą jakością dźwięku przy tych samych przepływnościach – zarówno dzięki zastosowaniu innego kodeka (HE-AAC v2), jak i zastosowaniu bardziej zaawansowanych algorytmów redukcji szumów. Audycji DAB+ nie można odbierać na odbiornikach DAB: w najlepszym przypadku będzie to wymagać aktualizacji oprogramowania, a w najgorszym — konieczna będzie zmiana samego odbiornika.

Maksymalna moc wyjściowa głośnika (głośników) odbiornika podczas normalnej pracy, bez przeciążenia. Im wyższa moc znamionowa, tym wyższa głośność dźwięku, jednak głośniejsze urządzenia wymagają więcej energii.

Teoretycznie większa pojemność pozwala na dłuższy czas pracy, ale w praktyce czas pracy zależy również od zużycia energii – a ono może być bardzo różne, w zależności od specyfikacji i cech konstrukcyjnych.