Porównanie Maraton Pro vs Maraton GMC

Maksymalna waga użytkownika, jaką konstrukcja hulajnogi może wytrzymać bez awarii i wypadków. Ten punkt jest częściowo określony przez grupę wiekową, ale głównie przez materiały użyte w ramie (patrz oba punkty poniżej). Należy pamiętać, że producenci mogą wskazywać maksymalne obciążenie dla idealnych warunków - gdy hulajnoga porusza się po idealnie płaskiej powierzchni lub ogólnie jest nieruchoma. Dlatego warto wybierać model według tego parametru z pewnym zapasem; jest to szczególnie ważne w przypadku odmian przeznaczonych do zwiększonych obciążeń, w szczególności hulajnóg typu rowerowego i modeli wyczynowych (patrz „Rodzaj”). Co więcej, nie należy przekraczać wagi wskazanej w charakterystyce – nawet jeśli hulajnoga nie zepsuje się od razu, może się to zdarzyć w dowolnym momencie, co obfituje w wypadki i skaleczenia.

— 2-śrubowy. Zaciski 2-śrubowe są typowe dla hulajnóg z niższej półki cenowej. Zacisk 2-śrubowy jest zwykle używany do łączenia elementów sterujących w hulajnogach miejskich. Jako śruby najczęściej stosuje się złączki z gwintem M8. Złączka 2-śrubowa jest słabo przystosowana do odporności na poluzowanie łączników.

— 3-śrubowy. Zacisk 3-śrubowy pozwala mniej lub bardziej pewnie zamocować elementy sterujące. Hulajnogi z zaciskiem 3-śrubowym są ogólnie uważane za hulajnogi wyczynowe, ale są to hulajnogi dla początkujących. Zacisk 3-śrubowy pozwala zapobiegać luzom w złączce przez pewien czas.

— 4-śrubowy. Zacisk 4-śrubowy jest typowy dla dobrych hulajnóg wyczynowych. Ta złączka pozwala bezpiecznie zamocować elementy sterujące. Obecność 4 punktów mocowania sprawia, że połączenie dobrze opiera się luzowaniu dokręcania, a śruby w takich zaciskach są słabo podatne na samoluzowanie.

— 5-śrubowy. Zacisk 5-śrubowy to wysokiej jakości rozwiązanie, które można znaleźć w zaawansowanych hulajnogach wyczynowych. Obecność 5 punktów mocowania pozwala bezpiecznie zamocować kierownicę w pożądanej pozycji. Zacisk 5-śrubowy zapobiega powstawaniu luzów w złączce. Takie zaciski są w stanie utrzymać stopień dokręcenia złączek nawet przy dużych obciążeniach wibracyjnych.

— Brak. Tylne koło nie jest wyposażone w hamulec. W takim przypadku układ hamulcowy może się zapewniać z przodu. Istnieją jednak hulajnogi, które nie mają hamulców ani z tyłu, ani z przodu. Zaletą hulajnóg bez tylnego hamulca jest to, że pojazd nie ślizga się na bok podczas aktywnego hamowania na zakrętach. Hulajnogi bez hamulców, zarówno z przodu, jak iz tyłu, to w większości najprostsze modele dla dzieci, które nie rozpędzają się do niebezpiecznych prędkości. W takim przypadku hamowanie następuje albo przez zmniejszenie przechyłu, albo przez stopę na ziemi.

— Szczękowy (V-Brake). Hamulce szczękowe zwalniają i zatrzymują hulajnogę, dociskając klocki do obręczy koła. Układ hamulcowy szczękowy ma średnią skuteczność. Zazwyczaj hulajnoga zatrzymuje się miękko i płynnie. Hamulec szczękowy montowany jest najczęściej na tylnym kole hulajnogi. Miękki hamulec zapobiega poślizgowi pojazdu podczas hamowania na zakrętach. Zaletą hamulców szczękowych jest to, że mają prostą konstrukcję. Ten rodzaj układu hamulcowego jest łatwy w utrzymaniu. Słabym punktem hamulców szczękowych jest gwałtowny spadek wydajności, gdy na obręcz dostaje się wilgoć.

— Tarczowy. Hamulec tarczowy na tylnym kole zapewnia szybkie zatrzymanie hulajnogi. Układ hamulcowy tego typu jest przeznaczony bardziej do hulajnóg wyczynowych, które często wymagają szybkiego hamowania przy dużych prędkościach. Ale hamulec tarczowy można znaleźć również w hulajnogach tradycyjnych i kickboardach. Hamulce...tarczowe mają sprzęgło z krótkim skokiem. Dzięki niewielkiej odległości między klockami a tarczą sprzęgło bardzo szybko wchodzi w kontakt z powierzchnią roboczą tarczy hamulcowej. W takim przypadku sprzęgło jest dociskane do tarczy z wystarczająco dużą siłą. Hamulec tarczowy umożliwia niezwykle efektywne zatrzymanie hulajnogi. Należy jednak zachować ostrożność podczas używania hamulca tarczowego na tylnym kole, ponieważ gwałtowne hamowanie, zwłaszcza podczas pokonywania zakrętów, może spowodować poślizg hulajnogi w bok.

— Bębnowy. Hamulec bębnowy ma ponadprzeciętną wydajność. Hamulec bębnowy sprawia, że tylne koło jest masywne i ciężkie. Z tego powodu hulajnogi z hamulcami bębnowymi są rzadko używane w hulajnogach wyczynowych i sportowych, ale są wyjątki. W hamulec bębnowy są często wyposażone uniwersalne modele miejskie i kickboardy. Ten typ hamulca ma konstrukcję zamkniętą. Klocki znajdują się wewnątrz koła. Podkładki cierne ocierają się o wewnętrzną powierzchnię felgi. Dostęp do hamulca bębnowego chroniony jest osłoną ochronną. Dzięki zamkniętej konstrukcji do wnętrza bębna hamulcowego nie przedostaje się wilgoć ani inne zatory, co sprawia, że praca hamulca jest bardziej niezawodna i bezproblemowa. Wśród wad można zauważyć: wzrost wymiarów i masy koła, złożoność konserwacji.

— Elektryczny. Hamulec elektryczny jest używany w hulajnogach elektrycznych. Układ hamulcowy tego typu sprawia, że zatrzymanie jest wyjątkowo łagodne, hamowanie prędkości następuje, gdy prędkość silnika elektrycznego maleje. Tylna lokalizacja hamulca elektrycznego przewiduje, że silnik elektryczny jest zamontowany na tylnym kole. Obecność silnika elektrycznego sprawia, że koło jest masywne, takie hulajnogi są trudne w użyciu do wyczynów kaskaderskich lub jazdy sportowej, chociaż silnik pozwala szybko nabrać i utrzymać prędkość przez długi czas. Elektryczny układ hamulcowy jest wysoce niezawodny i trwały oraz nie wymaga konserwacji. Ale jeśli akumulator w skuterze jest rozładowany, hamulec elektryczny nie będzie działał. W takich przypadkach zwykle przewidziany jest dodatkowy hamulec mechaniczny (ręczny lub nożny).

— Nożny. Najprostszy rodzaj hamulców zaciskowych, który polega na zwalnianiu i zatrzymywaniu hulajnogi poprzez wciśnięcie stopą błotnika tylnego koła. Należy zaznaczyć, że spośród istniejących wariantów jest to najmniej wydajny układ hamulcowy.

Maksymalna wysokość, na jaką można ustawić kierownicę z regulacją wysokości (lub po prostu wysokość kierownicy w pozycji roboczej, jeśli nie ma regulacji wysokości).

Wysokość kierownicy powinna być taka, aby użytkownik mógł stać prosto na platformie bez zginania pleców i trzymać uchwyty lekko zgiętymi rękami. Jednocześnie nie ma jednoznacznego związku między tym wskaźnikiem a wzrostem użytkownika, wiele zależy od budowy ciała. Idealną opcją jest więc określenie optymalnej wysokości za pomocą „dopasowania na żywo”, a następnie wybór hulajnogi na podstawie wyniku.

Rozmiar platformy hulajnogi. W tym punkcie może się wskazywać zarówno długość, jak i szerokość lub tylko jeden rozmiar - najczęściej jest to długość.

Ogólnie parametr ten jest drugorzędny: producenci wybierają rozmiar platformy w zależności od rodzaju, kategorii wiekowej, ogólnej specjalizacji i innych cech hulajnogi. Z reguły na platformie jest wystarczająco dużo miejsca na nogi. Zwracamy tylko uwagę, że krótsze platformy okazują się zwinniejsze, dłuższe - stabilniejsze podczas jazdy.

Całkowita waga hulajnogi; w przypadku modeli elektrycznych (patrz „Rodzaj”) podana jest całkowita waga robocza z zainstalowanymi bateriami.

Parametr ten ma podwójne znaczenie. Tak więc lżejsze hulajnogi lepiej przyspieszają i manewrują, a także wymagają mniej wysiłku od użytkownika. Z kolei bardziej masywne modele dłużej utrzymują prędkość i są bardziej stabilne na trasie. Ponadto należy pamiętać, że mniejsza waga przy pozostałych parametrach równych oznacza albo mniejszą trwałość, albo większy koszt.

Najlżejsze współczesne hulajnogi ważą mniej niż 2 kg - są to w większości stosunkowo niedrogie modele klasyczne i kickboardy (patrz "Rodzaj"). Modele wyczynowe mają już wagę 2,5 kg, a często więcej. Najbardziej masywne wśród modeli bez własnego napędu są hulajnogi typu rowerowego - od 5 kg; a hulajnogi elektryczne nieuchronnie okazują się ciężkie ze względu na silniki i akumulatory, ich waga może sięgać 10 kg, a nawet więcej.