Porównanie Sony MHC-V77DW vs Sony MHC-GT4D

— Wieża stereo. Wieże stereo to stacjonarny sprzęt audio, zawierający gramofon, wzmacniacz i głośniki; ich charakterystyczną cechą są kolumny głośnikowe, wykonane oddzielnie od jednostki głównej. Niektóre modele mogą być wyposażone w mocowania do instalacji głośników na jednostce głównej, jednak uchwyty te są szybko zwalniane, a długość przewodów pozwala na oddzielne umieszczenie głośników.

— Minisystem. Minisystemy to stosunkowo niewielkie urządzenia wykonane w jednoczęściowych obudowach; mimo niewielkich rozmiarów są one zazwyczaj przeznaczone do użytku stacjonarnego, choć mogą posiadać niezależne zasilacze (patrz niżej). Funkcjonalność minisystemów może być różna: niektóre modele to w rzeczywistości głośniki o nieco rozszerzonych możliwościach, w innych możliwości te mogą być porównywalne z pełnowartościowymi wieżami stereo, a nawet mają ładowanie bezprzewodowe.

— Radioodtwarzacz. Radioodtwarzacze mają charakterystyczny design przypominający magnetofony kasetowe; niektóre z nich są nawet zdolne do pracy z kasetami, patrz „Nośniki”. Podobnie jak opisane powyżej wieże stereo, takie urządzenia mają wszystko, czego potrzebujesz do słuchania - odtwarzacz, wzmacniacz i głośniki; głośniki są jednak nieusuwalne, a funkcjonalność radioodtwarzaczy jest zwykle skromniejsza. Natomiast takie modele nadają się do przenoszenia, a nawet...mogą być używane do odtwarzania muzyki w podróży - prawie obowiązkowymi cechami radioodtwarzaczy są obecność uchwytu do transportu i możliwość autonomicznego zasilania (patrz poniżej) od wymiennych baterii.

— System podłogowy (Power audio). Przeznaczenie tego typu systemów audio wynika z nazwy: są one oryginalnie przeznaczone do montażu na podłodze. Taka konfiguracja pozwala na tworzenie dość dużych urządzeń z potężnymi głośnikami; w rzeczywistości większość wolnostojących systemów audio to w rzeczywistości zestaw kolumn głośnikowych z wbudowanym odtwarzaczem. Istnieją jednak również dość kompaktowe modele tego typu, pozwalające na montaż na biurku lub na ścianie przy odłączonej podstawce.

— Na imprezy. Sprzęt audio do organizowania zapalających imprez muzycznych z przyjaciółmi i rodziną. Takie modele są w stanie pokryć zasięgiem obszerną przestrzeń zarówno w pomieszczeniach, jak i na parkiecie ulicznym. Często zdarza się, że sprzęt audio na imprezy jest uzupełniany o wbudowane efekty świetlne, aby stworzyć atmosferę dyskoteki, a także można do niego podłączyć mikrofony, co docenią miłośnicy karaoke. Alternatywne nazwy takiego sprzętu audio to głośnik Party lub PartyBox.

— Dla muzyków. Zaawansowane kolumny bez świateł dyskotekowych, szczególnie dla muzyków, którzy występują na ulicy lub biorą udział w imprezach plenerowych. Takie modele nie są przeznaczone do pełnowartościowych koncertów, lecz raczej do występów „na żywo” w miejscach publicznych. Sprzęt audio często zakłada możliwość podłączenia instrumentów muzycznych i często są one wyposażone w uchwyt typu walizkowego, ułatwiający przenoszenie sprzętu. Jeżeli podpada pod powyższe, ale są efekty świetlne - Do imprez.

— Inteligentny głośnik. Sprzęt audio w postaci stosunkowo niewielkich pojedynczych głośników z inteligentną elektroniką sterującą. W przypadku takich urządzeń można wyróżnić cztery kluczowe cechy: połączenie z Internetem (zwykle przez Wi-Fi), synchronizację ze smartfonem lub tabletem (zwykle w ten sam sposób), obsługę poleceń głosowych oraz zaawansowaną funkcjonalność. W rzeczywistości takie głośniki inteligentne nie są klasycznymi systemami audio, jednak uniwersalnymi „asystentami” z głośnikami do odtwarzania muzyki; a możliwości sterowania głosem w nich wykraczają daleko poza funkcje „muzyczne”. Wiele modeli pozwala więc na ustawienie timera lub budzika na smartfonie, sterowanie komponentami inteligentnego domu, otrzymywanie pomocy na różne prośby itp. Jednocześnie często obsługiwane jest kontekstowe rozpoznawanie poleceń, z możliwością przetwarzania złożonych żądań, takich jak „odtwórz zespół, którego słuchałem wczoraj wieczorem”.

— AirPlay. Technologia AirPlay została opracowana przez firmę Apple. Opiera się na Wi-Fi i służy do bezprzewodowego przesyłania treści z urządzeń Apple do zewnętrznych systemów audio. Dlatego funkcja ta jest przydatna dla tych, którzy chcą podłączyć iPhone'a lub iPoda touch do systemu audio, ale nie chcą bawić się z przewodami; jednak możliwe jest połączenie przez AirPlay i innych urządzeń - na przykład komputera z zainstalowanym iTunes i modułem Wi-Fi.

— AirPlay 2. Druga generacja powyższej opisanej technologii AirPlay, wprowadzona w 2018 roku. Wśród głównych innowacji tej wersji jest obsługa formatu „Multiroom”, czyli jednoczesnego nadawania kilku sygnałów audio do różnych kompatybilnych urządzeń zainstalowanych w różnych miejscach. W ten sposób można np. włączyć transmisję radiową programu informacyjnego w salonie, relaksującą muzykę w sypialni itp. Ponadto AirPlay 2 otrzymał szereg innych ulepszeń - ulepszone buforowanie, możliwość strumieniowania do głośników stereo i obsługę sterowania głosem przez Siri.

— Chromecast. Oryginalna nazwa to Google Cast. Technologia przesyłania treści na urządzenia zewnętrzne opracowana przez Google. Umożliwia transmisję sygnału audio z komputera lub urządzenia mobilnego do systemu audio, transmisja odbywa się standardowo przez Wi-Fi, natomiast odbiornik i źródło sygnału muszą znajdować się w tej samej sieci Wi-Fi (z wyjąt...kiem odtwarzaczy multimedialnych Chromecast). Zwróć uwagę, że w źródłach sygnału (smartfonach, tabletach, komputerach itp.) Chromecast jest realizowany na poziomie poszczególnych aplikacji. Na przykład w momencie tworzenia funkcja ta była dostępna w szczególności w aplikacjach YouTube i Netflix na Androida i iOS, a także w internetowych wersjach tych aplikacji na Chrome. Dzięki temu formatowi technologia ta jest obecnie niezwykle rozpowszechniona, a możliwość podłączenia tego lub innego gadżetu do systemu audio za pomocą Chromecasta jest zwykle ograniczona możliwością zainstalowania odpowiednich aplikacji na tym gadżecie.

— DLNA. DLNA (Digital Living Network Alliance) to standard, który pozwala łączyć różne rodzaje sprzętu RTV i AGD w jedną sieć w celu udostępniania i kontrolowania treści. W przypadku systemów audio DLNA można wykorzystać np. do odtwarzania muzyki z płyty komputera podłączonego do takiej sieci, nadawania dźwięku do urządzenia zainstalowanego w innym pomieszczeniu (np. wzmacniacza) itp. Do DLNA można podłączyć się zarówno przewodowo, jak i bezprzewodowo (z wykorzystaniem standardu Wi-Fi), a kompatybilność urządzeń nie zależy od ich producentów – jedynym warunkiem jest kompatybilność ze standardem DLNA.

— LAN. Standardowy interfejs do przewodowego połączenia z lokalnymi sieciami komputerowymi oparty na złączu RJ-45. Jego obecność umożliwia korzystanie z różnych funkcji sieciowych, takich jak radio internetowe (patrz "Cechy dodatkowe") lub DLNA (patrz powyżej). W porównaniu z innym interfejsem sieciowym - Wi-Fi - LAN jest mniej wygodny ze względu na obecność przewodów, jednak jest bardziej niezawodny i zapewnia wyższą rzeczywistą prędkość przesyłania danych.

— Wi-Fi. Obecność modułu bezprzewodowego Wi-Fi w konstrukcji systemu audio. Technologia ta jest wykorzystywana zarówno w sieciach komputerowych, jak i do bezpośredniego łączenia ze sobą różnych urządzeń; jego zasięg wystarcza do pracy w pomieszczeniach mieszkalnych, nawet przez ściany. W takim przypadku Wi-Fi może być używane do pracy z funkcjami sieciowymi, takimi jak radio internetowe lub DLNA(patrz wyżej). Jednocześnie ta opcja jest wygodniejsza niż przewodowa sieć LAN ze względu na brak rzeczywistych przewodów. Ponadto obsługa tej technologii jest warunkiem wstępnym korzystania z funkcji AirPlay i Chromecast (patrz wyżej); a w niektórych urządzeniach Wi-Fi umożliwia nawet podłączenie smartfonów, tabletów i innych gadżetów jako pilotów.

Jednym z najnowszych i najszybszych standardów tej technologii bezprzewodowej jest Wi-Fi 5. Wersja 802.11ac wykorzystuje pasmo 5 GHz (mniej zatłoczone i bardziej odporny na zakłócenia niż 2,4 GHz), zapewniając prędkość do 1,69 Gb/s na antenę i do 6,77 Gb/s z kilkoma antenami.

— Bluetooth. Technologia bezpośredniej komunikacji bezprzewodowej między różnymi urządzeniami. Jednym z najpopularniejszych sposobów wykorzystania Bluetooth w systemach audio jest praca z sygnałem audio, przede wszystkim nadawanie dźwięku do bezprzewodowych słuchawek lub głośników; a niektóre modele zapewniają również możliwość podłączenia smartfona, tabletu lub innego urządzenia i wykorzystania systemu audio jako zewnętrznego głośnika Bluetooth. Co prawda, należy pamiętać, że początkowo Bluetooth jest zauważalnie gorszy od połączenia przewodowego pod względem jakości dźwięku; jednak w naszych czasach ta wada jest często kompensowana przez użycie takiego lub innego rodzaju kodeka aptX (patrz poniżej).
Ponadto mogą być zapewnione inne opcje korzystania z Bluetooth – na przykład wymiana plików między pamięcią wbudowaną a tym samym smartfonem, czy zdalne sterowanie za pomocą aplikacji. Nie są one wymagane we współczesnych systemach audio, ale wraz z rozwojem technologii stają się coraz bardziej rozpowszechnione.

We współczesnym sprzęcie audio najczęściej używanym standardem jest Bluetooth v 5. Jego ważną nowością jest rozszerzenie możliwości trybu BLE („Bluetooth Low Energy”): w razie potrzeby urządzenie może zwiększyć zasięg zmniejszając prędkość lub przyspieszyć transmisję kosztem zmniejszenia zasięgu. Dodatkowo wprowadzono szereg usprawnień dotyczących jednoczesnej pracy kilku podłączonych urządzeń.

— Obsługa aptX. System audio obsługuje aptX — kodek zaprojektowany w celu poprawy jakości dźwięku przesyłanego przez Bluetooth. W związku z tym funkcja ta automatycznie oznacza obecność wbudowanego modułu Bluetooth (patrz wyżej). Konieczność zastosowania specjalnych technologii wynika z faktu, że w oryginalnym formacie Bluetooth bardzo mocno kompresuje sygnał audio, co zauważalnie wpływa na końcową jakość dźwięku. Technologia aptX ma zaradzić tej sytuacji: według twórców zapewnia czystość dźwięku „porównywalną do Audio CD (16-bit/44.1 kHz)” i prawie tak dobrą, jak połączenie przewodowe. Często wystarcza to nawet do wygodnego słuchania bezstratnych formatów, nie wspominając o MP3 i innych popularnych formatach kompresji. Oczywiście, aby korzystać z aptX, źródło sygnału również musi go obsługiwać.

— Obsługa aptX HD. System audio obsługuje kodek aptX HD — ulepszoną i zaktualizowaną wersję opisanego powyżej aptX. W tej wersji deklarowana jest czystość dźwięku, porównywalna z materiałami audio w formacie Hi-Res (24-bit/48 kHz); pozwala to wygodnie słuchać nie tylko MP3, ale także formatów bezstratnych, a nawet nieskompresowanych materiałów audio. Obsługa aptX HD jest jednak dość droga, a jej przewagi nad oryginalnym aptX stają się zauważalne dopiero na bardzo wysokiej jakości materiale audio, do którego konsumencki sprzęt audio jest rzadko używany. Dlatego funkcja ta nie otrzymała dużego rozpowszechnienia.

— AAC. Kodek, który jest używany głównie w urządzeniach przenośnych Apple w celu poprawy dźwięku przesyłanego przez Bluetooth. Podobny do aptX (patrz odpowiednie punkty), ale jest zauważalnie gorszy pod względem możliwości: jeśli dźwięk aptX jest porównywany do dźwięku Audio CD, to AAC znajduje się na poziomie pliku MP3 średniej jakości. Jednakże to wystarczy do odtwarzania wspomnianych plików MP3, różnica staje się zauważalna dopiero przy odtwarzaniu bardziej zaawansowanych formatów.

— Strumieniowe przesyłanie dźwięku w sieci. Możliwość współpracy systemu audio z sieciowymi usługami strumieniowego przesyłania dźwięku, takimi jak Deezer, Spotify, Tidal itp. Takie usługi mają na celu nadawanie treści (w tym przypadku głównie muzyki) przez Internet; przy tym odtwarzane pliki nie są zapisywane w systemie audio, ale są odtwarzane bezpośrednio z odpowiedniego zasobu w sieci WWW. Obecnie istnieje wiele serwisów streamingowych, które różnią się zakresem muzyki i warunkami dostępu; szczegółowa lista obsługiwanych usług powinna być określona osobno. Jednak w każdym przypadku głównymi zaletami przesyłania strumieniowego online są szeroki wybór treści i prawie natychmiastowy dostęp do pożądanego utworu; niektóre serwisy mogą również pełnić funkcję radia, automatycznie dobierając muzykę zgodnie z preferencjami producenta.

— Zestaw głośnomówiący. Urządzenie może służyć jako zestaw głośnomówiący do telefonu komórkowego. W tym trybie system audio łączy się z urządzeniem, najczęściej przez Bluetooth (patrz wyżej), a głos abonenta na drugim końcu linii jest wyprowadzany nie do telefonu, ale do głośników systemu audio. Często jest to wygodniejsze niż trzymanie telefonu przy uchu; ponadto zestaw głośnomówiący jest przydatny, gdy w rozmowie musi uczestniczyć kilka osób.

— Chip NFC. NFC to technologia bezprzewodowa krótkiego zasięgu (około 10 cm). W systemach audio NFC służy przede wszystkim do ułatwienia komunikacji Wi-Fi lub Bluetooth (patrz wyżej). Dzięki temu układowi zewnętrzne urządzenie kompatybilne z NFC można po prostu podłączyć do systemu audio w celu potwierdzenia połączenia – jest to łatwiejsze niż ręczne dostosowywanie ustawień.

- Dźwięk wielokierunkowy. Jak sama nazwa wskazuje, sprzęt audio z tą funkcją emituje dźwięk równomiernie we wszystkich kierunkach, pokrywając przestrzeń 360°. Dzięki temu urządzenie można zainstalować na środku pomieszczenia i równomiernie „wypełnić” je systemem audio, który w każdym miejscu będzie wyraźnie słyszalny. System wielokierunkowy jednak zwykle brzmi w formacie 1.0 (mono); konstrukcja może przewidywać różne poprawki w celu zapewnienia dźwięku przestrzennego, ale w większości przypadków nie osiągają one pełnowartościowego stereo.

- Asystent głosowy. Sprzęt audio obsługuje asystenta głosowego. W naszych czasach popularniejsze są następujące asystenty:

• Google Assistant
• Apple Siri
• Amazon Alexa

Możliwe są również inne rozwiązania. W każdym razie warto zauważyć, że mówimy nie o funkcji samego systemu audio, ale o kompatybilności ze smartfonami, tabletami i innymi gadżetami, które mają własne asystenty głosowe. Tak więc, aby korzystać z asystenta głosowego, będziesz musiał podłączyć sprzęt audio do urządzenia zewnętrznego. Możliwości takich asystentów jednak są zwykle szersze niż wbudowanych systemów sterowania głosem (patrz poniżej); dość często obsługiwane są zaawansowane funkcje, takie jak rozpoznawanie mowy naturalnej ze złożonymi zapytani...ami („Odtwórz ostatni album zespołu …, którego słuchałem”), nagłośnienie prognozy pogody, wyników sportowych itp. Oczywiście konkretny zestaw obsługiwanych poleceń i języków może się różnić – w zależności od asystenta głosowego i jego wersji.

- Sterowanie głosem. Funkcja, która jest faktycznie obowiązkowa dla inteligentnych głośników (patrz „Rodzaje”) i prawie nigdy nie występuje w innych typach systemów audio. Jak sama nazwa wskazuje, ta kontrola pozwala sterować urządzeniem za pomocą poleceń głosowych. Różni się od asystenta głosowego (patrz odpowiedni punkt) tym, że w tym przypadku mówimy o najprostszych poleceniach związanych z główną funkcjonalnością systemu audio - na przykład „Zatrzymaj”, „Kontynuuj”, „Następny utwór” itp. Warto pamiętać, że sterowanie głosem niemal na pewno obsługuje język angielski, ale umiejętność rozpoznawania innych języków należy doprecyzować osobno.

- Sterowanie ze smartfona. Możliwość sterowania systemem audio ze smartfona, tabletu lub innego gadżetu z zainstalowaną na nim specjalną aplikacją. Z reguły połączenie odbywa się przez Wi-Fi (patrz „Interfejsy”). Wygoda tej funkcji polega nie tylko na tym, że można sterować systemem na odległość – aplikacja często okazuje się wygodniejsza i daje więcej możliwości niż sterowanie w samej wieży.

- Obsługa Multiroom. Urządzenie obsługuje technologię Multiroom. Technologia ta pozwala na stworzenie jednej sieci bezprzewodowej w domu z kilku głośników, znajdujących się w różnych pomieszczeniach, i na jednoczesne odtwarzanie muzyki we wszystkich tych pomieszczeniach. Konkretne cechy takich sieci w różnych modelach mogą się różnić, należy je osobno wyjaśnić. Tak więc niektóre urządzenia korzystają z połączenia Bluetooth, inne korzystają z Wi-Fi (bezpośrednio lub za pośrednictwem sieci lokalnej). W niektórych przypadkach głośnik sterujący przekazuje dźwięk do wszystkich pozostałych, a ta sama muzyka jest odtwarzana w całym domu, w innych głośniki są „równe”, więc różne utwory mogą być odtwarzane jednocześnie w różnych pomieszczeniach. Niektóry sprzęt audio wymaga zewnętrznego źródła dźwięku (smartfona, tabletu itp.), inny sam może pełnić rolę odtwarzacza, m.in. do strumieniowego przesyłania usług internetowych.

- Karaoke/a>. Popularna rozrywka, która pozwala użytkownikom śpiewać swoje ulubione piosenki do podkładu (akompaniament muzyczny z wyciętym oryginalnym wokalem) – dzięki czemu wokal nałożony na podkład jest odtwarzany przez głośniki systemu audio. Funkcja ta przewiduje co najmniej jedno wejście mikrofonowe.

- Karaoke Mix/a>. Rozszerzona wersja karaoke (patrz wyżej), która zapewnia różne dodatkowe funkcje – na przykład ocenę występów w punktach, konkursy wokalne itp. Z reguły pozwala na podłączenie już dwóch mikrofonów.

- Radio internetowe. Możliwość słuchania internetowych stacji radiowych w systemie audio. Ogólnie rzecz biorąc, takie nadawanie jest podobne do nadawania konwencjonalnego, jednak odbywa się nie za pośrednictwem radia, ale za pośrednictwem sieci WWW, co daje dodatkowe możliwości. Dzięki temu nadawanie w Internecie nie ma ograniczeń dotyczących zasięgu i zakresu, pozwala słuchać programów z dowolnego kraju i w dowolnym języku; a lista nadawców jest niezwykle obszerna, są wśród nich zarówno tradycyjne stacje radiowe, powielające swoje audycje w Internecie, jak i konkretne, czysto sieciowe projekty. Obecność tej funkcji przewiduje obsługę co najmniej jednego interfejsu sieciowego - Wi-Fi lub LAN (patrz „Interfejsy”).

- Nagrywanie na pamięć USB. Możliwość obsługi systemu audio w trybie nagrywania na zewnętrzne urządzenie USB - np. pendrive. W ten sposób można nagrywać ulubione programy radiowe z konwencjonalnego tunera lub stacji internetowej (patrz wyżej), kopiować muzykę z dysków optycznych itp.; określone możliwości nagrywania USB zależą od modelu systemu audio.

- Zegarek. Zwykły zegarek to urządzenie do wyświetlania czasu, najczęściej w postaci cyfr na wyświetlaczu. Czasami są to najwygodniejsze zegarki. Ponadto funkcja ta jest niezbędna dla niektórych innych funkcji - przede wszystkim budzika (patrz poniżej).

- Budzik. Klasyczny budzik, który emituje sygnał dźwiękowy o określonej godzinie. Może się przydać nie tylko do pobudki, ale także w innych przypadkach, gdy trzeba ostrzec użytkownika o nadejściu określonej godziny. Cechą tej funkcji w systemach audio jest to, że jako sygnał może być wykorzystane włączenie określonej stacji radiowej lub utworu muzycznego.

- Wyłącznik czasowy. Funkcja pozwalająca na automatyczne wyłączenie systemu audio po określonym przez użytkownika czasie. Dzięki wyłącznikowi czasowemu można np. włączyć relaksującą muzykę i spokojnie zasnąć – sprzęt audio sam się wyłączy.

— RCA. Interfejs RCA wykorzystuje kable koaksjalne z charakterystycznymi wtyczkami „cinch” i dopasowanymi wtyczkami. Może służyć do przesyłania różnego rodzaju danych, jednak w tym przypadku oznacza to podłączenie sygnału audio z przedwzmacniacza w formacie analogowym, z wykorzystaniem jednego kanału audio na złącze. RCA jest szeroko stosowany we współczesnych urządzeniach audio, ale jego odporność na zakłócenia jest bardzo skromna.

— Mini-Jack (3,5 mm). Standardowe złącze do większości współczesnych przenośnych urządzeń audio. W zestawach audio służy głównie do podłączenia takiego sprzętu – przede wszystkim kieszonkowych odtwarzaczy multimedialnych. Wykorzystuje analogową transmisję sygnału, natomiast odporność na zakłócenia, podobnie jak RCA, jest niska, a jakość może być jeszcze gorsza ze względu na to, że oba kanały dźwięku stereo przesyłane są tym samym kablem.

— Koaksjalne S/P-DIF. Elektryczna wersja standardu S/P-DIF wykorzystująca do transmisji sygnału kabel koaksjalny ze złączem „cinch”. Interfejsu tego nie należy mylić z opisanym powyżej analogowym RCA – pomimo identyczności złączy, standardy te zasadniczo się różnią: koaksjalny działa w formacie cyfrowym i może nawet przesyłać dźwięk wielokanałowy za pomocą jednego kabla. W porównaniu z optycznym S/P-DIF interfejs ten jest mniej odporny na zakłócenia, ale bardziej niezawodny, ponieważ kable elekt...ryczne nie są tak delikatne.

— Optyczne. Jedna z odmian standardu S/P-DIF - wraz z opisanym powyżej koaksjalnym. W takim przypadku sygnał przesyłany jest kablem światłowodowym TOSLINK. Główną zaletą tego interfejsu jest całkowita niewrażliwość na szumy elektryczne, a jego możliwości są wystarczające nawet do pracy z dźwiękiem wielokanałowym. Wśród wad warto zwrócić uwagę na wysoką cenę kabli połączeniowych, a także konieczność ostrożnej obsługi.

— Mikrofonowe. Wejście do podłączenia mikrofonu do zestawu audio; może korzystać z różnych typów złączy (mini-Jack 3,5 mm, Jack 6,35 mm itp.). Funkcja ta jest obowiązkowa w modelach z karaoke (patrz "Cechy dodatkowe"), ale można jej używać do innych celów.

— Instrumentalne. Złącza służące do podłączenia instrumentów muzycznych (gitary akustyczne lub basowe, instrumenty klawiszowe itp.). Najczęściej wykonywane są w postaci gniazd Jack 6.35 mm. Sygnał audio z przetworników ma swoją specyficzną charakterystykę, dlatego wejście instrumentalne zazwyczaj charakteryzuje się wyższym poziomem sygnału wejściowego oraz specjalną negocjacją impedancji, aby zapewnić optymalną jakość dźwięku.

— RCA. Interfejs RCA wykorzystuje kable koaksjalne z charakterystycznymi wtyczkami „cinch” i dopasowanymi złączami. Może służyć do przesyłania różnego rodzaju danych, jednak w tym przypadku oznacza to wyprowadzenie sygnału audio w formacie analogowym, z wykorzystaniem jednego kanału audio na złącze. RCA jest szeroko stosowany we współczesnym sprzęcie audio, ale jego odporność na zakłócenia jest bardzo skromna.

— Mini-Jack (3,5 mm). Jedno ze standardowych złączy we współczesnym sprzęcie audio, znajduje szerokie zastosowanie w urządzeniach przenośnych, a także do podłączenia słuchawek. Należy jednak pamiętać, że w tym przypadku chodzi o gniazdo odpowiedzialne za wyjście liniowe - interfejs do przesyłania sygnału audio w formacie analogowym do urządzenia zewnętrznego, na przykład wzmacniacza. Gniazdo słuchawkowe jest wskazywane w naszym katalogu osobno, nawet jeśli odnosi się do standardu mini-Jack 3,5 mm; patrz poniżej, aby uzyskać szczegółowe informacje na temat wyjścia słuchawkowego.

— Koaksjalne S/P-DIF. Elektryczna wersja standardu S/P-DIF wykorzystująca do transmisji sygnału kabel koaksjalny ze złączem „cinch”. Interfejsu tego nie należy mylić z opisanym powyżej analogowym RCA – pomimo identyczności złączy, standardy te zasadniczo się różnią: koaksjalny działa w formacie cyfrowym i może nawet przesyłać dźwięk wielokanałowy za pomocą jednego kabla. W porównaniu z optycznym S/P-DIF interfejs ten jest mniej odporny na zakłócenia, ale bardziej niezawodny, ponieważ kable elektryczne nie są tak delikatne.

— Optyczne. Jedna z odmian standardu S/P-DIF - wraz z opisanym powyżej koaksjalnym. W takim przypadku sygnał przesyłany jest kablem światłowodowym TOSLINK. Główną zaletą tego interfejsu jest całkowita niewrażliwość na szumy elektryczne, a jego możliwości są wystarczające nawet do pracy z dźwiękiem wielokanałowym. Wśród wad warto zwrócić uwagę na wysoką cenę kabli połączeniowych, a także konieczność ostrożnej obsługi.

— Na subwoofer. Osobne wyjście do podłączenia zewnętrznego subwoofera - specjalistycznego głośnika niskotonowego. Zastosowanie takiego głośnika może znacznie poprawić brzmienie niskich częstotliwości, sprawić, że bas będzie mocny i bogaty, co nie jest możliwe w przypadku głośników ogólnego przeznaczenia. Zwróć uwagę, że takie wyjście może być również przydatne w systemach z wbudowanym subwooferem - zewnętrzne subwoofery są w większości przypadków mocniejsze i zapewniają więcej opcji regulacji dźwięku.

— Słuchawkowe. Oddzielne gniazdo słuchawkowe. Najczęściej do tego celu używane jest standardowe gniazdo mini-Jack 3,5 mm lub Jack 6,35, ale mogą istnieć inne opcje, na przykład zastrzeżone złącze producenta. W każdym razie słuchawki mogą się przydać w sytuacji, gdy trzeba zachować ciszę – na przykład, jeśli chcesz posłuchać muzyki późno, gdy inni już śpią – lub odwrotnie, w hałaśliwym otoczeniu, gdy otaczające dźwięki zagłuszają głośniki systemu audio.

— Kompozytowe. Pełnowymiarowy interfejs kompozytowy zawiera trzy złącza - jedno do transmisji wideo i dwa dla lewego i prawego kanału stereo. Jednak w tym przypadku wyjście kompozytowe oznacza zwykle tylko złącze wideo (za dźwięk odpowiadają standardowe głośniki systemu audio, zwykle nie ma sensu transmitować go do telewizora). W każdym razie to wyjście pozwala podłączyć system audio nie tylko do najnowszych, ale także do przestarzałych telewizorów. Jego wadami są słaba jakość obrazu i niekompatybilność z HD.

— Komponentowe. Wyjście do transmisji sygnału wideo w formacie analogowym. Zewnętrznie jest podobne do opisanego powyżej interfejsu kompozytowego, ponieważ wykorzystuje również trzy kable RCA; jednak w tym przypadku kable te przenoszą trzy komponenty sygnału wideo (stąd nazwa). Interfejs komponentowy jest uważany za najbardziej zaawansowany spośród popularnych analogowych standardów wideo, zapewnia najwyższą jakość obrazu spośród nich, a nawet może pracować z rozdzielczościami HD. Wśród niedociągnięć warto zwrócić uwagę na brak możliwości przesyłania dźwięku - będzie to wymagało osobnego połączenia.

— S-Video. Interfejs analogowy do transmisji wideo. Jest nieco podobny do komponentowego opisanego powyżej, ponieważ zapewnia również oddzielne przewody do transmisji komponentów sygnału wideo; jednak w tym przypadku są tylko dwa z tych przewodów. To, z jednej strony, pozwoliło ograniczyć się do jednego złącza zamiast kilku, z drugiej strony, nieco obniżyło jakość obrazu i ograniczyło przepustowość, więc przy takim połączeniu HD nie wchodzi w grę.

— SCART. Uniwersalny interfejs audio/wideo wykorzystujący charakterystyczną dużą 21-pinową wtyczkę (20 pinów plus obwódka na obwodzie złącza). Przez długi czas był standardem dla europejskiego sprzętu wideo, ale dziś jest uważany za przestarzały ze względu na niską przepustowość i znaczne wymiary. Należy pamiętać, że SCART może pracować z sygnałami o różnych formatach, co pozwala na użycie adapterów - w szczególności do podłączania urządzeń zewnętrznych poprzez interfejsy kompozytowe i komponentowe.

— HDMI. Uniwersalny interfejs cyfrowy, który umożliwia przesyłanie obrazu HD i dźwięku wielokanałowego za pomocą jednego kabla. Jest to praktycznie standard w nowoczesnym sprzęcie wideo, w szczególności występuje w większości telewizorów. W systemach audio tego typu wyjście jest wykorzystywane w taki sam sposób, jak opisane powyżej koaksjalne S/P-DIF – czyli do wyprowadzania sygnału audio w postaci cyfrowej.

Możliwość zawieszenia systemu audio na ścianie - poprzez zawieszenie go na gwoździach, hakach lub innych podobnych urządzeniach. Montaż takich urządzeń może być dość kłopotliwy; natomiast zawieszone na nich urządzenie nie wymaga miejsca na podłodze, biurku czy innej powierzchni, co może być bardzo przydatne w ciasnych warunkach.

Obecność sterowania dotykowego w zestawie audio.

Czujniki są uważane za bardziej zaawansowane elementy sterujące niż przyciski, pokrętła itp. Po pierwsze, nadają urządzeniu stylowy i technologiczny wygląd. Po drugie, panele dotykowe nie mają dodatkowych wystających części, dzięki czemu są dobrze odporne na zabrudzenia i łatwe w czyszczeniu. Po trzecie, takie sterowanie jest dla wielu użytkowników czysto „estetyczne”: czujnik wyzwalany jest lekkim dotknięciem, nie trzeba go wciskać jak przycisku. Ta cecha jednak znacząco wpływa na koszt zestawu audio.

Możliwość wykorzystania systemu audio do ładowania podłączonych do niego urządzeń - kieszonkowych odtwarzaczy audio, telefonów komórkowych itp. W tym celu z reguły używany jest port USB(microUSB lub USB C w nowoczesnych modelach); podczas gdy niektóre modele mogą odtwarzać muzykę z zewnętrznego gadżetu w trakcie ładowania.