Porównanie Computherm Q20 RF vs Salus ST 320

Rodzaj sprzętu, do którego przeznaczony jest regulator. To pierwsze kryterium, na które należy zwrócić uwagę przy wyborze: różne rodzaje sprzętu wymagają dostosowania różnych parametrów, a regulatory do nich nie są jednoznacznie wymienne. Na przykład automatyzacja w kotłach gazowych i na paliwo stałe działa zupełnie inaczej, a tych dwóch wariantów nie można połączyć w jednym urządzeniu. Istnieją jednak również modele, które pozwalają na kilka zastosowań – na przykład do grzejnika/ogrzewania podłogowego oraz do pompy.

Sposób podłączenia regulatora do sterowanego urządzenia.

- przewodowy. Najpopularniejszą opcją jest połączenie przewodowe. Wynika to z jego głównych zalet - prostoty, niezawodności i niskiego kosztu. Dodatkowo odległość między takim regulatorem a sterowanym urządzeniem może być dowolna - wystarczyłaby długość przewodu. Z drugiej strony samo okablowanie może być dość kłopotliwe i czasochłonne.

- Bezprzewodowe. Połączenie bezprzewodowe - zwykle bezprzewodowo. W tym celu zestaw zwykle zawiera zewnętrzny nadajnik-odbiornik, który jest podłączony do sterowanego urządzenia. Główna zaleta modeli bezprzewodowych jest oczywista - są znacznie łatwiejsze w instalacji. nie ma potrzeby układania dodatkowych przewodów. Z drugiej strony taka technika jest znacznie droższa niż przewodowa, a komunikacja ma ograniczony zasięg, który jest dodatkowo redukowany, jeśli na ścieżce sygnału znajdują się przeszkody (takie jak grube ściany).

- Na szynie DIN. Wyrażenie „na szynie DIN” tradycyjnie oznacza sposób instalacji urządzenia (patrz „Montaż”); połączenie jest zwykle przewodowe. Ta opcja jest jednak usuwana osobno, ponieważ urządzenia DIN są standardowo montowane w panelu elektrycznym lub szafce rozdzielczej – w przeciwieństwie do konwencjonalnych termostatów przewodowych, które są otwarcie instalowane bezpośrednio w pomieszczeniu – i musisz w...ejść do panelu, aby zmienić ustawienia. Jednak utrudniony dostęp bywa czasem zaletą: klapkę można zamknąć na klucz, ograniczając dostęp do termostatu osobom niepowołanym. Modele z takim połączeniem zwykle odnoszą się do profesjonalnego sprzętu stosowanego w obiektach przemysłowych, magazynach itp.

Maksymalne obciążenie prądowe, jakie termostat może wytrzymać, innymi słowy maksymalna moc elektryczna, przez którą może przejść bez awarii i uszkodzeń.

Wybór tego parametru zależy bezpośrednio od mocy pobieranej przez kocioł lub grzałkę podłączoną przez termostat; ograniczenie obciążenia ma szczególne znaczenie podczas pracy z kotłami elektrycznymi, których zużycie energii mierzone jest w kilowatach. Przy bezpośrednim podłączeniu moc grzałki nie powinna przekraczać maksymalnego obciążenia termostatu, w przeciwnym razie ten ostatni po prostu zawiedzie. Jednak przy użyciu dodatkowych urządzeń ochronnych (styczników) wiele modeli można podłączyć do silniejszego obciążenia niż początkowo dopuszczalne.

Zakres, w którym można ustawić temperaturę powietrza na regulatorze. Wybór tego wskaźnika zależy od oczekiwanych warunków w pomieszczeniu, a zatem od cech samego pomieszczenia. Czyli w budynku mieszkalnym wystarcza dolna granica temperatury na poziomie 5 - 10°C, górna w granicach 30 - 40°C (niezależnie czy chodzi o temperaturę powietrza czy podłogi). Ale w urządzeniach sterujących przeznaczonych do użytku przemysłowego zakres ten będzie znacznie szerszy - od temperatur ujemnych do górnej granicy 100 - 125 °C.

Histereza automatycznej regulacji temperatury, zapewniona przez urządzenie.

Histerezę w danym przypadku można opisać jako różnicę między temperaturami włączania i wyłączania systemu sterowanego przez termostat. Zwykle dopuszczalne odchylenia rzeczywistej temperatury od nominalnej w jednym lub drugim kierunku wynoszą połowę histerezy. Czyli przy zadanej temperaturze 22 °C i histerezie 0.5°C sterownik włączy grzanie gdy tylko temperatura w pomieszczeniu spadnie do 21,75 °C, a wyłączy gdy wzrośnie do 22,25 °C. Im niższy ten wskaźnik, tym dokładniej utrzymywana jest temperatura i tym mniejsze są jej wahania. Z drugiej strony małe wartości histerezy wymagają dokładnych i kosztownych termostatów, zwiększają zużycie paliwa/energii i zużycie całego systemu, a także stwarzają zwiększone ryzyko fałszywych alarmów (np. od chłodnego przeciągu wiejącego na termostat). Ponadto stosunkowo niewielkie wahania temperatury są prawie nieodczuwalne z punktu widzenia komfortu człowieka. Dlatego wiele termostatów ma histerezę 1 °C — to z reguły wystarcza do użytku domowego.

Należy również zauważyć, że dany parametr może być zarówno stały, jak i regulowany. Pierwszy wariant jest prostszy i tańszy, a drugi zapewnia dodatkowe opcje ustawienia termostatu pod specyfikę sytuacji.

Obecność czujnika temperatury powietrza w konstrukcji lub w zestawie dostawy regulatora - taki czujnik może być wbudowany w urządzenie lub zewnętrzny.

Temperatura powietrza to jeden z kluczowych parametrów decydujących o klimacie wnętrza i komforcie przebywania w nim. W związku z tym czujnik temperatury powietrza umożliwia sterownikowi „ocenę” ogólnych warunków panujących w pomieszczeniu i sterowanie pracą ogrzewania z uwzględnieniem tego, jak mikroklimat odpowiada pożądanemu. Należy jednak pamiętać, że takie czujniki nie zawsze mają zastosowanie. Na przykład w kuchniach i łazienkach mogą nie działać poprawnie (po włączeniu ciepłej wody, kuchenki gazowej lub podgrzewacza wody itp.), dlatego w takich warunkach lepiej zastosować czujniki temperatury podłogi (patrz niżej).

Typ timera przewidziany w konstrukcji termostatu. W tym przypadku timer oznacza harmonogram, który umożliwia zaprogramowanie różnych trybów pracy dla różnych okresów czasu (na przykład obniżenie temperatury w nocy i zwiększenie jej o czas jej wzrostu). Takie harmonogramy są podzielone na typy w zależności od czasu objętego.

- Codziennie. Timer pozwalający na ustawienie programu w ciągu 24 godzin; wtedy program będzie powtarzany codziennie. Ten typ jest najprostszy, a co za tym idzie niedrogi. Z drugiej strony dla większości użytkowników codzienna rutyna w dni robocze i weekendy znacznie się różni i najprawdopodobniej timer będzie musiał być przeprogramowywany co najmniej dwa razy w tygodniu - przed weekendem i pod koniec weekendu.

- Tygodnik. Timer pozwalający ustawić program pracy w określone dni tygodnia. Najprostsze typy takich harmonogramów działają według schematu „5+2”: jeden program jest ustawiony na 5 dni roboczych, drugi na 2 dni wolne. Istnieją jednak bardziej zaawansowane opcje - aż do możliwości zaprogramowania każdego dnia tygodnia z osobna. W każdym razie zegary tygodniowe są wygodniejsze i wymagają mniej przeprogramowania niż zegary dzienne, ale są znacznie droższe.

Największa liczba oddzielnych cykli pracy, na jaką pozwala regulator czasowy termostatu w ciągu jednego dnia.

Cykl w tym przypadku to okres czasu, w którym termostat pracuje z jednym zadanym zestawem ustawień. Na przykład, jeśli są 2 cykle, można sobie wyobrazić wyłączenie ogrzewania podczas pobytu w pracy i włączenie go na krótko przed powrotem do domu. Jednak w większości termostatów zapewniona jest zauważalnie większa liczba cykli - do 24.

Należy pamiętać, że w programatorach tygodniowych (patrz „Typ programatora”) parametr ten może się różnić w zależności od dnia tygodnia: na przykład bardziej rozbudowane ustawienia są zwykle dostępne dla dni tygodnia niż dla weekendów.

Najkrótszy czas, jaki może mieć cykl programowalnego termostatu (patrz „Programowalne cykle dziennie”).

Im niższy jest wskaźnik ten (przy tej samej liczbie cykli na dobę), tym szersze możliwości programowania termostatu, w szczególności jego specyficznego ustawienia (np. można przewidzieć krótki okres wstępnego „intensywnego grzania” po uruchomieniu w niskich temperaturach). Z drugiej strony, ze względu na pewną "bezwładność" w działaniu systemów grzewczych, nie ma sensu skracać interwału niż 10 minut - termostat po prostu nie będzie miał czasu na wypracowanie określonych ustawień w krótszym czasie. A w najbardziej „długich” modelach parametr ten wynosi około 30 minut.